سفیران و فرستادگان پیشین امریکا به افغانستان هشدار داده که خروج شتابزده نیروهای امریکایی از افغانستان، این کشور را به "جنگ داخلی تمام عیار" می‌کشاند.
۹ دیپلمات ارشد امریکایی شامل پنج سفیر پیشین امریکا در افغانستان، یک فرستاده ویژه این کشور برای افغانستان و یک معاون پیشین وزیر خارجه امریکا که در میان آنان نام‌های افرادی چون جیمز دابینز؛ نماینده ویژه پیشین امریکا در امور افغانستان و پاکستان، جان نیگروپونته؛ نماینده پیشین آمریکا در سازمان ملل و رایان کراکر؛ سفیر پیشین امریکا در افغانستان دیده می‌شود، در بیانیه مشترک نسبت به خروج شتاب زده از افغانستان هشدار داده‌اند.
در این بیانیه آمده که خروج کامل نیروهای امریکایی پیش از آنکه دولت افغانستان با طالبان به توافق "صلح واقعی" دست یابد، این کشور را به "جنگ داخلی تمام عیار" می‌کشاند.
آنان گفته‌اند که در مرحله نخست کاهش نیروهای امریکایی در افغانستان نباید به سرعت و اندازه‌ای باشد که طالبان فکر کنند، می‌توانند از طریق نظامی به پیروزی برسند.
این بیانیه از منظر کسانی نوشته شده که سراسر کارنامه دیپلماتیک شان خدمت به امریکا و تأمین اهداف و منافع استراتژيک آن کشور در افغانستان و سایر کشورهای هدف بوده است. به بیان دیگر، آنها به عنوان امریکایی نسبت به تبعات توافقنامه صلح امریکا و طالبان، ابراز نگرانی کرده و هشدار داده اند؛ اما دست کم در نتیجه ای که از این توافق به دست خواهد آمد به نحو کم سابقه ای، کارشناسان مسایل داخلی افغانستان با دیپلمات های سرشناس امریکایی هم نظر اند و آن، خطر بروز جنگ داخلی است.
با این حال، در این زمینه یک تفاوت جدی هم میان ناظران مسایل افغانستان و دیدگاه دیپلمات های پیشین امریکایی در افغانستان وجود دارد و آن اینکه از نظر مردم و ناظران افغانستان، این خروج کامل نیروهای خارجی نیست که افغانستان را یکبار دیگر به ورطه مرگبار جنگ های داخلی خواهد کشاند؛ بلکه بالعکس بازی دوگانه امریکا با گزینه خروج و از آنسو تلاش برای حفظ حضور خود در افغانستان است که وضعیت را پیچیده تر می سازد.
امریکا از یکسو می گوید نیروهای خود را در افغانستان کاهش می دهد تا به تعبیر مایک پمپئو افغان ها کشور شان را «پس بگیرند» و از جانب دیگر، تلاش می کند حضور استخباراتی و حتی نظامی خود را هرچند در مقیاسی محدود حفظ کند تا به این ترتیب، بهانه برای ناامنی و تروریزم فراهم باشد و جنگ هرگز پایان نیابد.
موضوع دیگری که ممکن است در پی توافق صلح امریکا و طالبان، موجب بروز و بازگشت دوباره جنگ های داخلی در افغانستان شود، تلاش یکجانبه امریکا برای تحمیل توافق پنهانی خود با طالبان بر سایر اقوام و جناح های سیاسی و حکومت افغانستان است. امریکا بی اعتنا به حساسیت شدیدی که مردم و جریان های سیاسی و قومی کشور نسبت به بازگشت طالبان به قدرت و احیای دوباره «امارت اسلامی» به سبکی که در گذشته وجود داشت، دارند می خواهد این الگو عملیاتی شود و قربانیان بی شماری که مردم در طول این سال ها برای ارزش های مردم سالارانه و رهایی از حکومت های استبدادی و قومی پیشین به شمول طالبان پرداخته اند، به کلی نادیده گرفته شود.
این مساله ممکن است به بروز جنگ داخلی دیگری منجر شود؛ چنانچه از همین اکنون، تلاش هایی برای تشکیل ائتلاف های سیاسی و نظامی ضد طالبان در شماری از مناطق کشور، آغاز شده است.
نکته سوم و البته مهم ترین موضوعی که می تواند به بروز جنگ داخلی منتهی شود، صلحی است که در خارج از کشور، منعقد شده است. امریکا و طالبان نزدیک ده ماه پشت دروازه های بسته باهم در حال رایزنی درباره سرنوشت سیاسی افغانستان بودند؛ اما هنوز نه دولت، نه مردم و نه جناح های سیاسی و طیف های قومی افغانستان می دانند که چه چیزی در این ده ماه گذشته و دوطرف در نهایت بر سر چه مسایلی توافق و تبانی کرده اند.
امریکایی ها رسما تلاش می کنند که حاصل این توافق و تبانی را پنهان نگه دارند و این امر، واکنش های شدیدی را در افغانستان برانگیخته است. اگر واشنگتن همچنان بر رویکرد خود مبنی بر پنهان کردن این توافقنامه، پافشاری ورزد و به همین صورت، امکانات عملیاتی این توافق، فراهم شود، واکنش های جاری ممکن است رویکردهای سخت افزاری و مسلحانه پیدا کند و به یک جنگ تمام عیار داخلی منجر شود.
