با تشکیل دولت اسلامی فعلی و برقراری ثبات نسبی در کشور، بسیاری از زیربناهای کشور که تخریب شده و یا به نابودی کشانده شده بودند، به مدد همت مردم و نیز برخی کمکهای جامعه جهانی و توجه جامعه ملل دوباره رو به ترمیم گذاشته و از منفعت های زندگی توام با صلح اندکی این مردم زجرکشیده بهره مند گشتند، مردمی که آرامش و آسایش خانواده شان را بر هر چیز دیگری ترجیح میدهند و برای کسب آن سالها محرومیت و رنج را تحمل کرده اند.
اما در کنار ساخت زیربناهای نابود شده کشور، آنچه که مورد حمایت چندانی قرار نگرفته، امنیت و ثبات در قریه جات و نجات مردم دهات از شر زورمندان و طالبان محلی است، مساله ای که گاه و بیگاه چون زخمی ناسور سر باز میکند و مردم را به رنج ناشی از خود گرفتار میکند.
اما طی چند روز اخیر صحبتهایی مبنی بر ایجاد و حمایت از پولیس محلی در قرا و قصبات کشور از زبان مسئولین شنیده شده است، این گفته چنانچه با انگیزه تامین امنیت واقعی در کشور ابراز شده باشد میتواند نقطه عطفی برای مردم و تسکینی بر درد نامنی در گوشه و کنار کشور باشد.
هرچند طی سالهای گذشته، ارگانهای امنیتی اعم از پولیس، ارتش و امنیت ملی دستاوردهای چندان محسوسی در راستای تامین امنیت شهروندان نداشته اند و نیز مردم از این نهادها و از وجود فساد در آنها شاکی بوده اند، اما با آن هم می توان نقش نیروهای داخلی را در برقراری امنیت در کشور بسیار پررنگ تر از نیروهای بین المللی قلمداد کرد، این نقش به چند دلیل توسط نیروهای داخلی بهتر ایفا شده است، اول آنکه هر فرد افغان در برابر کشور و مردم خود بیش از سربازان خارجی احساس مسئولیت میکند و بی اختیار آرمانهای وطندوستی در بسیاری موارد میتواند آنان را در راستای دفاع از کیان کشور، ترغیب کرده و وادارشان سازد تا در قبال مردم خویش از عطوفت و مهرورزی بیشتری کار گیرند، چه اینکه قربانی کردن جان خویش توسط چندین پولیس در راستای دفاع از جان مردم در حوادث انتحاری سالهای پیشین گواه روشنی بر این ادعاست.
و ثانیا سربازان افغان به دلیل تعلقاتی که خود به این کشور و زادگاه خود دارند و به پشتوانه آشنایی با عنعنات مردم خویش، از دامن زدن به آنچه که توهین به مردم و رسومات محلی شان محسوب میشود تا حد ممکن ابا ورزیده و سعی میکنند از تحریک احساسات ده نشینان در قریه جات و شهرهای محل خدمت خویش خودداری کنند.
آنچه عنوان شد، حقیقتی است که به نظر میرسد دولت و صاحبان مسئولیت با عنایت به آن به تصمیم گیری مبنی بر ایجاد پولیس محلی و حمایت از بومی سازی امنیت را شکل داده اند، که این را می بایست به فال نیک گرفته و با تمام قوا از آن پشتیبانی و حمایت کنیم، اما آنچه که مهم می نمایاند و باید مورد توجه قرار گیرد، مساله تربیت و آموزش این نیروها و در ضمن آن تجهیز حداقل نسبی آنان است که تاثیر مستقیم دارد بر روی تامین امنیت در کشور، هرچه این نیروها از لحاظ اخلاق و دانش نظامی بهتر باشند معادله امنیت به جواب بهبود بیشتر تقرب می یابد، روا آن است که در این راستا بذل توجه مسئولین بیش از هر امر دیگری باشد.
گذشته از این مسایل، آنچه که بر هیچ کس پوشیده نیست مساله شیطنتهای نیروهای خارجی ناتو در کشور است که در بسیاری از موارد از تجهیز واقعی نیروهای افغان و آموزش کافی آنان تعمدا خودداری می ورزند، طی ده سال گذشته نیروهای داخلی از سوی این نیروها به گونه عمدی ضعیف نگه داشته شده تا مساله نیاز به نیروهای خارجی همچنان مصون و محفوظ بماند و حتی خود مردم نیز باورشان بشود که بدون نیروهای خارجی، تامین امنیت در افغانستان دشوار و حتی محال است، اما دولتمردان افغانستان که در بسیاری از موارد خود با اقدامات خودسرانه این نیروها دچار مشکلات جدی شده اند بیش از هر فرد دیگری میدانند که بیش از این دیگر نباید به ضعیف نگهداشته شدن سربازان ما از سوی نیروهای خارجی ادامه داد و می بایست در راستای قدرتمند ساختن این نیروها کاری کرد، چرا که ایجاد نیروهای امنیتی محلی خود گواه از نتیجه گیری دولت در این باره است.
بر بنیاد آنچه گفته شد، دولت افغانستان همان گونه که به ایجاد این نیروهای محلی اقدام کرده، باید با ادامه روند بومی سازی امنیت و ایجاد تدریجی زمینه های خروج نیروهای خارجی از کشور، به آرمان دیرینه مردم یعنی به دست گیری سرنوشت شان به دست خودشان جامه عمل بپوشانند، چیزی که می بایست سالها پیش مورد توجه قرار می گرفت اما به قول معروف، جلوی ضرر را از هر جایی بگیریم فایده است!
