امر دین و اصول آن و از جمله آنها برقراری حکومت عدل دینی و مبارزه با طاغوت و فساد با راهبری امام حق، مسئله ای است که باید همه افراد در هر سطح سنی و با هر ویژگی شخصیتی و جنسی به اندازه خود در آن شرکت داشته باشند.
حضور و نقش خانواده در واقعه عاشورا امری بسیار مهم و ارزشمند بوده و امام حسین علیه السلام نیزاهل بیت خویش را با خود همراه کرد تا این مطلب برای همگان روشن شود که اصلاح و تغییر واقعی نیاز به همراهی و فداکاری همه افراد حتی خانواده و زن و فرزند دارد.
یکی از نقاط بسیار مهم و برجسته در واقعه کربلا، حضور خاندان پیامبر و بانوان و فرزندان کوچک و بزرگ در متن این حرکت بسیار عظیم و تاریخ ساز است.
در تاریخ آمده است که هنگام حرکت امام حسین علیه السلام به طرف کوفه، به ایشان عرض شد با توجه به موقعیت کنونی و اوضاع مبهم پیش رو، مناسب است ابتدا خودتان به سمت کوفه بروید و زمانی که در آنجا مستقر شدید اهل بیت را نیز به آن سامان روانه کنید. امام حسین علیه السلام قبول نکردند و فرمودند: خداوند چنین می خواهد (که آنها را با خود ببرم).
حضور زنان و فرزندان در کاروان کربلا و عاشورا همه حضور داشتند؛ یعنی علاوه بر برادران رشید و مردان جنگی، عموم خواهران با هر سنّ و موقعیت، و همه فرزاندان کوچک و بزرگ، دختر و پسر بودند، از علی اکبر فرزند ارشد امام گرفته تا طفل شیرخواره، و از دختر ارشد گرفته تا فرزند سه ساله بودند.
به راستی چرا امام آنها را باخود آورد؟ آیا اگر اینها نبودند، برایشان بهتر نبود؟ دیگر کسی به آنها حمله نمی کرد؟ مورد ضرب و شتم قرار نمی گرفتند؟ هتک حرمتی صورت نمی گرفت؟ که در یک نگاه می توان گفت در حرکتی که برای حفظ و بقای دین پایه ریزی و انجام می شود، نه تنها مردان و پدران بلکه هر یک از اعضای خانواده باید حضور داشته و نقش خود را ایفا کنند.
به عبارت دیگر امر دین و اصول آن و از جمله آنها برقراری حکومت عدل دینی و مبارزه با طاغوت و فساد با راهبری امام حق، مسئله ای است که باید همه افراد در هر سطح سنی و با هر ویژگی شخصیتی و جنسی به اندازه خود در آن شرکت داشته باشند.
درچنین حرکتی دو اتفاق مهم رخ می دهد: یکی بقا و پایداری این حرکت و تبدیل شدن آن به جریانی که در تاریخ بشر تأثیرگزار شده و فرهنگ ساز می شود، دیگری عجین شدن آن با جان و روح و زندگی افراد؛ به گونه ای که آن حرکت هویت فرد را می سازد و شخصیت او را شکل می دهد، بستر زندگی او می شود.
کربلا برای همیشه باقی ماند زیرا زنان و فرزندان امام حسین علیه السلام این جریان را از زمان و سرزمین و جغرافیایی خاص خارج کردند، دوران تلخ اسارت با همه سختی ها و مصاوبش، پیامدی بسیار مهم و ثمره ای بسیار ارزشمند به دنبال داشت؛ چون که نهضت امام را از کربلا به کوفه و تا شام کشاند و پایتخت بنی امیه را به لرزه در آورد و در نهایت یزید از این عمل تبری جست و اهل بیت را با احترام به مدینه برگرداند.
قیام امام را از روز دهم محرم سال ۶۱ هجری قمری در همه زمان ها جاری کرد تا شعار «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» حقیقتی عینی باشد، آری امام حسین علیه السلام اهل بیت خویش را با خود همراه کرد تا این مطلب برای همگان روشن شود که اصلاح و تغییر واقعی نیاز به همراهی و فداکاری همه افراد حتی خانواده و زن و فرزند دارد.
این انقلاب که در دوران سرد و تلخ غیبت رخ داد و بارقه امیدی برای اصلاح و تغییر در دل مستضعفان ایجاد کرد، تجسم عینی این حقیقت در زمان پنهان زیستی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است که یک منتظر واقعی نه تنها خود در جاده انتظار گام برمی دارد بلکه متعهد است که خانواده خویش را نیز در این مسیر قرار دهد و بداند که انتظار واقعی زمانی معنا می یابد که همه افراد خانواده با نام و یاد مولای خویش و در راستای زمینه سازی برای قیام او گام بردارند و یاد او را زنده نگه دارند.
در فرهنگ قرآن و دین حیات بخش اسلام، آنچه در فرایند زندگی، تولید نسل و تلاش برای تأمین زندگی بسیار مهم است اینکه این همه برنامه ریزی و سعی و فعالیت نوید دهنده یک زندگی تعالی بخش در راستای امر خدا و نیل به مقام قرب الهی باشد.
