رهبران حکومت وحدت ملی طی بیانیه های جداگانه ضمن محکوم کردن حمله تروریستی به موتر حامل کارمندان دانشگاه مارشال فهیم عنوان کردند، به آن واکنش های متفاوتی نشان دادند.
رئیس جمهور غنی در بیانیه ای گفت: تروریستان و حامیان شان که اکنون بیشتر از هر زمان دیگر در انزوا قرار گرفته و در تمام میدان‌های نبرد شکست خورده‌اند، طی روزهای اخیر به‌منظور ایجاد فضای رعب و وحشت و به دستور بیگانگان، مساجد و افراد ملکی را در نقاط مختلف کشور هدف قرار داده‌اند.
حکومت و مردم افغانستان مرعوب اقدام‌های تروریستی یک اقلیت کوچک نخواهند شد و مسیر رسیدن به صلح، ثبات، توسعه و انکشاف را که در پیش گرفته‌اند، با جدیت ادامه خواهند داد.
وی گفت: افغانستان هرگز مکان امنی برای اندیشه‌های تاریک افراط‌گرایی و جریان‌های تروریستی نبوده، مردم و حکومت افغانستان با عزم و ارادۀ قاطع، این جریان‌ها را منزوی‌تر و سرکوب خواهند کرد.
عبدالله عبدالله؛ رییس اجرایی اما در واکنشی متفاوت و معنادار گفت: تروريزم حد و مرز، خوب و بد، راضى و ناراضى ندارد!
ارزیابی های کارشناسی، نشان می دهد که تفاوتی ظریف و معنادار میان واکنش رییس جمهوری و رییس اجرایی نسبت به حمله دیروز کابل، وجود دارد؛ واکنش هایی که اگر بر پایه تبعات و پیامدهای عملی آنها سنجیده شوند، بی تردید، تفاوت عمیق و فاصله فراوان شان، بیشتر به دید خواهد آمد.
رییس جمهوری، علیرغم محکومیت حمله دیروز و مذمت تروریست ها و وعده تکراری انتقام و سرکوب، همچنان بر استمرار مسیر «صلح، ثبات، توسعه و انکشاف» تأکید کرد.
این همان چیزی بود که در واکنش رییس اجرایی، نفی شد. آقای عبدالله، تصریح کرد که تروریست ها حد و مرز، خوب و بد، راضی و ناراضی ندارند؛ طعنه ای سنگین و زهردار به ادبیات مورد استفاده در زمان کرزی در باره تروریست ها و نیز انتقادی گزنده به سیاست های صلح به رهبری تیم اشرف غنی با آنها.
به عقیده آگاهان، این تفاوت در واکنش های دوگانه سران حکومت وحدت ملی، خبر از اختلاف دیدگاه هایی عمیق و راهبردی میان اشرف غنی و عبدالله در حوزه برخورد و مقابله با تروریزم در کشور می دهد.
از نظر آقای غنی، صلح راهی است که باید ادامه پیدا کند؛ حتی اگر تروریست های آشتی ناپذیر، پاسخ این تلاش ها را در شهرها، مساجد، پایگاه های ارتش و مراکز ادارات محلی با بمب و راکت و واسکت انتحاری و حمله های وحشیانه تهاجمی بدهند.
واکنش اخیر آقای غنی به معنای آن بود که برای رسیدن به آنچه او «صلح، ثبات، توسعه و انکشاف» می خواند، باید خون ها و قربانی های بیشتری داد، پایگاه های پرشماری باید نابود شوند، سربازان کثیری باید به خاک و خون کشیده شوند و مساجد و نمازگزاران زیادی می بایست به مسلخ فرستاده شوند تا در نهایت، رویای صلح آقای غنی، تحقق پیدا کند.
به تعبیر دیگر، آنچه اکنون در سراسر کشور جریان دارد، درد زایمان «صلح» مورد نظر رییس جمهوری است!
اما از دید آقای عبدالله؛ رییس اجرایی، اینگونه نیست. تروریست ها مستحق سرکوب و محکوم به انهدام و نابودی اند. آنها باید پاسخ اعمال و رفتار خشن و خونین و وحشت بار شان را درست به همان ترتیبی دریافت کنند که مرتکب می شوند.
پایگاه ها و پناهگاه های شان در سراسر کشور باید بی هیچ محابا و ملاحظه ای آماج قرار بگیرند، به حاشیه امنیت و مصونیت شان پایان داده شود و همدستان و مزدوران خیانت پیشه شان در درون نظام، افشا و رسوا و بدنام شوند و برای پاسخگویی در برابر مردم قربانی تروریزم، در دادگاه عدالت، حضور پیدا کنند.
علیرغم وجود این تفاوت دیدگاه عمق و معنادار اما آنچه بی تردید، غلبه دارد و ادامه پیدا خواهد کرد، دیدگاهی است که اشرف غنی؛ رییس جمهوری، آن را تأیید می کند.
بنابراین، در آینده همچنان تروریست ها به کشتار و خون ریزی و ترور و آدمکشی ادامه خواهند داد؛ اما در عین حال، قطار بی رمق صلح نیز لنگ لنگان، مسیر پرفراز و فرود و بی هدف اش را در پیش خواهد گرفت.
اینکه نهایت و نتیجه این روند مرگبار و خونین چه خواهد شد، هیچکس نمی داند؛ شاید روزگاری، صلح برقرار شود که خیل کثیری از مردم و نیروهای امنیتی، کشته شده باشند و دیگر رمقی برای ادامه زندگی باقی نمانده باشد.
در آن صورت، صلحی هم اگر برقرار شود، تنها امتیازی یکجانبه و غیر عادلانه به تروریست ها خواهد بود: شبیه آنچه در مورد صلح با حزب اسلامی گلبدین حکمتیار رخ داد.
