سفر سه روزه رییس جمهور کرزی به امریکا دیروز دوشنبه آغاز شد. قرار است رییس جمهور روز جمعه با باراک اوباما؛ همتای امریکایی خود دیدار کند.
بسیاری از ناظران و تحلیلگران این سفر را تاریخی، تعیین کننده و مهم ارزیابی کرده اند.
کاخ سفید نیز پیش از ورود رییس جمهور به امریکا با صدور بیانیه ای اعلام کرد که اوباما "مشتاق است تا در خصوص ادامه فرایند انتقال در افغانستان و افق مشترک دو کشور برای یک شراکت پایدار" با آقای کرزی گفتگو کند.
به نظر می رسد موضوعات زیادی هستند که بر جنبه های اهمیت این سفر افزوده اند. رییس جمهور به یک تعبیر در "نقطه تقسیم و تصمیم در خصوص گذشته و آینده" ایستاده است.
او با گزینه های دشوار، سنگین و بسیار پراهمیتی روبروست. روشن است که تصمیم گیری در این موارد، کار سهل و ساده ای نیست. آقای کرزی با این سفر، نشان خواهد داد که در 14 سال حاکمیت خود بر افغانستان، چگونه عمل کرده است. منافع ملی، حاکمیت قانون، استقلال سیاسی، جان و مال شهروندان و در یک کلمه "افغانستان" برایش چه معنا و جایگاهی داشته است. او باید نشان دهد که رییس جمهور مردم افغانستان بوده است و به تعبیر دیگر، او باید نشان دهد که "رییس جمهور" بوده است؛ نه شاه یا سلطان یا یک فرمانروای مطلق العنان.
رییس جمهور در این سفر ثابت خواهد کرد که آیا او می پندارد که قدرتش را مدیون مردم و رای و نظر آنان است؛ یا غرش هواپیماهای امریکایی و حضور نظامیان خارجی در کشور.
او از این جهت در نقطه تقسیم گذشته و آینده ایستاده است که قرار است در این سفر، روابط دولت خود با امریکا را وارد فصلی تازه و تاریخی کند. او باید به امریکایی ها بگوید که حضور 11 ساله آنها در افغانستان، به از میان بردن جنگ، ناامنی، خشونت، تروریزم، و فساد و نیز ایجاد صلح، ثبات، رفاه، دموکراسی، حاکمیت قانون و توسعه اقتصادی افغانستان، کمکی نکرده است.
رییس جمهور ناگزیر است برای ورود به یک روابط طولانی و استراتژیک با امریکا، تمامی جوانب ماجرا را در نظر بگیرد. امروزه افغانستان، کشوری محصور در میان قدرت های رقیب امریکا در سطح منطقه و جهان است. امریکا نمی تواند تا ابدالآباد با استفاده از تکنولوژی های نظامی، تسلیحاتی و جاسوسی اش بر آنچه در افغانستان باید روی دهد، اشراف داشته باشد. ایالات متحده حتی قادر نیست افغانستان را در برابر مداخلات و فشارهای کمرشکن پاکستان محافظت کند.
افغانستان پس از 2014 و با خروج نیروهای غربی از کشور، تمایل بسیاری از قدرت های رقیب امریکا که تاکنون تنها ناظر سیاست ها و عملکردهای آن کشور در افغانستان بوده اند را برخواهد انگیخت. رقابت های سیاسی، اقتصادی و حتی امنیتی در کشور، افزایش خواهد یافت و نمی توان با توسعه یکجانبه روابط با یک قدرت خارجی حتی اگر ابرقدرت هم باشد، از معرض آسیب ها و خطرات این امور، برحذر و مصون ماند.
اینها مسایلی است که در وضعیت پیچیده سیاست در دنیای کنونی در هر کشوری می تواند وجود داشته باشد؛ اما افغانستان به مثابه یک چهارراه استراتژیک و راهبردی در چرخه سیاست های جهان در این زمینه، جایگاه بسیار استثنایی و منحصر به فردی دارد و همین امر نیز در طول تاریخ سیاسی این سرزمین، میل و طمع و حرص و هوس قدرت های بزرگ زمان را نسبت به این کشور برانگیخته و سبب اشغالگری ها و لشکرکشی های مدام و مستمر گردیده است؛ بنابراین، در این میان، رییس جمهور کرزی به عنوان نماینده اراده ملت افغانستان باید نشان دهد که چگونه می تواند از عهده مدیریت جریان های رقیب به سود و سمت منافع ملی افغانستان برآید و میان گذشته سیاسی مخصوصا در 11 سال اخیر و آینده ای که قرار است شکل بگیرد، چگونه جمع یا تقسیم خواهد کرد و چه راه و روش و رویکردی را برخواهد گزید. این موقعیتی است که شاید برای هر رهبر سیاسی در مقاطع پایانی قدرت و حکمرانی وی، فراهم شود و او نیز اینک در نقطه تقسیم و تصمیم در خصوص گذشته و آینده افغانستان ایستاده است.
