ملت افغانستان در هر دو دور اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری، فشارها و سختی های زیادی را متحمل شدند. فشارهایی چون فقر، بیکاری و ناراحتی روح و روان مردم، بخشی عمده ای از دغدغه های معیشتی مردم در این چند ماه را شکل داد.
دور اول انتخابات با تمام نیرنگ و حیله های که با خود همراه داشت، به یک شکلی پشت سر گذاشته شد و دولتمردان مردم را به دور دوم انتخابات امیدوار ساختند و آنان را تشویق و ترغیب به اشتراک در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری کردند. این بار نیز مردم از سر نجابت و بزرگواری و شاید هم از سر ناچاری؛ به دلیل خستگی از جنگ و ویرانی، گوش به وعده و وعیدهای مسئولان مملکتی داده و با در دست داشتن گوشها، بینی ها و انگشتان بریده شان در پای صندوق های آرا حاضر شدند!.
البته که یکی از دلایل شرکت مردم در انتخابات، احترام به نقش دموکراسی و مردم سالاری در کشور شان بود که در این امتحان به گونه شایسته و بایسته شرکت کردند و نمره قبولی نیز گرفتند. در کنار علت مذکور، چنانچه یادآو شدیم، ترس مردم از رفتن کشور به سمت و سوی بحران و ناامنی مفرط نیز یکی از عوامل مهم دیگر بود که ملت را وادار به شرکت وسیع و گسترده در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری کرد.
آما این ترس و هراس از بحران های همه جانبه، چاره کار شد و سودی هم بر آن مترتب شد؟ این سوال و پرسشی است که این روزها و در اوج فقر و بیکاری و ناامنی، ملت افغانستان و به خصوص آنهایی که بدین امید در انتخابات ۹۳ شرکت کرده بودند، از همدیگر و از دولتمردان می پرسند!.
مردم این سوال را به صورت بسیار جدی و قاطع از مسئولان مملکتی در درجه نخست و در گام بعدی از رهبران دو تیم رقیب انتخاباتی دارند و قطعاً پاسخ روشن و قاطعی را از آنان انتظار دارند که پس چه شد آن احترام به آرای مردم و کار برای مردم و داشتن دغدغه خدمت به این آب و خاک و در راستای امید و آرزوهای مردم؟!
مردم سر و جان و مال و آرامش و آسایش خویش را در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم اهداف و آرزوهای شخصی و غیر ملی دولتمردان و سران دو تیم رقیب انتخاباتی کردند و در این راه و در قالب شرکت در انتخابات، کشته و زخمی و مجروح و معلول دادند.
اما در مقابل، مسئولان حکومتی و رقبای انتخاباتی، چه کردند و پاسخ این همه جان فشانی و آن همه بزرگواری و نجابت و نیز ناچاری مردم را چگونه دادند؟! ماه ها از برگزاری دور اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری می گذرد و در این مدت نه چندان کوتاه، به دلیل عدم سرمایه گزاری های خرد و کلان در کشور و در نتیجه نبود کار و بار، وضعیت اقتصادی و معیشتی اکثریت به اتفاق مردم به صفر و حتی زیر آن تقلیل یافته است.
فقر و تنگدستی مفرط و آزار دهنده چونان بختک شوم و سیاه، بر تمامی زوایای پیدا و پنهان مردم سایه افکنده و اگر روال به همین شکل و منوال ادامه پیدا کند، به یقین کاسه صبر و تحمل مردم لبریز شده و آنان در پی بهبود اوضاع کشور و زندگی خود شان و البته با روش کاملاً مردمی بر خواهند آمد!.
