یک پایگاه خبری از تلاش چین برای مشارکت و حضور فعال در عرصه های اقتصادی افغانستان خبر داد و نوشت: افغانستان منطقه ای ایده آل برای افزایش عمق راهبردی و منافع اقتصادی چین است.
به گزارش خبرگزاری آوا، پایگاه خبری آسیا تایمز روز چهارشنبه در این زمینه در گزارشی به قلم ˈبرندان اوریلیˈ نوشت: شخصیت هایی که به عنوان رهبران جدید چین قدرت را در دست خواهند گرفت، طیف گسترده ای از مشکلات را در عرصه سیاست خارجی از منازعات ارضی در دریای جنوبی چین گرفته تا تنش های فزاینده این کشور با جاپان، پیش رو دارند.
در حال حاضر، پکن سرگرم بررسی راه های بسط و گسترش دامنه نفوذ خود به مناطق جدید است. در این میان، افغانستان با گستردگی منابع معدنی دست نخورده اش، موقعیت راهبردی محوری افغانستان و کوچکی مرز آن با جمهوری خلق چین، مکان ایده آلی برای پکن است تا برای افزایش عمق راهبردی و تفوق اقتصادی خود تلاش کند.
برخلاف عراق، پکن احتمالا در افغانستان می تواند بدون نیاز به استقرار حتی یک سرباز، از پتانسیل های زیادی برای کسب مزایای اقتصادی بهره مند شود.
این الگو، تفاوت راهبردهای امریکا و چین را به عنوان دو قدرت جهان نشان می دهد، به این معنی که تمرکز اقتصادی چین، سیاستی سودآور و نظامی گری امریکا، راهبردی هزینه بر و تا حد زیادی منفی بوده است.
سرمایه گذاری راهبردی چین در افغانستان، می تواند دستاوردهای زیادی برای پکن داشته باشد. نفوذ بر کابل به چین امکان می دهد که به هزینه هند، امریکا و روسیه، دامنه قدرت خود را به اعماق آسیای جنوبی و مرکزی بکشاند. افزون بر این، با توجه به تنوع جمعیتی و قومیتی چین و گرایش ساکنان بخشی از مناطق چین به سمت طالبان، تلاش پکن برای اعمال نفوذ و برقراری ثبات در افغانستان با منافع امنیتی چین در هر دو حوزه بین المللی و داخلی نیز همسویی دارد.
با این همه، انگیزه چین از مشارکت رو به گسترش این کشور در افغانستان تا حد زیادی در گرو فاکتورهای اقتصادی است. چین برای توسعه شهری خود به واردات گسترده مس، آهن، نفت و زغال سنگ نیاز دارد. وزارت دفاع امریکا اخیرا در گزارشی برآورد کرد که افغانستان بیش از یک تریلیون دالر منابع معدنی بالقوه دارد. چین با توانمندی های مالی و فنی اش در زمینه اجرای سرمایه گذاری های گسترده در بخش زیرساخت ها، بیشترین امکان را برای دستیابی به ثروت معدنی افغانستان دارد.
شرکت چینی ˈچاینا متالورژیکال گروپˈ سال 2007 معدن ˈمس عینکˈ در ولایت ˈلوگرˈ را برای 30 سال اجاره کرد. اما کار در این معدن در حال حاضر بنا به دلایل امنیتی و نظر به قرار گرفتن منابع مس زیر شهر قدیمی راه ابریشم، متوقف شده است.
شرکت های چینی همچنین استخراج نفت در افغانستان را آغاز کرده اند. نخستین سایت تولید نفت افغانستان در شمال و با کمک شرکت ملی نفت چین راه اندازی شده است. صدها میلیون دالر در این پروژه سرمایه گذاری شده است و پیش بینی می شود که از سال آینده 1/5 میلیون بشکه در سال استخراج داشته باشد. چین همچنین در حال فعالیت برای احداث پالایشگاهی در افغانستان است که می تواند خودکفایی بیشتری برای افغانستان در بخش انرژی ایجاد کند.
