اشرف غنی؛ رئیس جمهوری، با ابراز اطمینان از توانایی نیروهای داخلی برای حفظ امنیت کشور، هدف نهایی خود را صلح با طالبان خواند.
رئیس جمهوری در مورد درگیری با طالبان گفت که این گروه دو هدف را دنبال می‌کرده است: یکی سرنگونی حکومت و دیگری ایجاد "جغرافیاهای سیاسی" یعنی کنترل کامل مناطقی که در تصرف دارد. وی افزود:"طالبان در هر دو هدف به طرز فاجعه‌باری ناکام مانده است." آقای غنی با اشاره به تولید مواد مخدر در افغانستان گفت: "طالبان بزرگترین صادرکننده هروئین در جهان است، چرا توجه جهانیان بر این هروئین متمرکز نیست؟ آیا این یک جنگ عقیدتی است یا جنگ مواد مخدر؟" وی افزود: "باید به این مجرمانه شدن اقتصاد رسیدگی شود."
او در عین حال دستیابی به توافق صلح با طالبان را تنها راه حل مشکلات کشور دانست و در مورد هدف نهایی خود گفت که "کل استراتژی ما فراهم کردن زمینه دستیابی به یک راه حل سیاسی است و یک راه حل سیاسی، راه حلی منتج از مذاکره است و باید بر این موضوع تمرکز کنیم."
کارشناسان می گویند بدیهی است که هر جنگی سرانجام روزی باید به صلح منجر شود و به این ترتیب، در نقطه ای پایان پیدا کند. نمی توان سال ها جنگید بدون آن که کمترین ثمره و نتیجه ای از آن به دست آید.
در مورد افغانستان هم این قاعده، صدق می کند. مردم بیش از سه دهه است که تاوان جنگی را می پردازند که روشن نیست سرانجام کی و چگونه پایان خواهد یافت.
در این میان، اما شواهدی وجود دارد که نشان می دهد، پشت سر این جنگ، منافع بزرگ اقتصادی، سیاسی و راهبردی وجود دارد که مانع از پایان یافتن آن می شود. یکی از آن منافع، تجارت سیاه و پرسود مواد مخدر است که آقای غنی نیز در مصاحبه اخیر خود به روشنی به آن اشاره کرده است.
رییس جمهوری با لحنی گلایه آمیز می پرسد که چرا توجه جهانیان بر این هرویین متمرکز نیست؟
این همان سؤالی است که موجب ابهام در خصوص سرنوشت آینده جنگ جاری شده است. از نظر آقای غنی، طالبان بزرگترین صادرکننده هیرویین در جهان هستند. البته این سخن او، این ادعایش که طالبان در کنترل اراضی تحت تصرف خود به منظور ایجاد یک جغرافیای سیاسی، ناکام بوده اند را نقض می کند؛ زیرا بلافاصله این پرسش به وجود می آید که اگر طالبان نتوانسته اند اراضی را کنترل کنند، چگونه تبدیل به بزرگترین صادرکننده مواد مخدر جهان شده اند؟!
افزون بر این، بربنیاد آماری که خود امریکایی ها منتشر می کنند، طالبان در کنار سایر گروه های تروریستی هم اکنون بیش از ۳۰ درصد خاک افغانستان را تحت کنترل خود دارند و کابل تنها بر ۵۷ درصد از اراضی کشور، سلطه مستقیم دارد.
با این حال، یک پاسخ دیگر نیز برای سؤال رییس جمهوری درباره سکوت جهان در خصوص مواد مخدر صادراتی از سوی طالبان وجود دارد که البته آقای غنی بنا به هر دلیلی از کنار آن گذشته است و آن این که طالبان تنها شریک جنگ تریاک در افغانستان نیستند؛ آن ها نه به صورت یک جانبه قادر به راه اندازی آتش جنگ اند و نه به تنهایی از سودهای کلان ناشی از این جنگ، منتفع می شوند. طرف دیگر این جنگ یعنی قدرت های غربی متحد آقای غنی نیز وسیعا متهم به دخالت در بهره وری از منافع جنگ تریاک در افغانستان هستند. مثلا انگلیس که سال ها رهبری جنگ با مواد مخدر در افغانستان را بر عهده داشت، اصلی ترین پایگاه های نظامی خود را در پایتخت مواد مخدر جهان یعنی هلمند، مستقر کرد و در طول آن سال ها، حجم مواد مخدر تولید شده در افغانستان به نحو حیرت انگیزی افزایش یافت!
بنا بر این، پاسخ به اظهارات آقای غنی هم ساده است و هم سخت. ساده به این دلیل که جهان خود بخشی از جنگ تریاکی است که در افغانستان جریان دارد و قدرت های بزرگ جهانی از این تجارت سیاه، سود می برند. سخت است به این جهت که روشن نیست چگونه می توان به پایان جنگ و آغاز صلحی خوشبین بود که هر دو طرف آن به صورت مشترک از منافع سرشار حاصل از جنگ تریاک مرغوب افغانستان، سود می برند؟! سودی که البته هرگز در شرایط صلح به دلیل مجرمانه بودن اقتصاد مبتنی بر مواد مخدر، به دست نخواهد آمد.
