بزرگداشت از عاشورا، چرا و چگونه؟

انسان از بدوخلقت با دو خط مشي مواجه بوده وسروكار داشته است. يكي مشي الهي و ديگري مشي شيطاني و به عبارت ديگر تاريخ حيات انسانيت، دو مسير خير وشر را همواره تجربه كرده است. هر كدام از اين دو پديده براي خود پيروان و طرفداراني نيز داشته اند؛ طرفداراني كه در هر دو جناح تا پاي جان برطريق وهدف شان پافشاري كرده اند.! نزاع وكشمكش خير وشر، همواره ميان پيروان هر دو پديده ، در جريان بوده هست وخواهد بود. اساساً انسانهاي بزرگ داراي ارواح بزرگ بوده ودست به كارهاي بزرگي نيز مي زنند، واز طرفي، كار بزرگ در چشم همگان بزرگ وارزشمند است وانجام دهنده كارهاي بزرگ نيز براي قاطبه انسانها قابل ارج، احترام وارزش است. اساساً ستايش كار بزرگ وبزرگداشت انسانهاي بزرگ،‌ درجان ونهاد انسان، ريشه داشته و حتي انسانهاي شرور ومنفي نيز، به انسانهاي بزرگ به چشم ديگري نگاه مي كنند! البته بايد توجه داشت كه در دو جبهه خير وشر، انسانهايی با ارواح بزرگ وجود دارند، اما با اين تفاوت كه روح انسان خير خواه، علاوه بر بزرگي ، تقدس وارزش نيز دارد وبه تعبير فيلسوف معاصر استاد مطهري - ره- روح انسانِ بزرگِ الهي، بزرگوار نيز هست؛‌
اما روح انسانِ بزرگِ غير الهي وغير انساني، فقط بزرگ است واما جهت قداست وارزشي در آن ملاحظه نمي شود واين از عملكرد هر دو نيرو با ارواح بزرگ، در دو جناح خير وشر، قابل دريافت وبرداشت مي باشد؛ چه آنكه انسان بزرگ وبزرگوار، گفتار، رفتار وكردارش، همواره در جهت خير وصلاح براي خود وجامعه ي انساني بوده وبر عكس انسان بزرگ؛‌ اما نه بزرگوار، با زبان و عملش، همواره در پي ضرر رساندن به خويش وديگران بوده، مي باشد وخواهد بود.
پهنه‌ي تاريخ حيات بشر، پر است از نمونه هاي آشكار عملكرد مثبت ومنفي بزرگان عرصه‌ي خير وشر كه از باب ياد آوری در جهت شر به انسانهاي چون، ناپلئون، هيتلر، چنگيز، يزيد، فراعنه و ... برمي خوريم و در جهت خير به ارواح بزرگ وارزشمندي چون پيامبران الهي وجانشينان آنان نظیر حضرات آدم، يوسف، محمد(ص)، عيسي، موسي واز همه برجسته تر روح بزرگ علي ابن ابي طالب، حسين ابن علي و ... مواجه مي شويم وصدالبته که برجستگی ارواح امام علی وامام حسین(ع)به جهت شرایط زمانی ومکانی ای می باشد که آن دوامام بزرگواردرآن قرار داشته اند والا همه می دانیم که شخصیت اول جهان اسلام، رسول گرامی اسلام می باشد وبس.
با تأسف درجامعه‌ي اسلامي، هستند كساني كه نا آگاه از بسياري از مسائل عقلي وشرعي هرازگاهي زبان به انتقاد گشوده واز عزاداري وبزرگداشت امام‌حسين(ع) ونهضت انسان‌ساز او خرده ها مي گيرند وعزادارن حسیني را به افراط گرايي و ... متهم مي كنند! در ساده ترين شكل پاسخ به اين دسته از كوتاه فكران بايد گفت: كه تجليل از حسين(ع) وياران پاكباز او، تجليل از حقانيت دين ومذهب است، تجليل از انسانيت در برابر صبعيت وحيوانيت است وبزرگداشت از حسين بن علی (ع) ونهضت مظلومانه وخونبار او(ع) به معني ادامه دادن راه او(ع) بوده وايستاده‌گي در برابر هرگونه انحراف فكري وعملي در عرصه‌ي دينداري ودر برابر هرگونه شخصي ولو حاكم جامعه‌ي اسلامي باشد، مي باشد ودر يك كلام بزرگداشت وتجليل از حسين وعاشوراي او(ع) تائيد جبهه خير ومخالفت با جناح شر وشرارت بوده وعزادارن امام‌حسين(ع) با بزرگداشت وبرگزاري مراسم عاشورا، به اين حقيقت تاکيد مي كنند كه حسين(ع) به عنوان نماينده حق وحقيقت وخير وصلاح، همواره جاودان وماندگار بوده وراه آن بزرگوار درطول زمان، همچنان ادامه خواهد داشت. اما اینکه چگونه و با چه کیفیتی از نهضت خونفام اباعبدالله باید تجلیل کرد، بحث دیگری است که در زیر بدان می پردازیم.
