آخرین روز هفته ی گذشته، کابل میزبان دبیر کل جدید ناتو و فرمانده ارتش پاکستان بود که هریک برای رساندن پیامی آمده بودند.
در حالیکه ماموریت رزمی ناتو تا کمتر از دو ماه دیگر در کشورمان به پایان می رسد، ینس استولتنبرگ؛ دبیر کل جدید ناتو به کابل آمد تا تاکید نماید که همکاری های نیروهای ناتو از طریق آموزش، مشوره دهی و حمایت مالی با نیروهای امنیتی افغانستان ادامه می یابد.
در همین روز جنرال راحیل شریف؛ فرمانده ارتش پاکستان نیز در دیدار با دولتمردان جدید و مقام های امنیتی کشورمان، از آغاز فصلی جدید دوستی با افغانستان سخن گفت.
رئیس جمهور اشرف غنی نیز داشتن رابطه نیک با پاکستان را در راستای منافع استراتژیک افغانستان توصیف کرد.
گذشته از موضوعاتی مانند امنیت و اقتصاد و صلح که در ملاقات این مقام پاکستانی با مسئولین کشوری و لشکری افغانستان به آنها پرداخته شد، راه حل وی برای تامین امنیت منطقه می باشد که از آن می توان به عنوان برجسته ترین نکته ی سفر وی به کابل یاد کرد.
جنرال راحیل در حالی یگانه راه تامین و تضمین امنیت منطقه را برخورد با تروریسم به عنوان یک دشمن مشترک عنوان کرد که کشور متبوعش چند روز پیش از سوی وزارت دفاع امریکا به حمایت از گروه‌های افراطی مخالف هند و افغانستان متهم شد.
پنتاگون در گزارش شش ماهه خود به کانگره امریکا پاکستان را به اعمال نفوذ در امور افغانستان با استفاده از "نیروهای پروکسی/ نیابتی" متهم کرد هر چند این موضوع همانند دفعات پیش از سوی دولت پاکستان رد شد.
در گزارش پنتاگون تصریح شده است که نیروهای افراطی از پناهگاه هايی در پاکستان برخوردارند و اسلام آباد از آنها بعنوان عاملی برای جبران کاهش نفوذ در افغانستان و وزنه ای در برابر برتری نظامی هند استفاده می کند.
این نخستین بار نیست که کشورهای غربی از جمله امریکا در گزارش های متعدد خود در خصوص اوضاع افغانستان، آشکارا از حمایت پاکستان از شبه نظامیان طالبان سخن به میان آورده است.
در سیزده سال گذشته مقامات داخلی کشورمان از جمله حامد کرزی؛ رئیس جمهور سابق بارها پاکستان را متهم کرد که از طالبان و القاعده برای ناامن کردن افغانستان حمایت می کند و این اظهارات و مواضع کرزی منجر به متشنج شدن روابط دو کشور شد اما از دخالت اسلام آباد در امور داخلی افغانستان با وجود ده ها هزار نیروی خارجی و عقد چندین پیمان استراتژیک با کشورهای عضو این سازمان از جمله امریکا کاسته نشد.
اگر به دنبال دلایل و قصد پاکستان از دخالت در امور داخلی افغانستان برویم به سدی به نام خط دیورند برخورد می کنیم که به باور کارشناسان امور سیاسی استراتژی پاکستان از آغاز ایجاد خط دیورند در سال ۱۸۹۳ مبتنی بر مداخله در افغانستان و روی کار آوردن حکومت دست نشانده در کابل بوده است که آی اس آی یا سازمان استخبارات پاکستان مسئول اجرای این سیاست است.
اما تا امروز با وجود تلاش های بسیار پاکستان از مداخله در امور افغانستان به هدف خود که همانا فراموشی خط دیورند می باشد، نرسیده است.
در سیزده سال گذشته از روی کار آمدن دولت حامد کرزی و با وجود حضور گسترده نیروهای خارجی همچنان شاهد تداوم ناامنی ها و عملیات تروریستی در افغانستان هستیم و به رغم تاکید مقامات کشورمان بر فعالیت تروریستان در خاک پاکستان و از بین بردن منابع مالی و مکان های آموزشی آنها اما تلاشی در این زمینه از سوی متحدان بین المللی افغانستان در امر مبارزه با تروریزم صورت نگرفت.
عدم تمایل برخورد کشورهای غربی از جمله با محل فعالیت و پرورش تروریستها (پاکستان)کاملا مشخص است چرا که غرب به این همسایه شرقی افغانستان به عنوان متحد استراتژیک خود در منطقه نگاه می کند و با یک حساب ساده هیچ وقت پاکستان اتمی را به خاطر کشوری نظیر افغانستان تحت فشار قرار نخواهد داد.
