چرا غرب مقدسات اسلام را نشانه رفته است(6)

در دین اسلام طعنه زدن بر پیامبر و دین الهی از امور حرام قطعی است. قرآن درباره طعن در دین می فرماید: وان نكثوا ایمانهم من بعد عهدهم و طعنوا فی دینكم فقاتلوا ائمه الكفر انهم لاایمان لهم لعلهم ینتهون (توبه12). اگر پس از عهدشان پیمان خود را شكستند و به دین شما طعنه زدند، با پیشوایان كفر بجنگید زیرا آنان هیچ پیمان (استواری ) ندارند.

در آیه بعدی، پیمان شكنی مشركان مكه و برنامه آنان برای اخراج و بیرون راندن رسول الله(ص) و تهاجم به مسلمانان را یادآوری كرده است (توبه 13). آیا واقعا دشنام دهندگان به پیامبران، پیشوایان وامامان كفار نیستند، كفار ذمی با طعن در دین پیامبر كه سب وی از مظاهر آن است از عهد ذم خارج شده و كافر حربی می شوند و قتل آنان رواست .

مقاتله و جنگ با طاعنان به دین اسلام كه پیمان خویش با مسلمانان را شكسته اند لازم است و خون آنان احترامی ندارد و محقون و معصوم الدم نمی باشند. در هر حال طاعن در دین مسلمان مرتد باشد یا كافر پیمان شكن، ریختن خونش مباح است . ابن تیمیه این آیه را نیز طریقه ای برای اثبات كفر ساب النبی قرار داده است و اعتقاد دارد: سنت رسول الله هدر دانستن خون های كسانی است كه خدا و رسولش را آزار داده و طعن در دین بزنند. (ابن تیمیه الصارم المسلول علی شاتم الرسول ص 16 و ص 388.)
مسخره نمودن و استهزای پیامبر به هر صورت حرام است و در برخورد با پیامبر در حیات و پس از رحلت همیشه باید از بهترین واژه ها و زیباترین جملات بهره برد كه همراه با تجلیل، تعظیم و تكریم همه جانبه ایشان باشد. در منطق قرآن كسانی كه پیامبر را استهزا نمایند به عذاب دردناك ناشی از آنچه آن را مسخره می كنند گرفتار خواهند شد (انعام 10 ) و مسخره كردن آیات الهی وپیامبر خدا كفر است و سزای آن جهنم است (كهف 106) خطاب به پیامبر در قرآن آمده است: و لقد استهز برسل من قبلك فاملیت للذین كفروا ثم اخذتهم فكیف كان عقاب (رعد32).

بی گمان پیامبرانی هم كه پیش از تو بودند استهزا شدند، پس به آنان كه كفر ورزیدند مهلت دادم سپس آنان را به (عقوبت ) گرفتم . پس عقوبت من چگونه بود. استهزا و تمسخر پیامبر اهانت به پیامبر و كفر است.

استهزا با اعتقاد به رسالت و پیامبری سازگار نیست. استهزاكننده ی بر پیامبر كه به وی ریشخند می زند نبوت وی را منكر است و به همین علت كافر است. عقوبت الهی استهزای پیامبر در دنیا نیز به دست پیروان پیامبر به خواست خداوند انجام می شود.
ساب النبی(ص) از تكذیب پیامبر تفكیك ناپذیر است. تكذیب پیامبر و شخصیت مقدس الهی وی پایه سب و شتم است. بی تردید ایمان آورنده به پیامبر با اختیار و آزادی و آگاهی پیامبر را دشنام نمی دهد.

بدگویی و دشنام همپایه تكذیب است، همان طور كه ستایش و تعظیم مبتنی بر ایمان و اعتقاد به رسالت است. بنابراین هر آنچه كه برای تكذیب پیامبران الهی و به ویژه تكذیب رسالت حضرت محمد(ص) در قرآن وجود دارد بر ساب النبی جاری است.

قوم نوح به علت تكذیب رسل غرق شدند و عقاب آنان مایه عبرت قرار گرفت و آنان با تكذیب رسل از ظالمان شدند كه خداوند عذابی دردناك برای آنان فراهم نموده است (فرقان37). قرآن به پیامبر اسلام خبر داده است كه اگر ایشان تكذیب شده اند، پیامبران پیشین نیز تكذیب گردیده و تكذیب كنندگان مجازات و هلاك شده و عذاب می شوند (فاطر4). قرآن به تكذیب كنندگان پیامبر اسلام و كتاب ایشان هشدار داده كه به زودی نتیجه و پیامدهای تكذیب خود را خواهند دید (غافر70)

كفر به نبی بدترین نوع كفر است. در قرآن كفر به نبی از كفر به خدای نبی جدا نیست و همواره با هم ذكر شده اند. كفر به رسول در قرآن كریم گمراهی دور (ضلال بعید) كه از سعادت و راه كمال بسیار دور است نامیده شده (نساء136) و كافران به نبی از فاسقانی شناخته شده اند كه طلب آمرزش و عدم آن و حتی هفتاد بار طلب آمرزش از جانب پیامبر برای آنان برای ایشان سودی ندارد و خداوند آنان را نمی آمرزد (توبه 80 و 84). روشن است كه كفر به نبی زیربنای سب نبی است به همین علت فقیهان، ساب النبی را كافر و مستحق مجازات شمرده اند. سب با ایمان و اعتقاد به نبی جمع نمی شود و كفر و سب توامان اند.
كینه ورزی، ستیز و دشمنی با پیامبر خدا نیز در قرآن نفی شده است. از نظر قرآن محادده با پیامبر محادده با خداست و مایه خلود در آتش جهنم و رسوایی بزرگ است (توبه 62). پیوند میان آیه محادده رسول الله با آزار رسول الله در سوره توبه روشنگر كیفر قتل ساب الرسول است. ابن تیمیه از این به هم پیوستگی آیات به دست می آورد كه محادد، كافر و حلال الدم است (ابن تیمیه الصارم المسلول علی شاتم الرسول ص 28 و 29)

اظهار مخالفت با پیامبر و جدایی از وی در آیات قرآنی محكوم شده است. از نظر قرآن مشاققه و مخالفت با پیامبر خدا در پی آشكار شدن حق و رفتن به راهی غیر از راه مومنان مستوجب سوختن در آتش دوزخ و سرانجام بسیار بد است (نساء15) و مشاققه با رسول الله، مشاققه با الله است و كیفر سختی دارد (انفال13). قرآن درباره حبط اعمال مخالفان و مشاققه كنندگان با رسول الله(ص) می فرماید: ان الذین كفروا و صدوا عن سبیل الله و شاقوا الرسول من بعد ما تبین لهم الهدی لن یضروه شیئا و سیحیط اعمالهم (محمد32).

بی تردید كسانی كه پس از آن كه راه هدایت بر ایشان روشن شده كفر ورزیده و (مردم ) را از راه خدا بازداشته و با پیامبر او ستیزه كرده اند هرگز به خدا زیانی نمی رسانند و خدا اعمالشان را تباه خواهد ساخت. در این آیه كفر و صد راه خدا با مشاققه و ستیز با رسول همراه شده اند و مشاققه عامل حبط و تباهی اعمال می باشد. سب و شتم رسول الله(ص) بدترین شكل مشاققه و ستیز زبانی با رسول الله است و به همین سبب دارای مجازات سنگین در دنیا و آخرت می باشد.

نویسنده: یاسین حکیم