قرار است انتخابات عمومی رژيم اسرائیل روز سه‌شنبه ۱۷ سپتامبر (۲۶ سنبله) برگزار شود.
بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر این رژیم در آستانه انتخابات وعده داده که در صورت پیروزی در انتخابات پارلمانی یک بخش استراتژیک کرانه غربی رود اردن شامل دره اردن و شمال بحرالمیت را به خاک اسرائیل ضمیمه کند.
این اظهارات او با واکنش های گسترده ای روبرو شده است. سازمان ملل و اتحادیه اروپا از این تصمیم انتقاد کردند و سازمان همکاری اسلامی نیز اعلام کرد که هفته آینده یک جلسه اضطراری برگزار می‌کند.
عربستان سعودی، اردن و ترکیه هم آن را محکوم کرده اند.
اسرائیل در سال ۱۹۶۷ کرانه باختری رود اردن را اشغال کرد، اما در طی این پنج دهه آن را ضمیمه خاک خود نکرده است.
دونالد ترامپ پیشتر در ماه مارچ امسال بلندی‌های جولان را که اسرائیل در جریان جنگ با اعراب در سال ۱۹۶۷ از خاک سوریه اشغال کرده بخشی از خاک اسرائیل شناخت.
کاملا واضح است که هم اقدام ترامپ در زمینه به رسمیت شناختن بلندی های جولان به عنوان خاک رسمی رژيم اشغالگر قدس و هم وعده تازه نتانیاهو مبنی بر الحاق بخشی از خاک فلسطین اشغالی به خاک آن رژيم، انگیزه های انتخاباتی داشت و دارد و هدف از آن، جلب حمایت راست گرایان رادیکال، صهیونیست های افراطی و عناصر یهودی ضد مسلمانان و ضد اعراب در انتخابات پارلمانی رژيم تل آویو است.
نتانیاهو که دور قبلی انتخابات نتوانست آرای لازم را برای تشکیل یک دولت مستقل و بدون نیاز به ائتلاف با احزاب دیگر به دست آورد، این بار سعی می کند طعمه وسوسه انگیزتری را به آن بخش از رأی دهندگان صهیونیست، پیشنهاد کند و چه طعمه ای چشمگیرتر از الحاق منطقه استراتژيک دره اردن و شمال بحرالمیت به خاک آن رژيم؟! این رویداد بی تردید، بسیاری از یهودیان افراطی، صهیونیست های رادیکال و راست گرایان شهرک نشین را به وجد خواهد آورد و آنان را به حمایت از نتانیاهو علیرغم پرونده های سنگین او در زمینه فساد، ترغیب خواهد کرد.
اما چرا نتانیاهو و ترامپ برای به پیروزی رساندن حزب صهیونیستی لیکود همواره از خاک سرزمین های اشغالی استفاده می کنند؟ در هیچ جای دیگر جهان، احزاب و چهره ها نمی توانند به منظور پیروز شدن در انتخابات، به رأی دهندگان، وعده ضمیمه کردن خاک یک کشور را بدهند. این رویداد حتی درباره سرزمین های مورد مناقشه میان دو کشور همسایه که موارد آن بسیار است نیز رخ نمی دهد؛ زیرا در این گونه موارد، پیش از آنکه اراده یک فرد یا حتی یک حزب سیاسی، نقش داشته باشد، رژيم حقوقی بین المللی است که تعیین می کند آیا این اتفاق بیافتد یا نه. در مورد اسراییل اما قواعد این رژيم حقوقی گویی تعطیل و تعلیق شده اند. سازمان ها، اتحادیه ها و کشورها همگی وعده جدید نتانیاهو را محکوم کرده اند؛ اما تنها چیزی که تغییر نخواهد کرد، تصمیم نتانیاهو است؛ زیرا او بهتر از هرکس دیگری می داند که این محکومیت ها تنها مصرف سیاسی و اغلب داخلی دارند و موضع رسمی و واقعی سازمان ها، اتحادیه ها و کشورهای مورد نظر محسوب نمی شوند.
