پس از تغییر استراتژیک جنگ از جنوب به شمال افغانستان، اکثر مناطق شمالی کشور هر روز شاهد ناامنی‌های زیادی بوده و هست. امروزه طالبان در اکثر ولسوالی‌های ولایت ۹گانه شمال حضور دارند و از طریق اختطاف، گرفتن عشر و زکات از مردم محلی، استخراج غیرقانونی معادن، باج‌گیری از موترهای باربری و... روز به روز مجهزتر شده و در مقابل نیروهای امنیتی صف‌آرایی می‌کنند. بر کسی پوشیده نیست که در مقطع کنونی سلاح‌های دست داشته طالبان به مراتب از نیروهای امنیتی مجهزتر و به‌روزتر می‌باشد.
علاوه بر طالبان، حضور داعش نیز از دیگر عوامل ناامنی در شمال افغانستان محسوب می‌شد که در یک سال گذشته حضور و نفوذشان به دنبال حملات گسترده طالبان بر دو ولسوالی ولایت جوزجان، محدود شد؛ به گونه‌ای که اکنون مقام‌های محلی می‌گویند داعش هیچ حضوری در شمال ندارد، اما با این وجود، نگرانی‌هایی در مورد فعالیت مجدد داعش در برخی ولسوالی‌ها وجود دارد. در کنار این دو گروه، حضور افراد مسلح غیرمسئول که به بهانه‌های مختلف دست به ترور و چپاول اموال مردم و ملت می‌زنند نیز قابل تأمل است.
از میان دیگر ولایات شمالی، اگر یک نگاه استراتژیک به ولایت بلخ داشته باشیم، می‌بینیم که بلخ از چهار طرف محاصره شده و فقط شهر مزارشریف برای نیروهای امنیتی مانده است. مناطقی چون ولسوالی چمتال که روزی خط مقدم نبرد علیه دشمن بود، امروز تنها 10 قریه از 210 قریه‌اش در دست نیروهای امنیتی است که فقط می‌توانند آن‌هم در روز گشت و گذار کنند. ولسوالی چهاربولک نیز که روزگاری مهد پرورش جنگ‌آوران بود، از 110 قریه سه قریه‌اش در دست دولت است و مابقی در کنترول طالبان است.
طبق گفته منابع امنیتی، همچنین دولت‌آباد در دست مخالفین است و ولسوالی شولگره نیز اخیرا ناامن شده که حضور طالبان در برخی روستاهای آن علنی گردیده است. همچنین ولسوالی چهارکنت نیز که شاید بتوان گفت جزو امن‌ترین مناطق بلخ بود، یک ماهی است که توسط طالبان ناامن گردیده و نیروهای امنیتی بلخ کلا مصروف امن نگهداشتن چهار طرف شهر مزارشریف شده‌اند که دشمن در داخل نفوذ نکند.
با توجه به این نکات، اگر یک گشت و گذار ساده در میان مردم داشته باشیم و پای درد دل آن‌ها بنشینیم، همگی از وضعیت امنیتی ولایات شمالی نگران هستند. این نگرانی تأثیرات زیادی روی زندگی روزمره مردم گذاشته، تجار و سرمایه‌گذاران ملی و بین‌الملی نیز به خاطر نبود امنیت اقتصادی تمایل زیادی به سرمایه‌گذاری در مناطق شمالی ندارند و پرواضح است وقتی کار و درآمد نباشد، قطعا مردم از نظر معیشتی نیز دچار مشکلات عدیده شده و جوانان به خاطر درآمد هرچند ناچیز و سیر کردن شکم خود و خانواده، تمایل بیشتری برای پیوستن به صفوف مخالفین و تروریستان پیدا می‌کنند.
در اخیر باید گفت تنها چیزی که مردم به زبان می‌آورند، این است اگر به یک باره پرچم سفید طالب در چهار طرف شهر مزارشریف تبدیل به پرچم سیاه داعش شود و به داخل شهر یورش بیاورند، برنامه اربابان شمال و رهبران سیاسی چیست؟ آیا به راستی رهبران شمال برنامه‌ای دارند یا به خواب رفته‌اند؟
نویسنده: سید حامد موسوی
علاوه بر طالبان، حضور داعش نیز از دیگر عوامل ناامنی در شمال افغانستان محسوب می‌شد که در یک سال گذشته حضور و نفوذشان به دنبال حملات گسترده طالبان بر دو ولسوالی ولایت جوزجان، محدود شد؛ به گونه‌ای که اکنون مقام‌های محلی می‌گویند داعش هیچ حضوری در شمال ندارد، اما با این وجود، نگرانی‌هایی در مورد فعالیت مجدد داعش در برخی ولسوالی‌ها وجود دارد. در کنار این دو گروه، حضور افراد مسلح غیرمسئول که به بهانه‌های مختلف دست به ترور و چپاول اموال مردم و ملت می‌زنند نیز قابل تأمل است.
از میان دیگر ولایات شمالی، اگر یک نگاه استراتژیک به ولایت بلخ داشته باشیم، می‌بینیم که بلخ از چهار طرف محاصره شده و فقط شهر مزارشریف برای نیروهای امنیتی مانده است. مناطقی چون ولسوالی چمتال که روزی خط مقدم نبرد علیه دشمن بود، امروز تنها 10 قریه از 210 قریه‌اش در دست نیروهای امنیتی است که فقط می‌توانند آن‌هم در روز گشت و گذار کنند. ولسوالی چهاربولک نیز که روزگاری مهد پرورش جنگ‌آوران بود، از 110 قریه سه قریه‌اش در دست دولت است و مابقی در کنترول طالبان است.
طبق گفته منابع امنیتی، همچنین دولت‌آباد در دست مخالفین است و ولسوالی شولگره نیز اخیرا ناامن شده که حضور طالبان در برخی روستاهای آن علنی گردیده است. همچنین ولسوالی چهارکنت نیز که شاید بتوان گفت جزو امن‌ترین مناطق بلخ بود، یک ماهی است که توسط طالبان ناامن گردیده و نیروهای امنیتی بلخ کلا مصروف امن نگهداشتن چهار طرف شهر مزارشریف شده‌اند که دشمن در داخل نفوذ نکند.
با توجه به این نکات، اگر یک گشت و گذار ساده در میان مردم داشته باشیم و پای درد دل آن‌ها بنشینیم، همگی از وضعیت امنیتی ولایات شمالی نگران هستند. این نگرانی تأثیرات زیادی روی زندگی روزمره مردم گذاشته، تجار و سرمایه‌گذاران ملی و بین‌الملی نیز به خاطر نبود امنیت اقتصادی تمایل زیادی به سرمایه‌گذاری در مناطق شمالی ندارند و پرواضح است وقتی کار و درآمد نباشد، قطعا مردم از نظر معیشتی نیز دچار مشکلات عدیده شده و جوانان به خاطر درآمد هرچند ناچیز و سیر کردن شکم خود و خانواده، تمایل بیشتری برای پیوستن به صفوف مخالفین و تروریستان پیدا می‌کنند.
در اخیر باید گفت تنها چیزی که مردم به زبان می‌آورند، این است اگر به یک باره پرچم سفید طالب در چهار طرف شهر مزارشریف تبدیل به پرچم سیاه داعش شود و به داخل شهر یورش بیاورند، برنامه اربابان شمال و رهبران سیاسی چیست؟ آیا به راستی رهبران شمال برنامه‌ای دارند یا به خواب رفته‌اند؟
نویسنده: سید حامد موسوی
