خبرگزاری صدای افغان(آوا) - نگاه روز: مولوی مهدی راه جنگ یا در ادبیات امنیتی امارت اسلامی «بغاوت» را در پیش گرفت. کمتر کسی تردید داشت که سرنوشتی جز این در انتظار او باشد. شاید حتی خود او هم می دانست که جنگ بلخاب به نفع او تمام نمی شود؛ اما علیرغم این ارزیابی او وارد نبرد با «امارت اسلامی» شد.
تاریخ انتشار :چهارشنبه ۲۶ اسد ۱۴۰۱ ساعت ۱۳:۴۳
کد مطلب : 257253
وزارت دفاع «امارت اسلامی» می‌گوید که نیروهای سرحدی کشور، مولوی مهدی؛ فرمانده ناراضی طالبان را در مرز ایران کشته اند.
وزارت دفاع روز چهارشنبه (26 اسد) با انتشار خبرنامه‌ای از مولوی مهدی به عنوان «سرکرده بغاوت‌گران» برای ولسوالی بلخاب یاد کرده و گفته است که نیروهای سرحدی «امارت اسلامی» او را در نقاط مرزی ولایت هرات و ایران، در حالی که می‌خواست به ایران فرار کند، کشته‌اند.
بربنیاد اعلامیه وزارت دفاع، مولوی مهدی پس از «بغاوت» علیه «امارت اسلامی» در بلخاب ولایت سرپل با چند تن از همراهانش به کوه ها متواری شده بود.
اعلامیه می افزاید که او اما در روزهای گذشته به قصد فرار به کشور ایران، توسط منسوبین کشف و استخبارات سرحدی در نقاط مزری بین ولایت هرات و ایران، شناسایی و «به جزای اعمالش رسید».
مولوی مهدی راه جنگ یا در ادبیات امنیتی امارت اسلامی «بغاوت» را در پیش گرفت. کمتر کسی تردید داشت که سرنوشتی جز این در انتظار او باشد. شاید حتی خود او هم می دانست که جنگ بلخاب به نفع او تمام نمی شود؛ اما علیرغم این ارزیابی او وارد نبرد با «امارت اسلامی» شد.
«امارت اسلامی» هم با تمام قوا وارد عمل شد. جنگ به سرعت پایان یافت و بلخاب با فجایع تکان دهنده در اختیار نیروهای «امارت اسلامی» قرار گرفت. چند روز بعد، عکسی از مولوی مهدی و همراهان او در کوه ها منتشر شد؛ عکسی حامل این پیام که از دید او، جنگ هنوز پایان نیافته و او به «مقاومت» ادامه خواهد داد.
حمایت های مجازی و تشویق برخی از جریان های ضد طالبانی دیگر نیز شاید او را به ادامه این راه منتهی به چاه ترغیب کرد.
این در حالی است که به نظر نمی رسد جنگ، تنها گزینه او برای تحقق خواست ها و مطالباتش از «امارت اسلامی» بوده باشد. به هر حال، پیش از اینکه طالبان به قدرت برسند، او برای آنها جنگیده و مبارزه کرده بود. حتی گفته می شود که شماری از نزدیکان و اعضای خانواده خود را نیز برای پیروزی «امارت اسلامی» قربانی کرده بود. پس می توانست همچنان به عنوان یک «طالب هزاره» به عنوان نمادی از پذیرش دیگر اقوام و مذاهب در ترکیب طالبان، نقش ایفا کند و امتیاز بگیرد.
برای «امارت اسلامی» هم جنگ نخستین گزینه نبود. آنها تلاش کردند پیش از ورود به هرگونه جنگی، مولوی مهدی را ترغیب به تفاهم کنند. هیات هایی از سوی دولت مرکزی به بلخاب رفته و پیشنهادهایی برای پایان تنش و تقابل به او ارائه کردند؛ اما در نهایت همه راه ها به بن بست رسید و دوطرف به جنگ متوسل شدند.