مرضیه جعفری
اما در کنار ساخت زیربناهای نابود شده کشور، آنچه که مورد حمایت چندانی قرار نگرفته، امنیت و ثبات در قریه جات و نجات مردم دهات از شر زورمندان و طالبان محلی است، مساله ای که گاه و بیگاه چون زخمی ناسور سر باز میکند و مردم را به رنج ناشی از خود گرفتار میکند.
اما طی چند روز اخیر صحبتهایی مبنی بر ایجاد و حمایت از پولیس محلی در قرا و قصبات کشور از زبان مسئولین شنیده شده است، این گفته چنانچه با انگیزه تامین امنیت واقعی در کشور ابراز شده باشد میتواند نقطه عطفی برای مردم و تسکینی بر درد نامنی در گوشه و کنار کشور باشد.
هرچند طی سالهای گذشته، ارگانهای امنیتی اعم از پولیس، ارتش و امنیت ملی دستاوردهای چندان محسوسی در راستای تامین امنیت شهروندان نداشته اند و نیز مردم از این نهادها و از وجود فساد در آنها شاکی بوده اند، اما با آن هم می توان نقش نیروهای داخلی را در برقراری امنیت در کشور بسیار پررنگ تر از نیروهای بین المللی قلمداد کرد، این نقش به چند دلیل توسط نیروهای داخلی بهتر ایفا شده است، اول آنکه هر فرد افغان در برابر کشور و مردم خود بیش از سربازان خارجی احساس مسئولیت میکند و بی اختیار آرمانهای وطندوستی در بسیاری موارد میتواند آنان را در راستای دفاع از کیان کشور، ترغیب کرده و وادارشان سازد تا در قبال مردم خویش از عطوفت و مهرورزی بیشتری کار گیرند، چه اینکه قربانی کردن جان خویش توسط چندین پولیس در راستای دفاع از جان مردم در حوادث انتحاری سالهای پیشین گواه روشنی بر این ادعاست.
و ثانیا سربازان افغان به دلیل تعلقاتی که خود به این کشور و زادگاه خود دارند و به پشتوانه آشنایی با عنعنات مردم خویش، از دامن زدن به آنچه که توهین به مردم و رسومات محلی شان محسوب میشود تا حد ممکن ابا ورزیده و سعی میکنند از تحریک احساسات ده نشینان در قریه جات و شهرهای محل خدمت خویش خودداری کنند.
آنچه عنوان شد، حقیقتی است که به نظر میرسد دولت و صاحبان مسئولیت با عنایت به آن به تصمیم گیری مبنی بر ایجاد پولیس محلی و حمایت از بومی سازی امنیت را شکل داده اند، که این را می بایست به فال نیک گرفته و با تمام قوا از آن پشتیبانی و حمایت کنیم، اما آنچه که مهم می نمایاند و باید مورد توجه قرار گیرد، مساله تربیت و آموزش این نیروها و در ضمن آن تجهیز حداقل نسبی آنان است که تاثیر مستقیم دارد بر روی تامین امنیت در کشور، هرچه این نیروها از لحاظ اخلاق و دانش نظامی بهتر باشند معادله امنیت به جواب بهبود بیشتر تقرب می یابد، روا آن است که در این راستا بذل توجه مسئولین بیش از هر امر دیگری باشد.
گذشته از این مسایل، آنچه که بر هیچ کس پوشیده نیست مساله شیطنتهای نیروهای خارجی ناتو در کشور است که در بسیاری از موارد از تجهیز واقعی نیروهای افغان و آموزش کافی آنان تعمدا خودداری می ورزند، طی ده سال گذشته نیروهای داخلی از سوی این نیروها به گونه عمدی ضعیف نگه داشته شده تا مساله نیاز به نیروهای خارجی همچنان مصون و محفوظ بماند و حتی خود مردم نیز باورشان بشود که بدون نیروهای خارجی، تامین امنیت در افغانستان دشوار و حتی محال است، اما دولتمردان افغانستان که در بسیاری از موارد خود با اقدامات خودسرانه این نیروها دچار مشکلات جدی شده اند بیش از هر فرد دیگری میدانند که بیش از این دیگر نباید به ضعیف نگهداشته شدن سربازان ما از سوی نیروهای خارجی ادامه داد و می بایست در راستای قدرتمند ساختن این نیروها کاری کرد، چرا که ایجاد نیروهای امنیتی محلی خود گواه از نتیجه گیری دولت در این باره است.
بر بنیاد آنچه گفته شد، دولت افغانستان همان گونه که به ایجاد این نیروهای محلی اقدام کرده، باید با ادامه روند بومی سازی امنیت و ایجاد تدریجی زمینه های خروج نیروهای خارجی از کشور، به آرمان دیرینه مردم یعنی به دست گیری سرنوشت شان به دست خودشان جامه عمل بپوشانند، چیزی که می بایست سالها پیش مورد توجه قرار می گرفت اما به قول معروف، جلوی ضرر را از هر جایی بگیریم فایده است!
مرضیه جعفری
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) - کابل - سرویس سیاسی
