به مناسبت فرارسیدن سالروز ولادت با سعادت دومین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت، سبط اکبر رسول خدا(ص)، حضرت امام حسن مجتبی(ع) گفتمانی تحت عنوان "امام حسن مجتبی و صلح بی مصفا، عوامل شکست مقابله و علل تحمیل مصالحه"، با حضور علما، دانشجویان و فرهنگیان، از سوی مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان در کابل برگزار شد.
به گزارش خبرگزاری صدای افغان(آوا)، در این گفتمان کارشناسان به سوال های ویژه یی مربوط به موضوع و همچنان سوال های حاضرین پاسخ گفتند.
حجت الاسلام و المسلمین سید کبیر حسینی، یک تن از کارشناسان این گفتمان، ضمن بیان تبریک و تهنیت به مناسبت فرا رسیدن ولادت حضرت امام حسن(ع) و با اشاره به صلح آن حضرت اظهار داشت: "در پیمان مصالحه میان معاویه و امام حسن(ع)، مسئله برد ـ برد مطرح نبود که به صورت مساویانه به نفع هر دو طرف باشد، بلکه امام حسن(ع) با درنظرداشت حفظ کیان اسلام، اتحاد مسلمانان و جلوگیری از یک جنگ بی نتیجه، صلح را پذیرفت".
به گفته این عالم دینی، در حالی که امام حسن از خدعه و نیرنگ طرف مقابل مطلع بود و می دانست که معاویه به تعهداتش عمل نمی کند، اما در عین حال صلح را به نفع جامعه اسلامی تشخیص داد.
او با تأکید بر این که صلح امام حسن(ع) و جنگ امام حسین(ع) ناشی از دو شرایط مختلف بود، نه از دو روحیه مختلف، افزود: "صلح امام حسن در حقیقت زمینه ساز قیام امام حسین بود و در دو زمان مختلف، اما هر دو ضرورت های انکار ناپذیر بودند".
آقای حسینی در لابه‌لای سخنان خود به وضعیت دنیای اسلام به خصوص افغانستان نیز اشاراتی داشته و تأکید کرد که اگر مسلمانان و مردم افغانستان می خواهند به یک نتیجه مطلوب از زندگی برسند و از مشکلات نجات پیدا کنند، باید در صلح و جنگ، ائمه معصومین(ع) به خصوص حضرت امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را الگو و سرمشق خود قرار دهند.
محمد امین زاهدی، کارشناس دیگر این گفتمان نیز گفت: "صلح در اسلام از اهمیت خاصی برخوردار است و تا اندازه یی ارزش دارد که خداوند به پیامبرش می گوید: اگر دشمنان هم دست صلح به سوی تو دراز کرد، رد نکن، حتی اگر آنان از این صلح هدف شومی هم داشته باشند، تشویش نداشته باش که من مکر آنان را کفایت می کنم".
زاهدی همچنان تأکید کرد که صلح امام حسن(ع) چیز جدیدی نبود، بلکه برگرفته از صلح حضرت پیامبر(ص) بود، هرچند حسن نیت از طرف معاویه وجود نداشت، اما با آن هم، امام این پیمان را به خاطر مصلحت جامعه اسلامی منعقد کرد.
آقای زاهدی به برخی از دلائل صلح امام حسن(ع) نیز اشاره کرد و گفت: "عدم آگاهی اکثر مردم از شرایط سیاسی موجود و ناتوانی تفکیک حق از باطل، تبلغیات گسترده دشمن جهت پراکندگی یاران امام حسن و همچنین تطمیع و تهدید طرفداران امام حسن(ع) از سوی معاویه، از دلائل عمده این پیمان تاریخی صلح به شمار می ورد".
او همچنان گفت: "در افغانستان نیز زمانی صلح و ثبات تأمین خواهد شد که با تأسی به روش امام حسن مجتبی و سایر ائمه دین، سطح آگاهی مردم به خصوص بینش سیاسی بالا برده شود، وحدت ایجاد شود و همچنین دموکراسی اسلامی تقویت گردد و مصالح و منافع عامه در نظر گرفته شود".
در ادامه این گفتمان، آقای زاهدی در پاسخ به این که امام حسن(ع) علم غیب داشت و از حوادث آینده آگاه بود، اما با این علم، مشکلات را رفع نکرده و بر حریف غالب نشد؟ گفت: "هرچند علم غیب امام اختیاری است، به این معنی که اگر اراده کند، از آن کار می گیرد و اگر نکند نمی تواند، اما به دلیل این که امام در عالم اسباب در رأس هرم جامعه اسلامی قرار داشت و اقتضا می کرد که باید روند زندگی از مجرای طبیعی پیش برده شود، لذا مطابق بر قانون اسباب و مسببات و شرایط موجود عالم اسلام عمل می کرد، نه براساس علم غیب، کرامت و اعجاز".
در همین حال حجت الاسلام و المسلمین سید کبیر حسینی؛ در پاسخ به این که عمده ترین مفاد صلح نامه و هدف امام حسن از این صلح چه بود است؟ گفت: "عمده ترین مواد و مفاد این صلح نامه، این بود که معاویه حق ندارد بعد از خود خلیفه تعیین کند و هدف مهم امام نیز از این صلح نامه، حفظ وحدت ملسمین و جلوگیری از یک جنگ بی ثمر بود".
این کارشناسان همچنان گفتند: "پیروی از اهل بیت(ع) به خصوص امام حسن(ع) در امر صلح، در صورتی می تواند در افغانستان و سایر کشورهای اسلامی منجر به نتیجه پسندیده شود که مصحلت ها و منفعت های جامعه و همچنین خواسته های مشروع طرفین در نظر گرفته شود".
آنان بهترین مؤلفه های تأمین صلح در افغانستان را تأمین عدالت و رفع ظلم، عمل کردن دولت و ملت به وظایف خود و همچنین تلاش علما و فرهنگیان برای گسترش روحیه صلح طلبی عنوان کردند.
لازم به ذکر است که گفتمان امروزی با نتیجه گیری و دعائیه حجت اسلام و المسلمین سید عیسی حسینی مزاری، رییس مرکز فعالیت های فرهنگی اجتماعی تبیان پایان یافت.