ادامه دارد....
حضور و نقش خانواده در واقعه عاشورا امری بسیار مهم و ارزشمند بوده و امام حسین علیه السلام نیزاهل بیت خویش را با خود همراه کرد تا این مطلب برای همگان روشن شود که اصلاح و تغییر واقعی نیاز به همراهی و فداکاری همه افراد حتی خانواده و زن و فرزند دارد.
یکی از نقاط بسیار مهم و برجسته در واقعه کربلا، حضور خاندان پیامبر و بانوان و فرزندان کوچک و بزرگ در متن این حرکت بسیار عظیم و تاریخ ساز است.
در تاریخ آمده است که هنگام حرکت امام حسین علیه السلام به طرف کوفه، به ایشان عرض شد با توجه به موقعیت کنونی و اوضاع مبهم پیش رو، مناسب است ابتدا خودتان به سمت کوفه بروید و زمانی که در آنجا مستقر شدید اهل بیت را نیز به آن سامان روانه کنید. امام حسین علیه السلام قبول نکردند و فرمودند: خداوند چنین می خواهد (که آنها را با خود ببرم).
حضور زنان و فرزندان در کاروان کربلا و عاشورا همه حضور داشتند؛ یعنی علاوه بر برادران رشید و مردان جنگی، عموم خواهران با هر سنّ و موقعیت، و همه فرزاندان کوچک و بزرگ، دختر و پسر بودند، از علی اکبر فرزند ارشد امام گرفته تا طفل شیرخواره، و از دختر ارشد گرفته تا فرزند سه ساله بودند.
به راستی چرا امام آنها را باخود آورد؟ آیا اگر اینها نبودند، برایشان بهتر نبود؟ دیگر کسی به آنها حمله نمی کرد؟ مورد ضرب و شتم قرار نمی گرفتند؟ هتک حرمتی صورت نمی گرفت؟ که در یک نگاه می توان گفت در حرکتی که برای حفظ و بقای دین پایه ریزی و انجام می شود، نه تنها مردان و پدران بلکه هر یک از اعضای خانواده باید حضور داشته و نقش خود را ایفا کنند.
به عبارت دیگر امر دین و اصول آن و از جمله آنها برقراری حکومت عدل دینی و مبارزه با طاغوت و فساد با راهبری امام حق، مسئله ای است که باید همه افراد در هر سطح سنی و با هر ویژگی شخصیتی و جنسی به اندازه خود در آن شرکت داشته باشند.
درچنین حرکتی دو اتفاق مهم رخ می دهد: یکی بقا و پایداری این حرکت و تبدیل شدن آن به جریانی که در تاریخ بشر تأثیرگزار شده و فرهنگ ساز می شود، دیگری عجین شدن آن با جان و روح و زندگی افراد؛ به گونه ای که آن حرکت هویت فرد را می سازد و شخصیت او را شکل می دهد، بستر زندگی او می شود.
کربلا برای همیشه باقی ماند زیرا زنان و فرزندان امام حسین علیه السلام این جریان را از زمان و سرزمین و جغرافیایی خاص خارج کردند، دوران تلخ اسارت با همه سختی ها و مصاوبش، پیامدی بسیار مهم و ثمره ای بسیار ارزشمند به دنبال داشت؛ چون که نهضت امام را از کربلا به کوفه و تا شام کشاند و پایتخت بنی امیه را به لرزه در آورد و در نهایت یزید از این عمل تبری جست و اهل بیت را با احترام به مدینه برگرداند.
قیام امام را از روز دهم محرم سال ۶۱ هجری قمری در همه زمان ها جاری کرد تا شعار «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» حقیقتی عینی باشد، آری امام حسین علیه السلام اهل بیت خویش را با خود همراه کرد تا این مطلب برای همگان روشن شود که اصلاح و تغییر واقعی نیاز به همراهی و فداکاری همه افراد حتی خانواده و زن و فرزند دارد.
این انقلاب که در دوران سرد و تلخ غیبت رخ داد و بارقه امیدی برای اصلاح و تغییر در دل مستضعفان ایجاد کرد، تجسم عینی این حقیقت در زمان پنهان زیستی امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف است که یک منتظر واقعی نه تنها خود در جاده انتظار گام برمی دارد بلکه متعهد است که خانواده خویش را نیز در این مسیر قرار دهد و بداند که انتظار واقعی زمانی معنا می یابد که همه افراد خانواده با نام و یاد مولای خویش و در راستای زمینه سازی برای قیام او گام بردارند و یاد او را زنده نگه دارند.
در فرهنگ قرآن و دین حیات بخش اسلام، آنچه در فرایند زندگی، تولید نسل و تلاش برای تأمین زندگی بسیار مهم است اینکه این همه برنامه ریزی و سعی و فعالیت نوید دهنده یک زندگی تعالی بخش در راستای امر خدا و نیل به مقام قرب الهی باشد.
ادامه دارد....
منبع : خبرگزاری صدای افغان(آوا) قم
