ادب، زیوری‌ست که هرگز کهنه نمی‌شود

از نظر جهان بینی اسلامی، هر موجود زنده ای برای ادامه حیات، به سه عامل عمده نیازمند است: تربیت، امنیت و آزادی. به طور مثال یک درخت برای اینکه مثمر ثمر واقع شود، نیاز به این دارد که باغبان در قدم اول جان این درخت را از آفات و انگل‌ها حفظ کند و در ضمن، مکان رشد و نموی آن مناسب باشد و در قدم بعدی، تربیت سالم در جهت باروری آن صورت گیرد.
حجت الاسلام محمد ایوب شریفی بامیانی؛ از مدرسین حوزه علمیه کابل در یک گفتگوی اختصاصی با خبرگزاری صدای افغان(آوا) با ذکر این مطلب، افزود که انسان برخلاف سایر موجودات زنده، به دو قسم تربیت نیاز دارد: یکی تربیت جسمی و مادی و دیگری تربیت روحی و معنوی.
شریفی، تربیت فکری و معنوی کودک را مهم عنوان کرده گفت:"انسان در زمان طفولیت به نونهالی می ماند که می توان آن را به هر طرفی که خواست انسان باشد، خم کرد؛ لذا در این زمان حساس، توجه والدین و اولیای امور در جهت تربیت سالم کودکان ضروری و حیاتی پنداشته می‌شود".
به باور شریفی، انسان از روزی که از مادر متولد می شود؛ تا پیش از سنین جوانی، آمادگی کامل برای تربیت روحی و رشد هویت انسانی دارد.
او در این زمینه به حدیثی از امام علی(ع) اشاره کرد و گفت که ادب و پرورش از دیدگاه علی(ع) به زیور و زینتی می ماند که هرگز کهنه نمی‌شود مخصوصاً اگر پرورش سالم در سن کودکی به خورد انسان داده شود.
وی با اشاره به شرایط کنونی افغانستان، انحراف فکری اکثر جوانان را ناشی از عدم تربیت سالم دانسته تاکید کرد که فضای نامناسب کشور و عدم توجه خانواده ها در راستای تربیت سالم کودکان، آینده آنها را به مخاطره می اندازد.
به گفته این عالم دینی قرآن پدر و مادر را عامل نجات فرزندان از آتش جهنم می‌داند. آنجا که گفته است: ای انسان‌ها خود و فامیل خود را از آتش نجات بدهید.
نجات از خشم خداوند(ج) و آتش جهنم میسر نیست؛ مگر در سایه تربیت سالم.
وی خاطرنشان ساخت که تربیت سالم کودکان از نظر رهبران معنوی و بزرگان دین، حیات مادی و معنوی آنها را تضمین کرده و خوشبختی دنیا و آخرت را به ارمغان می آورد.
شریفی بامیانی در ادامه به روایتی از امام علی(ع) اشاره کرد و گفت که از نظر آنحضرت برای تربیت بهتر کودکان در قدم اول، باید به او شخصیت داد و کرامت انسانی او را حفظ نمود. او را در حالی که کودک است باید بزرگ شمرد.
به گفته وی، از نظر روانشناسی با کودکان نباید طوری رفتار کرد که او احساس حقارت و کمبود نماید. باید قسمی با او برخورد نمود که با روح بلند و علو همت پرورش پیدا کند.
این عالم دینی تصریح کرد:"فراهم کردن زمینه و بستر تربیت برای کودکان، مهمتر از پرورش روحیات آنهاست؛ زیرا ایجاد ظرفیت، پذیرش آداب و رسوم، نهادینه کردن آن‌را در وجود آنها آسان می سازد.
به گفته وی، برای تربیت بهتر کودکان، نیروهایی که در این مرحله از زندگی در نهاد آنهاست باید اشباع گردد؛ زیرا این مرحله از زندگی را قرآن استثنا کرده که همان دوره لعب و بازی کودکانه است؛ بنابراین، بازی که در این ایام از شیرین ترین و دلچسپ ترین کار اطفال است نباید از آن محروم شوند.