جنرال راحیل در حالی از فصل جدید دوستی و مبارزه با تروریزم به عنوان دشمن مشترک سخن گفت که در گذشته بارها اجلاس ۳ جانبه افغانستان، پاکستان و امریکا و ترکیه، افغانستان و پاکستان جهت هماهنگی مقابله با بقایای طالبان و القاعده و بهبود روابط و تقویت همکاری بین کابل و اسلام آباد تشکیل شده است اما ره به جایی نبرده است.
پر واضح است که امریکا از دخالت های پاکستان آگاه می باشد و دقیقاً از جزئیات اوضاع افغانستان آگاه می باشد، اما از دید این کشور یک تنش قابل کنترل باید در افغانستان وجود داشته باشد که هم منافع پاکستان را تأمین کند و هم ادامه حضور آنها را توجیه نماید حال چه در قالب ماموریت نظامی یا مشوره دهی و آموزش، همانطور که دبیر کل جدید ناتو در جریان سفرش به کابل گفت که کشورهای عضو این سازمان منتظر هستند که موافقتنامه وضعیت نیروهای ناتو پس از ۲۰۱۴ از طریق پارلمان افغانستان طی مراحل شود و کارش تکمیل گردد.
تاکنون نشست های دو جانبه، سه جانبه و چند جانبه ی متعددی بین مقامات ذیربط در مسائل افغانستان برگزار شده و حرف های دهن پُرکن زیادی رد و بدل گشته و برنامه ها و طرح های مختلف پایه ریزی شده است اما از این نشست ها تاکنون آبی برای کشورمان گرم نشده است و این امر نشان دهنده ی آن است که اشتراک کنندگان در نشست های مبارزه با تروریسم اتفاق نظر ندارند و هرکدام اهداف خاص خود را دنبال می کنند.
از آنجایی که در حال حاضر افغانستان توان پاسخ نظامی به مداخلات پاکستان را ندارد و از نظر سیاست خارجی هم دستی خالی تر از پاکستان دارد، دولتمردان حکومت وحدت ملی به عنوان دولت منتخب افغانستان می توانند با تلاش های وسیع در مجامع بین المللی و از طریق فشارهای بین المللی، مانع مداخلات اسلام آباد در امور افغانستان از طریق نیروهای پروکسی و جنگ نیابتی شوند.
تحولات کشورمان پس از حضور نیروهای خارجی و عقد پیمان های کاغذی متعدد که عملی شدن آنها در حال حاضر آرزو می باشد، تداعی گر این مَثَل می باشد که "کَس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من".
در حالیکه ماموریت رزمی ناتو تا کمتر از دو ماه دیگر در کشورمان به پایان می رسد، ینس استولتنبرگ؛ دبیر کل جدید ناتو به کابل آمد تا تاکید نماید که همکاری های نیروهای ناتو از طریق آموزش، مشوره دهی و حمایت مالی با نیروهای امنیتی افغانستان ادامه می یابد.
در همین روز جنرال راحیل شریف؛ فرمانده ارتش پاکستان نیز در دیدار با دولتمردان جدید و مقام های امنیتی کشورمان، از آغاز فصلی جدید دوستی با افغانستان سخن گفت.
رئیس جمهور اشرف غنی نیز داشتن رابطه نیک با پاکستان را در راستای منافع استراتژیک افغانستان توصیف کرد.
گذشته از موضوعاتی مانند امنیت و اقتصاد و صلح که در ملاقات این مقام پاکستانی با مسئولین کشوری و لشکری افغانستان به آنها پرداخته شد، راه حل وی برای تامین امنیت منطقه می باشد که از آن می توان به عنوان برجسته ترین نکته ی سفر وی به کابل یاد کرد.
جنرال راحیل در حالی یگانه راه تامین و تضمین امنیت منطقه را برخورد با تروریسم به عنوان یک دشمن مشترک عنوان کرد که کشور متبوعش چند روز پیش از سوی وزارت دفاع امریکا به حمایت از گروه‌های افراطی مخالف هند و افغانستان متهم شد.
پنتاگون در گزارش شش ماهه خود به کانگره امریکا پاکستان را به اعمال نفوذ در امور افغانستان با استفاده از "نیروهای پروکسی/ نیابتی" متهم کرد هر چند این موضوع همانند دفعات پیش از سوی دولت پاکستان رد شد.
در گزارش پنتاگون تصریح شده است که نیروهای افراطی از پناهگاه هايی در پاکستان برخوردارند و اسلام آباد از آنها بعنوان عاملی برای جبران کاهش نفوذ در افغانستان و وزنه ای در برابر برتری نظامی هند استفاده می کند.
این نخستین بار نیست که کشورهای غربی از جمله امریکا در گزارش های متعدد خود در خصوص اوضاع افغانستان، آشکارا از حمایت پاکستان از شبه نظامیان طالبان سخن به میان آورده است.
