چندین ماه از برقراری دولت وحدت ملی در کشور می گذرد. در این مدت نه چندان کوتاه سران دولت وحدت ملی حتی نتوانسته اند میان خود شان هماهنگی های لازم را ایجاد کرده و نسبت به بسیاری از مسائل، مواضع مشترکی را اتخاذ کنند.
در پرتو این ناهماهنگی ها و چالشها، اوضاع مردم و کشور روز به روز وخیم و بحرانی تر شده و مردم با ناامیدی تمام، چشم به دوردستهای تشویش و نگرانی دوخته اند. اوضاع امنیتی و به خصوص پس از برقراری دولت وحدت ملی، نه روز به روز که لحظه به لحظه بدتر و بدتر می شود و دیگر مردم نه در شهرها و در مسیر شاهراههای بزرگ و کوچک کشور، ثبات و امنیت ندارند و اگر ناچار از مسافرت نباشند، ترجیح می دهند تا همه ی ساعات شبانه روز را در منزل و در کنار خانواده و بستگان خویش سپری کنند.
رویکرد دولت نسبت به دشمنان آرامش و آبادانی مردم و کشور، تغییر چندانی نکرده و اگر دیروز طالبان مسلح برادر خوانده می شد، امروز با چندین درجه ترفیع، مقام شامخ و متفاوت مخالفان سیاسی به آنان اعطاء شده و در بسیاری از موارد از آنان پوزش و عذرخواهی نیز می شود!.
در عرصه سیاست خارجی، مواضع عجیب و غریبی اتخاذ می شود که حاکی از ضعف مفرط بوده و ناتوانی در دیپلماسی سران دولت وحدت ملی را به نمایش می گذارد. به عنوان نمونه ارگ ریاست جمهوری در غائله یمن و عربستان، نسخه ضعیف و توام با مخاطره ای را تجویز می کند و در میان بهت مردم افغانستان، از تجاوز و اشغالگری رژیم آل سعود علیه مردم بی دفاع یمن حمایت و پشتیبانی می کند.
اگر چه این گونه حمایتهای سمبولیک و تشریفاتی، خیلی هم نمی توانند محلی از اعراب داشته باشند؛ آنهم حمایت دولتی مانند افغانستان که خودش تا گلو غرق در بحرانها و چالشهای همه جانبه داخلی و خارجی بوده و در واقع چیزی برای کمک به عربستانِ ثروتمند ندارد؛ اما در هر حال، حمایت حمایت است و قطعاً برای دولت وحدت ملی و کشور آسیب پذیر افغانستان، تبعات و پیامدهای شوم و خطرناک خویش را خواهد داشت.
مشکل بعدی برخورد منفعل و پرسش برانگیز حکومت وحدت ملی با ربایندگان تعدادی از اتباع کشور است که پس از سپری شدن هفته ها، هنوز از سرنوشت ۳۱ تن از هموطنان هزاره ما خبر دقیقی در دست نیست و بر رغم انتقادهای اقشار مختلف مردم و نیز مراکز و نهادهای اجتماعی جامعه مدنی، سران دولت وحدت ملی، ابداً اهمیتی برای آن قائل نیستند و گویا هیچ اتفاق خاصی نیفتاده و ۳۱ تن از هموطنان مظلوم و بی گناه ما در چنگ تروریستان آدم ربا قرار ندارند!.
عدم توجه جدی به مشکلات و معضل های زیربنایی مردم و کشور؛ موجب بروز بیکاری و در نتیجه فقر و تنگدستی مفرط در میان مردم گردیده است و همین مشکل باعث شده تا سرقت و آدم ربایی و اخاذی و ...، در میان مردم، رواج بی رویه و تاسفباری پیدا کند.
بی توجهی به فساد اداری و رشوه ستانی در دوایر دولتی و جریان تبیعض و تعصب در تقریباً تمامی وزارت خانه ها و ریاست های کلیدی و غیر کلیدی و بزرگ و کوچک کشور، کارد را به استخوان مردم رسانیده و فریاد عدالت خواهی همه را به آسمان بلند کرده است!.
کمکاری و عدم میل و رغبت خدمت به کشور و مردم در اداره های دولتی و آنهم بر رغم شعارهای دهن پرکن خدمت به کشور و مردمِ سران حکومت وحدت ملی! همه اینها و بسیاری دیگر که از قید قلم ممکن است بیرون مانده باشند، انگیزه ها و عواملی اند که مردم را بیش از زمانی دیگر نسبت به دولت و سران حکومتی، بدبین و یا بهتر است گفته شود واقع بین کرده است و اعتماد آنان را نسبت به شعارهای فریبنده و دروغین بکلی از بین برده است.
