محمد مرسی؛ اولین رئیس جمهور مصر که با رأی مردم انتخاب شده بود، روز سه‌شنبه، ۲۸ ثور، بی سر و صدا در قاهره؛ پایتخت مصر، دفن شد. آقای مرسی دو روز پیش در دادگاه از هوش رفت و ساعاتی بعد درگذشت. بسیاری خواستار تحقیقات مستقل درباره مرگ او شده‌اند.
یکی از وکلای آقای مرسی گفت که در اولین ساعت‌های روز سه‌شنبه اعضای خانواده بدن محمد مرسی را در شفاخانه ای در قاهره شستند و برایش طلب آمرزش کردند و بعد در قبرستانی در شرق قاهره دفن کردند.
عده‌ای در حضور نیروهای پولیس در مراسم تدفین شرکت داشتند؛ اما به خبرنگاران اجازه ورود به قبرستان داده نشد.
این قبرستان در همان محله‌ای است که یکی از بزرگترین کشتارها در تاریخ معاصر مصر در آن رخ داده، تابستان سال ۲۰۱۳، چند هفته بعد از برکناری محمد مرسی از ریاست جمهوری، مردم در میدان رابعه در اعتراض به برکناری او تجمع و تحصن کرده بودند، دولت نظامی آنها را سرکوب کرد و در یک روز ۸۰۰ نفر را کشت.
محمد مرسی، مرد؛ خبری که بی تردید برای خیلی از هواداران او ناراحت کننده و غم انگیز است؛ اما در این میان، کسانی هم هستند که از این رویداد عمیقا خوشحال شده اند. یکی از آنها رژيم عربستان سعودی است.
ریاض و مصر، در حال حاضر، روابط دوستانه ای دارند؛ دلیل آن این است که دولت سیسی در نقطه مقابل دولت مرسی است و با اخوانیست ها دشمنی کین توزانه ای دارد.
دولت سیسی بدون تردید ایدئولوژي سیاه و منحط وهابیت را برنمی تابد؛ بلکه بالعکس با افراط گرایان منسوب به این ایدئولوژي در صحرای سینا، نبردی نفسگیر و خونین را از سر می گذراند؛ اما در عین حال، به سرکوبی دژخیمانه علیه بقایا و هواداران اخوان المسلمین نیز دست زده است. قتل عام ۸۰۰ نفر در یک روز، در تاریخ معاصر جهان، جنایتی هولناک است که شاید تنها نمونه هایی از آن را در اعمال و رفتارهای گروه جنایتکار داعش بتوان سراغ گرفت. آن کشتار را همه دیدند و شنیدند؛ ولی هیچکس جدی نگرف؛ زیرا رژيم هایی مانند عربستان سعودی بر آن مهر تأیید زده بود.
مرگ مرسی در جلسه دادگاه نیز علیرغم همه اما و اگرهایی که درباره نحوه وقوع و علت های پشت پرده احتمالی آن وجود دارد، در حد چند واکنش رسمی و نمایشی باقی خواهد ماند؛ زیرا در خاور میانه و غرب، رژيم هایی هستند که از این رویداد خوشحال شده اند و آن را در نبرد اخوانیسم و وهابی گری به نفع وهابیت می دانند. بنابراین، مرسی قربانی این نبرد بزرگ بود. او که به شیوه ای دموکراتیک برگزیده شده بود و نخستین رییس جمهور مشروع مصر محسوب می شد، علیرغم همه نواقص و نارسایی هایی که در حوزه سیاست و مدیریت و معادلات جهان اسلام داشت، از یک امتیاز بزرگ، بهره مند بود و آن، رای مردم بود.
با این حال، مرسی تاوان سنگین رویکردهای ایدئولوژیک و سابقه سیاسی اش به دلیل عضویت در اخوان المسلمین را پرداخت. جهان به اصطلاح «متمدن» جریان اخوانیسم را خطرناک تر از وهابیت می داند؛ زیرا وهابیت می تواند به سادگی در خدمت اهداف قدرت های ضد اسلامی در خاور میانه و جهان قرار بگیرد و با پاشیدن بذر نفاق و نفرت و تفرقه و تنش میان مسلمانان، قدرت آنها را تضعیف کند و راه را برای سیطره استعمار نو بر سرنوشت سیاسی و منابع اقتصادی سرزمین های اسلامی، فراهم کند؛ اما اخوانیسم با وجود همه ایرادهایی که بر آن وارد است، جریانی منسوب به توده ملت های عربی و اسلامی است که تعلق خاطری نیز به آموزه های انقلابی اسلام دارد؛ به رغم آنکه ممکن است خوانش و برداشت اخوانیست ها از آن آموزه ها به تمامی، بازتاب دهنده اهداف واقعی این آموزه ها نباشد.
