بسیاری از آگاهان مسایل سیاسی کشور بر این عقیده اند که تروریزم در افغانستان ریشه در بیرون از مرزهای این کشور دارد. این موضوع چیزی نیست که حتی برخی از همسایگان افغانستان هم بتوانند آن را کتمان کنند و به همین دلیل است که بسیاری از مقامات برجسته همسایه جنوبی افغانستان بدان اذعان و اعتراف می کنند.
اخیراً و در سفری که وزیر مشاور ریاست جمهوری پاکستان به افغانستان داشت، دردیدار با برخی از مقامات دولت افغانستان به صراحت اعلام کرد که:" دولت پاکستان بر طالبان نفوذ دارد اما کنترولی بر آنان ندارد".
این سخنان عجیب مشاور اعظم با ایرادها و انتقاداتی از سوی تحلیل گران داخلی و خارجی همراه گردید که چگونه می شود کشوری بر گروهی نفوذ داشته باشد و اما نتواند آن گروه و رهبران و اعضای آن را در کنترول خویش در آورد؟!
محض اطلاع سران اسلام آباد باید گفت که امروزه دیگر کار از کتمان و پنهان کاری های معمول و متعارف سیاسی گذشته است و تقریباً همه ی اهالی کره زمین از شرق تا غرب و شمال و جنوب، می دانند که خاستگاه و پرورشگاه و استراحتگاه دهشت و ترور در کدام نقطه از سرزمینهای - با تاسف اسلامی- و آسیایی قرار دارد.
اندیشه و عمل دولت و استخبارات همسایه جنوبی ما به گونه ای است که برای احدی جای تردید و شک را باقی نمی گذارد که کشور پاکستان، ماوا، مرکز و خانه امنی برای تروریزم دولتی و منطقه ای در سطح منطقه و جهان است. این واقعیتی است که بسیاری از کارشناسان داخلی و خارجی، بر آن صحه گذاشته و تاکید دارند.
در واکنش به حمله انتحاری ای که در هفته جاری در ننگرهار و در مقابل کنسولگری کشور هندوستان به وقوع پیوست و موجب کشته و زخمی شدن دهها تن از کودکان معصوم و بی گناه گردید، سخنگوي وزارت امور خارجه این کشور اعلام كرد: اين اقدامات ما را از همكاري با كشور جنگزده افغانستان بازنمي دارد.
به گزارش رسانه ها، سيد اكبرالدين روز يكشنبه در گفت وگو با خبرنگاران در دهلي تصريح كرد:"اين حمله بار ديگر روشن كرد كه تهديد اصلي امنيت و ثبات افغانستان تروريزمی است كه از وراي مرزهاي اين كشور كنترل مي شود. اين حمله كه منجر به مرگ و مجروح شدن افراد بي گناه و چند نفر از پرسنل شجاع پوليس افغانستان شده، بايد بشدت محكوم شود.
حمله مذكور نه تنها به هند، بلكه به خروج از دشواريهايي است كه مردم افغانستان چندين دهه است با آن، دست و پنجه نرم مي كنند. هند نبايد از اين حمله وحشت كند و همكاري با افغانستان در جهت توسعه اين كشور را متوقف سازد."
آگاهان بر این باوراند که شبكه حقاني، كه نهادهای امنيتي پاكستان از آن پشتيباني مي كنند، اين حمله را برنامه ريزي كرده است. اين دومين حمله به كنسولگري هند در جلال آباد است. در سال ۲۰۰۷ نيز اين كنسولگري مورد حمله قرار گرفت و در سال هاي ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ نيز سفارت هند در كابل مورد حملات مرگبار قرار گرفت.
البته سخنگوی وزارت خارجه هند بر اساس عرف دیپلوماتیک نخواسته نامی از کشور پاکستان ببرد و تنها به این جمله بسنده کرده که " تهديد اصلي امنيت و ثبات افغانستان تروريزمی است كه از وراي مرزهاي اين كشور كنترل مي شود." اما واضح است که مراد سید اکبرالدین از تروریزم ورامرزی، همسایه جنوبی افغانستان یعنی پاکستان است.
واقعیت آن است که هند نیز چون افغانستان، همواره در تیررس دشمنی و شرارت اسلام آباد قرار داشته است و دیپلوماسی شرور و خونین پاکستان، منافع هند در کشمیر و جاهای دیگر از جمله در افغانستان را مورد هدف قرار داده است. اما با این تفاوت که هند بر خلاف افغانستان یک کشور قوی با نیروی هسته ای در منطقه است و البته که به هر شکلی توانسته در برابر شرارت های اسلام آباد مقاومت کرده و حتی در بسیاری از موارد به خصوص در کشمیر، پاکستانی ها را بر سر جای شان بنشاند.
