شیوه برخورد با پاکستان تغییر می کند

سرانجام پس از ماه ها جنجال و کشمکش و رویارویی که هر از گاه با دلبری ها و عشوه گری های خریدارانه امریکا نیز همراه می شد، تمامی امیدها برای بازسازی روابط پاکستان و امریکا به بن بست خورد و دوطرف، از مواضع خود، بنا به هر دلیلی، کوتاه نیامدند.

امریکا عذرخواهی نکرد و پاکستان نیز از این شرط خود عدول ننمود. نشست شیکاگو هم که آخرین امید برای پایان دادن به این کشمکش های پرهزینه برای دوطرف بود عملا نتیجه ای به دنبال نداشت.

اکنون به نظر می رسد زمان آن فرارسیده که دو طرف در ضربه زدن به طرف مقابل از راه های مختلف از یکدیگر پیشی بگیرند.
چندی قبل در حالی که گزارش هایی در زمینه خودداری مقام های پاکستانی از ملاقات با معاون وزیر دفاع امریکا منتشر شد، اکنون گفته می شود امریکا نیز متقابلا از گفتگوها با پاکستان در زمینه بازگشایی مسیر تدارکاتی ناتو، دست کشیده و بخشی از تیم مذاکره کننده امریکایی به تازگی پاکستان را به مقصد امریکا ترک کرده است و آنگونه که مقام های امریکایی اعلام داشته اند بخش باقی مانده این تیم نیز به زودی به خانه بازخواهد گشت.

از جانب دیگر، امریکایی ها اخیرا از چندین جبهه دیگر نیز فشارها بر پاکستان را افزایش داده اند.
سفر لئون پانه تا؛ وزیر دفاع امریکا به هند و دیدار وی با مقام های هندی، حساسیت های زیادی را در میان دولتمردان پاکستانی برانگیخت و این حساسیت ها زمانی افزایش چشمگیر یافت که پانه تا مستقیما از هندی ها درخواست کرد که در افغانستان،‌ نقش وسیع تر و جدی تری ایفا کنند.

او همچنین گفت که به دنبال تحولات جاری در افغانستان و همچنین مساله خروج نیروهای خارجی از افغانستان در سال 2014، سیاست امریکا در قبال منطقه نیز تغییر می کند؛ پانه تا در این سخنان اگرچه مستقیما به پاکستان اشاره ای نکرد؛ اما به نظر می رسد این اظهار نظر او،‌ هشداری تلویحی نسبت به پاکستان و تصمیم امریکا به منظور منزوی ساختن این قدرت اتمی جنوب آسیا بود.

با این حال، دیدار وزیر دفاع امریکا از کابل و لحنی که برای نخستین بار یک مقام سیاسی- نظامی امریکایی در قبال پاکستان، برگزیده بود، وخامت روابط دو کشور را تشدید کرد.
پانه تا در دیدار با همتای افغانی خود در کابل گفت که کاسه صبر امریکا در برابر پاکستان لبریز شده است. او همچنین پاکستان را به پرورش، آموزش و تجهیز و تامین مالی نیروها و مراکز تروریستی متهم کرد و گفت که پاکستان باید از گسیل تیم های تروریستی به افغانستان به هدف کشتن سربازان امریکایی دست بردارد.

این تحرکات نشان می دهد که امریکا از آنچه از رهگذر تنش با پاکستان از دست داده به شدت عصبانی و ناراضی است و اکنون در پی آن است تا با استمداد از منش ابرقدرت های زیاده خواه و افزون طلب، در صدد انتقام برآید.

یکی از استدلال های اصلی پاکستانی ها در برخورد با امریکا، نقض صریح و مکرر حاکمیت ملی و تمامیت ارضی آن کشور از سوی امریکاست و این، چیزی نیست که یک واحد مستقل سیاسی آن را برتاید؛ اما امریکا اکنون در تلاش است این پیام را به پاکستان منتقل کند که استقلال، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی، اکنون نمی تواند در چارچوب های خشک متون پیچیده، تئوریک و غیرعملی آکادمیک و دانشگاهی تعریف شود؛ بلکه این امریکاست که تعیین می کند چه کشوری باید استقلال داشته باشد و چه کشوری نداشته باشد و ضابطه های این امر چیست و چگونه طرح و تعریف می شود!

با این حال، پاکستانی ها نیز از موضع خود عقب نشینی نکرده و این شاید با توجه به همان چشم اندازی صورت بگیرد که براساس محاسبه پاکستانی ها بعد از خروج نیروهای خارجی از افغانستان می تواند شکل بگیرد که در چارچوب آن، امریکا به تنهایی و بدون همکاری همسایگان قدرتمند افغانستان، قادر نخواهد بود به حضور خود در افغانستان آنگونه که می خواهد ادامه دهد.