نهم حوت، روز بزرگداشت از فداکاری ها و شهامت های بی مانند مردان و زنان بی ادعا و گمنامی است که با کمترین امکانات در برابر بی رحم ترین دشمنان، سینه سپر کرده و از جان های جوان و عمر عزیز شان مایه گذاشته اند تا از وجب وجب خاک این بوم و بر کهن و پرافتخار، دفاع کنند.
نیروهای مسلح افغانستان، حق بزرگی بر دولت و ملت افغانستان دارند؛ آنها که از جان عزیز شان مایه می گذارند تا از سراسر این وطن عزیز در برابر تجاوز بیگانگان، صیانت و پاسداری کنند. آنهایی که به قیمت بی سرپرست شدن فرزندان و بیوه شدن زنان شان، تلاش می کنند تا پرچم افغانستان عزیز همچنان در اهتزاز باقی بماند و دشمنانی که سال هاست برای سلطه بر این آب و خاک، تقلا می کنند یکبار دیگر ناکام و ناامید و سرافکنده به خانه بازگردند.
نیروهای مسلح افغانستان در شرایط دشوار و با کمترین امکانات در برابر چندین دشمن تروریستی به صورت همزمان در چندین جبهه بزرگ، درگیر نبردهای سنگین هستند.
یک نگاه اجمالی به آمار تلفات و قربانی هایی که این نیروها می دهند به خوبی نشان می دهد که چه نبرد خونین و سختی در جریان است و آسایش و رفاه و امنیت نسبی ما در برخی شهرهای بزرگ، مرهون از خودگذری، ایثارگری و قربانی های چه عزیزان و جوانان رشید و سرافرازی است؛ کسانی که در هیچ همایش ملی یا کنفرانس بین المللی از آنها یاد نمی شود، هیچکس به آنها نشان افتخار نمی دهد، هیچکس حتی نمی داند سرباز سرافراز عزیزی که در قندوز قربانی دژخیمان وحشی می شود، نامش چیست، یا فرمانده دلاوری که در بدخشان، در خط مقدم نبرد، در آخرین نفس هایش، نام عزیز وطن را زمزمه می کند، از کجا بوده است.
هیچیک از ما نمی دانیم که پس از مرگ هریک از هزاران نیروی مسلحی که سالانه در نبردهای سنگین ضد تروریستی برای پاسداری از خاک و وطن و ناموس و عزت و اقتدار و استقلال افغانستان، می رزمند و و شهید می شوند، هزاران خانواده آنها، زنان و فرزندان بی سرپرست شان، چه سرنوشتی پیدا می کنند.
اینها سربازان فداکاری هستند که بی هیچ چشمداشت و توقعی، جان عزیز شان را در کف دست گرفته و از تمام هستی شان مایه گذاشته اند تا از خاک افغانستان در برابر دشمنان قسم خورده این آب و خاک و به نیابت از تمام جهان، مبارزه کنند و شهید شوند.
با این حساب، حقی که این نیروها بر ملت و دولت افغانستان دارند، فراتر از توصیفی است که در واژه ها بگنجد.
این حق صرفا با شعارهای آبدار و سخنرانی های احساسی قابل تأمین و تضمین نیست. نیروهای مسلح باید تغییر را احساس کنند. خانواده های شهدای امنیتی باید بدانند که پس از مرگ عزیزان شان در سنگرهای گرم دفاع از وطن، پشتوانه ای بزرگ و مطمئن وجود دارد که از آنها حمایت خواهد کرد. زخمی های نیروهای امنیتی باید اطمینان پیدا کنند که دولت تا بیرون کشیدن آخرین ترکش های این جنگ مقدس از جسم و جان شان، در کنار آنها خواهد ماند و هزینه های جانبی مداوا و معیشت آنها را تأمین خواهد کرد.
رزمندگان نیروهای مسلح باید به بهترین تجهیزات ممکن دسترسی داشته باشند، از مدرن ترین اسلوب های جنگی، بهره مند گردند و دولت با عنایتی ویژه به این نیروها، دستاوردهای شان را قدر بداند و آن را در میز صلح با تروریست ها، وجه المعامله قرار ندهد.
دشمنان این نیروها نباید در حاشیه ای امن و مصون قرار داشته باشند و از تبعات عدالت و قانون در امان بمانند.
مردم هم باید با همکاری و پشتیبانی از نیروهای امنیتی و ابراز انزجار و نفرت از تروریزم، تعهد خود به تقدیر و ستایش از عملکردهای ایثارگرانه نیروهای مسلح را نشان دهند. البته در این زمینه، دولت هم وظیفه دارد که با استفاده از تمام امکانات و برنامه ریزی های فرهنگی و تبلیغاتی، فرهنگ سازی کند و ستایش از نیروهای مسلح و امنیتی را به یک فرهنگ همگانی تبدیل نماید.
