نبی خان ملاخیل؛ فرمانده پولیس فاریاب گفته است که از ۱۵ روز به این سو منطقه سرحوض در ولسوالی پشتونکوت در محاصره طالبان است و صدها خانواده با مشکل گرسنگی رو به رو شده اند.
جاوید بیدار؛ سخنگوی والی فاریاب نیز می‌گوید طالبان سه روستا را در این منطقه محاصره کردند که شمار نفوس آنها به ۵۰۰ تا ۶۰۰ خانواده می‌رسد.
او می‌گوید که طالبان تمام عبور و مرورها را در مسیر این روستاها متوقف کرده اند و حتی اجازه رسیدن مواد غذایی را نیز به منطقه نمی‌دهند.
آقای بیدار می‌گوید این وضعیت سبب شده که دو نفر در منطقه به شمول یک کودک از گرسنگی و سه نفر دیگر به دلیل بیماری جان بدهند.
سخنگوی والی فاریاب می‌گوید گفتگوهای ریش سفیدان و بزرگان منطقه با طالبان برای حل این مشکل آغاز شده و در صورت نتیجه ندادن، آنها اقدام به راه اندازی عملیات نظامی خواهند کرد.
در خبری دیگر نیز آمده است که نیروهای امنیتی مستقر در آن منطقه، روزه گرفته و سهمیه نان خشک شان را به خانواده های گرسنه داده اند.
فراموش نکنیم که این اتفاق در یمن تحت تجاوز رژيم سعودی و اعراب و امریکا و اروپایی ها یا یک کشور افریقایی قحطی زده، رخ نمی دهد؛ بلکه در زیر سایه حکومت وحدت ملی و در «جمهوری اسلامی افغانستان» صورت می گیرد که سالانه میلیاردها دالر از کمک های جهانی را تاراج می کند و همزمان، میزبان هزاران نیروی نظامی خارجی به بهانه مبارزه با تروریزم است؛ اما مردم آن، در محاصره تروریست های بی رحم، از گرسنگی جان می دهند.
این مایه ننگ و شرم کسانی است که همه روزه در کابل و نشست های بین المللی، ادعای مبارزه با فساد سر می دهند و از تاریخ ۵۰۰۰ ساله و تبدیل افغانستان به چهارراه اقتصادی آسیا سخن می گویند.
اگر مبارزه با طالبان به دلیل پروژه صلحی که امریکا به پیش می برد، دیگر برای دولت افغانستان و حامیان خارجی آن، اهمیت و اولویت ندارد، دست کم حمایت از مردمی که همچنان مظلومانه قربانی سلطه تروریزم می شوند و کودکان بی گناهی که از قحطی و گرسنگی می میرند، وظیفه ابتدایی دولت و سازمان های بین المللی همسو با آن است.
در این میان، هیچ تفاوتی نمی کند که خانواده های شیعه و هزاره با آواره شدن در جنگ های جاغوری و مالستان، از سرما و گرسنگی جان بدهند یا زنان و کودکان سنی مذهب پشتون در ولسوالی پشتونکوت فاریاب. این هزینه ها و تبعات این جنگ دروغین و تحمیلی به خاطر منافع سلطه گرانه قدرت های جهانخوار است که مردم افغانستان را بی هیچ مرز و محدودیتی، به این روزگار تکان دهنده و رقت انگیز انداخته است.
دولت و وزارتخانه های عریض و طویل امنیتی، رسیدگی به حوادث، مهاجرین و... دست کم بخشی از بودجه هنگلفتی را که به بهانه کمک به مردم در شرایط اضطراری دریافت می کنند، باید به گرسنگان بی پشتوانه ولسوالی پشتونکوت و هزاران نفر دیگر در دیگر نقاط کشور اختصاص دهند که مظلومانه قربانی بازی نفرت انگیز صلح و جنگ دولت و امریکا با طالبان و داعش و... می شوند.
زنان و کودکان پشتونکوت، هیچ گناهی ندارند، جز اینکه ساکن کشوری هستند که هرگز به آنها تعلق نداشته است؛ کشوری که قدرت های جهانخوار به منظور تاراج منابع زیرزمینی و دارایی های ملی و همچنین بهره گیری از موقعیت ژئواستراتژيک آن برای زیر نظر داشتن رقبای سنتی خود در چهارسوی جهان، همواره به آن چشم طمع داشته اند و به همین دلیل، صلح و ثبات و آرامش و رفاه را از ساکنان بومی آن برای همیشه، سلب کرده اند.
طالبان هم بخشی از پروژه سلطه دایمی قدرت های بیگانه بر افغانستان هستند؛ چه اگر چنین نبود اینگونه مردم افغانستان را در حد مرگ، گرسنگی نمی دادند و زنان و کودکان این سرزمین را از نعمت اولیه حیات که حق مسلم هر انسان و موهبت بی دریغ الهی برای همه ابناء بشر صرف نظر از هویت، نژاد، تبار، مذهب یا ملیت آنهاست، محروم نمی کردند. طالبان اگر مزدور بیگانه نبودند، نیروهای خارجی مستقر در افغانستان به سرعت، محاصره پشتونکوت را می شکستند و مردم آن ولسوالی از معرض این مجازات مرگبار نجات می دادند. روشن است که طالبان و امریکا هردو مکمل همدیگر در این بازی خونین با سرنوشت افغانستان هستند و مردم افغانستان، تنها قربانیان این بازی بی پایان هستند.
