منابعی از گروه طالبان تایید کرده اند که انس حقانی و دو عضو ارشد دیگر این گروه روز سه شنبه از زندان دولت آزاد شده و به سوی قطر حرکت کرده اند.
این منابع به رسانه ها گفته اند که سه زندانی این گروه از جمله انس حقانی، برادر سراج‌الدین حقانی رهبر سابق شبکه حقانی از زندان بگرام آزاد شده اند و به سوی قطر در حرکت اند. به گفته این منابع، این اعضای گروه طالبان امشب به قطر خواهند رسید.
اشرف غنی پیشتر در یک نشست خبری در ارگ ریاست جمهوری اعلام کرد که این زندانیان گروه طالبان را مشروط به اینکه در روند صلح پیشرفت صورت گیرد، از زندان بگرام آزاد می کند.
او همچنین آزادی دو استاد دانشگاه امریکایی افغانستان که در بند طالبان اند را یکی از شرایط آزادی این اعضای گروه طالبان عنوان کرده بود.
به این ترتیب، یکی از جنجالی ترین دوسیه های تروریستی سال های اخیر نیز بسته شد؛ اما نه به سود مردم افغانستان، قربانیان تروریزم و هزاران شهید بی گناه جنگ کور سال های اخیر و بمب گذاری های هولناک و خونین و مرگبار منسوب به شبکه تروریستی حقانی، حتی نه به کام حکومت افغانستان و منافع کوتاه مدت و مقطعی ارباب قدرت؛ بلکه به نفع امریکا، طالبان و شبکه حقانی.
ترامپ یکبار دیگر ثابت کرد که به جان دو امریکایی بیشتر از خون هزاران افغانی اهمیت می دهد که طی این سال ها قربانی تروریزم وحشی و لگام‌‌گسیخته شبکه حقانی شده اند. او همانگونه که روند گفتگوهای صلح با طالبان را به دلیل کشته شدن یک نظامی امریکا، متوقف کرد، این بار نیز نشان داد که تنها دغدغه او حفظ و صیانت از جان امریکایی ها است. برای او نه حقوق بشر معنا دارد، نه عدالت، نه قانون و نه حتی مبارزه با تروریزم و مهار ناامنی و به بند کشیدن رهبران خطرناک شبکه های تروریستی.
در این میان، عملکرد دولت افغانستان نیز در این معامله، کاملا خنثی و منفعلانه و حقارت آمیز و خفت بار بود. حکومت حتی نتوانست برای حفظ اقتدار قوه قضاییه و قوانین افغانستان در برابر این تصمیم بایستد و اجازه ندهد که یک عنصر تروریست که بربنیاد قوانین افغانستان، مجازات او چیزی جز مرگ نیست، در یک دادگاه مقتدر و با صلاحیت ملی، محاکمه شده و برای تسلی و تشفی خاطر بازماندگان هزاران شهیدی که قربانی حمله های وحشیانه شبکه حقانی شده اند، به دار مجازات آویخته شود.
آزادی دو استاد دانشگاه امریکایی هیچ سود و ثمری برای افغانستان ندارد. نه دولت از این معامله، طرفی می بندد و نه ملت. تنها برندگان این معامله، امریکا و طالبان بودند.
با این حال، بزرگترین بازنده این بازی هم مردم افغانستان بودند. مردمی که می خواستند دست کم یکبار قاتلان فرزندان و پدران و مادران خویش را در پیشگاه قانون و در چنگال عدالت ببینند. مردمی که بارها از دولت خواسته بودند تا عدالت را بر انس حقانی به اجرا درآورد. مردمی که هنوزهم و علیرغم همه تجربیات تلخ گذشته، تصور می کردند که دولتی دارند که از حقوق آنها حمایت می کند، مرعوب و مغلوب قدرت های خارجی و استکباری و شبکه های استخباراتی منطقه نمی شود؛ اما پس از چانه زنی های پشت پرده خلیلزاد، رییس سازمان جاسوسی پاکستان به کابل آمد تا یک روز بعد، حکم آزادی انس حقانی صادر شود.