اوضاع بد و اسفناک معیشتی در کشور، هشدارو زنگ خطر بسیار واضح و آشکاری است برای دولتمردان و به خصوص رهبران و سران دو تیم پیشتاز انتخاباتی، که سعی نکنند با مطامع و مقاصد شخصی و درون تشکیلاتی و نیز سیاست بازی های سخیف و به دور از منافع مردم، بیشتر از این با سرنوشت ملت و مجبوریت های آنان بازی نکنند؛ وگر نه چنانچه پیش از این نیز یادآور شدیم، اوضاع رقتبار و طاقت فرسای معیشتی، ممکن است کار را به جایی برساند که مردم به تنگ آمده از تقریباً همه چیز و البته به گونه خودجوش، عنان طاقت و اختیار از دست بدهند و سراسیمه و عصبانی، به جاده ها و سرک ها بریزند و آن وقت دیگر نه زور پولیس و اردو به خشم مردم خواهد رسید و نه کاری از دست نیروهای خارجی ساخته خواهد بود.
این موضوع نه تحریک مردم است و نه تهدید دولت و حکومت و نیز تیم های رقیب انتخاباتی؛ بلکه واقعیت عریان و تجربه آشکار و تلخ تاریخ ملت های گرفتار در چنبره دولتمردان و حاکمان خودکامه و بی تفاوت در برابر ملت و کشورهای شان است که در تاریخ کهن و معاصر برای خودش نمونه های فراوان و عبرت آموزی دارد.
به نظر می رسد بر دولتمردان و دو رقیب انتخاباتی است تا از تاریخ ملت های در بند بی اعتنایی و بی تفاوتی سران شان پند لازم و عبرتی شایسته را بگیرند و برای سودِ حال و آینده قدرت خواهی خود آنان هم که شده، به مردم و گرفتاری های کارد به استخوان رسیده شان، توجه جدی وعملی کنند و بیشتر از این به بحران آفرینی برای کشور و مردم خویش دامن نزنند که در غیر آن، دود آتش قهر و خشم طبیعی مردم، پیشتر و بیشتر از همه دامن
آنان را خواهد گرفت و آنگاه نه قدرتی خواهد بود و نه ریاستی که در حال حاضر برای آن سر و دست می شکنند!.
نویسنده: سید فاضل محجوب؛ سردبیر روزنامه انصاف
دور اول انتخابات با تمام نیرنگ و حیله های که با خود همراه داشت، به یک شکلی پشت سر گذاشته شد و دولتمردان مردم را به دور دوم انتخابات امیدوار ساختند و آنان را تشویق و ترغیب به اشتراک در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری کردند. این بار نیز مردم از سر نجابت و بزرگواری و شاید هم از سر ناچاری؛ به دلیل خستگی از جنگ و ویرانی، گوش به وعده و وعیدهای مسئولان مملکتی داده و با در دست داشتن گوشها، بینی ها و انگشتان بریده شان در پای صندوق های آرا حاضر شدند!.
البته که یکی از دلایل شرکت مردم در انتخابات، احترام به نقش دموکراسی و مردم سالاری در کشور شان بود که در این امتحان به گونه شایسته و بایسته شرکت کردند و نمره قبولی نیز گرفتند. در کنار علت مذکور، چنانچه یادآو شدیم، ترس مردم از رفتن کشور به سمت و سوی بحران و ناامنی مفرط نیز یکی از عوامل مهم دیگر بود که ملت را وادار به شرکت وسیع و گسترده در دور دوم انتخابات ریاست جمهوری کرد.
آما این ترس و هراس از بحران های همه جانبه، چاره کار شد و سودی هم بر آن مترتب شد؟ این سوال و پرسشی است که این روزها و در اوج فقر و بیکاری و ناامنی، ملت افغانستان و به خصوص آنهایی که بدین امید در انتخابات ۹۳ شرکت کرده بودند، از همدیگر و از دولتمردان می پرسند!.
مردم این سوال را به صورت بسیار جدی و قاطع از مسئولان مملکتی در درجه نخست و در گام بعدی از رهبران دو تیم رقیب انتخاباتی دارند و قطعاً پاسخ روشن و قاطعی را از آنان انتظار دارند که پس چه شد آن احترام به آرای مردم و کار برای مردم و داشتن دغدغه خدمت به این آب و خاک و در راستای امید و آرزوهای مردم؟!