در سیزده سال گذشته مقامات داخلی کشورمان از جمله حامد کرزی؛ رئیس جمهور سابق بارها پاکستان را متهم کرد که از طالبان و القاعده برای ناامن کردن افغانستان حمایت می کند و این اظهارات و مواضع کرزی منجر به متشنج شدن روابط دو کشور شد اما از دخالت اسلام آباد در امور داخلی افغانستان با وجود ده ها هزار نیروی خارجی و عقد چندین پیمان استراتژیک با کشورهای عضو این سازمان از جمله امریکا کاسته نشد.
اگر به دنبال دلایل و قصد پاکستان از دخالت در امور داخلی افغانستان برویم به سدی به نام خط دیورند برخورد می کنیم که به باور کارشناسان امور سیاسی استراتژی پاکستان از آغاز ایجاد خط دیورند در سال ۱۸۹۳ مبتنی بر مداخله در افغانستان و روی کار آوردن حکومت دست نشانده در کابل بوده است که آی اس آی یا سازمان استخبارات پاکستان مسئول اجرای این سیاست است.
اما تا امروز با وجود تلاش های بسیار پاکستان از مداخله در امور افغانستان به هدف خود که همانا فراموشی خط دیورند می باشد، نرسیده است.
در سیزده سال گذشته از روی کار آمدن دولت حامد کرزی و با وجود حضور گسترده نیروهای خارجی همچنان شاهد تداوم ناامنی ها و عملیات تروریستی در افغانستان هستیم و به رغم تاکید مقامات کشورمان بر فعالیت تروریستان در خاک پاکستان و از بین بردن منابع مالی و مکان های آموزشی آنها اما تلاشی در این زمینه از سوی متحدان بین المللی افغانستان در امر مبارزه با تروریزم صورت نگرفت.
عدم تمایل برخورد کشورهای غربی از جمله با محل فعالیت و پرورش تروریستها (پاکستان)کاملا مشخص است چرا که غرب به این همسایه شرقی افغانستان به عنوان متحد استراتژیک خود در منطقه نگاه می کند و با یک حساب ساده هیچ وقت پاکستان اتمی را به خاطر کشوری نظیر افغانستان تحت فشار قرار نخواهد داد.
جنرال راحیل در حالی از فصل جدید دوستی و مبارزه با تروریزم به عنوان دشمن مشترک سخن گفت که در گذشته بارها اجلاس ۳ جانبه افغانستان، پاکستان و امریکا و ترکیه، افغانستان و پاکستان جهت هماهنگی مقابله با بقایای طالبان و القاعده و بهبود روابط و تقویت همکاری بین کابل و اسلام آباد تشکیل شده است اما ره به جایی نبرده است.
پر واضح است که امریکا از دخالت های پاکستان آگاه می باشد و دقیقاً از جزئیات اوضاع افغانستان آگاه می باشد، اما از دید این کشور یک تنش قابل کنترل باید در افغانستان وجود داشته باشد که هم منافع پاکستان را تأمین کند و هم ادامه حضور آنها را توجیه نماید حال چه در قالب ماموریت نظامی یا مشوره دهی و آموزش، همانطور که دبیر کل جدید ناتو در جریان سفرش به کابل گفت که کشورهای عضو این سازمان منتظر هستند که موافقتنامه وضعیت نیروهای ناتو پس از ۲۰۱۴ از طریق پارلمان افغانستان طی مراحل شود و کارش تکمیل گردد.
تاکنون نشست های دو جانبه، سه جانبه و چند جانبه ی متعددی بین مقامات ذیربط در مسائل افغانستان برگزار شده و حرف های دهن پُرکن زیادی رد و بدل گشته و برنامه ها و طرح های مختلف پایه ریزی شده است اما از این نشست ها تاکنون آبی برای کشورمان گرم نشده است و این امر نشان دهنده ی آن است که اشتراک کنندگان در نشست های مبارزه با تروریسم اتفاق نظر ندارند و هرکدام اهداف خاص خود را دنبال می کنند.
از آنجایی که در حال حاضر افغانستان توان پاسخ نظامی به مداخلات پاکستان را ندارد و از نظر سیاست خارجی هم دستی خالی تر از پاکستان دارد، دولتمردان حکومت وحدت ملی به عنوان دولت منتخب افغانستان می توانند با تلاش های وسیع در مجامع بین المللی و از طریق فشارهای بین المللی، مانع مداخلات اسلام آباد در امور افغانستان از طریق نیروهای پروکسی و جنگ نیابتی شوند.
تحولات کشورمان پس از حضور نیروهای خارجی و عقد پیمان های کاغذی متعدد که عملی شدن آنها در حال حاضر آرزو می باشد، تداعی گر این مَثَل می باشد که "کَس نخارد پشت من جز ناخن انگشت من".