این رویداد، هیچ توجیهی جز ذلت و حقارت ندارد. دولت مدعی است که رییس استخبارات پاکستان به خاطر «عذرخواهی» آمده بود؛ اما اگر نتیجه عذرخواهی، آزادی یکی از خطرناک ترین عناصر تروریستی و دو همدست دیگر او باشد، این عذر بدتر از گناه است.
از سوی دیگر، دولت می گوید که انس حقانی و همدستانش به صورت «مشروط» آزاد شده است. مشروط به اینکه آنها موجب توانمندشدن تروریست ها نمی شوند و مذاکرات صلح شروع می شود.
پرسش این است که اگر این اتفاقات نیافتاد، بعد چه چیزی رخ می دهد؟ یعنی امریکا و طالبان و دولت قطر، تعهد داده اند که اگر انتظارات دولت کابل از این معامله، محقق نشد، عناصر تروریستی آزادشده، دوباره بازداشت و زندانی می شوند؟!
مضحک است. همه چیز به نحو تهوع آوری، دروغین و غیر واقعی است. شاید طالبان در آینده با دولت رویارو گفتگو کنند؛ اما آیا این گفتگو همان گفتگویی است که مردم افغانستان می خواهند؟ آیا صرف پذیرفتن گفتگوی مستقیم از سوی طالبان، زیر پا نهادن خون هزاران شهروند بی گناه افغانستان را توجیه می کند؟ یا آزادی دو استاد دانشگاه امریکایی، ارزش لگدمال کردن خون های مردم این وطن را داشت؟
آنچه صورت گرفته، یک معامله مأیوس کننده و یک بازی دوسر باخت بوده که جز تحقیر و بدنامی و شرمساری و شکست، حاصلی برای دولت افغانستان ندارد؛ دولتی که نشان داد چقدر مستقل است و ضریب اقتدار آن در برابر پاکستان و امریکا، چند است!
این منابع به رسانه ها گفته اند که سه زندانی این گروه از جمله انس حقانی، برادر سراج‌الدین حقانی رهبر سابق شبکه حقانی از زندان بگرام آزاد شده اند و به سوی قطر در حرکت اند. به گفته این منابع، این اعضای گروه طالبان امشب به قطر خواهند رسید.
اشرف غنی پیشتر در یک نشست خبری در ارگ ریاست جمهوری اعلام کرد که این زندانیان گروه طالبان را مشروط به اینکه در روند صلح پیشرفت صورت گیرد، از زندان بگرام آزاد می کند.
او همچنین آزادی دو استاد دانشگاه امریکایی افغانستان که در بند طالبان اند را یکی از شرایط آزادی این اعضای گروه طالبان عنوان کرده بود.
به این ترتیب، یکی از جنجالی ترین دوسیه های تروریستی سال های اخیر نیز بسته شد؛ اما نه به سود مردم افغانستان، قربانیان تروریزم و هزاران شهید بی گناه جنگ کور سال های اخیر و بمب گذاری های هولناک و خونین و مرگبار منسوب به شبکه تروریستی حقانی، حتی نه به کام حکومت افغانستان و منافع کوتاه مدت و مقطعی ارباب قدرت؛ بلکه به نفع امریکا، طالبان و شبکه حقانی.
ترامپ یکبار دیگر ثابت کرد که به جان دو امریکایی بیشتر از خون هزاران افغانی اهمیت می دهد که طی این سال ها قربانی تروریزم وحشی و لگام‌‌گسیخته شبکه حقانی شده اند. او همانگونه که روند گفتگوهای صلح با طالبان را به دلیل کشته شدن یک نظامی امریکا، متوقف کرد، این بار نیز نشان داد که تنها دغدغه او حفظ و صیانت از جان امریکایی ها است. برای او نه حقوق بشر معنا دارد، نه عدالت، نه قانون و نه حتی مبارزه با تروریزم و مهار ناامنی و به بند کشیدن رهبران خطرناک شبکه های تروریستی.
