نشست 'گفتگوهای افغانستان و آسیای میانه' با حضور نمایندگان پنج کشور از آسیای میانه روز پنجشنبه در کابل آغاز شد.
نمایندگان پنج کشور ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان، قرقیزستان و قزاقستان با میزبانی افغانستان در کابل گردهم آمده اند؛ تا روی گسترش روابط اقتصادی و همکاری‌های امنیتی و فرهنگی با هم تبادل نظر کنند.
نمایندگان این کشورها کارشناسان هستند. علاوه بر این اشتراک کنندگان دیپلمات های ۳۰ کشور که مقیم در افغانستان هستند نیز در این نشست اشتراک کرده بودند.
شرکت کنندگان این نشست می‌خواهند یک چارچوب مشترک کاری برای یک دهه آینده ترتیب بدهند.
رنگین دادفر اسپنتا؛ مشاور امنیت ملی رئیس جمهوری در این نشست گفت که رسیدگی به مشکلات به ویژه مشکلات امنیتی نیاز به مبارزه مشترک کشورهای منطقه دارد.
او افزود که داد و ستد تجاری و همکاری‌های اقتصادی میان کشورهای آسیای میانه و آسیایی جنوبی، می‌تواند در آینده افغانستان را به مرکز اقتصاد و تجارت آسیا بدل سازد.
این نشست در حالی برگزار می شود که در یک دهه گذشته دولت افغانستان با همسایگان شمالی خود تعامل چشمگیر و قابل توجهی نداشته است.
به تعبیر دیگر همسایگان شمالی افغانستان با این کشور به رغم آنکه از نظر جغرافیایی و مرزهای مشترک، امن و طولانی خیلی نزدیک اند؛ اما از نظر تعاملات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی روابط افغانستان با این کشور بسیار دور و سرد و راکد بوده است.
به همین دلیل است که می توان مدعی شد که یکی از مغفول ترین عرصه های سیاست خارجی افغانستان طی یکدهه گذشته، روابط این کشور با آسیای میانه بوده است.
کارشناسان و ناظران مسایل اقتصادی با تایید سخنان مشاور امنیت ملی رییس جمهور می گویند که یکی از مهم ترین زمینه های رشد اقتصادی افغانستان، تحکیم روابط و مناسبات سیاسی و اقتصادی با کشورهای آسیای مرکزی است؛ مساله ای که تقریبا هیچ توجهی به آن صورت نگرفته است. این در حالی است که از دید ناظران مسایل اقتصاد جهانی، آسیای مرکزی به دلیل موقعیت مهم اقتصادی، امنیت و شرایط خوب سرمایه گذاری یکی از گزینه های مهم در زمینه تبدیل شدن به پایتخت آینده اقتصاد آسیایی است.
گزارش هایی نیز وجود دارد که نشانگر آن است که سرمایه گذاران بزرگ از هم اکنون در تلاش اند؛ تا آستانه؛ پایتخت کشور قرقیزستان را به همان موقعیتی برسانند که شهر دبی هم اکنون دارد. دبی به دلیل شکننده بودن امنیت خاورمیانه و موارد نگرانی زای دیگر، جایگاه خود به مثابه یکی از مراکز مهم اقتصادی دنیا را از دست می دهد و در این میان تلاش های تشویقی و ایجاد جاذبه های گردشگری مانند احداث برج خلیفه هم نتوانسته گرهی از این معضل باز کند.
با توجه به این مسایل افغانستان نیز می تواند و در طول ۱۲ سال گذشته می توانست که از این فرصت های بالقوه اقتصادی در آسیای مرکزی استفاده کند و در عرصه توسعه ترانزیت، تجارت و واردات و صادرات، فرصت هایی را ایجاد می کرد؛ این در حالی که عمده ترین کارکرد اقتصادی افغانستان در این زمینه، واردات برق از تاجیکستان و برخی دیگر از جمهوری های آسیای میانه بوده است و این بدون شک کافی نیست.
یکی دیگر از زمینه های موجود در آسیای میانه، امنیت است. مرزهای شمالی کشور غالبا امن هستند و این مزیت بزرگی برای توسعه روابط به ویژه در زمینه های اقتصاد و تجارت است.
از نقطه نظر سیاسی نیز کشورهای آسیای میانه، در زمره کشورهای در حال توسعه ای قرار دارند که تجربه گذار به دموکراسی و رهایی از زیر سلطه خارجی را دارند و این بدون شک برای افغانستان کنونی، الگوی مناسبی است.
با وجود همه اینها دولت افغانستان طی ۱۲ سال گذشته در حق همسایگان شمالی اش بی مهری کرده و در مقابل، آنها نیز بنا به هر دلیلی از توسعه روابط با این کشور دست نگهداشته اند و این امر موجب شده است که یک فرصت ۱۲ ساله در این زمینه عملا به هدر برود.
با اینهمه انتظار می رود در آستانه خروج نیروهای خارجی از افغانستان و احتمال کاهش نفوذ غرب در این کشور، توجه به شرق اندکی حکومت افغانستان و همتایان آن در آسیای مرکزی را ترغیب کند؛ تا با کار مشترک، فرصت های بزرگ و مهمی ایجاد کنند.