مشکل برق و پرچوی و یا بهتر است گفته شود نبود آن در سراسر پایتخت پس از حادثه برف کوچ و تخریب تعدادی از پایه های آن در ارتفاعات سالنگ، تنها نمونه ای از کمکاری و بی کفایتی وزارت آب و برق است که پس از سپری شدن حدود یکماه، نتوانسته اند چند تا لین را به یکدیگر وصل کنند و به مردم برق توزیع کنند!.
وجود همین مشکلات و نظایر آنهاست که نمایندگان مردم در خانه ملت را نگران کرده و سرانجام آنان نیز با مردم همصدا شده و به سران دولت وحدت ملی هشدار می دهند.
برخی از نمایندگان مجلس با اشاره به مشکلات موجود در کشور و عدم توانایی رهبران برای حل این چالش ها هشدار می دهند که همه چیز برخلاف منافع ملی کشور در جریان است و حکومت در حال فروپاشی است.
نمایندگان به نکات مهمی اشاره می کنند که از میان همه آنها آنچه بیشتر از همه نگران کننده است، تبدیل شدن افغانستان به میدان جنگ نیابتی است و با تاسف دیده می شود که در راس رهبری حکومت وحدت ملی کسانی حضور دارند که از این روند حمایت کرده و علاقه منداند تا افغانستان خسته از جنگ و برادر کشی را یکبار دیگر در لبه پرتگاه آتش و خون قرار دهند و با موضع گیری های غیر عقلایی و بر خلاف منافع ملی، پای کشور را در جنگی دخیل کنند که هر سرش به زیان مردم و کشور تمام خواهد شد.
بر اساس ادعای برخی از نمایندگان مردم، گروه داعش در این ولایت در حال تدارک یک حمله بزرگ برای تصرف این ولایت است و می خواهند از آن طریق امنیت ایران را تهدید کنند.
آنان از نهادهای امنیتی خواستند که عملیات گسترده پاکسازی را در این ولایت راه اندازی نمایند.
در هر حال، اینها مجموعه ای از نگرانی های بسیار جدی مردم و نمایندگان آنها است که به نظر می رسد اگر از سوی سران حکومت وحدت ملی نیز جدی گرفته نشود و آنها همچنان راهی را بپیمایند که تا کنون پیموده اند، دیری نخواهد پائید که خطر فروپاشی همه جانبه به سراغ آنان خواهد آمد.
در پرتو این ناهماهنگی ها و چالشها، اوضاع مردم و کشور روز به روز وخیم و بحرانی تر شده و مردم با ناامیدی تمام، چشم به دوردستهای تشویش و نگرانی دوخته اند. اوضاع امنیتی و به خصوص پس از برقراری دولت وحدت ملی، نه روز به روز که لحظه به لحظه بدتر و بدتر می شود و دیگر مردم نه در شهرها و در مسیر شاهراههای بزرگ و کوچک کشور، ثبات و امنیت ندارند و اگر ناچار از مسافرت نباشند، ترجیح می دهند تا همه ی ساعات شبانه روز را در منزل و در کنار خانواده و بستگان خویش سپری کنند.
رویکرد دولت نسبت به دشمنان آرامش و آبادانی مردم و کشور، تغییر چندانی نکرده و اگر دیروز طالبان مسلح برادر خوانده می شد، امروز با چندین درجه ترفیع، مقام شامخ و متفاوت مخالفان سیاسی به آنان اعطاء شده و در بسیاری از موارد از آنان پوزش و عذرخواهی نیز می شود!.
در عرصه سیاست خارجی، مواضع عجیب و غریبی اتخاذ می شود که حاکی از ضعف مفرط بوده و ناتوانی در دیپلماسی سران دولت وحدت ملی را به نمایش می گذارد. به عنوان نمونه ارگ ریاست جمهوری در غائله یمن و عربستان، نسخه ضعیف و توام با مخاطره ای را تجویز می کند و در میان بهت مردم افغانستان، از تجاوز و اشغالگری رژیم آل سعود علیه مردم بی دفاع یمن حمایت و پشتیبانی می کند.
اگر چه این گونه حمایتهای سمبولیک و تشریفاتی، خیلی هم نمی توانند محلی از اعراب داشته باشند؛ آنهم حمایت دولتی مانند افغانستان که خودش تا گلو غرق در بحرانها و چالشهای همه جانبه داخلی و خارجی بوده و در واقع چیزی برای کمک به عربستانِ ثروتمند ندارد؛ اما در هر حال، حمایت حمایت است و قطعاً برای دولت وحدت ملی و کشور آسیب پذیر افغانستان، تبعات و پیامدهای شوم و خطرناک خویش را خواهد داشت.
