معاون دوم مجلس سنا می‌گوید که زلمی خلیلزاد؛ نماینده امریکا در روند صلح افغانستان پس از یک سال نتوانسته به آنچه در روند صلح لاف می‌زد دست یابد.
محمدآصف صدیقی؛ معاون دوم مجلس سنا گفت: "خلیلزاد یک سال قبل هنگام آغاز مذاکرات امریکا و طالبان لاف می‌زد که صلح را در افغانستان تامین می‌کند؛ اما هم اکنون پس از یکسال نتوانسته هیچ دستاوردی داشته باشد."
آقای صدیقی افزود، تا زمانی که امریکا در روند صلح افغانستان صادقانه همکاری نکند و طالبان به مذاکرات بین‌الافغانی حاضر نشوند، صلح در افغانستان تامین نخواهد شد.
او از طالبان خواست که با آغاز مذاکرات بین‌الافغانی به جنگ کنونی در کشور خاتمه دهند و دست از افغان‌کشی بردارند.
امان الله عظیمی؛ دیگر عضو سنا هم گفت: "صلح افغانستان به دست امریکا است؛ ولی این کشور صلح نمی‌آورد و در پی اهداف خود است؛ زیرا صلح میکانیزم دارد و با این شیوه که خلیلزاد روزی به یک کشور می‌رود و روزی به کشور دیگر صلح تامین نخواهد شد."
کارشناسان نیز تأکید می کنند که روند صلح دچار یک چالش جدی شده است. به باور آنها برخلاف مانور تبلیغاتی اغراق آمیز امریکایی ها و به طور مشخص، زلمی خلیلزاد، دستیابی به یک توافق جامع و نهایی و فراگیر صلح برای دوطرف آسان نیست.
به عقیده ناظران، بزرگترین چالش در مسیر دستیابی به صلح، سیاست های دوگانه و مبهم امریکایی ها است. امریکا در صدد تحمیل سلطه سیاسی خود بر نتایج حاصل از روند صلح است و نمی خواهد صلحی شکل بگیرد که منافع حد اکثری مردم افغانستان را تأمین و تضمین کند.
اینکه تاکنون امریکا هیچ گامی در مسیر افغانی شدن روند مذاکرات برنداشته و علیرغم اصرار و تأکید و پافشاری دولت و درخواست های مکرر دیگر رهبران و چهره های سیاسی افغانستان، هیچ اعتنایی نسبت به این امر نشان نداده است نیز خود نشانگر آن است که این تنها طالبان نیستند که از مذاکره مستقیم با دولت، سر بازمی زنند؛ بلکه همزمان امریکا هم مایل نیست تا افغان ها خود برای آینده شان تصمیم بگیرند و به توافقی برای پایان جنگ، دست یابند.
امریکا همانگونه که جنگ را بر مردم افغانستان تحمیل کرد و با استراتژي های دوگانه خود در طول ۱۹ سال گذشته، موجب طولانی شدن آن شد، در زمینه صلح نیز حد اکثر تلاش خود را به خرج می دهد تا بدون اعتنا و توجه به منافع مشروع مردم و دولت افغانستان، اهداف خود را تحمیل کند.
این یک بخش چالش های موجود در مسیر صلح است. یکی دیگر از چالش ها اما سلاح های طالبان یا طالبان مسلح هستند. نمی توان از صلح، سخن گفت؛ ولی هیچ حرفی درباره سلاح و سرنوشت هزاران ملیشه مسلحی که در این سال ها صلح را به خطر انداخته اند، نزد.
طالبان نه تنها درباره سلاح های شان حرفی نمی زنند؛ بلکه حتی حاضر نیستند به عنوان یکی از مهم ترین گام ها برای صلح، خشونت را متوقف کنند و به استفاده از مرگبار از سلاح های شان پایان دهند.
این نمی تواند به تحقق یک صلح واقعی و پایدار منجر شود؛ زیرا پیش نیاز صلح، آتش بس است و متضمن ایجاد و استقرار یک آتش بس پایدار، خلع سلاح است. طالبان هیچیک از این موارد را نپذیرفته اند.
بر این اساس، هر دو سوی پروژه کنونی صلح یعنی هم امریکا و هم طالبان مسلح، چالش هایی در برابر چشم انداز این روند، محسوب می شوند و تا زمانی که این چالش ها مرتفع نشده اند، انتظار استقرار یک صلح عادلانه، واقعی، پایدار و ثمربخش، بیهوده و ساده لوحانه خواهد بود.
