شماری از فعالان مدنی بامیان می گویند که اگر دولت بخواهد بیشتر از این بامیان را نادیده بگیرد، برای جلب توجه دولت به این ولایت به سراغ طالبان و داعش خواهند رفت.
یکی از فعالان مدنی بامیان گفت که دولت افغانستان حرف انسانی را نمی فهمد و فعالان مدنی این ولایت دو گزینه سفید (ادامه فعالیت های مدنی به روش انسانی) و سیاه (تحریم انتخابات آینده) را پیش روی دولت قرار می دهند.
اخیرا فعالان مدنی بامیان در واکنش به نبود نامزدوزیری از بامیان در فهرست وزیران پیشنهادی کابینه جدید، در یک حرکت نمادین مدنی، با ساختن یک آدم برفی به نام "عتیقه بیگم باستانی" و معرفی آن به عنوان نامزدوزیری از این ولایت، نسبت به قومی بودن کابینه جدید اعتراض کردند.
آنان گفته اند که رئیس جمهور و رئیس اجرایی فقط در زمان انتخابات به سراغ مردم بامیان آمدند؛ اما پس از آنکه به قدرت رسیدند، مانند حکومت قبلی این ولایت را فراموش کردند و حتی یک نامزدوزیر هم از بامیان معرفی نکردند.
این هشدار به عقیده ناظران مسایل اجتماعی نشان می دهد که بامیانی ها دیگر نمی خواهند صرفا با تشویق های خشک و خالی، نیازهای انسانی و اجتماعی و سیاسی خود را اشباع کنند و از اداره مرکزی، هیچ چشمداشتی نداشته باشند.
فعالان مدنی بامیان این بار نیز با علم کردن یک نماد جالب توجه، ترکیب و ترتیب مهره های کابینه حکومت وحدت ملی را دستمایه اعتراض مدنی خود قرار داده اند؛ اما در ضمن آن، هشدار داده اند که این اقدامات برای همیشه نمی تواند قابل ادامه باشد.
آنها حق خود را می خواهند. ولایتی که هم امن است و هم فقیر، هم باثبات است و هم محروم، هم مردمانی آرام و متین و صلح جو و متمدن دارد و هم در کمال فقر و فلاکت و محرومیت زندگی می کند.
معنای این وضعیت جز تبعیض و بی عدالتی چه می تواند باشد؟
بامیان در سال ۲۰۱۵ میلادی به عنوان پایتخت فرهنگی کشورهای عضو سازمان همکاری های کشورهای جنوب آسیا(سارک) شناخته شده، فرصتی که پیش از این در اختیار غزنی؛ یکی دیگر از شهرهای متمدن و در عین حال محروم افغانستان از سوی سازمان کنفرانس اسلامی قرار گرفت؛ اما عملا هیچ استفاده ای از آن نشد.
در غزنی، دست کم این بهانه وجود داشت که ناامنی مانع اصلی توسعه و بازسازی است؛ هرچند این هم بنفسه توجیه موجهی نیست؛ زیرا مسؤول اصلی مبارزه با ناامنی و تروریزم نیز دولت است و این دولت مرکزی است که باید زمینه بازسازی ولایت ها را فراهم کند و همه موانع موجود در این زمینه از جمله ناامنی را از میان بردارد و اگر چنین نکند، بدون شک به درستی به مسؤولیت خود عمل نکرده است.
در مورد بامیان اما هیچ بهانه ای وجود ندارد. امنیت در سراسر ولایت برقرار است و به یمن صلح جویی، مدنیت و آرامشی که مردم بافرهنگ این ولایت باستانی به نمایش گذاشته اند نه از داعش در آن خبری است و نه طالبان در آن جایی دارد؛ اگرچه در زمان استقرار رژیم سیاه و ستمکار طالبانی، مردم بی دفاع بامیان، قربانی های بسیاری دادند و فجایع و جنایت های عظیمی از سوی طالبان و پاکستان بر آنها تحمیل شد و یکی از بی بدیل ترین میراث های مشترک تاریخ بشر، با گلوله های پاکستانی، منهدم شد.
اما دولت مرکزی از ۱۳ سال پیش تاکنون به رغم آنکه رهبران قومی در مقاطعی، روابط بسیار نزدیکی نیز با ارباب ارگ داشته اند، کماکان این ولایت امن و آرام را نادیده گرفته و با آن برخوردی تبعیض آمیز و ناعادلانه کرده اند.
در طول این سال ها بامیانی ها همواره با ابتکارات منحصر به فردی در حوزه اعتراضات مدنی، سعی کرده اند توجه رسانه ها، مجامع بین المللی، دولت مرکزی و رهبران قومی را به وضعیت اسفبار مردم فقیر این ولایت جلب کنند؛ از آویختن چراغ نفتی بزرگی در معبر عموم و نام گذاری چهارراهی به نام آن، اعطای تقدیرنامه به خری که به ساکنان یک منطقه محروم، آب می رساند تا کاه‌گل کردن جاده و نوشتن نامه سرگشاده به رییس جمهوری امریکا؛ اما به رغم این تلاش ها، هیچ گوشی بدهکار این مبارزات مدنی و مسالمت آمیز و حق خواهانه و عدالت طلبانه نبوده است.
این بار بامیانی ها یک پیام روشن دارند: اگر تبعیض پایان نیابد، راه را برای تروریزم باز می کنیم؛ مساله ای که گفته می شود در برخی از مناطق خاور میانه، محملی مناسب برای رشد تروریزم بوده است.
