میلاد پیامبر رحمت، فرصتی برای وحدت

از دوازدهم تا هفدهم ربیع‌الاول با توجه به روایت‌هایی در زمینه‌ میلاد پیامبر گرامی اسلام، این ایام به نام هفته‌ وحدت نام‌گذاری شده است. 

 

بدون شک پیامبر اسلام پایه و اساس وحدت جوامع بشری بوده و به عنوان پیامبر، پیشوا و بنیانگذار دین و اصول اسلامی نقش مهم و اساسی را در تدوین و تدقیق و گسترش این دین داشته است که امروز میلیون‌ها مسلمان به تمسک به آیین اسلام و پیروی از اصول اسلامی و سنت نبوی خود را پیرو و رهرو اسلام که محمد(ص) آن را پایه و اساس گذاشته، می‌شمارند. 

 

میلاد پیامبر رحمت حضرت محمد(ص) از تمام زوایا اعم از اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و تمام کنش‌های اجتماعی که در جامعه بشری جریان و وجود دارد و نیازها و بستر‌هایی که حیات جوامع انسانی را شکل داده مهم و دارای اهمیت است؛ زیرا مولود و ظهور پیامبر خاتم باعث دگرگونی‌های وسیع و بنیادین در حیات فکری، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و... تمام جوامع بشری بخصوص خاورمیانه و سرزمین‌هایی گردید که اسلام در آن گسترده شد.

 

مولود پیامبر رحمت در اواخر قرن ششم میلادی و برگزیدن وی به عنوان پیام رسان الهی، جامعه‌ی جاهلی مکه و مردمان صحرای منحط نجد و حجاز و ملت متشتت عراق را به سوی حیات و ممات معنوی و با عزت سوق داد، در عین حال آیین اسلام در کمترین زمان ممکن دیکتاتور‌های فارس و روم را از سلطنت به زیر کشیده و گستره‌ی آن در دورترین نقاط شرق تا آسیای میانه و شبه قاره‌ی هند و در غرب تا مراکش و آندلس رسید. 

 

این پرتوافکنی و گستره‌ی حیات بخش در سرتاسر عراق عرب و عجم تا قسمت آسیای میانه و شبه قاره هند و آفریقای شمالی تا آندلس آنروز تعمیم یافته و به آیین غالب تبدیل گردید.

 

دین اسلام که پایه گذار آن پیامبر رحمت بود در پنج دهه‌ی اول حیات اش به وسعتی از کاشغر در شرق تا به آندلس در غرب و قفقاز در شمال تا به حبشه و یمن در جنوب امتداد یافت، که از این منظر گسترش آن معجزه آسا بود.

 

البته این گستره تنها تصرف و شامل جغرافیا نبود، بلکه این گسترش و نشر به معنی واقعی کلمه اسلام را به شکل اساسی آن برای مردمان که سال‌ها در جبر و قید حاکمان زندگی ذلت‌بار و با مشقتی را داشتند، رهایی بخشیده و مایه‌ی سعادت این مردمان گردید.

 

اما امروز جامعه‌ی اسلامی با همان وسعت جغرافیایی سده‌ی اول اسلام و چه بسا بیشتر از آن و امتی به بیش از یک و نیم میلیارد مسلمان و بیش از پنجاه کشور، در عین ادعای پیروی از اصول اسلامی و سنت نبوی دچار تشتت و پراکندگی‌های و نابسامانی‌های بزرگی هستند.

 

 اختلاف‌های جامعه‌ی اسلامی امروز به حدی عمیق و فاجعه‌بار است که بعضی از کشور‌های اسلامی به‌جای دوستی و مودت با برادران مسلمان و اسلام خود، دست دوستی و تعاون را با کشورهای غیر اسلامی دراز کرده و علیه امت اسلامی توطئه می‌چیند. 

 

فاجعه‌ای امروز جهان اسلام که بیشتر کشور‌های اسلامی در آن درگیر بوده و جنگ‌های خانمان سوز و برادرکشی و اختلاف و نفاق و دوری به شدّت جریان دارد، در واقع فاصله گرفتن از اصل اسلام و سنت نبوی می‌باشد. 

 

بدون شک مهم‌ترین عامل اختلاف در جوامع اسلامی، کشورها و جوامع استعماری و نفاق افکن اند که برای عملی کردن طرح‌ها و نقشه‌های استکباری شان از هر فرصتی استفاده می‌کنند.

 

کشورها و دولت‌های خارجی که در کمین توطئه و سبوتاژ آرمان‌های اسلامی برای رسیدن به اهداف شان هستند، هم‌واره در جوامع اسلامی تفرقه افکنی کرده و می‌کنند، تا هم‌چنان جوامع اسلامی در آتش جنگ و فتنه و تشتت و اختلاف بسوزد که متأسفانه می‌سوزد. 

 

اما امروز نیاز اصلی جامعه اسلامی وحدت و اتفاق است. اگر به ترکیب و تنوع و کنش‌های امروز که در سراسر جهان اتفاق می‌افتد نظری افگنیم می‌بینیم که بیشترین درگیری‌ها و جنگ‌ها ویرانی‌ها و کشتار در طول تاریخ چند صدساله و مخصوصا در چند دهه‌ی اخیر، بویژه بعد از جنگ جهانی دوم در سرزمین‌های اسلامی اتفاق افتاده است. استعمار سخت و نرم کشورهای غربی قرن‌ها و دهه‌هاست که کشورها و ملت‌های اسلامی را استثمار کرده اند؛ در حالیکه خود آنان در آرامش و آسایش زندگی کرده و می‌کنند. کشورهای استعماری و استکباری در طول سده‌ها منشاء فتنه و درگیری و اختلاف و آتش بیار معرکه‌ی جنگ و کشتار در جوامع اسلامی بوده و هستند.

 

در حال حاضر جنگ و ویرانی و برادرکشی و نفاق و تشتت در سرتاسر جوامع اسلامی از کشمیر تا لیبی و از افغانستان تا نایجیریا و سومالی جریان دارد. مردمان مسلمان بعد از هزار و چند صدسال از مولود پیامبر رحمت و مرحمت و ظهور دین صلح و مهربانی؛ اما هنوز در رنج و محنت و غم در سراسر خاورمیانه و شمال آفریقا و... می‌سوزند.

 

حالا سوال اساسی که متوجه تمام مسلمین بویژه حاکمان کشورهای اسلامی و آنانکه خود را پیرو و رهرو پیامبر مهربانی‌ها حضرت محمد(ص) می‌دانند اینست که جوامع اسلامی با داشتن پیشوا، اسوه و الگویی همچون پیامبر که متصف به خُلق عظیم و نرم دلی است؛ چرا اینقدر دچار فتنه و فساد و درگیری و تشتت هستند؟ 

 

پیامبری که حتی میلاد او زمینه‌ای برای نزدیکی و وحدت را فراهم کرده است، چرا امت مسلمه به جای تشتت و پراکندگی در راستای وحدت و اتحاد قدم نگذشته و نمی‌گذارند؟! آیا وقت آن نیست که همه‌ مسلمانان حتی برای یک‌بار هم سر در گریبان فروبرند؟