مسلمانان و به خصوص شیعيان، همه ساله از محرم وسالروز واقعه خونين كربلا، با انجام مراسم هاي گوناگون، بزرگداشت به عمل مي آورند كه اين در ذات خودش، عمل بسيار نيكو وپسنديده است، البته تا جائيكه به ارتكاب اعمال حرام و مكروه منجر نشود. اما مناسبتر آن است كه جامعه ي ديني علاوه بر تجليل ظاهري ونمايشی از نهضت شعورمند اباعبدالله الحسين(ع)، به باطن وپيام حقيقي قيام حسين ابن علي(ع) دربرابر يزيد ابن معاويه، توجه نموده وبه آنچه كه در نظر امام حسين(ع) اهميت داشته، بها وارزش قائل شوند.
مسلماً حسين ابن علي(ع) با هفتاد و دوتن از برترين وبهترين انسانهاي دوران خويش، تنها به اين دليل دست به قيام و آفرينش آن رستاخيز بلند انساني نزدند، كه پس از آنان، تعدادي از مسلمانان ، در گوشه وكنار كشورهاي اسلامي بياد آنان مراسمي بگيرند وبه سروسینه هاي شان بزنند ونهايتاً نيز ديگ هايي را از غذا بار كنند وبه ياد شهداي كربلا به اين و آن تعارف كنند. نه، اين ابداً منظور نظر ابا عبدالله وياران پاكباز آن حضرت(ع) نيست، نبوده وهرگز نخواهد بود وچنانچه كساني براين باور باشند كه حسين ابن علي(ع) را همين بزرگداشت هاي كذايي وتجليل هاي ظاهري، راضي مي كند، اين از عدم معرفت اين افراد نسبت به امام حسين(ع) ونهضت هدفمند آن حضرت ناشي شده واين گروه از افراد به حسين وهدف او (ع) جفا روا داشته اند.! چرا كه حسين(ع) بمراتب، برتر وبزرگوارتر از آن است كه حتي درباره او(ع) تصور ظاهر گرايي وتعارف انگاري برود. حسين(ع) از پيروان خود تجليل عملي مي خواهد، از آنان مي خواهد آنگونه باشند كه خود بود. اگر در جامعه اي زنده گي مي كنند كه شخصي چون يزيد برسرنوشت شان حاكم شده است، ابداً به آن فرد اجازه ندهند تا امور يك كشور اسلامي را در دست بگيرد تا چه رسد به اينكه دشمنان قسم خورده ي اسلام ومسلمانان، از آن سوي دنيا بيايند وبا پرچم يهود ونصارا برسرزمين هاي اسلامي حاكم شده، حكم برانند!!! حسين (ع) هرگز راضي نمي شود كه تعدادي از دولتمردان مسلمان عرب در تباني با دشمنان اسلام، كشور ومردم مظلوم وبي دفاع فلسطين را قرباني مطامع واميال پست حيواني وشيطاني خويش كنند.
مظالم و ستمگري هايی كه اين روزها در بحرین، یمن، مصر، عراق، افغانستان، فلسطین و سایر نقاط جهان مي گذرد، دل هر انساني را ولو مسلمان هم نباشد، به درد مي آورد. امروزه كيست كه نداند كه تمام جناياتي كه ر‍ژيم نامشروع اسرائيل عليه فلسطين وفلسطيني مرتكب مي شود ، همگي به اشاره و اجازه ايالات متحده آمريكا وچند كشور اروپايي است.! ومطمناً اين تراژدي همچنان ادامه خواهد داشت تا رهبران و دولتمردان خيانت برسرزمين هاي اسلامي حكمرواي داشته باشند.
نهضت حسين ابن علي(ع) تموج دينداري، غيرت وهميت است ومسلماني كه غيرت وهميت در سرزمين وجودش ريشه ندارد، در اسلام وايمان خودش بايد شك داشته باشد. اين قلم گمان نمي كند كه اين عمرها وزندگي ها آنقدر اهميت داشته باشد كه انسان يك عمر با ذلت، زبوني ودريوزگي ، تن به هر دنائت و پستی بدهد تا بتواند چند صباحی بيشتر هوا را آلوده كرده وسطل هاي زباله بيشتري را پر كند.!!
پيرو حسين ابن علي(ع) ابداً به كميت عمر نمي انديشد، چنانكه خود مولي حسين ابن علي(ع) هرگز به اين گونه گزينه ها توجهي نداشت. حسين(ع) وهرانسان آزاده ي ديگر به كيفيت زند گي بها مي دهند وبه هدفي كه در پيش رو دارند. حسين(ع) به انسانها، درس درست زندگي كردن وعالي مردن را مي آموزد. اگر ما مسلمانان حتي به اندازه 10 درصد از پيام ابا عبدالله (ع) را درك كرده وبه آن عمل مي كرديم ، هرگز وضعيت كشورهاي اسلامي اين نبود كه حالا مي باشد! كوتاه سخن اينكه :
كيست دراين انجمن محرم عشق غيور
ما همه بي غير تيم، آيينه دركربلاست.


نویسنده: سید فاضل محجوب