از دیگر سو، افغانستان نیز تا حد زیادی از تقویت مناسباتش با چین منتفع می شود. نخستین مزیت افزایش سطح روابط دو کشور برای کابل این است که رهبران افغانستان از این طریق می توانند به استقلال بیشتری از امریکا دست یابند. ˈحامد کرزیˈ رییس جمهوری افغانستان می تواند در راستای منافع سیاسی خود، پکن، واشنگتن و دهلی نو را در برابر یکدیگر قرار دهد.
منفعت دوم این است که با توجه به سیر نزولی کمک های اقتصادی و امنیتی واشنگتن و اروپا، سرمایه گذاری های چین منابع مالی به شدت مورد نیاز افغانستان را تامین می کند.
تقویت روابط چین و افغانستان، به ظهور یک الگوی تاریخی جدید اشاره دارد. چین از هر دو جنگ راه اندازی شده تحت لوای ˈمبارزه با تروریسمˈ، منتفع شده است. شرکت های چینی قراردادهای سودآوری را در پرتو گرفتار شدن امریکا در باتلاق های نظامی، به خود اختصاص داده اند.
پویایی اقتصادی چین، وابستگی رو به افزایش این کشور به منابع طبیعی موجود در عراق و افغانستان و فاکتورهای سیاسی همچون احساسات ضد امریکایی مردم عراق و افغانستان، از عوامل موثر در موفقیت شرکت های چینی در پی نظامی گری های واشنگتن در آن دو کشور است.
این عوامل تغییری ژرف را در سیستم جهانی نشان می دهند. دوره امپریالیسم به سبک و سیاق قدیمی آن به سر آمده است. حتی قدرتمندترین دولت ها هم دیگر نمی توانند با استیلای نظامی بر یک سرزمین، به تفوق اقتصادی در آن دست یابند. رهبران چین این حقیقت را دریافته و از آن فایده برده اند. چین از چند دهه گذشته از ماجراجویی احتراز کرده و در عوض، بر زیرساخت های داخلی و تجارت خارجی متمرکز بوده است.
این همه در حالی است که توجه سیاستگذاری های واشنگتن به جنگ افروزی های هزینه بر و اعزام نیرو به خارج از کشور، معطوف بوده است.
منبع: ایرنا
به گزارش خبرگزاری آوا، پایگاه خبری آسیا تایمز روز چهارشنبه در این زمینه در گزارشی به قلم ˈبرندان اوریلیˈ نوشت: شخصیت هایی که به عنوان رهبران جدید چین قدرت را در دست خواهند گرفت، طیف گسترده ای از مشکلات را در عرصه سیاست خارجی از منازعات ارضی در دریای جنوبی چین گرفته تا تنش های فزاینده این کشور با جاپان، پیش رو دارند.
در حال حاضر، پکن سرگرم بررسی راه های بسط و گسترش دامنه نفوذ خود به مناطق جدید است. در این میان، افغانستان با گستردگی منابع معدنی دست نخورده اش، موقعیت راهبردی محوری افغانستان و کوچکی مرز آن با جمهوری خلق چین، مکان ایده آلی برای پکن است تا برای افزایش عمق راهبردی و تفوق اقتصادی خود تلاش کند.
برخلاف عراق، پکن احتمالا در افغانستان می تواند بدون نیاز به استقرار حتی یک سرباز، از پتانسیل های زیادی برای کسب مزایای اقتصادی بهره مند شود.
این الگو، تفاوت راهبردهای امریکا و چین را به عنوان دو قدرت جهان نشان می دهد، به این معنی که تمرکز اقتصادی چین، سیاستی سودآور و نظامی گری امریکا، راهبردی هزینه بر و تا حد زیادی منفی بوده است.
سرمایه گذاری راهبردی چین در افغانستان، می تواند دستاوردهای زیادی برای پکن داشته باشد. نفوذ بر کابل به چین امکان می دهد که به هزینه هند، امریکا و روسیه، دامنه قدرت خود را به اعماق آسیای جنوبی و مرکزی بکشاند. افزون بر این، با توجه به تنوع جمعیتی و قومیتی چین و گرایش ساکنان بخشی از مناطق چین به سمت طالبان، تلاش پکن برای اعمال نفوذ و برقراری ثبات در افغانستان با منافع امنیتی چین در هر دو حوزه بین المللی و داخلی نیز همسویی دارد.