اسراییل از معدود رژيم های جهان است که هیچ اعتنایی به قواعد حقوقی حاکم بر روابط بین المللی، تمامیت ارضی کشورهای مستقل و... ندارد. این رژيم از آنجا که از همان آغاز بربنیاد غصب و غارت و جعل، شکل گرفته، همچنان با تکیه بر همین بنیاد به توسعه گستره سرزمینی اش ادامه می دهد و هیچ قدرتی جلودار آن نیست.
از اروپا و امریکا و سازمان ملل هیچ انتظاری نیست؛ زیرا آنها در گذشته نشان داده اند که تنها به همان انتقاد و حداکثر محکومیت، اکتفا می کنند؛ اما در عمل، هیچ تغییری در مراودات خود با رژيم اسراییل به مثابه یک رژيم قانون شکن، غاصب، جعلی و بی اعتنا به قوانین بین المللی، ایجاد نمی کنند.
در این میان، روی سخن با رژيم های ثروتمند عرب، سازمان همکاری اسلامی و اتحادیه عرب است؛ مراجعی که این تصمیم تازه نتانیاهو را طبق معمول «محکوم» کرده اند و قرار است نشست های فوق العاده هم تشکیل دهند؛ اما آیا این اقدامات، موجب لغو این تصمیم خواهد شد؟
پاسخ منفی است؛ زیرا تجربه نشان داده است که فلسطین همواره در بازی موش و گربه اسراییل و اعراب، وجه المعامله بوده است. اعرابی که در جنگ ۶ روزه از اسراییل شکست خوردند، در همان زمان فلسطین را به آن رژيم بخشیدند تا در مقابل بتوانند بخشی از سرزمین های خود را که تحت اشغال آن رژيم بود، پس بگیرند. امروز که رژيم هایی مزدوری مانند آل سعود و عمان و اردن و امارات و بحرین و... رسما با رژيم تل آویو مراودات دوستانه برقرار کرده اند، انتظار هیچ واکنشی فراتر از محکومیت و هشدار در قبال این تصمیم تازه نتانیاهو را نمی توان داشت.
اینگونه است که عناصر فاشیست و غاصبی مانند ترامپ و نتانیاهو به سادگی به خود جرأت می دهند تا برای پیروزی در انتخابات، از خاک فلسطین و سرزمین های اشغالی، مایه بگذارند.
بنیامین نتانیاهو؛ نخست وزیر این رژیم در آستانه انتخابات وعده داده که در صورت پیروزی در انتخابات پارلمانی یک بخش استراتژیک کرانه غربی رود اردن شامل دره اردن و شمال بحرالمیت را به خاک اسرائیل ضمیمه کند.
این اظهارات او با واکنش های گسترده ای روبرو شده است. سازمان ملل و اتحادیه اروپا از این تصمیم انتقاد کردند و سازمان همکاری اسلامی نیز اعلام کرد که هفته آینده یک جلسه اضطراری برگزار می‌کند.
عربستان سعودی، اردن و ترکیه هم آن را محکوم کرده اند.
اسرائیل در سال ۱۹۶۷ کرانه باختری رود اردن را اشغال کرد، اما در طی این پنج دهه آن را ضمیمه خاک خود نکرده است.
دونالد ترامپ پیشتر در ماه مارچ امسال بلندی‌های جولان را که اسرائیل در جریان جنگ با اعراب در سال ۱۹۶۷ از خاک سوریه اشغال کرده بخشی از خاک اسرائیل شناخت.
کاملا واضح است که هم اقدام ترامپ در زمینه به رسمیت شناختن بلندی های جولان به عنوان خاک رسمی رژيم اشغالگر قدس و هم وعده تازه نتانیاهو مبنی بر الحاق بخشی از خاک فلسطین اشغالی به خاک آن رژيم، انگیزه های انتخاباتی داشت و دارد و هدف از آن، جلب حمایت راست گرایان رادیکال، صهیونیست های افراطی و عناصر یهودی ضد مسلمانان و ضد اعراب در انتخابات پارلمانی رژيم تل آویو است.