نام شان زمزمه نیمه‌شب مستان باد
تا نگویند که از یاد فراموشان اند
نیروهای مسلح افغانستان، حق بزرگی بر دولت و ملت افغانستان دارند؛ آنها که از جان عزیز شان مایه می گذارند تا از سراسر این وطن عزیز در برابر تجاوز بیگانگان، صیانت و پاسداری کنند. آنهایی که به قیمت بی سرپرست شدن فرزندان و بیوه شدن زنان شان، تلاش می کنند تا پرچم افغانستان عزیز همچنان در اهتزاز باقی بماند و دشمنانی که سال هاست برای سلطه بر این آب و خاک، تقلا می کنند یکبار دیگر ناکام و ناامید و سرافکنده به خانه بازگردند.
نیروهای مسلح افغانستان در شرایط دشوار و با کمترین امکانات در برابر چندین دشمن تروریستی به صورت همزمان در چندین جبهه بزرگ، درگیر نبردهای سنگین هستند.
یک نگاه اجمالی به آمار تلفات و قربانی هایی که این نیروها می دهند به خوبی نشان می دهد که چه نبرد خونین و سختی در جریان است و آسایش و رفاه و امنیت نسبی ما در برخی شهرهای بزرگ، مرهون از خودگذری، ایثارگری و قربانی های چه عزیزان و جوانان رشید و سرافرازی است؛ کسانی که در هیچ همایش ملی یا کنفرانس بین المللی از آنها یاد نمی شود، هیچکس به آنها نشان افتخار نمی دهد، هیچکس حتی نمی داند سرباز سرافراز عزیزی که در قندوز قربانی دژخیمان وحشی می شود، نامش چیست، یا فرمانده دلاوری که در بدخشان، در خط مقدم نبرد، در آخرین نفس هایش، نام عزیز وطن را زمزمه می کند، از کجا بوده است.
هیچیک از ما نمی دانیم که پس از مرگ هریک از هزاران نیروی مسلحی که سالانه در نبردهای سنگین ضد تروریستی برای پاسداری از خاک و وطن و ناموس و عزت و اقتدار و استقلال افغانستان، می رزمند و و شهید می شوند، هزاران خانواده آنها، زنان و فرزندان بی سرپرست شان، چه سرنوشتی پیدا می کنند.
اینها سربازان فداکاری هستند که بی هیچ چشمداشت و توقعی، جان عزیز شان را در کف دست گرفته و از تمام هستی شان مایه گذاشته اند تا از خاک افغانستان در برابر دشمنان قسم خورده این آب و خاک و به نیابت از تمام جهان، مبارزه کنند و شهید شوند.
با این حساب، حقی که این نیروها بر ملت و دولت افغانستان دارند، فراتر از توصیفی است که در واژه ها بگنجد.
این حق صرفا با شعارهای آبدار و سخنرانی های احساسی قابل تأمین و تضمین نیست. نیروهای مسلح باید تغییر را احساس کنند. خانواده های شهدای امنیتی باید بدانند که پس از مرگ عزیزان شان در سنگرهای گرم دفاع از وطن، پشتوانه ای بزرگ و مطمئن وجود دارد که از آنها حمایت خواهد کرد. زخمی های نیروهای امنیتی باید اطمینان پیدا کنند که دولت تا بیرون کشیدن آخرین ترکش های این جنگ مقدس از جسم و جان شان، در کنار آنها خواهد ماند و هزینه های جانبی مداوا و معیشت آنها را تأمین خواهد کرد.
رزمندگان نیروهای مسلح باید به بهترین تجهیزات ممکن دسترسی داشته باشند، از مدرن ترین اسلوب های جنگی، بهره مند گردند و دولت با عنایتی ویژه به این نیروها، دستاوردهای شان را قدر بداند و آن را در میز صلح با تروریست ها، وجه المعامله قرار ندهد.
دشمنان این نیروها نباید در حاشیه ای امن و مصون قرار داشته باشند و از تبعات عدالت و قانون در امان بمانند.
مردم هم باید با همکاری و پشتیبانی از نیروهای امنیتی و ابراز انزجار و نفرت از تروریزم، تعهد خود به تقدیر و ستایش از عملکردهای ایثارگرانه نیروهای مسلح را نشان دهند. البته در این زمینه، دولت هم وظیفه دارد که با استفاده از تمام امکانات و برنامه ریزی های فرهنگی و تبلیغاتی، فرهنگ سازی کند و ستایش از نیروهای مسلح و امنیتی را به یک فرهنگ همگانی تبدیل نماید.
نام شان زمزمه نیمه‌شب مستان باد
تا نگویند که از یاد فراموشان اند
