امریکا و توهم مصالحه با رهبری طالبان!

در آستانه مذاکرات امریکا با طالبان، تحرکات و موضع گیری های عجیب و گاها شتاب زده ای را شاهد می باشیم.
یکی از آن تحولات غریب بوجود آمدن ائتلاف تازه ای میان طالبان پاکستانی و طالبان افغانستانی است.
به گزارش رسانه ها، طالبان پاکستانی و افغانستانی در مناطق قبایلی افغانستان و پاکستان اعلامیه ای را منتشر کرده اند و در آن از ائتلاف پنج گروه طالبان پاکستانی و افغانستانی خبر داده اند.
در این اعلامیه آمده است که طالبان پاکستانی از این به بعد، فعالیت های خویش در مناطق قبایلی پاکستان را کاهش داده و تمرکز اصلی حملات خود را در افغانستان و بر علیه نیروهای خارجی، قرار خواهند داد.
بر اساس گزارش ها هیات اعزامی ملا عمر در قبایل پاکستان با یک هدف معین، با چند گروه تند رو و افراطی پاکستانی متحد شده است.
به گفته منابع طالبان، ملاعمر از اقدامات طالبان پاکستانی ناراضی بوده و توسط فرماندهان ارشد خود به آنان پیغام فرستاده که یا به گفته وی فعالیت های غیر اسلامی شان را توقف داده و یا اینکه دیگر ملاعمر را رهبر خویش عنوان نکنند.براساس گزارش رسانه ها، سخن گوی طالبان پاکستانی نیز خبر متحد شدن پنج گروه تند رو پاکستان را تائید کرده است.
قابل ذکر است گروههایی که در ائتلاف مذکور عضویت دارند عبارت اند از گروه مولوی نذیر در وزیرستان جنوبی، گروه حکیم الله محسود و مولانا ولی الرحمن، که هر دو از اعضای گروه تحریک پاکستان می باشند و نیز شبکه حقانی و گروه حافظ گل بهادر در شورای جدید شامل اند.
تمام این گروه ها در شورای جدید پنج نفری یک عضو و نماینده دارند و قرار است اختلاف موجود میان گروههای تندرو شامل در این شورا را نیز حل و فصل کنند.
ائتلاف مذکور در شرایطی که امریکا ادعا دارد مذاکرات با طالبان به مرحله حساس و سرنوشت سازی رسیده است، گویای چند امر است: یک آنکه بر خلاف ادعای امریکایی ها، مذاکرات قطر، مذاکره با کلِ طالبان نیست؛ چرا که اگر چنان می بود، دلیلی وجود نداشت که ملاعمر رهبر طالبان افغانستان، بر ادامه جنگ و جهاد علیه ناتو و نیروهای امریکایی تاکید کند و در این راستا، دست استمداد و کمک به سوی طالبان تندرو پاکستانی دراز کند.
دوم آنکه چنانچه پیش از این نیز و در نوشته های قبلی یاد آور شدیم، مذاکره امریکا تنها با بخش کوچکی از بدنه ی طالبان، یعنی چند تن از فرماندهان سابق طالبان در زندان گوانتاناتو بوده است که آزادی افراد مذکور نیز به دلیل مخالفت بسیاری از سناتوران و افراد با نفوذ در داخل امریکا، برای فعلا به تعویق افتاده است و احتمال آن می رود که اوباما زیر فشار اندیشه های مخالف با آزادی طالبان محبوس در گوانتانامو، دستور لغو آزادی آنان را صادر کند.
سوم آنکه جو و فضای عمومی در افغانستان ابدا به نفع طالبان و بازگشت آنان به خصوص با سبک و سیاق یک دهه پیش، نیست و نخواهد بود و امریکا و غرب این واقعیت جامعه افغانستان را به وضوح و شفاف درک می کنند.
ظاهرا امریکا و غرب تاکنون و پس از گذشت ده سال تمام باید درک کرده باشند که ملت افغانستان، با بسیاری از ملت های دیگر جهان تفاوت اساسی و ماهوی دارد و اصولا نمی شود چیزی را بر خلاف میل آنها، بر آنان تحمیل کرد.
مذاکره و مصالحه با حضور نیروهای خارجی در افغانستان، یکی از آن گزینه های نا دلخواه و نا خوشایندی است که هیچ فرد افغان چه طالبان و چه غیر آن، خواهان و طرفدار آن نیست. تاکید همیشگی طالبان بر خروج بدون قید و شرط نیروهای ناتو و امریکایی از افغانستان و در کنار آن عدم توجه آنان به پیام های صلح دولت افغانستان و متحدان خارجی آن، واضح و روشن، گواه است بر عدم اراده مصالحه و سازش آنان با امریکا و دولت کنونی.
لذا و با توجه به همان رویکرد فوق است که آنان – طالبان – به ادامه جهاد و مبارزه علیه نیروهای خارجی در افغانستان، تاکید دارند و وفور و کثرت عملیات های اخیر انتحاری و تخریبی در افغانستان، در همین راستا تحلیل و ارزیابی می شود.
به هر حال. آنچه به عنوان نتیجه این بحث می توان به آن اشاره کرد، این واقعیت است که نه امریکا و نه طالبان، البته رهبری آنان، هیچکدام به مذاکره و مصالحه با حضور نیروهای ناتو و امریکا در افغانستان، اعتقاد و باور ندارند.
بلی چنانچه قبلا هم گفته شد، ممکن است امریکایی ها تعدادی از طالبان را با حربه تطمیع بتوانند به سمت خویش متمایل کنند، اما واضح است که به آن نمی توان عنوان مذاکره و مصالحه را گذاشت.
تنها سودی که یک چنین عملکردی می تواند به حال سران کاخ سفید داشته باشد، نزدیک ساختن اوبامای دموکرات به دور دوم ریاست جمهوری در آستانه انتخابات سیاست جمهوری در امریکاست.

مقاله چاپ شده در روزنامه انصاف شماره 254