خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: دولت «امارت اسلامی» از جهان خواسته است تا فورا به کمک سیل زدگان افغانستان بشتابد؛ جهانی که به شدت درگیر سیاست زدگی استعماری و سوداندیشانه است و انسانیت و رسیدگی به درد و رنج جوامع انسانی را یک اولویت واقعی نمی داند.
تاریخ انتشار :چهارشنبه ۲ سنبله ۱۴۰۱ ساعت ۱۴:۵۹
کد مطلب : 257578
سیلاب های مرگبار هم طی روزهای اخیر بر حجم مصایب سنگین و ویرانگر جاری در افغانستان افزوده و ده ها قربانی گرفته است.
گزارش ها حاکی است که تنها در ولسوالی خوشی ولایت لوگر دست کم ۲۰ نفر جان باخته، ده ها نفر زخمی شده و هزاران خانه و کشتزارهای مردم ویران و نابود گشته است.
مردم بی پناه مجبور اند شب و روز در فضای باز زندگی کنند. بسیاری از آنها تقریبا تمام دارایی خود را از دست داده اند. نه آب آشامیدنی صحی هست، نه غذا، نه سرپناه و نه پولی برای ساختن یک زندگی تازه.
در سایر ولایت های کشور نیز وضعیت کمابیش به همین صورت است.
سیلاب های مرگبار اما همچنان جولان می دهد. طبیعت بی رحم، مردمی را هدف قرار داده که تمام امیدشان به آسمان بود؛ مردمی که از یک سال فقر فاجعه بار جان به سلامت برده و می خواستند به آینده روشن تری امیدوار شوند.
دولت «امارت اسلامی» از جهان خواسته است تا فورا به کمک سیل زدگان افغانستان بشتابد؛ جهانی که به شدت درگیر سیاست زدگی استعماری و سوداندیشانه است و انسانیت و رسیدگی به درد و رنج جوامع انسانی را یک اولویت واقعی نمی داند.
تحریم های ظالمانه قدرت های استکباری بر دولت «امارت اسلامی» بیش از همه مردمی را هدف می گیرد که زیر بار فجایع مرگبار، درهم شکسته اند و روز به روز هزینه های سنگین تری را متحمل می شوند.
برای قدرت جهانخواری مانند امریکا اما هرگز مهم نیست که سیل، زلزله، فقر و فروپاشی اقتصادی چه بر سر میلیون ها نفری می آورد که ایالات متحده، با بی رحمی تمام ۲۰ سال بر آنها حکم راند؛ اما در نهایت، آنان را به حال خود واگذاشت و با خفت و خواری از کشور گریخت.
جنایت های امریکا علیه مردم افغانستان، هنوز هم ادامه دارد؛ زیرا واشنگتن و متحدانش میلیاردها دالر از دارایی های بانک مرکزی را غصب کرده و اجازه نمی دهند تا این پول در اختیار مردمی قرار بگیرد که برای ادامه حیات، نیازمند کمک های غذایی و غیرغذایی سازمان های امدادرسان هستند و سازمان های امدادی نیز برای انتقال پول به افغانستان با محدودیت های ناشی از تحریم های ظالمانه امریکا و نظام بانکی بین المللی تحت سیطره واشنگتن و متحدانش رو به رو اند.
در این میان، سیلاب های ویرانگر اخیر، آخرین دارایی های مردم را نابود می کند. در حالی که مردم در یک کشور عقب افتاده و فقیر، برای تامین مایحتاج اولیه خود به سخاوت آسمان و برکت زمین وابسته اند.
حالا بخشی از آنها تقریبا هیچ چیزی ندارند و هیچ امیدی برای زنده ماندن نیست؛ زیرا سیل ویرانگر، تمام هستی شان را شسته و با خود برده است.
زمستان سرد و سیاهی در پیش است با افق های تیره ای از ناامیدی و سایه سنگین یک فاجعه انسانی محتوم که کاملا قابل اجتناب است.
در این میان، پیش از آنکه دیر شود جهان باید دست به یک انتخاب بزرگ بزند؛ انتخاب میان سیاست سرمایه داری و سودسالارانه، و انسانیتی که روز به روز به طور رقت انگیزی به محاق می رود و محو می شود.
شاید این تصور در ذهن مخاطب شکل بگیرد که مردم افغانستان برای ادامه حیات خود، همواره نیازمند کمک های خارجی اند و جهان در شرایط بحرانی کنونی به ویژه پس از جنگ اوکراین و فجایع ناشی از خشکسالی و رکود اقتصادی و کرونا و عوارض گرمایش زمین و... دیگر شاید برای همیشه قادر به زنده نگه داشتن چرخه تامین نیازهای میلیون ها افغان نباشد. واقعیت اما این نیست. مردم افغانستان فقرایی هستند که بر سر گنج زندگی می کنند. کشور ما منابع طبیعی بسیار سرشار و دست نخورده ای دارد، به علاوه یک موقعیت فوق العاده راهبردی که می تواند موجب اتصال منطقه و جهش های اقتصادی بزرگ در سطح آسیا و جهان شود.
از سوی دیگر، در کوتاه مدت نیز آنها مالک میلیاردها دالر اند که از سوی امریکا غصب شده است. این پول اگر آزاد شود بخشی بزرگ از مصایب اقتصادی و انسانی جاری، فروکش می کند و کشور در مسیر ثبات و آرامش قرار می گیرد.
بنابراین، جهان در قبال این فاجعه، مسئول است و انتظار می رود که مصایب ناشی از سیل های اخیر، دست کم یکبار انسانیت را بر سیاست غلبه دهد و جهان را به پذیرش مسئولیت انسانی خود در قبال میلیون ها نفری وادارد که قربانی سیاست های بی رحمانه و رژيم تحریم های ضد انسانی قدرت های جهانخوار و استکباری، فساد و فاشیزم رهبران مزدور و دست نشانده رژيم سرنگون شده و خشم طبیعت کور و وحشی می شوند.
