حضرت زینب(س)، در روز پنجم جمادی الاول سال ششم هجری دیده به جهان گشود.
وی تا سن پنج سالگی در مدرسه علم و معرفت تحت تربیت مستقیم معلم انسان حضرت امام علی(ع) و در دامن پاک بانوی نمونه اسلام حضرت فاطمه زهرا(س) پرورش یافت.
روز ولادت بانوی قهرمان و مردآفرین روزگار، عقیله بنی هاشم، حضرت زینب(س)، در حقیقت روز آفرینش صبر و استقامت، وقار و عظمت و شکوه و جلال انسانیت است.
حضرت زینب(س) که در کانون گرم خانواده زهرا و علی رشد می کرد، هر روز بر علم و دانش و تعقل و فراست او افزوده می شد و نبوغ فکری شگفت آوری داشت؛ اما افسوس که مصیبت های روزگار، قلب او را در آوان کودکی داغدار ساخت.
وی پنج ساله بود که مادرش حضرت زهرا(س) به خاطر بیداد روزگار در بستر بیماری افتاد. حضرت زینب(س) می دید که مادر جوانش نمازش را نشسته می خواند و قدش خمیده است. این حالت مادر، دختر را بیتاب می کرد و این دختر کوچک برای مونس جانش گریه می کرد. فاطمه زهرا دید که دخترش گریه می کند، گفت دخترم زینب گریه نکن، گریه هایت را بگذار که تو مصیبت های زیادی در پیش داری.
فاطمه زهرا(س) گفت: زینب جان من از دنیا می روم؛ اما بعد از من، پدرت علی تنها می‌شود، دخترم کمر همت را ببند و برای پدرت علی، مادری کن که غیر از تو کسی را ندارد. گفت: وصیت دیگرم این است که گریه هایت را بگذار؛ تا روز عاشورا، آن وقت که برادرت حسین از تو لباس کهنه طلب کند، آن زمان مصیبت تو به اوج خود می رسد.
این بانوی قهرمان در زندگی پر فراز و نشیب خویش با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرد. اولین بار در سنین طفولیت، مادرش را از دست داد و زندگی پر از صفا و صممیت مهبط وحی را در کام وی تلخ نمود. پس از آن فرق پدرش علی(ع) را در محراب عبادت شکافته دید و بعد هم پاره های جگر برادرش امام حسن(ع) را در طشت دید.
حضرت زینب(س) وصیت های مادرش را در گوشه قلبش نگاه داشت؛ تا اینکه در سال ۶۱ هجری، امام حسین(ع) از مدینه آهنگ مکه کرد، حسین می‌داند که خواهرش زینب را باید همراه خود ببرد؛ زیرا او نهضت عاشورا را به ثمر می رساند.
در روز عاشورا وقتی که امام حسین(ع) از خواهرش زینب درخواست لباس کهنه کرد، زینب به یاد وصیت های مادرش فاطمه زهرا افتاد. بغض گلوی زینب را گرفت. حضرت امام حسین(ع) گفت: خواهر جان گریه نکن، تا هنوز برادرت زنده است. خواهرم! هروقت دیدی طناب های خیمه می لرزد و صدای تکبیر حسین از میدان قطع شد، بدان که دیگر برادر نداری.
حضرت زینب بعد از حادثه عاشورا تمام قوت و نیروی خود را متمرکز ساخت؛ تا نگذارد دستگاه حکومتی بنی امیه ماهیت انقلاب امام حسین(ع) را مسخ کند.
حضرت زینب تمام مصیبت ها را فراموش کرد و با حنجره‌ای خسته در برابر سیل تبلیغات یزید و ابن زیاد که می خواستند امام حسین(ع) را خارجی معرفی کنند ایستادگی کرد و دسیسه های دشمنان اسلام را خنثی نمود.
وی تا سن پنج سالگی در مدرسه علم و معرفت تحت تربیت مستقیم معلم انسان حضرت امام علی(ع) و در دامن پاک بانوی نمونه اسلام حضرت فاطمه زهرا(س) پرورش یافت.
روز ولادت بانوی قهرمان و مردآفرین روزگار، عقیله بنی هاشم، حضرت زینب(س)، در حقیقت روز آفرینش صبر و استقامت، وقار و عظمت و شکوه و جلال انسانیت است.
حضرت زینب(س) که در کانون گرم خانواده زهرا و علی رشد می کرد، هر روز بر علم و دانش و تعقل و فراست او افزوده می شد و نبوغ فکری شگفت آوری داشت؛ اما افسوس که مصیبت های روزگار، قلب او را در آوان کودکی داغدار ساخت.
وی پنج ساله بود که مادرش حضرت زهرا(س) به خاطر بیداد روزگار در بستر بیماری افتاد. حضرت زینب(س) می دید که مادر جوانش نمازش را نشسته می خواند و قدش خمیده است. این حالت مادر، دختر را بیتاب می کرد و این دختر کوچک برای مونس جانش گریه می کرد. فاطمه زهرا دید که دخترش گریه می کند، گفت دخترم زینب گریه نکن، گریه هایت را بگذار که تو مصیبت های زیادی در پیش داری.
فاطمه زهرا(س) گفت: زینب جان من از دنیا می روم؛ اما بعد از من، پدرت علی تنها می‌شود، دخترم کمر همت را ببند و برای پدرت علی، مادری کن که غیر از تو کسی را ندارد. گفت: وصیت دیگرم این است که گریه هایت را بگذار؛ تا روز عاشورا، آن وقت که برادرت حسین از تو لباس کهنه طلب کند، آن زمان مصیبت تو به اوج خود می رسد.
این بانوی قهرمان در زندگی پر فراز و نشیب خویش با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم کرد. اولین بار در سنین طفولیت، مادرش را از دست داد و زندگی پر از صفا و صممیت مهبط وحی را در کام وی تلخ نمود. پس از آن فرق پدرش علی(ع) را در محراب عبادت شکافته دید و بعد هم پاره های جگر برادرش امام حسن(ع) را در طشت دید.
حضرت زینب(س) وصیت های مادرش را در گوشه قلبش نگاه داشت؛ تا اینکه در سال ۶۱ هجری، امام حسین(ع) از مدینه آهنگ مکه کرد، حسین می‌داند که خواهرش زینب را باید همراه خود ببرد؛ زیرا او نهضت عاشورا را به ثمر می رساند.
در روز عاشورا وقتی که امام حسین(ع) از خواهرش زینب درخواست لباس کهنه کرد، زینب به یاد وصیت های مادرش فاطمه زهرا افتاد. بغض گلوی زینب را گرفت. حضرت امام حسین(ع) گفت: خواهر جان گریه نکن، تا هنوز برادرت زنده است. خواهرم! هروقت دیدی طناب های خیمه می لرزد و صدای تکبیر حسین از میدان قطع شد، بدان که دیگر برادر نداری.
حضرت زینب بعد از حادثه عاشورا تمام قوت و نیروی خود را متمرکز ساخت؛ تا نگذارد دستگاه حکومتی بنی امیه ماهیت انقلاب امام حسین(ع) را مسخ کند.
حضرت زینب تمام مصیبت ها را فراموش کرد و با حنجره‌ای خسته در برابر سیل تبلیغات یزید و ابن زیاد که می خواستند امام حسین(ع) را خارجی معرفی کنند ایستادگی کرد و دسیسه های دشمنان اسلام را خنثی نمود.
