چرا سخنان محقق، واکنش برانگیز شد؟

چرا سخنان محقق، واکنش برانگیز شد؟
در ادامه واکنش‌ها به اظهارات اخیر محمد محقق؛ عبدالله عبدالله؛ رئیس اجرائی و عبدالرئوف ابراهیمی؛ رئیس مجلس واکنش نشان داده‌اند.
آقای محقق پنجشنبه هفته گذشته در همایش "بیداری اسلامی" از نبرد "رزمندگان عراق و سوریه، ارتش عراق و سوریه، حشد شعبی عراق و همچنین رزمندگان ایران، افغانستان، پاکستان و جای جای دنیا" علیه داعش در عراق و سوریه، تشکر کرد.
آقای عبدالله روز دوشنبه گفت:"در این اواخر نظریاتی ارائه شده" و افزود که سیاست دولت افغانستان این است که "ما طرفدار شرکت افغان‌ها در جنگ در هیچ نقطه دنیا نیستیم".

رئیس اجرائی افزود که مردم افغانستان می‌خواهند در صلح با هم زندگی کنند؛ ولی در حال حاضر جنگ بر آنها تحمیل شده و "در صف اول دفاع در برابر داعش" قرار دارند و حاضر به دادن قربانی شده‌اند.
عبدالرؤوف ابراهیمی؛ رئیس مجلس هم گفت:"مقامات حکومتی در داخل و خارج، از هر آدرسی که هستند، باید منافع ملی افغانستان را جدا در نظر بگیرند."

شماری از نمایندگان مجلس هم سخنان آقای محقق را محکوم کردند و آن را مغایر منافع ملی افغانستان دانستند.
کارشناسان اما می گویند که واکنش های ابراز شده به سخنان آقای محقق، در حد غیر قابل انتظاری ناعادلانه و اغلب سیاسی بود.

به باور آنها، اگر ادعا کنیم که این واکنش ها به جای آنکه تلاشی برای حمایت از یک سیاست مستقل مبتنی بر منافع ملی افغانستان باشد، حمایتی ضمنی و شاید ناخواسته از تروریست های داعش و حامیان قدرتمند منطقه ای و بین المللی آنها بود، بیجا نخواهد بود؛ زیرا جرمی که به آقای محقق نسبت داده می شود، این است که او از رشادت ها، ایثارگری ها و مبارزات یک نیروی ضد تروریستی واقعی که رزمندگانی از افغانستان نیز عضو آن هستند، تقدیر کرده است؛ نیرویی که در نهایت، توانست بساط قدرت و خلافت انحرافی تروریست های داعش را از عراق و سوریه برچیند و به حکومت هول و وحشت و مرگ آن، پایان دهد.
آیا این در جهانی که قربانی تروریزم و افراط گرایی است، جرم محسوب می شود؟
آیا افغانستان که از نخستین و بزرگترین قربانیان تروریزم بین المللی و از اهداف اصلی تروریست های داعش در حال حاضر، به حساب می آید، حق ندارد، از رزمندگانی که مهلک ترین ضربات را به داعش وارد کرده اند، ستایش کند؟
این چگونه منافع ملی است که اجازه نمی دهد از یک نیروی ضد تروریستی موفق و سربلند، تقدیر شود؟ آیا این دقیقا همان چیزی نیست که داعش و حامیان آن می خواهند؟
نکته قابل تأمل دیگری که از سوی ناظران حوزه تروریزم، در واکنش های ابراز شده نسبت به سخنان اخیر محمد محقق، مورد توجه واقع شده، عدم پرداختن منتقدان، به روی دیگر سکه تروریزم و مبارزه با تروریزم است.
به باور آگاهان، عربستان سعودی، امارات، ترکیه، پاکستان و دیگر قدرت های منطقه، عملا در جبهه تروریزم در سوریه می جنگند. تروریزم داعشی و دیگر نسخه های آن، مستقیما از منابع مالی و تسلیحاتی و نیروی انسانی و تسهیلات ارزی و مرزی و ارضی این کشورها، تغذیه و تأمین می شوند، شماری از این کشورها حتی فراتر از این، در بخش هایی از افغانستان نیز دست به کار شده و از میان ارتش عظیم جوانان بیکار سرخورده و ناراضی از دولت و ناامید از آینده، سربازگیری کرده و آنها را به بهانه های مختلف به عنوان «مزدور جنگی» راهی خطوط مقدم جنگ در کشورهای درگیر بحران در خاور میانه کرده اند.
به عنوان نمونه، از ازبک های شمال تا پشتون های جنوب و شرق، در میان نیروهای تروریستی مورد حمایت قدرت های منطقه ای مانند ترکیه و عربستان سعودی و قطر و امارات در سوریه، حضور دارند.
سال گذشته، یک رسانه معتبر غربی، فاش کرد که عربستان سعودی، جوانان پشتون را در مناطق شرقی و جنوبی کشور، به بهانه اعزام به حج عمره، فریب می دهد و آنها را به عنوان «مزدور جنگی» به جنگ یمن می فرستد.
امارات متحده عربی نیز مزدوران جنگی را حتی از کلمبیا در امریکای جنوبی، استخدام کرد و به یمن فرستاد.
با این حساب، بسیار ساده لوحانه خواهد بود اگر تصور کنیم که منتقدان امروز آقای محقق، از دست داشتن سفارت های غربی و عربی در استخدام مزدوران جنگی و اعزام آنها به جنگ های منطقه ای بی خبر باشند.
آنها حتما در باره پروژه پیچیده و پرسش برانگیز توسعه و نفوذ داعش در افغانستان و رد پای قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای در عقب این پروژه نیز چیزهای مهمی می دانند.
با اینهمه هیچ واکنشی در این باره نشان نمی دهند. پس معنی انتقادهای تند و صریح و گزنده به سخنان آقای محقق، آیا این نیست که این منتقدان به اصطلاح حافظ منافع ملی، عملا در جبهه دشمن و به نفع جریان های تروریستی مورد حمایت غرب و اعراب و پاکستان می جنگند؟