یکی از فعالان مدنی بامیان گفت که دولت افغانستان حرف انسانی را نمی فهمد و فعالان مدنی این ولایت دو گزینه سفید (ادامه فعالیت های مدنی به روش انسانی) و سیاه (تحریم انتخابات آینده) را پیش روی دولت قرار می دهند.
اخیرا فعالان مدنی بامیان در واکنش به نبود نامزدوزیری از بامیان در فهرست وزیران پیشنهادی کابینه جدید، در یک حرکت نمادین مدنی، با ساختن یک آدم برفی به نام "عتیقه بیگم باستانی" و معرفی آن به عنوان نامزدوزیری از این ولایت، نسبت به قومی بودن کابینه جدید اعتراض کردند.
آنان گفته اند که رئیس جمهور و رئیس اجرایی فقط در زمان انتخابات به سراغ مردم بامیان آمدند؛ اما پس از آنکه به قدرت رسیدند، مانند حکومت قبلی این ولایت را فراموش کردند و حتی یک نامزدوزیر هم از بامیان معرفی نکردند.
این هشدار به عقیده ناظران مسایل اجتماعی نشان می دهد که بامیانی ها دیگر نمی خواهند صرفا با تشویق های خشک و خالی، نیازهای انسانی و اجتماعی و سیاسی خود را اشباع کنند و از اداره مرکزی، هیچ چشمداشتی نداشته باشند.
فعالان مدنی بامیان این بار نیز با علم کردن یک نماد جالب توجه، ترکیب و ترتیب مهره های کابینه حکومت وحدت ملی را دستمایه اعتراض مدنی خود قرار داده اند؛ اما در ضمن آن، هشدار داده اند که این اقدامات برای همیشه نمی تواند قابل ادامه باشد.
آنها حق خود را می خواهند. ولایتی که هم امن است و هم فقیر، هم باثبات است و هم محروم، هم مردمانی آرام و متین و صلح جو و متمدن دارد و هم در کمال فقر و فلاکت و محرومیت زندگی می کند.
معنای این وضعیت جز تبعیض و بی عدالتی چه می تواند باشد؟
بامیان در سال ۲۰۱۵ میلادی به عنوان پایتخت فرهنگی کشورهای عضو سازمان همکاری های کشورهای جنوب آسیا(سارک) شناخته شده، فرصتی که پیش از این در اختیار غزنی؛ یکی دیگر از شهرهای متمدن و در عین حال محروم افغانستان از سوی سازمان کنفرانس اسلامی قرار گرفت؛ اما عملا هیچ استفاده ای از آن نشد.
در غزنی، دست کم این بهانه وجود داشت که ناامنی مانع اصلی توسعه و بازسازی است؛ هرچند این هم بنفسه توجیه موجهی نیست؛ زیرا مسؤول اصلی مبارزه با ناامنی و تروریزم نیز دولت است و این دولت مرکزی است که باید زمینه بازسازی ولایت ها را فراهم کند و همه موانع موجود در این زمینه از جمله ناامنی را از میان بردارد و اگر چنین نکند، بدون شک به درستی به مسؤولیت خود عمل نکرده است.
در مورد بامیان اما هیچ بهانه ای وجود ندارد. امنیت در سراسر ولایت برقرار است و به یمن صلح جویی، مدنیت و آرامشی که مردم بافرهنگ این ولایت باستانی به نمایش گذاشته اند نه از داعش در آن خبری است و نه طالبان در آن جایی دارد؛ اگرچه در زمان استقرار رژیم سیاه و ستمکار طالبانی، مردم بی دفاع بامیان، قربانی های بسیاری دادند و فجایع و جنایت های عظیمی از سوی طالبان و پاکستان بر آنها تحمیل شد و یکی از بی بدیل ترین میراث های مشترک تاریخ بشر، با گلوله های پاکستانی، منهدم شد.
اما دولت مرکزی از ۱۳ سال پیش تاکنون به رغم آنکه رهبران قومی در مقاطعی، روابط بسیار نزدیکی نیز با ارباب ارگ داشته اند، کماکان این ولایت امن و آرام را نادیده گرفته و با آن برخوردی تبعیض آمیز و ناعادلانه کرده اند.
در طول این سال ها بامیانی ها همواره با ابتکارات منحصر به فردی در حوزه اعتراضات مدنی، سعی کرده اند توجه رسانه ها، مجامع بین المللی، دولت مرکزی و رهبران قومی را به وضعیت اسفبار مردم فقیر این ولایت جلب کنند؛ از آویختن چراغ نفتی بزرگی در معبر عموم و نام گذاری چهارراهی به نام آن، اعطای تقدیرنامه به خری که به ساکنان یک منطقه محروم، آب می رساند تا کاه‌گل کردن جاده و نوشتن نامه سرگشاده به رییس جمهوری امریکا؛ اما به رغم این تلاش ها، هیچ گوشی بدهکار این مبارزات مدنی و مسالمت آمیز و حق خواهانه و عدالت طلبانه نبوده است.
این بار بامیانی ها یک پیام روشن دارند: اگر تبعیض پایان نیابد، راه را برای تروریزم باز می کنیم؛ مساله ای که گفته می شود در برخی از مناطق خاور میانه، محملی مناسب برای رشد تروریزم بوده است.