با این همه، انگیزه چین از مشارکت رو به گسترش این کشور در افغانستان تا حد زیادی در گرو فاکتورهای اقتصادی است. چین برای توسعه شهری خود به واردات گسترده مس، آهن، نفت و زغال سنگ نیاز دارد. وزارت دفاع امریکا اخیرا در گزارشی برآورد کرد که افغانستان بیش از یک تریلیون دالر منابع معدنی بالقوه دارد. چین با توانمندی های مالی و فنی اش در زمینه اجرای سرمایه گذاری های گسترده در بخش زیرساخت ها، بیشترین امکان را برای دستیابی به ثروت معدنی افغانستان دارد.
شرکت چینی ˈچاینا متالورژیکال گروپˈ سال 2007 معدن ˈمس عینکˈ در ولایت ˈلوگرˈ را برای 30 سال اجاره کرد. اما کار در این معدن در حال حاضر بنا به دلایل امنیتی و نظر به قرار گرفتن منابع مس زیر شهر قدیمی راه ابریشم، متوقف شده است.
شرکت های چینی همچنین استخراج نفت در افغانستان را آغاز کرده اند. نخستین سایت تولید نفت افغانستان در شمال و با کمک شرکت ملی نفت چین راه اندازی شده است. صدها میلیون دالر در این پروژه سرمایه گذاری شده است و پیش بینی می شود که از سال آینده 1/5 میلیون بشکه در سال استخراج داشته باشد. چین همچنین در حال فعالیت برای احداث پالایشگاهی در افغانستان است که می تواند خودکفایی بیشتری برای افغانستان در بخش انرژی ایجاد کند.
از دیگر سو، افغانستان نیز تا حد زیادی از تقویت مناسباتش با چین منتفع می شود. نخستین مزیت افزایش سطح روابط دو کشور برای کابل این است که رهبران افغانستان از این طریق می توانند به استقلال بیشتری از امریکا دست یابند. ˈحامد کرزیˈ رییس جمهوری افغانستان می تواند در راستای منافع سیاسی خود، پکن، واشنگتن و دهلی نو را در برابر یکدیگر قرار دهد.
منفعت دوم این است که با توجه به سیر نزولی کمک های اقتصادی و امنیتی واشنگتن و اروپا، سرمایه گذاری های چین منابع مالی به شدت مورد نیاز افغانستان را تامین می کند.
تقویت روابط چین و افغانستان، به ظهور یک الگوی تاریخی جدید اشاره دارد. چین از هر دو جنگ راه اندازی شده تحت لوای ˈمبارزه با تروریسمˈ، منتفع شده است. شرکت های چینی قراردادهای سودآوری را در پرتو گرفتار شدن امریکا در باتلاق های نظامی، به خود اختصاص داده اند.
پویایی اقتصادی چین، وابستگی رو به افزایش این کشور به منابع طبیعی موجود در عراق و افغانستان و فاکتورهای سیاسی همچون احساسات ضد امریکایی مردم عراق و افغانستان، از عوامل موثر در موفقیت شرکت های چینی در پی نظامی گری های واشنگتن در آن دو کشور است.
این عوامل تغییری ژرف را در سیستم جهانی نشان می دهند. دوره امپریالیسم به سبک و سیاق قدیمی آن به سر آمده است. حتی قدرتمندترین دولت ها هم دیگر نمی توانند با استیلای نظامی بر یک سرزمین، به تفوق اقتصادی در آن دست یابند. رهبران چین این حقیقت را دریافته و از آن فایده برده اند. چین از چند دهه گذشته از ماجراجویی احتراز کرده و در عوض، بر زیرساخت های داخلی و تجارت خارجی متمرکز بوده است.
این همه در حالی است که توجه سیاستگذاری های واشنگتن به جنگ افروزی های هزینه بر و اعزام نیرو به خارج از کشور، معطوف بوده است.
منبع: ایرنا
منبع : خبرگزاری آوا