نتانیاهو که دور قبلی انتخابات نتوانست آرای لازم را برای تشکیل یک دولت مستقل و بدون نیاز به ائتلاف با احزاب دیگر به دست آورد، این بار سعی می کند طعمه وسوسه انگیزتری را به آن بخش از رأی دهندگان صهیونیست، پیشنهاد کند و چه طعمه ای چشمگیرتر از الحاق منطقه استراتژيک دره اردن و شمال بحرالمیت به خاک آن رژيم؟! این رویداد بی تردید، بسیاری از یهودیان افراطی، صهیونیست های رادیکال و راست گرایان شهرک نشین را به وجد خواهد آورد و آنان را به حمایت از نتانیاهو علیرغم پرونده های سنگین او در زمینه فساد، ترغیب خواهد کرد.
اما چرا نتانیاهو و ترامپ برای به پیروزی رساندن حزب صهیونیستی لیکود همواره از خاک سرزمین های اشغالی استفاده می کنند؟ در هیچ جای دیگر جهان، احزاب و چهره ها نمی توانند به منظور پیروز شدن در انتخابات، به رأی دهندگان، وعده ضمیمه کردن خاک یک کشور را بدهند. این رویداد حتی درباره سرزمین های مورد مناقشه میان دو کشور همسایه که موارد آن بسیار است نیز رخ نمی دهد؛ زیرا در این گونه موارد، پیش از آنکه اراده یک فرد یا حتی یک حزب سیاسی، نقش داشته باشد، رژيم حقوقی بین المللی است که تعیین می کند آیا این اتفاق بیافتد یا نه. در مورد اسراییل اما قواعد این رژيم حقوقی گویی تعطیل و تعلیق شده اند. سازمان ها، اتحادیه ها و کشورها همگی وعده جدید نتانیاهو را محکوم کرده اند؛ اما تنها چیزی که تغییر نخواهد کرد، تصمیم نتانیاهو است؛ زیرا او بهتر از هرکس دیگری می داند که این محکومیت ها تنها مصرف سیاسی و اغلب داخلی دارند و موضع رسمی و واقعی سازمان ها، اتحادیه ها و کشورهای مورد نظر محسوب نمی شوند.
اسراییل از معدود رژيم های جهان است که هیچ اعتنایی به قواعد حقوقی حاکم بر روابط بین المللی، تمامیت ارضی کشورهای مستقل و... ندارد. این رژيم از آنجا که از همان آغاز بربنیاد غصب و غارت و جعل، شکل گرفته، همچنان با تکیه بر همین بنیاد به توسعه گستره سرزمینی اش ادامه می دهد و هیچ قدرتی جلودار آن نیست.
از اروپا و امریکا و سازمان ملل هیچ انتظاری نیست؛ زیرا آنها در گذشته نشان داده اند که تنها به همان انتقاد و حداکثر محکومیت، اکتفا می کنند؛ اما در عمل، هیچ تغییری در مراودات خود با رژيم اسراییل به مثابه یک رژيم قانون شکن، غاصب، جعلی و بی اعتنا به قوانین بین المللی، ایجاد نمی کنند.
در این میان، روی سخن با رژيم های ثروتمند عرب، سازمان همکاری اسلامی و اتحادیه عرب است؛ مراجعی که این تصمیم تازه نتانیاهو را طبق معمول «محکوم» کرده اند و قرار است نشست های فوق العاده هم تشکیل دهند؛ اما آیا این اقدامات، موجب لغو این تصمیم خواهد شد؟
پاسخ منفی است؛ زیرا تجربه نشان داده است که فلسطین همواره در بازی موش و گربه اسراییل و اعراب، وجه المعامله بوده است. اعرابی که در جنگ ۶ روزه از اسراییل شکست خوردند، در همان زمان فلسطین را به آن رژيم بخشیدند تا در مقابل بتوانند بخشی از سرزمین های خود را که تحت اشغال آن رژيم بود، پس بگیرند. امروز که رژيم هایی مزدوری مانند آل سعود و عمان و اردن و امارات و بحرین و... رسما با رژيم تل آویو مراودات دوستانه برقرار کرده اند، انتظار هیچ واکنشی فراتر از محکومیت و هشدار در قبال این تصمیم تازه نتانیاهو را نمی توان داشت.
اینگونه است که عناصر فاشیست و غاصبی مانند ترامپ و نتانیاهو به سادگی به خود جرأت می دهند تا برای پیروزی در انتخابات، از خاک فلسطین و سرزمین های اشغالی، مایه بگذارند.