اما این موضوع در باره افغانستان و مقایسه آن با پاکستان از زمین تا آسمان تفاوت دارد. افغانستان همان کشور ضعیف نگهداشته شده ای است که تقریباً چهار دهه متوالی، بازیچه دست پاکستان و همکاران غربی و منطقه ای آن بوده است. سران اسلام آباد مانند امریکایی ها و غربی ها، دقیقاً پس از فروپاشی نظام شوراها در شوروی سابق، در اندیشه تسلط عام و تام بر افغانستان بوده و هستند.
این رقابت هنوز نیز در عرصه افغانستان به صورت داغ و به روز آن میان پاکستانی ها و امریکایی ها به خصوص وجود دارد و برای هر دو طرف سخت و حتی ناممکن است که از تسلطِ بر کشوری بی صاحب اما مستعد و استراتژیک، دست بردارند.
صد البته که هند در این میان به هیچ عنوان نخواسته که از قافله عقب بماند؛ اما تفاوت ورود هند در قضایای افغانستان با پاکستان زمین تا آسمان با هم متفاوت است. در یک مقایسه شگفت می توان به سود و ضرر هر یک از دو دولت هند و پاکستان نسبت به دولت و ملت خویش به روشنی پی برد. به عنوان مثال، اگر پاکستانی ها و عوامل آنان، پلی را منفجر کردند، در برابر آن، هندی ها برای ما دهها پل و پلچک ساختند. اگر پاکستانی ها و عوامل طالب آن، مکاتب ما را آتش زدند و دهها تن از دانشجویان بی گناه ما را سر بریدند، هندی ها با اعطای بورسیه های تحصیلی، جوانان جویای تحصیل ما را در بهترین دانشگاههای کشور خویش پذیرفتند.
اگر پاکستانی ها تهدید به انفجار ساختمان ولسی جرگه ما کردند، در عوض هندی ها با بودجه دولت خویش، مدرن ترین ساختمان پارلمان کشور ما را ساخته و در اختیار ملت ما قرار دادند. و دهها و صدها اگر و مگر دیگر و در یک کلام، دولت پاکستان تا توانست و برایش ممکن بود به تخریب همه جانبه افغانستان و کشتار مردم بی گناه آن اصرار ورزید و در حال حاضر نیز می ورزد و این در حالی است که دولت دوست و همکار هند تا توانسته است به دولت و مردم افغانستان، کمک های همه جانبه و انسانی کرده است.
بلی! آن است شیوه ورود پاکستان و این است روش ورود هندوستان در قضایای کشور و اکنون قضاوت با دولت و ملت افغانستان است که دوست و دشمن خویش را تشخیص بدهند.
اخیراً و در سفری که وزیر مشاور ریاست جمهوری پاکستان به افغانستان داشت، دردیدار با برخی از مقامات دولت افغانستان به صراحت اعلام کرد که:" دولت پاکستان بر طالبان نفوذ دارد اما کنترولی بر آنان ندارد".
این سخنان عجیب مشاور اعظم با ایرادها و انتقاداتی از سوی تحلیل گران داخلی و خارجی همراه گردید که چگونه می شود کشوری بر گروهی نفوذ داشته باشد و اما نتواند آن گروه و رهبران و اعضای آن را در کنترول خویش در آورد؟!
محض اطلاع سران اسلام آباد باید گفت که امروزه دیگر کار از کتمان و پنهان کاری های معمول و متعارف سیاسی گذشته است و تقریباً همه ی اهالی کره زمین از شرق تا غرب و شمال و جنوب، می دانند که خاستگاه و پرورشگاه و استراحتگاه دهشت و ترور در کدام نقطه از سرزمینهای - با تاسف اسلامی- و آسیایی قرار دارد.
اندیشه و عمل دولت و استخبارات همسایه جنوبی ما به گونه ای است که برای احدی جای تردید و شک را باقی نمی گذارد که کشور پاکستان، ماوا، مرکز و خانه امنی برای تروریزم دولتی و منطقه ای در سطح منطقه و جهان است. این واقعیتی است که بسیاری از کارشناسان داخلی و خارجی، بر آن صحه گذاشته و تاکید دارند.
در واکنش به حمله انتحاری ای که در هفته جاری در ننگرهار و در مقابل کنسولگری کشور هندوستان به وقوع پیوست و موجب کشته و زخمی شدن دهها تن از کودکان معصوم و بی گناه گردید، سخنگوي وزارت امور خارجه این کشور اعلام كرد: اين اقدامات ما را از همكاري با كشور جنگزده افغانستان بازنمي دارد.
به گزارش رسانه ها، سيد اكبرالدين روز يكشنبه در گفت وگو با خبرنگاران در دهلي تصريح كرد:"اين حمله بار ديگر روشن كرد كه تهديد اصلي امنيت و ثبات افغانستان تروريزمی است كه از وراي مرزهاي اين كشور كنترل مي شود. اين حمله كه منجر به مرگ و مجروح شدن افراد بي گناه و چند نفر از پرسنل شجاع پوليس افغانستان شده، بايد بشدت محكوم شود.