بنابراین، غرب و اسراییل با همدستی سلفیت سعودی، پرونده سلطه اخوانیسم را با مرگ مرسی درهم پیچیدند و اینک با فشار سنگینی که بر ترکیه و قطر به عنوان دو نماینده از اسلام اخوانی از سوی همه طرف ها جریان دارد، آینده این جریان سیاسی و ایدئولوژيک در خاورمیانه، تیره تر از همیشه است.
یکی از وکلای آقای مرسی گفت که در اولین ساعت‌های روز سه‌شنبه اعضای خانواده بدن محمد مرسی را در شفاخانه ای در قاهره شستند و برایش طلب آمرزش کردند و بعد در قبرستانی در شرق قاهره دفن کردند.
عده‌ای در حضور نیروهای پولیس در مراسم تدفین شرکت داشتند؛ اما به خبرنگاران اجازه ورود به قبرستان داده نشد.
این قبرستان در همان محله‌ای است که یکی از بزرگترین کشتارها در تاریخ معاصر مصر در آن رخ داده، تابستان سال ۲۰۱۳، چند هفته بعد از برکناری محمد مرسی از ریاست جمهوری، مردم در میدان رابعه در اعتراض به برکناری او تجمع و تحصن کرده بودند، دولت نظامی آنها را سرکوب کرد و در یک روز ۸۰۰ نفر را کشت.
محمد مرسی، مرد؛ خبری که بی تردید برای خیلی از هواداران او ناراحت کننده و غم انگیز است؛ اما در این میان، کسانی هم هستند که از این رویداد عمیقا خوشحال شده اند. یکی از آنها رژيم عربستان سعودی است.
ریاض و مصر، در حال حاضر، روابط دوستانه ای دارند؛ دلیل آن این است که دولت سیسی در نقطه مقابل دولت مرسی است و با اخوانیست ها دشمنی کین توزانه ای دارد.
دولت سیسی بدون تردید ایدئولوژي سیاه و منحط وهابیت را برنمی تابد؛ بلکه بالعکس با افراط گرایان منسوب به این ایدئولوژي در صحرای سینا، نبردی نفسگیر و خونین را از سر می گذراند؛ اما در عین حال، به سرکوبی دژخیمانه علیه بقایا و هواداران اخوان المسلمین نیز دست زده است. قتل عام ۸۰۰ نفر در یک روز، در تاریخ معاصر جهان، جنایتی هولناک است که شاید تنها نمونه هایی از آن را در اعمال و رفتارهای گروه جنایتکار داعش بتوان سراغ گرفت. آن کشتار را همه دیدند و شنیدند؛ ولی هیچکس جدی نگرف؛ زیرا رژيم هایی مانند عربستان سعودی بر آن مهر تأیید زده بود.
مرگ مرسی در جلسه دادگاه نیز علیرغم همه اما و اگرهایی که درباره نحوه وقوع و علت های پشت پرده احتمالی آن وجود دارد، در حد چند واکنش رسمی و نمایشی باقی خواهد ماند؛ زیرا در خاور میانه و غرب، رژيم هایی هستند که از این رویداد خوشحال شده اند و آن را در نبرد اخوانیسم و وهابی گری به نفع وهابیت می دانند. بنابراین، مرسی قربانی این نبرد بزرگ بود. او که به شیوه ای دموکراتیک برگزیده شده بود و نخستین رییس جمهور مشروع مصر محسوب می شد، علیرغم همه نواقص و نارسایی هایی که در حوزه سیاست و مدیریت و معادلات جهان اسلام داشت، از یک امتیاز بزرگ، بهره مند بود و آن، رای مردم بود.
با این حال، مرسی تاوان سنگین رویکردهای ایدئولوژیک و سابقه سیاسی اش به دلیل عضویت در اخوان المسلمین را پرداخت. جهان به اصطلاح «متمدن» جریان اخوانیسم را خطرناک تر از وهابیت می داند؛ زیرا وهابیت می تواند به سادگی در خدمت اهداف قدرت های ضد اسلامی در خاور میانه و جهان قرار بگیرد و با پاشیدن بذر نفاق و نفرت و تفرقه و تنش میان مسلمانان، قدرت آنها را تضعیف کند و راه را برای سیطره استعمار نو بر سرنوشت سیاسی و منابع اقتصادی سرزمین های اسلامی، فراهم کند؛ اما اخوانیسم با وجود همه ایرادهایی که بر آن وارد است، جریانی منسوب به توده ملت های عربی و اسلامی است که تعلق خاطری نیز به آموزه های انقلابی اسلام دارد؛ به رغم آنکه ممکن است خوانش و برداشت اخوانیست ها از آن آموزه ها به تمامی، بازتاب دهنده اهداف واقعی این آموزه ها نباشد.
بنابراین، غرب و اسراییل با همدستی سلفیت سعودی، پرونده سلطه اخوانیسم را با مرگ مرسی درهم پیچیدند و اینک با فشار سنگینی که بر ترکیه و قطر به عنوان دو نماینده از اسلام اخوانی از سوی همه طرف ها جریان دارد، آینده این جریان سیاسی و ایدئولوژيک در خاورمیانه، تیره تر از همیشه است.