نمایندگان پنج کشور ترکمنستان، ازبکستان، تاجیکستان، قرقیزستان و قزاقستان با میزبانی افغانستان در کابل گردهم آمده اند؛ تا روی گسترش روابط اقتصادی و همکاری‌های امنیتی و فرهنگی با هم تبادل نظر کنند.
نمایندگان این کشورها کارشناسان هستند. علاوه بر این اشتراک کنندگان دیپلمات های ۳۰ کشور که مقیم در افغانستان هستند نیز در این نشست اشتراک کرده بودند.
شرکت کنندگان این نشست می‌خواهند یک چارچوب مشترک کاری برای یک دهه آینده ترتیب بدهند.
رنگین دادفر اسپنتا؛ مشاور امنیت ملی رئیس جمهوری در این نشست گفت که رسیدگی به مشکلات به ویژه مشکلات امنیتی نیاز به مبارزه مشترک کشورهای منطقه دارد.
او افزود که داد و ستد تجاری و همکاری‌های اقتصادی میان کشورهای آسیای میانه و آسیایی جنوبی، می‌تواند در آینده افغانستان را به مرکز اقتصاد و تجارت آسیا بدل سازد.
این نشست در حالی برگزار می شود که در یک دهه گذشته دولت افغانستان با همسایگان شمالی خود تعامل چشمگیر و قابل توجهی نداشته است.
به تعبیر دیگر همسایگان شمالی افغانستان با این کشور به رغم آنکه از نظر جغرافیایی و مرزهای مشترک، امن و طولانی خیلی نزدیک اند؛ اما از نظر تعاملات سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی روابط افغانستان با این کشور بسیار دور و سرد و راکد بوده است.
به همین دلیل است که می توان مدعی شد که یکی از مغفول ترین عرصه های سیاست خارجی افغانستان طی یکدهه گذشته، روابط این کشور با آسیای میانه بوده است.
کارشناسان و ناظران مسایل اقتصادی با تایید سخنان مشاور امنیت ملی رییس جمهور می گویند که یکی از مهم ترین زمینه های رشد اقتصادی افغانستان، تحکیم روابط و مناسبات سیاسی و اقتصادی با کشورهای آسیای مرکزی است؛ مساله ای که تقریبا هیچ توجهی به آن صورت نگرفته است. این در حالی است که از دید ناظران مسایل اقتصاد جهانی، آسیای مرکزی به دلیل موقعیت مهم اقتصادی، امنیت و شرایط خوب سرمایه گذاری یکی از گزینه های مهم در زمینه تبدیل شدن به پایتخت آینده اقتصاد آسیایی است.
گزارش هایی نیز وجود دارد که نشانگر آن است که سرمایه گذاران بزرگ از هم اکنون در تلاش اند؛ تا آستانه؛ پایتخت کشور قرقیزستان را به همان موقعیتی برسانند که شهر دبی هم اکنون دارد. دبی به دلیل شکننده بودن امنیت خاورمیانه و موارد نگرانی زای دیگر، جایگاه خود به مثابه یکی از مراکز مهم اقتصادی دنیا را از دست می دهد و در این میان تلاش های تشویقی و ایجاد جاذبه های گردشگری مانند احداث برج خلیفه هم نتوانسته گرهی از این معضل باز کند.
با توجه به این مسایل افغانستان نیز می تواند و در طول ۱۲ سال گذشته می توانست که از این فرصت های بالقوه اقتصادی در آسیای مرکزی استفاده کند و در عرصه توسعه ترانزیت، تجارت و واردات و صادرات، فرصت هایی را ایجاد می کرد؛ این در حالی که عمده ترین کارکرد اقتصادی افغانستان در این زمینه، واردات برق از تاجیکستان و برخی دیگر از جمهوری های آسیای میانه بوده است و این بدون شک کافی نیست.
یکی دیگر از زمینه های موجود در آسیای میانه، امنیت است. مرزهای شمالی کشور غالبا امن هستند و این مزیت بزرگی برای توسعه روابط به ویژه در زمینه های اقتصاد و تجارت است.
از نقطه نظر سیاسی نیز کشورهای آسیای میانه، در زمره کشورهای در حال توسعه ای قرار دارند که تجربه گذار به دموکراسی و رهایی از زیر سلطه خارجی را دارند و این بدون شک برای افغانستان کنونی، الگوی مناسبی است.
با وجود همه اینها دولت افغانستان طی ۱۲ سال گذشته در حق همسایگان شمالی اش بی مهری کرده و در مقابل، آنها نیز بنا به هر دلیلی از توسعه روابط با این کشور دست نگهداشته اند و این امر موجب شده است که یک فرصت ۱۲ ساله در این زمینه عملا به هدر برود.
با اینهمه انتظار می رود در آستانه خروج نیروهای خارجی از افغانستان و احتمال کاهش نفوذ غرب در این کشور، توجه به شرق اندکی حکومت افغانستان و همتایان آن در آسیای مرکزی را ترغیب کند؛ تا با کار مشترک، فرصت های بزرگ و مهمی ایجاد کنند.