در این میان، عملکرد دولت افغانستان نیز در این معامله، کاملا خنثی و منفعلانه و حقارت آمیز و خفت بار بود. حکومت حتی نتوانست برای حفظ اقتدار قوه قضاییه و قوانین افغانستان در برابر این تصمیم بایستد و اجازه ندهد که یک عنصر تروریست که بربنیاد قوانین افغانستان، مجازات او چیزی جز مرگ نیست، در یک دادگاه مقتدر و با صلاحیت ملی، محاکمه شده و برای تسلی و تشفی خاطر بازماندگان هزاران شهیدی که قربانی حمله های وحشیانه شبکه حقانی شده اند، به دار مجازات آویخته شود.
آزادی دو استاد دانشگاه امریکایی هیچ سود و ثمری برای افغانستان ندارد. نه دولت از این معامله، طرفی می بندد و نه ملت. تنها برندگان این معامله، امریکا و طالبان بودند.
با این حال، بزرگترین بازنده این بازی هم مردم افغانستان بودند. مردمی که می خواستند دست کم یکبار قاتلان فرزندان و پدران و مادران خویش را در پیشگاه قانون و در چنگال عدالت ببینند. مردمی که بارها از دولت خواسته بودند تا عدالت را بر انس حقانی به اجرا درآورد. مردمی که هنوزهم و علیرغم همه تجربیات تلخ گذشته، تصور می کردند که دولتی دارند که از حقوق آنها حمایت می کند، مرعوب و مغلوب قدرت های خارجی و استکباری و شبکه های استخباراتی منطقه نمی شود؛ اما پس از چانه زنی های پشت پرده خلیلزاد، رییس سازمان جاسوسی پاکستان به کابل آمد تا یک روز بعد، حکم آزادی انس حقانی صادر شود.
این رویداد، هیچ توجیهی جز ذلت و حقارت ندارد. دولت مدعی است که رییس استخبارات پاکستان به خاطر «عذرخواهی» آمده بود؛ اما اگر نتیجه عذرخواهی، آزادی یکی از خطرناک ترین عناصر تروریستی و دو همدست دیگر او باشد، این عذر بدتر از گناه است.
از سوی دیگر، دولت می گوید که انس حقانی و همدستانش به صورت «مشروط» آزاد شده است. مشروط به اینکه آنها موجب توانمندشدن تروریست ها نمی شوند و مذاکرات صلح شروع می شود.
پرسش این است که اگر این اتفاقات نیافتاد، بعد چه چیزی رخ می دهد؟ یعنی امریکا و طالبان و دولت قطر، تعهد داده اند که اگر انتظارات دولت کابل از این معامله، محقق نشد، عناصر تروریستی آزادشده، دوباره بازداشت و زندانی می شوند؟!
مضحک است. همه چیز به نحو تهوع آوری، دروغین و غیر واقعی است. شاید طالبان در آینده با دولت رویارو گفتگو کنند؛ اما آیا این گفتگو همان گفتگویی است که مردم افغانستان می خواهند؟ آیا صرف پذیرفتن گفتگوی مستقیم از سوی طالبان، زیر پا نهادن خون هزاران شهروند بی گناه افغانستان را توجیه می کند؟ یا آزادی دو استاد دانشگاه امریکایی، ارزش لگدمال کردن خون های مردم این وطن را داشت؟
آنچه صورت گرفته، یک معامله مأیوس کننده و یک بازی دوسر باخت بوده که جز تحقیر و بدنامی و شرمساری و شکست، حاصلی برای دولت افغانستان ندارد؛ دولتی که نشان داد چقدر مستقل است و ضریب اقتدار آن در برابر پاکستان و امریکا، چند است!
