ینس استولتنبرگ؛ دبیر کل ناتو در دیدار با وزیر امور خارجه ترکیه، بر جلوگیری از تبدیل دوباره افغانستان به پناهگاه امن هراس افکنان تاکید کرده است.
دبیر کل ناتو، روز دوشنبه، ۱۶ ثور در دیدار با با مولود چاووش اوغلو؛ وزیر امور خارجه ترکیه، از همکاری این کشور در چارچوب پیمان ناتو ستایش کرد.
او گفت که ترکیه یکی از بزرگ ترین حامیان ماموریت «حمایت قاطع» در افغانستان است.
دبیر کل ناتو همچنین افزود که تاکنون گروه طالبان حاضر به گفتگو با حکومت افغانستان نشده است و این موضوع یک مشکل اساسی است.
حکومت افغانستان بر آغاز گفتگوهای بین الافغانی با گروه طالبان تاکید می کند؛ اما طالبان تاکنون در برابر این خواسته، مقاومت نشان داده اند.
اظهارات دبیر کل ناتو درباره امنیت و آینده افغانستان در شرایطی می شود که به باور بسیاری از صاحب نظران، ناتو و امریکا ۱۸ سال تمام فرصت داشتند که وعده های اولیه و شعارهای ابتدایی خود در این زمینه را عملیاتی کنند.
از نظر آنان، این شگفت انگیز است که ناتو همچنان درباره تبدیل نشدن افغانستان به پناهگاه امن تروریزم بین المللی، وعده می دهد. این در حالی است که نابودی و انهدام تروریزم بین المللی در افغانستان از نخستین و بنیادی ترین اهداف امریکا و ناتو برای لشکرکشی و تهاجم نظامی در سال ۲۰۰۱ میلادی، اعلام شده بود. به بیان دیگر، آنها آمده بودند تا رژيم طالبان را ساقط کنند، ریشه های القاعده را برکنند و به تروریست های بین المللی اجازه ندهند تا از افغانستان به مثابه پناهگاهی امن و آرام برای اهداف مرگبار خود در سایر نقاط جهان، استفاده کنند.
اکنون بیش از ۱۸ سال از آن زمان می گذرد؛ اما دبیر کل ناتو همچنان شعار می دهد، و این در حالی است که وضعیت در افغانستان به مراتب بدتر و خطرناک تر از ۱۸ سال پیش است.
اکنون داعش و بربنیاد یک ادعا رهبر آن گروه؛ ابوبکر بغدادی، در افغانستان فعالانه حضور دارد و همه روزه دامنه های سلطه و سیطره خود را گسترش می دهد.
تروریست های چندملیتی داعش شامل اعراب، غربی ها، چچنی ها، ازبک ها، پاکستانی ها و... از ننگرهار و کنر تا زابل و غزنی و تا جوزجان و فاریاب، به نحو معجزه آسا و پرسش برانگیزی در مناطق دنج و دورافتاده، مستقر شده و در کمال امنیت و آرامش، سرگرم استقرار پایگاه ها و استحکام پناهگاه های خود هستند.
آیا ناتو در جریان این رویداد قرار ندارد و نمی داند که ارتش چندملیتی داعش از چه مسیرهایی، توسط چه کسانی و برای چه اهدافی به افغانستان منتقل می شود و منابع مالی و تسلیحاتی و انسانی این گروه از کدام آبشخورها تغذیه و تأمین می شود؟
طرح این پرسش در برابر قدرت نظامی و توان استخباراتی و جاسوسی ناتو و امریکا، خنده دار است؛ اما خنده دارتر از آن، حضور همزمان ناتو و امریکا و داعش و نزدیک به ۲۰ گروه تروریستی دیگر در افغانستان است؛ کشوری با تنها اندکی بیش از نیم میلیون کیلومتر مربع مساحت و حدود ۳۰ میلیون نفر جمعیت.
فراموش نکنیم که کشور کوچک افغانستان در طول چندین سال، میزبان بیش از ۱۰۰ هزار نیروی نظامی از پرقدرت ترین ارتش های جهان و حضور لجام گسیخته و بی قید و بند ده ها سازمان مقتدر جاسوسی از سراسر دنیا بود؛ اما علیرغم این امر، هنوز دبیر کل ناتو از هدف سازمان تحت هدایت اش مبنی بر جلوگیری از تبدیل نشدن افغانستان به پناهگاه امن تروریست ها خبر می دهد؛ هدفی که هرگز محقق نشده و نخواهد شد.
از سوی دیگر، این شعار اغواگرانه در حالی مطرح می شود که امریکا که رهبری جبهه «ضد تروریزم» ناتو در افغانستان را بر عهده دارد، اکنون سرگرم رایزنی های فشرده برای دستیابی به یک توافق «صلح» با طالبان است تا از این کشور خارج شود. خروج امریکا به معنای خروج ناتو خواهد بود؛ بنابراین مشخص نیست که این بار چه کسی می تواند شعار تازه ینس استولتنبرگ را درباره عزم ناتو در جلوگیری از تبدیل افغانستان به مرکز امن تروریزم بین المللی را باور خواهد کرد. مأموریت ناتو در افغانستان تمام می شود؛ اما وعده های این سازمان درباره تأمین امنیت آن هنوز قرار نیست تمام شود.