مشکل بعدی برخورد منفعل و پرسش برانگیز حکومت وحدت ملی با ربایندگان تعدادی از اتباع کشور است که پس از سپری شدن هفته ها، هنوز از سرنوشت ۳۱ تن از هموطنان هزاره ما خبر دقیقی در دست نیست و بر رغم انتقادهای اقشار مختلف مردم و نیز مراکز و نهادهای اجتماعی جامعه مدنی، سران دولت وحدت ملی، ابداً اهمیتی برای آن قائل نیستند و گویا هیچ اتفاق خاصی نیفتاده و ۳۱ تن از هموطنان مظلوم و بی گناه ما در چنگ تروریستان آدم ربا قرار ندارند!.
عدم توجه جدی به مشکلات و معضل های زیربنایی مردم و کشور؛ موجب بروز بیکاری و در نتیجه فقر و تنگدستی مفرط در میان مردم گردیده است و همین مشکل باعث شده تا سرقت و آدم ربایی و اخاذی و ...، در میان مردم، رواج بی رویه و تاسفباری پیدا کند.
بی توجهی به فساد اداری و رشوه ستانی در دوایر دولتی و جریان تبیعض و تعصب در تقریباً تمامی وزارت خانه ها و ریاست های کلیدی و غیر کلیدی و بزرگ و کوچک کشور، کارد را به استخوان مردم رسانیده و فریاد عدالت خواهی همه را به آسمان بلند کرده است!.
کمکاری و عدم میل و رغبت خدمت به کشور و مردم در اداره های دولتی و آنهم بر رغم شعارهای دهن پرکن خدمت به کشور و مردمِ سران حکومت وحدت ملی! همه اینها و بسیاری دیگر که از قید قلم ممکن است بیرون مانده باشند، انگیزه ها و عواملی اند که مردم را بیش از زمانی دیگر نسبت به دولت و سران حکومتی، بدبین و یا بهتر است گفته شود واقع بین کرده است و اعتماد آنان را نسبت به شعارهای فریبنده و دروغین بکلی از بین برده است.
مشکل برق و پرچوی و یا بهتر است گفته شود نبود آن در سراسر پایتخت پس از حادثه برف کوچ و تخریب تعدادی از پایه های آن در ارتفاعات سالنگ، تنها نمونه ای از کمکاری و بی کفایتی وزارت آب و برق است که پس از سپری شدن حدود یکماه، نتوانسته اند چند تا لین را به یکدیگر وصل کنند و به مردم برق توزیع کنند!.
وجود همین مشکلات و نظایر آنهاست که نمایندگان مردم در خانه ملت را نگران کرده و سرانجام آنان نیز با مردم همصدا شده و به سران دولت وحدت ملی هشدار می دهند.
برخی از نمایندگان مجلس با اشاره به مشکلات موجود در کشور و عدم توانایی رهبران برای حل این چالش ها هشدار می دهند که همه چیز برخلاف منافع ملی کشور در جریان است و حکومت در حال فروپاشی است.
نمایندگان به نکات مهمی اشاره می کنند که از میان همه آنها آنچه بیشتر از همه نگران کننده است، تبدیل شدن افغانستان به میدان جنگ نیابتی است و با تاسف دیده می شود که در راس رهبری حکومت وحدت ملی کسانی حضور دارند که از این روند حمایت کرده و علاقه منداند تا افغانستان خسته از جنگ و برادر کشی را یکبار دیگر در لبه پرتگاه آتش و خون قرار دهند و با موضع گیری های غیر عقلایی و بر خلاف منافع ملی، پای کشور را در جنگی دخیل کنند که هر سرش به زیان مردم و کشور تمام خواهد شد.
بر اساس ادعای برخی از نمایندگان مردم، گروه داعش در این ولایت در حال تدارک یک حمله بزرگ برای تصرف این ولایت است و می خواهند از آن طریق امنیت ایران را تهدید کنند.
آنان از نهادهای امنیتی خواستند که عملیات گسترده پاکسازی را در این ولایت راه اندازی نمایند.
در هر حال، اینها مجموعه ای از نگرانی های بسیار جدی مردم و نمایندگان آنها است که به نظر می رسد اگر از سوی سران حکومت وحدت ملی نیز جدی گرفته نشود و آنها همچنان راهی را بپیمایند که تا کنون پیموده اند، دیری نخواهد پائید که خطر فروپاشی همه جانبه به سراغ آنان خواهد آمد.
مولف : سیدفاضل محجوب
