چه کسی مقصر است، امریکا، پاکستان و یا دولت افغانستان؟

اخیرا یکی از مقامات بلند رتبه حکومت افغانستان در مصاحبه با خبرگزاری فرانسه، از نگرانی شدید حامد کرزی نسبت به غیبت دولت وی در مذاکرات صلح خبر داده است. طبق گفته این مقام حکومتی که نخواسته نامش فاش شود، حکومت افغانستان از اصل روند مذاکرات امریکا با طالبان، رضایت خود را اعلام کرده است. اما نگفته است از این روند و به خصوص در غیبت دولت کابل، حمایت نیز می‌کند. از نظر این مقام حکومتی، اعلام رضایت از یک کاری، چیزی است و حمایت همه جانبه و پشتیبانی از آن کار، چیزی دیگر! به باور این مقام حکومتی، دولت حامد کرزی، تنها در صورتی از مذاکرات صلح با طالبان، حمایت و پشتیبانی همه جانبه می کند، که هدایت و رهبری آن بصورت مستقیم بدست مقامات دولت و حکومت افغانستان باشد.
این اظهارات در حالی صورت می‌گیرد که طالبان، رسما از پذیرفتن دولت و حکومت حامد کرزی به عنوان طرف مذاکرات با آنان، طفره رفته و اساسا دولتمردان افغانستان را در جایگاهی نمی‌ بینند که طرف مذاکره با آنان قرار بگیرند‍! که البته این شیوه بر خورد طالبان با حکومت آقای کرزی، ریشه در پشت گرمی آنان به پاکستان و یک مقداری هم به ایالات متحده امریکا دارد. در واقع این حمایت و پشتیبانی همه جانبه دولت و استخبارات پاکستان از آنان است که با اعتماد به نفس بیشتری، دولت کابل را به حساب نمی‌آورند. از طرفی نیز از آنجا که ایالات متحده مانند رقیب پیشین اش اتحاد جماهیر شوروی سابق، در باتلاق افغانستان گیر مانده و بدنبال راه حلی است تا بصورت آبرومندانه، افغانستان و حکومت آن را به شریک استراتژیک‌اش پاکستان، واگذار کرده و خود و نیروهایش، افغانستان را به قصد کشور دیگری ترک کند، اخیرا به این نتیجه رسیده است که بهترین گزینه، تکرار وضعیت یک دهه پیش در افغانستان است. نکته‌ای را که باید بدان توجه کرد آن است که امریکا و غرب، لااقل ده سال تمام، القاعده و طالبان را به عناوین مختلفی چون تروریزم، افراطی‌ها، دهشت افکن، ناقضان حقوق بشر و انواع و اقسام اتهامات، مخاطب قرار دادند. اما اینک و پس از یک دهه جنگ و مبارزه با آنان، چه شده که می‌خواهد با آنان سر میز مذاکره نشسته و از صلح و امنیت و صفا حرف بزنند؟!
نکته دیگر بر‌می‌گردد به حکومت آقای کرزی و از آقای رییس جمهور و دولت وی باید پرسیده شود که چه شد که امریکا و جامعه جهانی با آنکه خود آنان در به قدرت رسیدن دولت و حکومت کنونی در افغانستان نقش اساسی داشتند و در واقع با حمایت جامعه جهانی و آراء ملت افغانستان شما‌ها به حکومت و قدرت رسیدید، حالا چه عاملی باعث شده تا امریکا و پاکستان، شما‌ها را دور زده و بی اعتنا به شما و خواسته دولت و ملت افغانستان، با مخالفان بر سر میز مذاکره و صلح بنشینند؟!!
به هر حال، دولت افغانستان اگر چه از یک جهت حق دارد که نگران عدم حضورش در مذاکرات صلح باشد؛ چرا که درهر صورت، دولت فعلی، دولت قانونی و رسمی افغانستان بوده و جهان، دولت حامد کرزی را به رسمیت می‌شناسند، نه امریکا و پاکستان و طالبان را.
دولت کنونی، بر رغم تمامی کاستی‌ها و ضعف هایش، دولت کشور و ملتی بنام افغانستان است و بر اساس هر ملاک و معیاری که محاسبه شود، ایجاب می کند که در هر طرح و تصمیم و فیصله‌ای که به افغانستان و کشور و ملت آن مربوط می‌شود، پایگاه و جایگاه آن کاملا محفوظ باشد و نه محذوف! افغانستان، نه یک کشور اشغال شده است و نه مستعمره و تحت قیمومیت کدام دولت و کشوری؛ بر اساس صریح قانون اساسی افغانستان، این کشور یک کشور مستقل، آزاد و دارای نظامی است که بر‌خواسته از اراده و خواست 99 درصد مسلمانانی است که در آن زندگی می‌کنند. این کشور، برای خودش دولت و مجلس نمایندگان دارد، رییس جمهور دارد و اردو و پولیس که شب و روز در خدمت آسایش و آرامش مردم خویش قرار دارند. اینکه این نظام در میان ملت افغانستان تا چه اندازه مشروعیت و مقبولیت دارد یا ندارد، این یک موضوع ملی و به اصطلاح خانوادگی است و اساسا ربطی به بیگانگان و همسایگان ندارد که بیایند و نقش دایه‌های دلسوز‌تر از مادر را برای ملت افغان، بازی کنند. بیایید انصاف داشته باشیم و عادلانه قضاوت کنیم، آیا این دولت بوده که در طول یک دهه حاکمیتش، مردمان بی‌گناه را به قتل رسانده، خانه‌های گلی و محقر آنان را به آتش کشیده و موجب تخریب روح و روان و تن و جسم ملیون‌ها مسلمان افغانستانی شده و یا نیروهای ناتو و امریکایی که با بمباران‌های کور و بی رحمانه، جان صدها کودک و زن و مرد افغان را می‌گیرند؟! درست است بسیاری از اقشار مختلف مردم، ابدا از عملکرد دولت و حکومت در طول یک دهه در کشور راضی نیستند و آنان اگر می‌خواستند، بمراتب بهتر از حالا، اندیشه و عمل می‌کردند و اگر دولتمردان ما در عرض و طول این همه سال، صادقانه در خدمت مردم و کشورشان می‌بودند، امروز این بهانه بدست خارجی‌ها هم نمی‌افتاد که آنان را متهم به بی کفایتی می‌کردند. اما با تمام این حرف‌ها، مسائل دولت و ملت افغانستان زودتر ازهر دولت و کشور دیگر، به خود آنان مربوط می‌شود و دولت افغانستان، حق دارد تا نگران عدم حضورش در مذاکرات صلح با مخالفان باشد.

نویسنده: سید فاضل محجوب