مایک پمپئو؛ وزیر خارجه امریکا در کمیته تدارکات مجلس سنای آن کشور گفت که در مذاکرات صلح، حکومت وحدت ملی افغانستان نقش مرکزی خواهد داشت.
او این مطلب را روز چهارشنبه هنگام پاسخ به پرسشهای سناتور لیندزی گراهام؛ رییس کمیته تدارکات مجلس سنای امریکا بیان کرد.
این سناتور امریکایی از وزیر خارجه آن کشور پرسید که آیا به کمیته تدارکات کنگره و جهان می‌تواند ضمانت بدهد که حکومت افغانستان در مذاکرات صلح شریک واقعی و جدی باشد؟
پمپئو در پاسخ گفت که مذاکرات صلح تحت رهبری و مالکیت افغان‌ها صورت خواهد گرفت.
لیندزی گراهام از تلاش وزیر خارجه امریکا در راستای تامین صلح در افغانستان، ستایش کرد و بر حفظ حقوق زنان در گفتگوهای صلح تاکید نهاد.
پیشتر بعد از برگزاری دور پنجم مذاکرات بین زلمی خلیلزاد و نمایندگان طالبان در قطر، حمدالله محب؛ مشاور امنیت ملی اشرف‌غنی، آقای خلیلزاد را به تلاش برای منزوی‌کردن حکومت کابل در روند صلح متهم کرده‌بود.
تأکید وزیر امور خارجه امریکا بر نقش مرکزی دولت افغانستان در روند صلح افغانستان را هیچکس باور نمی کند، حتی شاید خود او.
همه می دانند که امریکا در این زمینه آشکارا ریاکارانه عمل می کند و دروغ می گوید. این همان چیزی است که بر دامنه ابهام و نگرانی در خصوص چشم انداز روند صلح افغانستان افزوده و آینده نامشخصی را در برابر آن قرار داده است.
نکته قابل تأمل این است که حتی کنگره امریکا هم نسبت به شیوه عملکرد دولت و دستگاه دیپلماسی آن کشور در زمینه صلح با طالبان، با تردید و نگرانی نگاه می کند. نمایندگان کنگره آن کشور نگران اند که واشنگتن، اولویت های استراتژيک و دغدغه های امنیتی و منافع بلندت واشنگتن را در زمینه صلح با طالبان در نظر نگیرد، از خطوط تعیین شده در نمودار هژمونی و امپریالیزم امریکایی در جهان، عدول کند و خطوط سرخ امریکا در برابر ابرقدرت های رقیب واشنگتن مانند روسیه و چین را نقض کند.
البته در این میان، آنها «دستاوردهای ۱۸ ساله» جنگ افغانستان را هم بهانه قرار می دهند و از آینده حقوق بشر، حقوق زن، آزادی های سیاسی و مدنی و... در چشم انداز صلح امریکا با طالبان هم ابراز نگرانی می کنند؛ اما واضح است که این ابراز نگرانی، پوششی برای نگرانی های بزرگتر و واقعی تر امریکایی ها است که در بالا به بخشی از آنها اشاره شد.
با این حال، تا آنجا که به افغانستان مربوط می شود، رویکرد امریکا تا اینجای کار، کاملا ریاکارانه بوده است. واشنگتن عمدا در مسیر سلطه و مدیریت دولت افغانستان بر روند صلح، مانع ایجاد می کند و این مانع تنها به رویکرد امتناعی و احترازی طالبان در برابر تقاضای مکرر و مستمر گفتگو با حکومت افغانستان محدود نمی شود.
به باور کارشناسان، امریکا همانگونه که در طول ۱۸ سال گذشته، جنگ افغانستان را در انحصار خود قرار داد و اجازه نداد که نیازها و خواسته های اصولی و مبنایی مردم و دغدغه های مشروع دولت افغانستان در آن امکان بازتاب پیدا کند، این بار تلاش می کند روند صلح افغانستان را نیز کاملا در اختیار خود بگیرد و اجازه ندهد که این روند، بربنیاد اراده و اداره مستقیم و مستقل دولت و احزاب سیاسی کشور به پیش برود.
زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان، تاکنون پنج بار با طالبان، مذاکرات طولانی و فشرده برگزار کرده؛ اما هیچ جزئیات دقیق و قابل اعتنایی از این نشست ها به بیرون درز نکرده است. این نشان می دهد که امریکا کاملا روند صلح افغانستان را در اختیار گرفته و اجازه نمی دهد تا مردم و دولت افغانستان، برای آینده و سرنوشت خود، تصمیم بگیرند. این در حالی است که طالبان خود را یک گروه افغانستانی معرفی می کند و صلحی نیز که قرار است با آن گروه، منعقد شود برای مردم افغانستان است نه مردم امریکا. در طول ۱۸ سال گذشته هم مردم افغانستان، هزینه اصلی جنگ تحمیلی امریکا و متحدانش را پرداخته اند نه شهروندان امریکایی.
در چنین شرایطی اظهارات مورد اشاره پمپئو در زمینه نقش مرکزی دولت افغانستان در روند صلح، دروغی بیش نیست؛ دروغی برای پنهان کردن واقعیت های تلخ پشت پرده که بخشی از آن، در اظهارات چندی پیش حمدالله محب علیه خلیلزاد، بازتاب پیدا کرد.