در این میان، دشوار است که همه بار مسئولیت را بر دوش مولوی مهدی بیاندازیم؛ زیرا نمی دانیم که پیشنهادهای ارائه شده به او دقیقا چه بود و او چرا نخواست یا نتوانست آن را بپذیرد؛ اما در این شکی نیست که هنوز فرصت زیادی برای گفتگو و تعامل برای دریافت یک راه حل میانه و صلح آمیز باقی مانده بود.
جامعه شیعه کشور با وجود آنکه سهم چشمگیری در قدرت ندارد؛ اما همچنان از وزن و اعتبار کافی برای تاثیرگذاری بر اوضاع و مدیریت قضایای مربوط به خودش برخوردار است. پس مولوی مهدی می توانست با توسل به این وزن و اعتبار، از حجم تنش ها بکاهد، فرصت های تازه ای برای گفتگو ایجاد کند و از وقوع جنگ، جلوگیری به عمل آورد.
با اینهمه این اتفاق رخ نداد و به نظر می رسد که او مرتکب یک اشتباه مهلک و مرگبار شد؛ زیرا به جنگی تن درداد که پایانی جز شکست برای آن وجود نداشت. بعید است که او از سرنوشت مرگبارش در نتیجه این تقابل نابرابر خبر داشته و علیرغم علم به آن، وارد مهلکه شده باشد. این نیز غیرقابل انتظار است که او هدف اش برای جنگ را به اندازه ای مقدس می دانسته که به سان پیشوایان دینی، در یک انتخاب آگاهانه «مرگ سرخ» را بر «زندگی سیاه» ترجیح داده باشد.
به هر حال، بربنیاد اعلامیه رسمی وزارت دفاع «امارت اسلامی» مولوی مهدی در حال فرار از کشور توسط نیروهای مرزی کشته شده است؛ سرنوشتی که می توانست طور دیگری رقم بخورد و در غیاب رهبران سنتی قومی، او به عنوان یک بازیگر مهم و مؤثر در زمینه روابط طالبان و شیعیان، نقش ایفا کند. او قربانی استفاده اشتباه آمیز و عجولانه از گزینه جنگی شد که هرگز امکان پیروزی در آن وجود نداشت و اصولا در شرایط کنونی راه درستی برای دستیابی به حقوق و مطالبات مشروع یک جامعه قومی و مذهبی نبود و نیست.
وزارت دفاع روز چهارشنبه (26 اسد) با انتشار خبرنامه‌ای از مولوی مهدی به عنوان «سرکرده بغاوت‌گران» برای ولسوالی بلخاب یاد کرده و گفته است که نیروهای سرحدی «امارت اسلامی» او را در نقاط مرزی ولایت هرات و ایران، در حالی که می‌خواست به ایران فرار کند، کشته‌اند.
بربنیاد اعلامیه وزارت دفاع، مولوی مهدی پس از «بغاوت» علیه «امارت اسلامی» در بلخاب ولایت سرپل با چند تن از همراهانش به کوه ها متواری شده بود.
اعلامیه می افزاید که او اما در روزهای گذشته به قصد فرار به کشور ایران، توسط منسوبین کشف و استخبارات سرحدی در نقاط مزری بین ولایت هرات و ایران، شناسایی و «به جزای اعمالش رسید».
مولوی مهدی راه جنگ یا در ادبیات امنیتی امارت اسلامی «بغاوت» را در پیش گرفت. کمتر کسی تردید داشت که سرنوشتی جز این در انتظار او باشد. شاید حتی خود او هم می دانست که جنگ بلخاب به نفع او تمام نمی شود؛ اما علیرغم این ارزیابی او وارد نبرد با «امارت اسلامی» شد.
«امارت اسلامی» هم با تمام قوا وارد عمل شد. جنگ به سرعت پایان یافت و بلخاب با فجایع تکان دهنده در اختیار نیروهای «امارت اسلامی» قرار گرفت. چند روز بعد، عکسی از مولوی مهدی و همراهان او در کوه ها منتشر شد؛ عکسی حامل این پیام که از دید او، جنگ هنوز پایان نیافته و او به «مقاومت» ادامه خواهد داد.