بسیاری از ناظران و تحلیلگران این سفر را تاریخی، تعیین کننده و مهم ارزیابی کرده اند.
کاخ سفید نیز پیش از ورود رییس جمهور به امریکا با صدور بیانیه ای اعلام کرد که اوباما "مشتاق است تا در خصوص ادامه فرایند انتقال در افغانستان و افق مشترک دو کشور برای یک شراکت پایدار" با آقای کرزی گفتگو کند.
به نظر می رسد موضوعات زیادی هستند که بر جنبه های اهمیت این سفر افزوده اند. رییس جمهور به یک تعبیر در "نقطه تقسیم و تصمیم در خصوص گذشته و آینده" ایستاده است.
او با گزینه های دشوار، سنگین و بسیار پراهمیتی روبروست. روشن است که تصمیم گیری در این موارد، کار سهل و ساده ای نیست. آقای کرزی با این سفر، نشان خواهد داد که در 14 سال حاکمیت خود بر افغانستان، چگونه عمل کرده است. منافع ملی، حاکمیت قانون، استقلال سیاسی، جان و مال شهروندان و در یک کلمه "افغانستان" برایش چه معنا و جایگاهی داشته است. او باید نشان دهد که رییس جمهور مردم افغانستان بوده است و به تعبیر دیگر، او باید نشان دهد که "رییس جمهور" بوده است؛ نه شاه یا سلطان یا یک فرمانروای مطلق العنان.
رییس جمهور در این سفر ثابت خواهد کرد که آیا او می پندارد که قدرتش را مدیون مردم و رای و نظر آنان است؛ یا غرش هواپیماهای امریکایی و حضور نظامیان خارجی در کشور.
او از این جهت در نقطه تقسیم گذشته و آینده ایستاده است که قرار است در این سفر، روابط دولت خود با امریکا را وارد فصلی تازه و تاریخی کند. او باید به امریکایی ها بگوید که حضور 11 ساله آنها در افغانستان، به از میان بردن جنگ، ناامنی، خشونت، تروریزم، و فساد و نیز ایجاد صلح، ثبات، رفاه، دموکراسی، حاکمیت قانون و توسعه اقتصادی افغانستان، کمکی نکرده است.
رییس جمهور ناگزیر است برای ورود به یک روابط طولانی و استراتژیک با امریکا، تمامی جوانب ماجرا را در نظر بگیرد. امروزه افغانستان، کشوری محصور در میان قدرت های رقیب امریکا در سطح منطقه و جهان است. امریکا نمی تواند تا ابدالآباد با استفاده از تکنولوژی های نظامی، تسلیحاتی و جاسوسی اش بر آنچه در افغانستان باید روی دهد، اشراف داشته باشد. ایالات متحده حتی قادر نیست افغانستان را در برابر مداخلات و فشارهای کمرشکن پاکستان محافظت کند.
افغانستان پس از 2014 و با خروج نیروهای غربی از کشور، تمایل بسیاری از قدرت های رقیب امریکا که تاکنون تنها ناظر سیاست ها و عملکردهای آن کشور در افغانستان بوده اند را برخواهد انگیخت. رقابت های سیاسی، اقتصادی و حتی امنیتی در کشور، افزایش خواهد یافت و نمی توان با توسعه یکجانبه روابط با یک قدرت خارجی حتی اگر ابرقدرت هم باشد، از معرض آسیب ها و خطرات این امور، برحذر و مصون ماند.
اینها مسایلی است که در وضعیت پیچیده سیاست در دنیای کنونی در هر کشوری می تواند وجود داشته باشد؛ اما افغانستان به مثابه یک چهارراه استراتژیک و راهبردی در چرخه سیاست های جهان در این زمینه، جایگاه بسیار استثنایی و منحصر به فردی دارد و همین امر نیز در طول تاریخ سیاسی این سرزمین، میل و طمع و حرص و هوس قدرت های بزرگ زمان را نسبت به این کشور برانگیخته و سبب اشغالگری ها و لشکرکشی های مدام و مستمر گردیده است؛ بنابراین، در این میان، رییس جمهور کرزی به عنوان نماینده اراده ملت افغانستان باید نشان دهد که چگونه می تواند از عهده مدیریت جریان های رقیب به سود و سمت منافع ملی افغانستان برآید و میان گذشته سیاسی مخصوصا در 11 سال اخیر و آینده ای که قرار است شکل بگیرد، چگونه جمع یا تقسیم خواهد کرد و چه راه و روش و رویکردی را برخواهد گزید. این موقعیتی است که شاید برای هر رهبر سیاسی در مقاطع پایانی قدرت و حکمرانی وی، فراهم شود و او نیز اینک در نقطه تقسیم و تصمیم در خصوص گذشته و آینده افغانستان ایستاده است.
