خاطرات به یادماندنی ی یک قهرمان ملی(1)

اهمیت خاطره نگاری اشاره: جنرال ماما ابراهیم، در تاریخ مبارزات کشور، نام آشنایی است. کسی که در یک برهه ای از تاریخ، در راستای کوبیدن دشمن و آزادی سرزمین مادریش پیشگام و پیشقراول شد و با رشادت تاریخی، روحیه ستیزه گری برای سایرین بخشید و یک شهر را برعلیه گروه متجاوز و دهشت افگن طالبان برانگیزاند و یک قیام را به نتیجه رساند. جنرال ماما ابراهیم که با رهبری قیام آزادسازی شهرمزارشریف ازچنگال اختاپوسی طالبان که در واقع عنوان قهرمان ملی را کسب کرد، از زندگی پرفراز و نشیبی برخوردار است و قطعا در جریان قرارگرفتن سایرین از خاطرات تلخ و شیرینی که این شخصیت ملی و اجتماعی دارد مفید فایده خواهد بود و علاوه بر اینکه از یک چهره خدوم و مبارز کشور شناخت پیدا می شود، از نکته ها و درس های زندگی آن نیز استفاده صورت خواهد گرفت. خبرگزاری صدای افغان(آوا) به متن کتاب خاطرات جنرال ماما ابراهیم تحت عنوان (همگام با مردم) دست یافته است که انتشارات برگ آن را دربهار 1393 در کابل منتشر کرده و شخص نویسنده یک جلد آن را تقدیم حجت الاسلام والمسلمین سید عیسی حسینی مزاری نموده است و ایشان نیز سفارش مؤکد نموده تا متن، پس از مرور مجدد و ویرایش دوباره، در چند قسمت متوالی انعکاس یابد. اینک قسمت اول آن که مقدمه کتاب است، از نظر خوانندگان عزیز گذرانده می شود و مطمئنا دنبال کردن قسمت های بعدی، خواننده را وادار خواهد کرد تا خاطره را تا آخر مطالعه نماید. ................................................................................................... مقدمه: خاطره نويسي، يكي ازانواع کارهای ادبي است وهمچون شعر، قصه، داستان وغيره، هم جذاب و شيرين است وهم آموزنده. همان گونه كه اوصاف اخلاقي و روحي مانند شجاعت، سخاوت، مهرباني وشفقت، دلپذير و پسنديده است، به همان اندازه ياد كردي از سرگذشت هاي شجاعانه وخدمات نوع دوستانه در قالب خاطره ها وسرگذشت ها، دلنشين ولذتبخش است و شنيدن آن با طبع كمال خواهي وهنر جويانه انسان، سازگار مي باشد و روح آدمي را آرامش مي بخشد. از همين جهت، خاطره ها با اشتياق وعلاقه زياد شنيده مي شوند، چنانچه بيشترين سخنان روزانه ما، كه ساعت ها توجه شنوندگان را جلب مي كند، ياد كرد همان خاطرات گذشته ماست. خاطراتي كه هم براي گوينده وهم براي شنونده شيرين وآموزنده است. خاطرات همه انسان ها باارزش وآموزنده است، ليكن خاطرات تلخ وشيرينی که، بامرگ و زندگي دست به گريبان بوده، گرمي وسردي بيشتري را چشيده واز گردنه هاي دشوار عبوركرده اند، از جذابيت و برازندگي خاصي برخوردار مي باشند و سراسر دلپذير و پرجاذبه هستند. شايد گاهي از خود پرسيده باشيم كه، چرا اين گونه خاطره ها، دلپذير وجذاب اند، چرا ما تشنه شنيدن آنها هستيم، چرا نقل سرگذشت هاي مهم وحساس،ساعت هاي پي در پي قلب وذهن مارا تسخير مي كنند وشوق مارابه شنيدن جستجوگرانه برمي انگيزند؟ بي ترديد پاسخ اين گونه پرسش ها، وسيع و و دامنه دار است كه شايسته به نظر می رسد اهل تحقيق ودانش به ابعاد گوناگون آن نظر اندازند و پاسخ بگويند، اما آنچه دريك نگاه سطحي وشتاب زده مي توان يادآور شد، اين است كه: خاطره ها درحقيقت، نظري به اندرون انسان ها وسيري به روزگاران گذشته وبازگشتن به لحظه هاي حساسي است كه از دست رفته اند و ديگربه سوي ما باز نمي گردند. لحظه هاي حساسي كه ما درآن احساس بزرگي كرده ايم، عزت يافته ايم، درد كشيده ايم، استعدادهاي اصلي خود را تبارز داده ايم، شكست خورده ايم، ضعف هاي خود را آشكار كرده ايم،شخصيت هاي خود را محك زده ايم و... اكنون كه لحظه ها، حساسيت گذشته را ندارند: ما در فضاهاي امن قدم نهاده ايم، جايگاه اجتماعي ما تغيير كرده است، از تنگناها و مشكلات عبور كرده ايم،درميدان هاي هموار و بي خطر قرار گرفته ايم، بازگشت به خاطره هاي تلخ وشيرين گذشته، مارا آن چنان مي نماياند ومعرفي مي كند كه بوده ايم وهستيم، نه آنچنان كه ادعا مي كنيم وساخته و پرداخته مي شويم. همچنين اين ياد كردها به ما مي آموزد كه در باره خود و همعصران خويش به گونه حقيقي و راستين قضاوت وداوري كنيم واين قضاوت هاي آگاهانه، عادلانه و بي پيرايه را دردل تاريخ به يادگار بگذاريم و جاودانه بسازيم. ازاين رو، خاطره هم هنر است و سخن هنرمندانه و هم تاريخ و رخدادهاي اجتماعي دريك برهه خاص است وهم اندرز وآموزش است كه از بايدها ونبايدهاي آن درس هاي بزرگ و فراموش ناشدني مي آموزيم و نيازهاي گمشده خود را در مي يابيم. در این ميان، خاطراتي كه با صفاي باطن، زيبايي و سادگي طبيعي و به دور از دست و دماغ بيمار تحريف گران فرصت طلب و قلم به دستان اجير ومزد بگير، صادقانه، بي باكانه و جوانمردانه به رشته تحيرير كشيده شده است، از جايگاه ويژه برخوردار خواهند بود. متاسفانه چنين فرصت طلائي براي هريك از افراد جامعه ما پيش نيامده است تا رخدادهاي عصرخود را در قالب خاطره ها درج نموده و به نسل هاي بعد از خود هديه نمايند. افراد معدودي كه احساس مسئوليت كرده و آينده نگر بوده اند، به اين مهم توجه داشته، هرچند با زحمت و مشكلات، به نوشتن بخشي از انديشه ها و خاطرات خود موفق شده اند. شايسته است از خاطره نگاري ها، درج تجربه ها و ثبت رخدادهای اجتماعي تقدير و ستايش كنيم و اين روحيه را در جامعه گسترش دهيم تاشخصيت هاي حساس و مؤثر در رخدادهاي اجتماعي، تجربيات و چشم ديدهاي خودرا به تصوير بكشند. خود و خاطرات خود را كوچك نشماريم، همان گونه كه هريكي از ما در آفرينش پديده هاي اجتماعي سهم داشته و رخدادهاي بزرگ را آفريده ايم، بايد در تبيين و تدوين فصل هايي از كتاب تاريخ، كه پس از ما نگارش مي يابد، نيز حضور فعال داشته باشيم و نگذاريم ديگران با انگيزه ها و غريزه هاي سياسي، كتمان واقعيتها، تحريف وتحقير انسانها- همانند هميشه – برگهاي نامنظم تاريخ كشور ما را شيرازه بندي كنند و ما و نسلهاي مسئول و به پاخاسته ما، دردها، آرمانها و قهرماني هاي ما ازسطر هاي بي شمارآن حذف گردند. آنچه كه درسطرها وصفحه هاي اين اثر مطالعه مي فرماييد، ازهمين نوع خاطرات و نوشته هايي است كه نگارنده آن به صورت روان، طبيعي وتبعاً زيبا، با زبان ساده ومحلي، با احساس مسئوليتي برخاسته از روحيه جوانمردي وخدمتگذاري به همنوعان ومحرومان و زير دستان و پايمردي دربرابر ظالمان و ستمگران، به دور از تأثيرات والقائات تحريفگران و تخريب كاران عرصه فرهنگي، لحظه هايي از زندگي وخطر وآرامش خود را به رشته تحرير كشيده و به هموطنان، فرزندان ونسلهاي بيداربعد از خود تقديم كرده است. اميد كه بتواند رضايت خاطر خوانندگان را فراهم نمايد ونيز گامي – هرچند كوچك – به حساب آيد در جهت اداي مسئوليت وانتقال امانت براي آيندگان.