حمایت های مجازی و تشویق برخی از جریان های ضد طالبانی دیگر نیز شاید او را به ادامه این راه منتهی به چاه ترغیب کرد.
این در حالی است که به نظر نمی رسد جنگ، تنها گزینه او برای تحقق خواست ها و مطالباتش از «امارت اسلامی» بوده باشد. به هر حال، پیش از اینکه طالبان به قدرت برسند، او برای آنها جنگیده و مبارزه کرده بود. حتی گفته می شود که شماری از نزدیکان و اعضای خانواده خود را نیز برای پیروزی «امارت اسلامی» قربانی کرده بود. پس می توانست همچنان به عنوان یک «طالب هزاره» به عنوان نمادی از پذیرش دیگر اقوام و مذاهب در ترکیب طالبان، نقش ایفا کند و امتیاز بگیرد.
برای «امارت اسلامی» هم جنگ نخستین گزینه نبود. آنها تلاش کردند پیش از ورود به هرگونه جنگی، مولوی مهدی را ترغیب به تفاهم کنند. هیات هایی از سوی دولت مرکزی به بلخاب رفته و پیشنهادهایی برای پایان تنش و تقابل به او ارائه کردند؛ اما در نهایت همه راه ها به بن بست رسید و دوطرف به جنگ متوسل شدند.
در این میان، دشوار است که همه بار مسئولیت را بر دوش مولوی مهدی بیاندازیم؛ زیرا نمی دانیم که پیشنهادهای ارائه شده به او دقیقا چه بود و او چرا نخواست یا نتوانست آن را بپذیرد؛ اما در این شکی نیست که هنوز فرصت زیادی برای گفتگو و تعامل برای دریافت یک راه حل میانه و صلح آمیز باقی مانده بود.
جامعه شیعه کشور با وجود آنکه سهم چشمگیری در قدرت ندارد؛ اما همچنان از وزن و اعتبار کافی برای تاثیرگذاری بر اوضاع و مدیریت قضایای مربوط به خودش برخوردار است. پس مولوی مهدی می توانست با توسل به این وزن و اعتبار، از حجم تنش ها بکاهد، فرصت های تازه ای برای گفتگو ایجاد کند و از وقوع جنگ، جلوگیری به عمل آورد.
با اینهمه این اتفاق رخ نداد و به نظر می رسد که او مرتکب یک اشتباه مهلک و مرگبار شد؛ زیرا به جنگی تن درداد که پایانی جز شکست برای آن وجود نداشت. بعید است که او از سرنوشت مرگبارش در نتیجه این تقابل نابرابر خبر داشته و علیرغم علم به آن، وارد مهلکه شده باشد. این نیز غیرقابل انتظار است که او هدف اش برای جنگ را به اندازه ای مقدس می دانسته که به سان پیشوایان دینی، در یک انتخاب آگاهانه «مرگ سرخ» را بر «زندگی سیاه» ترجیح داده باشد.
به هر حال، بربنیاد اعلامیه رسمی وزارت دفاع «امارت اسلامی» مولوی مهدی در حال فرار از کشور توسط نیروهای مرزی کشته شده است؛ سرنوشتی که می توانست طور دیگری رقم بخورد و در غیاب رهبران سنتی قومی، او به عنوان یک بازیگر مهم و مؤثر در زمینه روابط طالبان و شیعیان، نقش ایفا کند. او قربانی استفاده اشتباه آمیز و عجولانه از گزینه جنگی شد که هرگز امکان پیروزی در آن وجود نداشت و اصولا در شرایط کنونی راه درستی برای دستیابی به حقوق و مطالبات مشروع یک جامعه قومی و مذهبی نبود و نیست.
avapress.net/vdcbszb5frhbs5p.uiur.html
تگ ها
پربازدیدترین