دبیر کل ناتو، روز دوشنبه، ۱۶ ثور در دیدار با با مولود چاووش اوغلو؛ وزیر امور خارجه ترکیه، از همکاری این کشور در چارچوب پیمان ناتو ستایش کرد.
او گفت که ترکیه یکی از بزرگ ترین حامیان ماموریت «حمایت قاطع» در افغانستان است.
دبیر کل ناتو همچنین افزود که تاکنون گروه طالبان حاضر به گفتگو با حکومت افغانستان نشده است و این موضوع یک مشکل اساسی است.
حکومت افغانستان بر آغاز گفتگوهای بین الافغانی با گروه طالبان تاکید می کند؛ اما طالبان تاکنون در برابر این خواسته، مقاومت نشان داده اند.
اظهارات دبیر کل ناتو درباره امنیت و آینده افغانستان در شرایطی می شود که به باور بسیاری از صاحب نظران، ناتو و امریکا ۱۸ سال تمام فرصت داشتند که وعده های اولیه و شعارهای ابتدایی خود در این زمینه را عملیاتی کنند.
از نظر آنان، این شگفت انگیز است که ناتو همچنان درباره تبدیل نشدن افغانستان به پناهگاه امن تروریزم بین المللی، وعده می دهد. این در حالی است که نابودی و انهدام تروریزم بین المللی در افغانستان از نخستین و بنیادی ترین اهداف امریکا و ناتو برای لشکرکشی و تهاجم نظامی در سال ۲۰۰۱ میلادی، اعلام شده بود. به بیان دیگر، آنها آمده بودند تا رژيم طالبان را ساقط کنند، ریشه های القاعده را برکنند و به تروریست های بین المللی اجازه ندهند تا از افغانستان به مثابه پناهگاهی امن و آرام برای اهداف مرگبار خود در سایر نقاط جهان، استفاده کنند.
اکنون بیش از ۱۸ سال از آن زمان می گذرد؛ اما دبیر کل ناتو همچنان شعار می دهد، و این در حالی است که وضعیت در افغانستان به مراتب بدتر و خطرناک تر از ۱۸ سال پیش است.
اکنون داعش و بربنیاد یک ادعا رهبر آن گروه؛ ابوبکر بغدادی، در افغانستان فعالانه حضور دارد و همه روزه دامنه های سلطه و سیطره خود را گسترش می دهد.
تروریست های چندملیتی داعش شامل اعراب، غربی ها، چچنی ها، ازبک ها، پاکستانی ها و... از ننگرهار و کنر تا زابل و غزنی و تا جوزجان و فاریاب، به نحو معجزه آسا و پرسش برانگیزی در مناطق دنج و دورافتاده، مستقر شده و در کمال امنیت و آرامش، سرگرم استقرار پایگاه ها و استحکام پناهگاه های خود هستند.
آیا ناتو در جریان این رویداد قرار ندارد و نمی داند که ارتش چندملیتی داعش از چه مسیرهایی، توسط چه کسانی و برای چه اهدافی به افغانستان منتقل می شود و منابع مالی و تسلیحاتی و انسانی این گروه از کدام آبشخورها تغذیه و تأمین می شود؟
طرح این پرسش در برابر قدرت نظامی و توان استخباراتی و جاسوسی ناتو و امریکا، خنده دار است؛ اما خنده دارتر از آن، حضور همزمان ناتو و امریکا و داعش و نزدیک به ۲۰ گروه تروریستی دیگر در افغانستان است؛ کشوری با تنها اندکی بیش از نیم میلیون کیلومتر مربع مساحت و حدود ۳۰ میلیون نفر جمعیت.
فراموش نکنیم که کشور کوچک افغانستان در طول چندین سال، میزبان بیش از ۱۰۰ هزار نیروی نظامی از پرقدرت ترین ارتش های جهان و حضور لجام گسیخته و بی قید و بند ده ها سازمان مقتدر جاسوسی از سراسر دنیا بود؛ اما علیرغم این امر، هنوز دبیر کل ناتو از هدف سازمان تحت هدایت اش مبنی بر جلوگیری از تبدیل نشدن افغانستان به پناهگاه امن تروریست ها خبر می دهد؛ هدفی که هرگز محقق نشده و نخواهد شد.
از سوی دیگر، این شعار اغواگرانه در حالی مطرح می شود که امریکا که رهبری جبهه «ضد تروریزم» ناتو در افغانستان را بر عهده دارد، اکنون سرگرم رایزنی های فشرده برای دستیابی به یک توافق «صلح» با طالبان است تا از این کشور خارج شود. خروج امریکا به معنای خروج ناتو خواهد بود؛ بنابراین مشخص نیست که این بار چه کسی می تواند شعار تازه ینس استولتنبرگ را درباره عزم ناتو در جلوگیری از تبدیل افغانستان به مرکز امن تروریزم بین المللی را باور خواهد کرد. مأموریت ناتو در افغانستان تمام می شود؛ اما وعده های این سازمان درباره تأمین امنیت آن هنوز قرار نیست تمام شود.