۹ دیپلمات ارشد امریکایی شامل پنج سفیر پیشین امریکا در افغانستان، یک فرستاده ویژه این کشور برای افغانستان و یک معاون پیشین وزیر خارجه امریکا که در میان آنان نام‌های افرادی چون جیمز دابینز؛ نماینده ویژه پیشین امریکا در امور افغانستان و پاکستان، جان نیگروپونته؛ نماینده پیشین آمریکا در سازمان ملل و رایان کراکر؛ سفیر پیشین امریکا در افغانستان دیده می‌شود، در بیانیه مشترک نسبت به خروج شتاب زده از افغانستان هشدار داده‌اند.
در این بیانیه آمده که خروج کامل نیروهای امریکایی پیش از آنکه دولت افغانستان با طالبان به توافق "صلح واقعی" دست یابد، این کشور را به "جنگ داخلی تمام عیار" می‌کشاند.
آنان گفته‌اند که در مرحله نخست کاهش نیروهای امریکایی در افغانستان نباید به سرعت و اندازه‌ای باشد که طالبان فکر کنند، می‌توانند از طریق نظامی به پیروزی برسند.
این بیانیه از منظر کسانی نوشته شده که سراسر کارنامه دیپلماتیک شان خدمت به امریکا و تأمین اهداف و منافع استراتژيک آن کشور در افغانستان و سایر کشورهای هدف بوده است. به بیان دیگر، آنها به عنوان امریکایی نسبت به تبعات توافقنامه صلح امریکا و طالبان، ابراز نگرانی کرده و هشدار داده اند؛ اما دست کم در نتیجه ای که از این توافق به دست خواهد آمد به نحو کم سابقه ای، کارشناسان مسایل داخلی افغانستان با دیپلمات های سرشناس امریکایی هم نظر اند و آن، خطر بروز جنگ داخلی است.
با این حال، در این زمینه یک تفاوت جدی هم میان ناظران مسایل افغانستان و دیدگاه دیپلمات های پیشین امریکایی در افغانستان وجود دارد و آن اینکه از نظر مردم و ناظران افغانستان، این خروج کامل نیروهای خارجی نیست که افغانستان را یکبار دیگر به ورطه مرگبار جنگ های داخلی خواهد کشاند؛ بلکه بالعکس بازی دوگانه امریکا با گزینه خروج و از آنسو تلاش برای حفظ حضور خود در افغانستان است که وضعیت را پیچیده تر می سازد.
امریکا از یکسو می گوید نیروهای خود را در افغانستان کاهش می دهد تا به تعبیر مایک پمپئو افغان ها کشور شان را «پس بگیرند» و از جانب دیگر، تلاش می کند حضور استخباراتی و حتی نظامی خود را هرچند در مقیاسی محدود حفظ کند تا به این ترتیب، بهانه برای ناامنی و تروریزم فراهم باشد و جنگ هرگز پایان نیابد.
موضوع دیگری که ممکن است در پی توافق صلح امریکا و طالبان، موجب بروز و بازگشت دوباره جنگ های داخلی در افغانستان شود، تلاش یکجانبه امریکا برای تحمیل توافق پنهانی خود با طالبان بر سایر اقوام و جناح های سیاسی و حکومت افغانستان است. امریکا بی اعتنا به حساسیت شدیدی که مردم و جریان های سیاسی و قومی کشور نسبت به بازگشت طالبان به قدرت و احیای دوباره «امارت اسلامی» به سبکی که در گذشته وجود داشت، دارند می خواهد این الگو عملیاتی شود و قربانیان بی شماری که مردم در طول این سال ها برای ارزش های مردم سالارانه و رهایی از حکومت های استبدادی و قومی پیشین به شمول طالبان پرداخته اند، به کلی نادیده گرفته شود.
این مساله ممکن است به بروز جنگ داخلی دیگری منجر شود؛ چنانچه از همین اکنون، تلاش هایی برای تشکیل ائتلاف های سیاسی و نظامی ضد طالبان در شماری از مناطق کشور، آغاز شده است.
نکته سوم و البته مهم ترین موضوعی که می تواند به بروز جنگ داخلی منتهی شود، صلحی است که در خارج از کشور، منعقد شده است. امریکا و طالبان نزدیک ده ماه پشت دروازه های بسته باهم در حال رایزنی درباره سرنوشت سیاسی افغانستان بودند؛ اما هنوز نه دولت، نه مردم و نه جناح های سیاسی و طیف های قومی افغانستان می دانند که چه چیزی در این ده ماه گذشته و دوطرف در نهایت بر سر چه مسایلی توافق و تبانی کرده اند.
امریکایی ها رسما تلاش می کنند که حاصل این توافق و تبانی را پنهان نگه دارند و این امر، واکنش های شدیدی را در افغانستان برانگیخته است. اگر واشنگتن همچنان بر رویکرد خود مبنی بر پنهان کردن این توافقنامه، پافشاری ورزد و به همین صورت، امکانات عملیاتی این توافق، فراهم شود، واکنش های جاری ممکن است رویکردهای سخت افزاری و مسلحانه پیدا کند و به یک جنگ تمام عیار داخلی منجر شود.