جاوید بیدار؛ سخنگوی والی فاریاب نیز می‌گوید طالبان سه روستا را در این منطقه محاصره کردند که شمار نفوس آنها به ۵۰۰ تا ۶۰۰ خانواده می‌رسد.
او می‌گوید که طالبان تمام عبور و مرورها را در مسیر این روستاها متوقف کرده اند و حتی اجازه رسیدن مواد غذایی را نیز به منطقه نمی‌دهند.
آقای بیدار می‌گوید این وضعیت سبب شده که دو نفر در منطقه به شمول یک کودک از گرسنگی و سه نفر دیگر به دلیل بیماری جان بدهند.
سخنگوی والی فاریاب می‌گوید گفتگوهای ریش سفیدان و بزرگان منطقه با طالبان برای حل این مشکل آغاز شده و در صورت نتیجه ندادن، آنها اقدام به راه اندازی عملیات نظامی خواهند کرد.
در خبری دیگر نیز آمده است که نیروهای امنیتی مستقر در آن منطقه، روزه گرفته و سهمیه نان خشک شان را به خانواده های گرسنه داده اند.
فراموش نکنیم که این اتفاق در یمن تحت تجاوز رژيم سعودی و اعراب و امریکا و اروپایی ها یا یک کشور افریقایی قحطی زده، رخ نمی دهد؛ بلکه در زیر سایه حکومت وحدت ملی و در «جمهوری اسلامی افغانستان» صورت می گیرد که سالانه میلیاردها دالر از کمک های جهانی را تاراج می کند و همزمان، میزبان هزاران نیروی نظامی خارجی به بهانه مبارزه با تروریزم است؛ اما مردم آن، در محاصره تروریست های بی رحم، از گرسنگی جان می دهند.
این مایه ننگ و شرم کسانی است که همه روزه در کابل و نشست های بین المللی، ادعای مبارزه با فساد سر می دهند و از تاریخ ۵۰۰۰ ساله و تبدیل افغانستان به چهارراه اقتصادی آسیا سخن می گویند.
اگر مبارزه با طالبان به دلیل پروژه صلحی که امریکا به پیش می برد، دیگر برای دولت افغانستان و حامیان خارجی آن، اهمیت و اولویت ندارد، دست کم حمایت از مردمی که همچنان مظلومانه قربانی سلطه تروریزم می شوند و کودکان بی گناهی که از قحطی و گرسنگی می میرند، وظیفه ابتدایی دولت و سازمان های بین المللی همسو با آن است.
در این میان، هیچ تفاوتی نمی کند که خانواده های شیعه و هزاره با آواره شدن در جنگ های جاغوری و مالستان، از سرما و گرسنگی جان بدهند یا زنان و کودکان سنی مذهب پشتون در ولسوالی پشتونکوت فاریاب. این هزینه ها و تبعات این جنگ دروغین و تحمیلی به خاطر منافع سلطه گرانه قدرت های جهانخوار است که مردم افغانستان را بی هیچ مرز و محدودیتی، به این روزگار تکان دهنده و رقت انگیز انداخته است.
دولت و وزارتخانه های عریض و طویل امنیتی، رسیدگی به حوادث، مهاجرین و... دست کم بخشی از بودجه هنگلفتی را که به بهانه کمک به مردم در شرایط اضطراری دریافت می کنند، باید به گرسنگان بی پشتوانه ولسوالی پشتونکوت و هزاران نفر دیگر در دیگر نقاط کشور اختصاص دهند که مظلومانه قربانی بازی نفرت انگیز صلح و جنگ دولت و امریکا با طالبان و داعش و... می شوند.
زنان و کودکان پشتونکوت، هیچ گناهی ندارند، جز اینکه ساکن کشوری هستند که هرگز به آنها تعلق نداشته است؛ کشوری که قدرت های جهانخوار به منظور تاراج منابع زیرزمینی و دارایی های ملی و همچنین بهره گیری از موقعیت ژئواستراتژيک آن برای زیر نظر داشتن رقبای سنتی خود در چهارسوی جهان، همواره به آن چشم طمع داشته اند و به همین دلیل، صلح و ثبات و آرامش و رفاه را از ساکنان بومی آن برای همیشه، سلب کرده اند.
طالبان هم بخشی از پروژه سلطه دایمی قدرت های بیگانه بر افغانستان هستند؛ چه اگر چنین نبود اینگونه مردم افغانستان را در حد مرگ، گرسنگی نمی دادند و زنان و کودکان این سرزمین را از نعمت اولیه حیات که حق مسلم هر انسان و موهبت بی دریغ الهی برای همه ابناء بشر صرف نظر از هویت، نژاد، تبار، مذهب یا ملیت آنهاست، محروم نمی کردند. طالبان اگر مزدور بیگانه نبودند، نیروهای خارجی مستقر در افغانستان به سرعت، محاصره پشتونکوت را می شکستند و مردم آن ولسوالی از معرض این مجازات مرگبار نجات می دادند. روشن است که طالبان و امریکا هردو مکمل همدیگر در این بازی خونین با سرنوشت افغانستان هستند و مردم افغانستان، تنها قربانیان این بازی بی پایان هستند.
