تنها چند روز دیگر تا برگزاری انتخابات ریاست جمهوری امریکا باقی مانده است. تمرکز دو نامزد اصلی بر مسایل کلیدی و ایالت های سرنوشت ساز، بیشتر شده و همزمان، نظرسنجی ها نیز حاکی از آن است که بایدن با فاصله، نسبت به ترامپ، پیشتاز است. اگرچه نظرسنجی ها همیشه بازتاب دهنده واقعیت نبوده اند؛ چنانچه در انتخابات پیشین نیز علیرغم پیش بینی ها و ارزیابی ها، این ترامپ بود که برنده اعلام شد.
در این میان، توجه افکار عمومی امریکا و جهان به مسایل مهم و راهبردی که می تواند سرنوشت انتخابات امریکا را رقم بزند، به شدت افزایش یافته است؛ اما به نظر می رسد که در انتخابات پیش روی امریکا، برخلاف سنت معهود، سیاست خارجی ایالات متحده چندان پررنگ نیست؛ زیرا بحران های داخلی امریکا بر مسایل سیاست خارجی، غلبه پیدا کرده و افکار عمومی آن کشور نسبت به مساله مدیریت بحران کرونا و پیامدهای اقتصادی آن به ویژه بیکاری، نابرابری های نژادی و خشونت و تبعیض سیستماتیک علیه سیاه پوستان و همچنین موضوع صحت و خدمات صحی تمرکز کرده است.
با این حال، پرونده افغانستان در ۲۰ سال گذشته همیشه یک مساله حاد، جدی و تعیین کننده در انتخابات امریکا بوده است. دو دهه حضور نیروهای امریکایی در افغانستان، رکورد جنگ های خارجی امریکا از نظر طولانی‌بودن را شکسته و از جانب دیگر، شکست امریکا در جنگ با طالبان و تروریزم و تقلای ترامپ برای صلح با طالبان، این بار نیز پرونده تنها جنگ جاری امریکا در خارج از مرزهایش را مورد توجه دو نامزد اصلی قرار داده است.
به عقیده کارشناسان، ترامپ حد اکثر تلاش خود را به کار می بندد تا پیش از برگزاری انتخابات امریکا، دوسیه صلح افغانستان را ببندد و به این ترتیب با افتخار اعلام کند که به یکی دیگر از وعده های انتخاباتی اش مبنی بر پایان دادن به جنگ های بی پایان، صادقانه عمل کرده و اکنون زمان بازگشت نظامیان امریکایی به خانه است. این رویداد اگر رخ دهد بدون شک، امتیاز بزرگی به حساب ترامپ خواهد بود؛ زیرا گروه های مخالف جنگ، کهنه سربازان، خانواده های قربانیان و از همه مهم تر مالیات دهندگان امریکایی را خوشحال کرده و به حمایت از او ترغیب خواهد کرد.
به نظر می رسد که سفر تازه زلمی خلیلزاد؛ فرستاده وزارت خارجه امریکا برای صلح افغانستان به منطقه و جهان نیز به منظور نهایی کردن روند صلح افغانستان و کمک به ترامپ در انتخابات دشوار پیش رو صورت می گیرد؛ اما کارشناسان می گویند که زمان به نفع ترامپ و خلیلزاد نیست و مشکلات صلح و جنگ افغانستان، بسیار پیچیده تر از آن است که طی چند روز باقی مانده تا انتخابات امریکا حل و فصل شود.
از سوی دیگر، تصمیم ناگهانی ترامپ مبنی بر بازگشت همه نظامیان امریکایی به خانه، پیش از موعد مقرر شده در توافق دوحه هم که قرار بود به عنوان «شگفتی اکتوبر» و یک شوک انتخاباتی به نفع ترامپ، عمل کند، از سوی متحدان واشنگتن در ناتو و حتی فرماندهان نظامی امریکا به چالش کشیده شده و آنها پس از توییت ترامپ، بارها اعلام کردند که ماندن یا رفتن از افغانستان، بستگی به شرایط دارد.
افزون بر اینها دولت به رهبری اشرف غنی در کابل هم بی صبرانه منتظر مشخص شدن نتایج انتخابات ریاست جمهوری امریکا است. کابل انتظار دارد ترامپ در انتخابات شکست بخورد و به این ترتیب، پرونده صلح او با طالبان نیز برای همیشه بسته شود.
هنوز به درستی مشخص نیست که جو بایدن درباره صلح با طالبان، چه تصمیمی خواهد گرفت. زمانی که او معاون باراک اوباما بود، دولت دموکرات مستقر در کاخ سفید، رابطه بسیار سردی با دولت به رهبری حامد کرزی در کابل داشت. از سوی دیگر، خود آقای بایدن هم پیش از این، اظهار داشته است که ملت سازی در افغانستان، شکست خورده و هرگونه سرمایه گذاری در این زمینه، نابخردانه و بی ثمر است.
با اینهمه، کابل امیدوار است که پیروزی بایدن، دروازه های خروج را به روی نظامیان امریکایی ببندد و امریکا به «تعهدات» خود در چارچوب پیمان هایی که با افغانستان امضا کرده، بازگردد.
