فاطمه ام البنین (س)

 
خورشيد همواره در چشمان مادرانى طلوع مى‏كند كه به دور دستها خيره شده‏اند و براى فرداها مردان و زنانى مى‏پرورانند تا در زمين، اين امانت الهى، جانشينى آسمانى باشند.
دامان تربيت مادران مهد پرورش انسانهاى پاك و خدايى است و ما با نگاهى درس‏آموز از زندگانى اين مادران توشه معرفت‏برمى‏چينيم. 

يكى از مادران برجسته تاريخ «ام‏البنين، فاطمه كلابيه‏» است كه زندگى او مالامال از عشق به ولايت و امامت‏بوده و در تربيت فرزندان دلير و شجاع و با ادب چون عباس بن‏على(علیهم السلام) بسيار موفق بوده است.
تولد و رشد او در خاندان با اصالت و شجاع، صفات و ويژگيهاى فردى اين بانو و صبر و بردبارى در خانه امامت و تربيت فرزندانى كه همگى پيرو امام خويش بوده و تا آخرين لحظات زندگى خويش دست از ولايت نكشيده‏اند و پيام‏رسانى و مبارزه سياسى اين بانوى كريمه همه و همه نشان از مجد و عظمت وى دارد. 

از اين‏روست كه على بن‏ابى طالب(ع) آنگاه كه قصد ازدواج دارد به برادر خويش، عقيل بن‏ابى طالب كه در علم «انساب‏» معروف بود و ذهن و سينه‏اش گنجينه‏اى از اسرار خاندان گوناگون عرب بوده مى‏فرمايد:
«زنى را براى من اختيار كن كه از نسل دليرمردان عرب باشد تا با او ازدواج كنم و او برايم پسرى شجاع و سواركار به دنيا آورد.» و عقيل در پاسخ برادر گفت: «با ام‏البنين كلابيه ازدواج كن زيرا در عرب شجاعتر از پدران و خاندان وى نيست.» 

آنچه در آدمى الگويى كامل براى نسلهاى آينده مى‏سازد وجود صفات نيك و اخلاق برجسته در صحيفه وجود آنان است.
شايد بتوان گفت مجموعه صفات ام‏البنين در ضمن يك جمله زيبا و مختصر از زبان شهيد ثانى، زين‏الدين، ذكر شده است آنجا كه اين عالم فرهيخته و انديشمند مى‏گويد:
«ام البنين از بانوان با معرفت و پر فضيلت‏بوده و نسبت‏به اهل بيت(ع) معرفت و محبت‏خالص و شديد داشته است و نزد آنان مقام و منزلت‏بالايى داشت.» (قمر بنى‏هاشم، مقرم، ص‏16) 

در اين عبارت ابعاد شخصيتى ام‏البنين، با ظرافت‏خاصى مطرح شده است كه به اين ظرايف مى‏پردازيم:
از ويژگيهاى مهم زندگى انسانهاى برجسته، علم و دانش آنان است كه بسان نورى درخشان جداكننده حق از باطل است و سرچشمه جوشان اين نعمت الهى علمى است كه از خداوند متعال، معلم اول، آموخته و مى‏آموزند.
زندگانى ام‏البنين همواره با بصيرت و نور دانش همراه بوده است و اين ويژگى والا در جاى جاى كتب تاريخى ذكر شده است و ما را با عظمت اين بانوى عالمه و فاضله آشنا مى‏سازد. 

علاقه ام‏البنين به اهل بيت(ع) و بصيرت دينى او به امامت‏به قدرى بود كه در باره او مى‏نويسند:
«براى عظمت و معرفت و بصيرت ام‏البنين كافى است كه او هر گاه بر اميرالمؤمنين وارد مى‏شد و حسنين مريض بودند با ملاطفت و مهربانى با آنها صحبت مى‏كرد و از صميم قلب با آنها برخورد مى‏كرد چونان مادرى مهربان و دلسوز» (همان)
او همسرش را تنها همسر نمى‏دانست كه قبل از همسر او را امام و «ولى‏» خويش مى‏داند. افق فكرى و نگرش ام‏البنين آنقدر بالا و والاست كه فرزندانى چون عباس را كه خود يگانه دهر بود قربانى آرمانها و انديشه‏هاى آسمانى امام و مولاى خويش، امام حسين(ع)، مى‏كند و اگر آه و سوزى براى مظلوميت مى‏كشد آهى است‏بر مظلوميت‏حسين(ع). 

علامه مامقانى در كتاب تنقيح المقال مى‏نويسد: «علاقه و ارادت او [ام‏البنين] به حسين(ع) به علت امر امامت‏بود و اينكه به فرض سلامت‏حسين(ع) مرگ چهار فرزند برومندش را بر خود آسان و قابل تحمل مى‏دانست نشانه بالا بودن درجه ايمان اوست و من او را از نيكان به حساب مى‏آورم.» (تنقيح المقال، ج‏3، ص 70)
تبلور اين عشق به ولايت و پيروى از امام و پيشوا تا مرز از دست دادن جان خود و عزيزان در وجود فرزندان برومند و دلير اين بانوى ولايى بود. به ويژه عباس بن‏على كه فرزند بزرگ او بوده و بيشتر صفات مادر را داراست.
اگر بخواهیم چشم اندازی از زندگانی سراسر ایثار و از خودگذشتگی ام البنین، مادرِ شجاعت، را در برابر آیندگان بگشاییم باید بگوییم که: 

ام البنین آسمانی زندگی کرد و در دامان حقیقتها پرورش یافت و در بوستان زندگی خویش گلهایی را پرورش داد و سپس با دست خویش و از اعماق قلب مطهرش به امام زمان خود، حسین(ع) فرزندِ پاک بانوی آفرینش، تقدیم کرد.
ام البنین پس از واقعه عاشورا(61 ه.ق) در مدت 9 سال به افشاگری ظلم بیدادگران زمان خویش مشغول بود و در سال 70 ه.ق دار فانی را وداع گفت. 

رسالت واقعی انسانهای والا فدا شدن و فدا کردن داشته های ارزشمند خود در راه معبود است. همه چیز را از خدا دیدن و از خدا دانستن و به او پیوستن شعار آزاداندیشهای مسلمان است.
زندگانی این بانوی حرم علی بن ابی طالب(ع) آینه ای است برای هدایت بشر امروز و به ویژه درسی برای زنان برجسته است.
سیزدهم جمادی الثانی سالروز وفات این بانوی آسمانی را تسلیت می گوییم.