او این مطلب را روز چهارشنبه هنگام پاسخ به پرسشهای سناتور لیندزی گراهام؛ رییس کمیته تدارکات مجلس سنای امریکا بیان کرد.
این سناتور امریکایی از وزیر خارجه آن کشور پرسید که آیا به کمیته تدارکات کنگره و جهان می‌تواند ضمانت بدهد که حکومت افغانستان در مذاکرات صلح شریک واقعی و جدی باشد؟
پمپئو در پاسخ گفت که مذاکرات صلح تحت رهبری و مالکیت افغان‌ها صورت خواهد گرفت.
لیندزی گراهام از تلاش وزیر خارجه امریکا در راستای تامین صلح در افغانستان، ستایش کرد و بر حفظ حقوق زنان در گفتگوهای صلح تاکید نهاد.
پیشتر بعد از برگزاری دور پنجم مذاکرات بین زلمی خلیلزاد و نمایندگان طالبان در قطر، حمدالله محب؛ مشاور امنیت ملی اشرف‌غنی، آقای خلیلزاد را به تلاش برای منزوی‌کردن حکومت کابل در روند صلح متهم کرده‌بود.
تأکید وزیر امور خارجه امریکا بر نقش مرکزی دولت افغانستان در روند صلح افغانستان را هیچکس باور نمی کند، حتی شاید خود او.
همه می دانند که امریکا در این زمینه آشکارا ریاکارانه عمل می کند و دروغ می گوید. این همان چیزی است که بر دامنه ابهام و نگرانی در خصوص چشم انداز روند صلح افغانستان افزوده و آینده نامشخصی را در برابر آن قرار داده است.
نکته قابل تأمل این است که حتی کنگره امریکا هم نسبت به شیوه عملکرد دولت و دستگاه دیپلماسی آن کشور در زمینه صلح با طالبان، با تردید و نگرانی نگاه می کند. نمایندگان کنگره آن کشور نگران اند که واشنگتن، اولویت های استراتژيک و دغدغه های امنیتی و منافع بلندت واشنگتن را در زمینه صلح با طالبان در نظر نگیرد، از خطوط تعیین شده در نمودار هژمونی و امپریالیزم امریکایی در جهان، عدول کند و خطوط سرخ امریکا در برابر ابرقدرت های رقیب واشنگتن مانند روسیه و چین را نقض کند.
البته در این میان، آنها «دستاوردهای ۱۸ ساله» جنگ افغانستان را هم بهانه قرار می دهند و از آینده حقوق بشر، حقوق زن، آزادی های سیاسی و مدنی و... در چشم انداز صلح امریکا با طالبان هم ابراز نگرانی می کنند؛ اما واضح است که این ابراز نگرانی، پوششی برای نگرانی های بزرگتر و واقعی تر امریکایی ها است که در بالا به بخشی از آنها اشاره شد.
با این حال، تا آنجا که به افغانستان مربوط می شود، رویکرد امریکا تا اینجای کار، کاملا ریاکارانه بوده است. واشنگتن عمدا در مسیر سلطه و مدیریت دولت افغانستان بر روند صلح، مانع ایجاد می کند و این مانع تنها به رویکرد امتناعی و احترازی طالبان در برابر تقاضای مکرر و مستمر گفتگو با حکومت افغانستان محدود نمی شود.
به باور کارشناسان، امریکا همانگونه که در طول ۱۸ سال گذشته، جنگ افغانستان را در انحصار خود قرار داد و اجازه نداد که نیازها و خواسته های اصولی و مبنایی مردم و دغدغه های مشروع دولت افغانستان در آن امکان بازتاب پیدا کند، این بار تلاش می کند روند صلح افغانستان را نیز کاملا در اختیار خود بگیرد و اجازه ندهد که این روند، بربنیاد اراده و اداره مستقیم و مستقل دولت و احزاب سیاسی کشور به پیش برود.
زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا برای صلح افغانستان، تاکنون پنج بار با طالبان، مذاکرات طولانی و فشرده برگزار کرده؛ اما هیچ جزئیات دقیق و قابل اعتنایی از این نشست ها به بیرون درز نکرده است. این نشان می دهد که امریکا کاملا روند صلح افغانستان را در اختیار گرفته و اجازه نمی دهد تا مردم و دولت افغانستان، برای آینده و سرنوشت خود، تصمیم بگیرند. این در حالی است که طالبان خود را یک گروه افغانستانی معرفی می کند و صلحی نیز که قرار است با آن گروه، منعقد شود برای مردم افغانستان است نه مردم امریکا. در طول ۱۸ سال گذشته هم مردم افغانستان، هزینه اصلی جنگ تحمیلی امریکا و متحدانش را پرداخته اند نه شهروندان امریکایی.
در چنین شرایطی اظهارات مورد اشاره پمپئو در زمینه نقش مرکزی دولت افغانستان در روند صلح، دروغی بیش نیست؛ دروغی برای پنهان کردن واقعیت های تلخ پشت پرده که بخشی از آن، در اظهارات چندی پیش حمدالله محب علیه خلیلزاد، بازتاب پیدا کرد.