بنابراین، اگرچه نه ترامپ و نه بایدن، منافع ملی افغانستان را بر اهداف هژمونیک و راهبردی امریکا ترجیح نخواهند داد؛ اما حکومت کابل، بایدن را بارها بهتر از ترامپ می داند؛ زیرا می داند که با شکست ترامپ، حد اقل مجبور نیست صلحی را بپذیرد که به قدرت گیری طالبان منجر می شود و بقای نظام کنونی را تهدید می کند.
در این میان، توجه افکار عمومی امریکا و جهان به مسایل مهم و راهبردی که می تواند سرنوشت انتخابات امریکا را رقم بزند، به شدت افزایش یافته است؛ اما به نظر می رسد که در انتخابات پیش روی امریکا، برخلاف سنت معهود، سیاست خارجی ایالات متحده چندان پررنگ نیست؛ زیرا بحران های داخلی امریکا بر مسایل سیاست خارجی، غلبه پیدا کرده و افکار عمومی آن کشور نسبت به مساله مدیریت بحران کرونا و پیامدهای اقتصادی آن به ویژه بیکاری، نابرابری های نژادی و خشونت و تبعیض سیستماتیک علیه سیاه پوستان و همچنین موضوع صحت و خدمات صحی تمرکز کرده است.
با این حال، پرونده افغانستان در ۲۰ سال گذشته همیشه یک مساله حاد، جدی و تعیین کننده در انتخابات امریکا بوده است. دو دهه حضور نیروهای امریکایی در افغانستان، رکورد جنگ های خارجی امریکا از نظر طولانی‌بودن را شکسته و از جانب دیگر، شکست امریکا در جنگ با طالبان و تروریزم و تقلای ترامپ برای صلح با طالبان، این بار نیز پرونده تنها جنگ جاری امریکا در خارج از مرزهایش را مورد توجه دو نامزد اصلی قرار داده است.
به عقیده کارشناسان، ترامپ حد اکثر تلاش خود را به کار می بندد تا پیش از برگزاری انتخابات امریکا، دوسیه صلح افغانستان را ببندد و به این ترتیب با افتخار اعلام کند که به یکی دیگر از وعده های انتخاباتی اش مبنی بر پایان دادن به جنگ های بی پایان، صادقانه عمل کرده و اکنون زمان بازگشت نظامیان امریکایی به خانه است. این رویداد اگر رخ دهد بدون شک، امتیاز بزرگی به حساب ترامپ خواهد بود؛ زیرا گروه های مخالف جنگ، کهنه سربازان، خانواده های قربانیان و از همه مهم تر مالیات دهندگان امریکایی را خوشحال کرده و به حمایت از او ترغیب خواهد کرد.
به نظر می رسد که سفر تازه زلمی خلیلزاد؛ فرستاده وزارت خارجه امریکا برای صلح افغانستان به منطقه و جهان نیز به منظور نهایی کردن روند صلح افغانستان و کمک به ترامپ در انتخابات دشوار پیش رو صورت می گیرد؛ اما کارشناسان می گویند که زمان به نفع ترامپ و خلیلزاد نیست و مشکلات صلح و جنگ افغانستان، بسیار پیچیده تر از آن است که طی چند روز باقی مانده تا انتخابات امریکا حل و فصل شود.
از سوی دیگر، تصمیم ناگهانی ترامپ مبنی بر بازگشت همه نظامیان امریکایی به خانه، پیش از موعد مقرر شده در توافق دوحه هم که قرار بود به عنوان «شگفتی اکتوبر» و یک شوک انتخاباتی به نفع ترامپ، عمل کند، از سوی متحدان واشنگتن در ناتو و حتی فرماندهان نظامی امریکا به چالش کشیده شده و آنها پس از توییت ترامپ، بارها اعلام کردند که ماندن یا رفتن از افغانستان، بستگی به شرایط دارد.
افزون بر اینها دولت به رهبری اشرف غنی در کابل هم بی صبرانه منتظر مشخص شدن نتایج انتخابات ریاست جمهوری امریکا است. کابل انتظار دارد ترامپ در انتخابات شکست بخورد و به این ترتیب، پرونده صلح او با طالبان نیز برای همیشه بسته شود.
هنوز به درستی مشخص نیست که جو بایدن درباره صلح با طالبان، چه تصمیمی خواهد گرفت. زمانی که او معاون باراک اوباما بود، دولت دموکرات مستقر در کاخ سفید، رابطه بسیار سردی با دولت به رهبری حامد کرزی در کابل داشت. از سوی دیگر، خود آقای بایدن هم پیش از این، اظهار داشته است که ملت سازی در افغانستان، شکست خورده و هرگونه سرمایه گذاری در این زمینه، نابخردانه و بی ثمر است.
با اینهمه، کابل امیدوار است که پیروزی بایدن، دروازه های خروج را به روی نظامیان امریکایی ببندد و امریکا به «تعهدات» خود در چارچوب پیمان هایی که با افغانستان امضا کرده، بازگردد.
بنابراین، اگرچه نه ترامپ و نه بایدن، منافع ملی افغانستان را بر اهداف هژمونیک و راهبردی امریکا ترجیح نخواهند داد؛ اما حکومت کابل، بایدن را بارها بهتر از ترامپ می داند؛ زیرا می داند که با شکست ترامپ، حد اقل مجبور نیست صلحی را بپذیرد که به قدرت گیری طالبان منجر می شود و بقای نظام کنونی را تهدید می کند.
