تب مالت یا بروسلوز از مهم‌ترین بیماری‌های مشترک انسان و دام

باکتری بروسلا که ایجادکننده بیماری است، طیف وسیعی از پستانداران اهلی و وحشی را مبتلا می‌سازد. این بیماری باعث سقط جنین در دام، کاهش تولید شیر، عقیمی و نازایی دام‌های مبتلا می شود.
از آنجا تجربه مبارزه با این بیماری تا کنون نشان داده است که کنترل و پیشگیری از این بیماری در انسان، تنها با مبارزه و کنترل این بیماری در دام میسر است، لذا لازم است که این عامل بیماری، اول در بدن دام شناسایی گردد و همچنین سیر و نحوه انتشار آن در بین جمعیت دامی و نهایتا نحوه ارتباط انسان با دام و روش های پیشگیری از بیماری در دام و سپس روش های پیشگیری از انتقال احتمالی عامل بیماری از دام به انسان بررسی و مطالعه گردد.

تب مالت از گاو، خوک، گوسفند یا بز آلوده به انسان انتقال می‌یابد، اما از انسان به انسان انتقال نمی یابد.

تب مالت روی اعضای خون‌ساز بدن مانند مغز استخوان، گره‌های لنفاوی، کبد و طحال تاثیر می‌گذارد.
تب مالت در دو نوع حاد و مزمن دیده می‌شود.
دوره‏ی نهفتگی این بیماری می‌تواند 5 تا 60 روز باشد (چندین ماه نیز دیده شده ‌است، تب مالت در مردان 20 تا 60 ساله شایع‌تر است‌.
مصرف شیر، محصولات لبنی (کره، پنیر و ...) و یا محصولات گوشتی حیوانات آلوده موجب سرایت بیماری به انسان می‌شود.
کم‌خونی وخیم یا مشکلات معده و سابقه جراحی معده به دلیل کاهش اسید معده امکان ابتلا به بیماری را بالا می‌برد. اسید معده تا حدودی احتمال ابتلا را کاهش می‌دهد.

به طور کلی این بیماری در میان افرادی که زیاد با حیوانات در تماس هستند (کشاورزان، دامداران، قصابان، دامپزشکان) و افرادی که به مناطق آلوده سفر می‌کنند شایع‌تر است
لرز، تب متناوب (تب و لرز)، تعریق، خستگی قابل توجه، درد هنگام لمس، سردرد، بزرگ شدن گره‌های لنفاوی، از علائم تب مالت حاد می باشند که به طور ناگهانی ظاهر می شود.

خستگی، درد عضلات، کمردرد، یبوست، کاهش وزن، افسردگی، ناتوانی جنسی، بروز آبسه در تخمدان‌ها، کلیه‌ها و مغز را از علائم تب مالت مزمن که به طور تدریجی ظاهر می گردد.
در صورت ناکافی بودن مراقبت و درمان، تب مالت ممکن است مزمن شود یا موجب معلولیت، عفونت قلب، استخوان، مغز یا کبد شود. 

خودداری از مصرف شیر غیرپاستوریزه، پنیر و سایر لبنیات و گوشت‌های تایید نشده، استفاده از وسایل محافظتی بدن مانند دستکش، محافظ چشم، پیش‌بند و … هنگام تماس با حیوانات یا گوشت و سایر محصولات و واکسیناسیون دام‌ها از جمله مواردی هستند که در پیشگیری از تب مالت مؤثر می باشند.

تشخیص قطعی تب مالت با آزمایش خون انجام می‌گیرد و با درمان کامل معمولا در 3 تا 4 هفته بهبودی دیده می‌شود.
اطرافیان و اعضای خانواده شخص بیمار که ممکن است از همان غذای آلوده مصرف کرده باشند، باید توسط پزشک معاینه شده و آزمایش دهند.
درمان شامل یک دوره استراحت در رختخواب و مصرف آنتی‌بیوتیک است.
جدا کردن بیمار از دیگران اغلب لازم نیست.
در صورت ناکافی بودن مراقبت و درمان، تب مالت ممکن است مزمن شود یا موجب معلولیت، عفونت قلب، استخوان، مغز یا کبد شود.
برای مبارزه با عفونت باکتریایی از آنتی‌بیوتیک‌هایی (مانند تتراسیکلین برای حداقل سه هفته) استفاده شده و داروهای استروئیدی برای کاهش التهاب‌های شدید استفاده می‌شوند، برای درد عضلانی نیز داروهای ضد درد(مُسکن( تجویز می‌شوند.
در رژیم غذایی این بیماران معمولاً ابتدا از غذاهای نرم و ساده شروع می‌کنند و به تدریج تنوع و مقدار غذای بیمار را افزایش می‌دهند تا زمانی که به برنامه غذایی عادی برسد.
بهتر است از غذاهای پرانرژی و نوشیدنی‌ها و مایعات فراوان استفاده کرد. 
منبع:تبیان