محمدآصف صدیقی؛ معاون دوم مجلس سنا گفت: "خلیلزاد یک سال قبل هنگام آغاز مذاکرات امریکا و طالبان لاف می‌زد که صلح را در افغانستان تامین می‌کند؛ اما هم اکنون پس از یکسال نتوانسته هیچ دستاوردی داشته باشد."
آقای صدیقی افزود، تا زمانی که امریکا در روند صلح افغانستان صادقانه همکاری نکند و طالبان به مذاکرات بین‌الافغانی حاضر نشوند، صلح در افغانستان تامین نخواهد شد.
او از طالبان خواست که با آغاز مذاکرات بین‌الافغانی به جنگ کنونی در کشور خاتمه دهند و دست از افغان‌کشی بردارند.
امان الله عظیمی؛ دیگر عضو سنا هم گفت: "صلح افغانستان به دست امریکا است؛ ولی این کشور صلح نمی‌آورد و در پی اهداف خود است؛ زیرا صلح میکانیزم دارد و با این شیوه که خلیلزاد روزی به یک کشور می‌رود و روزی به کشور دیگر صلح تامین نخواهد شد."
کارشناسان نیز تأکید می کنند که روند صلح دچار یک چالش جدی شده است. به باور آنها برخلاف مانور تبلیغاتی اغراق آمیز امریکایی ها و به طور مشخص، زلمی خلیلزاد، دستیابی به یک توافق جامع و نهایی و فراگیر صلح برای دوطرف آسان نیست.
به عقیده ناظران، بزرگترین چالش در مسیر دستیابی به صلح، سیاست های دوگانه و مبهم امریکایی ها است. امریکا در صدد تحمیل سلطه سیاسی خود بر نتایج حاصل از روند صلح است و نمی خواهد صلحی شکل بگیرد که منافع حد اکثری مردم افغانستان را تأمین و تضمین کند.
اینکه تاکنون امریکا هیچ گامی در مسیر افغانی شدن روند مذاکرات برنداشته و علیرغم اصرار و تأکید و پافشاری دولت و درخواست های مکرر دیگر رهبران و چهره های سیاسی افغانستان، هیچ اعتنایی نسبت به این امر نشان نداده است نیز خود نشانگر آن است که این تنها طالبان نیستند که از مذاکره مستقیم با دولت، سر بازمی زنند؛ بلکه همزمان امریکا هم مایل نیست تا افغان ها خود برای آینده شان تصمیم بگیرند و به توافقی برای پایان جنگ، دست یابند.
امریکا همانگونه که جنگ را بر مردم افغانستان تحمیل کرد و با استراتژي های دوگانه خود در طول ۱۹ سال گذشته، موجب طولانی شدن آن شد، در زمینه صلح نیز حد اکثر تلاش خود را به خرج می دهد تا بدون اعتنا و توجه به منافع مشروع مردم و دولت افغانستان، اهداف خود را تحمیل کند.
این یک بخش چالش های موجود در مسیر صلح است. یکی دیگر از چالش ها اما سلاح های طالبان یا طالبان مسلح هستند. نمی توان از صلح، سخن گفت؛ ولی هیچ حرفی درباره سلاح و سرنوشت هزاران ملیشه مسلحی که در این سال ها صلح را به خطر انداخته اند، نزد.
طالبان نه تنها درباره سلاح های شان حرفی نمی زنند؛ بلکه حتی حاضر نیستند به عنوان یکی از مهم ترین گام ها برای صلح، خشونت را متوقف کنند و به استفاده از مرگبار از سلاح های شان پایان دهند.
این نمی تواند به تحقق یک صلح واقعی و پایدار منجر شود؛ زیرا پیش نیاز صلح، آتش بس است و متضمن ایجاد و استقرار یک آتش بس پایدار، خلع سلاح است. طالبان هیچیک از این موارد را نپذیرفته اند.
بر این اساس، هر دو سوی پروژه کنونی صلح یعنی هم امریکا و هم طالبان مسلح، چالش هایی در برابر چشم انداز این روند، محسوب می شوند و تا زمانی که این چالش ها مرتفع نشده اند، انتظار استقرار یک صلح عادلانه، واقعی، پایدار و ثمربخش، بیهوده و ساده لوحانه خواهد بود.