مردم سر و جان و مال و آرامش و آسایش خویش را در طبق اخلاص گذاشته و تقدیم اهداف و آرزوهای شخصی و غیر ملی دولتمردان و سران دو تیم رقیب انتخاباتی کردند و در این راه و در قالب شرکت در انتخابات، کشته و زخمی و مجروح و معلول دادند.
اما در مقابل، مسئولان حکومتی و رقبای انتخاباتی، چه کردند و پاسخ این همه جان فشانی و آن همه بزرگواری و نجابت و نیز ناچاری مردم را چگونه دادند؟! ماه ها از برگزاری دور اول و دوم انتخابات ریاست جمهوری می گذرد و در این مدت نه چندان کوتاه، به دلیل عدم سرمایه گزاری های خرد و کلان در کشور و در نتیجه نبود کار و بار، وضعیت اقتصادی و معیشتی اکثریت به اتفاق مردم به صفر و حتی زیر آن تقلیل یافته است.
فقر و تنگدستی مفرط و آزار دهنده چونان بختک شوم و سیاه، بر تمامی زوایای پیدا و پنهان مردم سایه افکنده و اگر روال به همین شکل و منوال ادامه پیدا کند، به یقین کاسه صبر و تحمل مردم لبریز شده و آنان در پی بهبود اوضاع کشور و زندگی خود شان و البته با روش کاملاً مردمی بر خواهند آمد!.
اوضاع بد و اسفناک معیشتی در کشور، هشدارو زنگ خطر بسیار واضح و آشکاری است برای دولتمردان و به خصوص رهبران و سران دو تیم پیشتاز انتخاباتی، که سعی نکنند با مطامع و مقاصد شخصی و درون تشکیلاتی و نیز سیاست بازی های سخیف و به دور از منافع مردم، بیشتر از این با سرنوشت ملت و مجبوریت های آنان بازی نکنند؛ وگر نه چنانچه پیش از این نیز یادآور شدیم، اوضاع رقتبار و طاقت فرسای معیشتی، ممکن است کار را به جایی برساند که مردم به تنگ آمده از تقریباً همه چیز و البته به گونه خودجوش، عنان طاقت و اختیار از دست بدهند و سراسیمه و عصبانی، به جاده ها و سرک ها بریزند و آن وقت دیگر نه زور پولیس و اردو به خشم مردم خواهد رسید و نه کاری از دست نیروهای خارجی ساخته خواهد بود.
این موضوع نه تحریک مردم است و نه تهدید دولت و حکومت و نیز تیم های رقیب انتخاباتی؛ بلکه واقعیت عریان و تجربه آشکار و تلخ تاریخ ملت های گرفتار در چنبره دولتمردان و حاکمان خودکامه و بی تفاوت در برابر ملت و کشورهای شان است که در تاریخ کهن و معاصر برای خودش نمونه های فراوان و عبرت آموزی دارد.
به نظر می رسد بر دولتمردان و دو رقیب انتخاباتی است تا از تاریخ ملت های در بند بی اعتنایی و بی تفاوتی سران شان پند لازم و عبرتی شایسته را بگیرند و برای سودِ حال و آینده قدرت خواهی خود آنان هم که شده، به مردم و گرفتاری های کارد به استخوان رسیده شان، توجه جدی وعملی کنند و بیشتر از این به بحران آفرینی برای کشور و مردم خویش دامن نزنند که در غیر آن، دود آتش قهر و خشم طبیعی مردم، پیشتر و بیشتر از همه دامن
آنان را خواهد گرفت و آنگاه نه قدرتی خواهد بود و نه ریاستی که در حال حاضر برای آن سر و دست می شکنند!.
نویسنده: سید فاضل محجوب؛ سردبیر روزنامه انصاف
مولف : سیدفاضل محجوب