گزارش ها حاکی است که تنها در ولسوالی خوشی ولایت لوگر دست کم ۲۰ نفر جان باخته، ده ها نفر زخمی شده و هزاران خانه و کشتزارهای مردم ویران و نابود گشته است.
مردم بی پناه مجبور اند شب و روز در فضای باز زندگی کنند. بسیاری از آنها تقریبا تمام دارایی خود را از دست داده اند. نه آب آشامیدنی صحی هست، نه غذا، نه سرپناه و نه پولی برای ساختن یک زندگی تازه.
در سایر ولایت های کشور نیز وضعیت کمابیش به همین صورت است.
سیلاب های مرگبار اما همچنان جولان می دهد. طبیعت بی رحم، مردمی را هدف قرار داده که تمام امیدشان به آسمان بود؛ مردمی که از یک سال فقر فاجعه بار جان به سلامت برده و می خواستند به آینده روشن تری امیدوار شوند.
دولت «امارت اسلامی» از جهان خواسته است تا فورا به کمک سیل زدگان افغانستان بشتابد؛ جهانی که به شدت درگیر سیاست زدگی استعماری و سوداندیشانه است و انسانیت و رسیدگی به درد و رنج جوامع انسانی را یک اولویت واقعی نمی داند.
تحریم های ظالمانه قدرت های استکباری بر دولت «امارت اسلامی» بیش از همه مردمی را هدف می گیرد که زیر بار فجایع مرگبار، درهم شکسته اند و روز به روز هزینه های سنگین تری را متحمل می شوند.
برای قدرت جهانخواری مانند امریکا اما هرگز مهم نیست که سیل، زلزله، فقر و فروپاشی اقتصادی چه بر سر میلیون ها نفری می آورد که ایالات متحده، با بی رحمی تمام ۲۰ سال بر آنها حکم راند؛ اما در نهایت، آنان را به حال خود واگذاشت و با خفت و خواری از کشور گریخت.
جنایت های امریکا علیه مردم افغانستان، هنوز هم ادامه دارد؛ زیرا واشنگتن و متحدانش میلیاردها دالر از دارایی های بانک مرکزی را غصب کرده و اجازه نمی دهند تا این پول در اختیار مردمی قرار بگیرد که برای ادامه حیات، نیازمند کمک های غذایی و غیرغذایی سازمان های امدادرسان هستند و سازمان های امدادی نیز برای انتقال پول به افغانستان با محدودیت های ناشی از تحریم های ظالمانه امریکا و نظام بانکی بین المللی تحت سیطره واشنگتن و متحدانش رو به رو اند.
در این میان، سیلاب های ویرانگر اخیر، آخرین دارایی های مردم را نابود می کند. در حالی که مردم در یک کشور عقب افتاده و فقیر، برای تامین مایحتاج اولیه خود به سخاوت آسمان و برکت زمین وابسته اند.
حالا بخشی از آنها تقریبا هیچ چیزی ندارند و هیچ امیدی برای زنده ماندن نیست؛ زیرا سیل ویرانگر، تمام هستی شان را شسته و با خود برده است.
زمستان سرد و سیاهی در پیش است با افق های تیره ای از ناامیدی و سایه سنگین یک فاجعه انسانی محتوم که کاملا قابل اجتناب است.
در این میان، پیش از آنکه دیر شود جهان باید دست به یک انتخاب بزرگ بزند؛ انتخاب میان سیاست سرمایه داری و سودسالارانه، و انسانیتی که روز به روز به طور رقت انگیزی به محاق می رود و محو می شود.
شاید این تصور در ذهن مخاطب شکل بگیرد که مردم افغانستان برای ادامه حیات خود، همواره نیازمند کمک های خارجی اند و جهان در شرایط بحرانی کنونی به ویژه پس از جنگ اوکراین و فجایع ناشی از خشکسالی و رکود اقتصادی و کرونا و عوارض گرمایش زمین و... دیگر شاید برای همیشه قادر به زنده نگه داشتن چرخه تامین نیازهای میلیون ها افغان نباشد. واقعیت اما این نیست. مردم افغانستان فقرایی هستند که بر سر گنج زندگی می کنند. کشور ما منابع طبیعی بسیار سرشار و دست نخورده ای دارد، به علاوه یک موقعیت فوق العاده راهبردی که می تواند موجب اتصال منطقه و جهش های اقتصادی بزرگ در سطح آسیا و جهان شود.
از سوی دیگر، در کوتاه مدت نیز آنها مالک میلیاردها دالر اند که از سوی امریکا غصب شده است. این پول اگر آزاد شود بخشی بزرگ از مصایب اقتصادی و انسانی جاری، فروکش می کند و کشور در مسیر ثبات و آرامش قرار می گیرد.
بنابراین، جهان در قبال این فاجعه، مسئول است و انتظار می رود که مصایب ناشی از سیل های اخیر، دست کم یکبار انسانیت را بر سیاست غلبه دهد و جهان را به پذیرش مسئولیت انسانی خود در قبال میلیون ها نفری وادارد که قربانی سیاست های بی رحمانه و رژيم تحریم های ضد انسانی قدرت های جهانخوار و استکباری، فساد و فاشیزم رهبران مزدور و دست نشانده رژيم سرنگون شده و خشم طبیعت کور و وحشی می شوند.
avapress.net/vdcbzzb5wrhbssp.uiur.html
تگ ها
پربازدیدترین