حمله مذكور نه تنها به هند، بلكه به خروج از دشواريهايي است كه مردم افغانستان چندين دهه است با آن، دست و پنجه نرم مي كنند. هند نبايد از اين حمله وحشت كند و همكاري با افغانستان در جهت توسعه اين كشور را متوقف سازد."
آگاهان بر این باوراند که شبكه حقاني، كه نهادهای امنيتي پاكستان از آن پشتيباني مي كنند، اين حمله را برنامه ريزي كرده است. اين دومين حمله به كنسولگري هند در جلال آباد است. در سال ۲۰۰۷ نيز اين كنسولگري مورد حمله قرار گرفت و در سال هاي ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ نيز سفارت هند در كابل مورد حملات مرگبار قرار گرفت.
البته سخنگوی وزارت خارجه هند بر اساس عرف دیپلوماتیک نخواسته نامی از کشور پاکستان ببرد و تنها به این جمله بسنده کرده که " تهديد اصلي امنيت و ثبات افغانستان تروريزمی است كه از وراي مرزهاي اين كشور كنترل مي شود." اما واضح است که مراد سید اکبرالدین از تروریزم ورامرزی، همسایه جنوبی افغانستان یعنی پاکستان است.
واقعیت آن است که هند نیز چون افغانستان، همواره در تیررس دشمنی و شرارت اسلام آباد قرار داشته است و دیپلوماسی شرور و خونین پاکستان، منافع هند در کشمیر و جاهای دیگر از جمله در افغانستان را مورد هدف قرار داده است. اما با این تفاوت که هند بر خلاف افغانستان یک کشور قوی با نیروی هسته ای در منطقه است و البته که به هر شکلی توانسته در برابر شرارت های اسلام آباد مقاومت کرده و حتی در بسیاری از موارد به خصوص در کشمیر، پاکستانی ها را بر سر جای شان بنشاند.
اما این موضوع در باره افغانستان و مقایسه آن با پاکستان از زمین تا آسمان تفاوت دارد. افغانستان همان کشور ضعیف نگهداشته شده ای است که تقریباً چهار دهه متوالی، بازیچه دست پاکستان و همکاران غربی و منطقه ای آن بوده است. سران اسلام آباد مانند امریکایی ها و غربی ها، دقیقاً پس از فروپاشی نظام شوراها در شوروی سابق، در اندیشه تسلط عام و تام بر افغانستان بوده و هستند.
این رقابت هنوز نیز در عرصه افغانستان به صورت داغ و به روز آن میان پاکستانی ها و امریکایی ها به خصوص وجود دارد و برای هر دو طرف سخت و حتی ناممکن است که از تسلطِ بر کشوری بی صاحب اما مستعد و استراتژیک، دست بردارند.
صد البته که هند در این میان به هیچ عنوان نخواسته که از قافله عقب بماند؛ اما تفاوت ورود هند در قضایای افغانستان با پاکستان زمین تا آسمان با هم متفاوت است. در یک مقایسه شگفت می توان به سود و ضرر هر یک از دو دولت هند و پاکستان نسبت به دولت و ملت خویش به روشنی پی برد. به عنوان مثال، اگر پاکستانی ها و عوامل آنان، پلی را منفجر کردند، در برابر آن، هندی ها برای ما دهها پل و پلچک ساختند. اگر پاکستانی ها و عوامل طالب آن، مکاتب ما را آتش زدند و دهها تن از دانشجویان بی گناه ما را سر بریدند، هندی ها با اعطای بورسیه های تحصیلی، جوانان جویای تحصیل ما را در بهترین دانشگاههای کشور خویش پذیرفتند.
اگر پاکستانی ها تهدید به انفجار ساختمان ولسی جرگه ما کردند، در عوض هندی ها با بودجه دولت خویش، مدرن ترین ساختمان پارلمان کشور ما را ساخته و در اختیار ملت ما قرار دادند. و دهها و صدها اگر و مگر دیگر و در یک کلام، دولت پاکستان تا توانست و برایش ممکن بود به تخریب همه جانبه افغانستان و کشتار مردم بی گناه آن اصرار ورزید و در حال حاضر نیز می ورزد و این در حالی است که دولت دوست و همکار هند تا توانسته است به دولت و مردم افغانستان، کمک های همه جانبه و انسانی کرده است.
بلی! آن است شیوه ورود پاکستان و این است روش ورود هندوستان در قضایای کشور و اکنون قضاوت با دولت و ملت افغانستان است که دوست و دشمن خویش را تشخیص بدهند.
مولف : سیدفاضل محجوب
