سی و دومین کنفرانس بین المللی وحدت اسلامی در تهران برگزار شده است. وحدت حلقه مفقوده سلسله کشورهای مسلمان و جوامع اسلامی است؛ سرزمین های وسیعی که آکنده از منابع سرشار زیرزمینی، دارایی های غیر قابل محاسبه ملی و ذخایر نادر و کمیاب از کالاهای استراتژيک مورد نیاز اقتصاد مدرن امروز هستند؛ اما خود در نهایت فقر و فلاکت زندگی می کنند. اکثر جوامع اسلامی در آشوب و بحران و جنگ و مهاجرت و بیکاری و عقب ماندگی و نیاز به مایحتاج ابتدایی و اولیه، به سر می برند. عامل اصلی بسیاری از این فجایع و بحران ها، استیلای بی چون و چرای قدرت های جهانخوار خارجی است.
استعمار نمی گذارد تا مسلمانان بر سرنوشت خویش، مسلط باشند، در اوطان و سرزمین های خویش، به رفاه و آسایش و امنیت، دسرسی داشته باشند و از دولت های پاسخگو، مسؤول و منتخب بهره داشته باشند. هیچیک از این موارد، به نفع سلطه استعمار نیست و در صورت وجود این موارد در سرزمین ها و کشورهای اسلامی، استعمارگران دیگر نمی توانند مسلمانان را با ذلت و خواری و حقارت، به بند بکشند و یا به عنوان نیروی انسانی ارزان، با پذیرش میلیون ها مهاجر، آنها را تحت کنترل و قیمومیت خود درآورده و فرزندان آنها را بر اساس الگوها و ارزش های فرهنگی و ایدئولوژيک خود، تربیت نمایند.
رمز پیروزی استعمارگران و استیلای آنها بر ثروت و سیاست و قدرت و منابع اقتصادی و سرنوشت جمعی ملت های مسلمان، ایجاد تفرقه و نفاق میان فرقه ها و نحله های مختلف اسلامی است.
استعمارگران می دانند که اگر مسلمانان به وحدت برسند، به همه چیز خواهند رسید. بنابراین، آنها هرگز اجازه نمی دهند که کشورهای مسلمان، از استقلال برخوردار شده و ندای وحدت سردهند.
کشورهایی نیز که اکنون در مسیر استقلال از سیطره و قیمومیت غرب، قدم برمی دارند، با تهدید و تحریم و تحقیر به بهانه های واهی، تاوان سنگینی برای این رویکردهای خویش پرداخته اند؛ زیرا برای غرب، تنها رژيم هایی مورد قبول هستند که طبق میل و خواسته آنها عمل کنند.
نمونه بارز آن، رژيم بدنام و قرون وسطایی سعودی است؛ رژيمی که حاکمان عیاش و شکم‌پرست و شهوتران آن، یک ملت بزرگ را به گروگان گرفته اند، یک سلطنت مطلقه خانوادگی را بر آن، تحمیل کرده و حتی نام کشوری را که سرزمین وحی و میزبان مقدس ترین اماکن اسلامی است، به نام یک خانواده، تغییر داده اند و با استفاده از دالرهای نفتی، آتش جنگ را در سرزمین های اسلامی، شعله ور کرده، از تروریزم و تکفیری گری و کشتار و قتل عام و گرسنگی دادن مسلمانان دیگر برای کسب رضایت و جلب حمایت ارباب استعمارگر و اسلام ستیز خود در اسراییل و امریکا و اروپا، حمایت و پشتیبانی مستقیم می کنند.
این رژيم، نماینده عینی و برون داد بیرونی یک ایدئولوژي منحط و وحشی و خطرناک استعماری به نام وهابیت است که علیه باورهای اساسی و آموزه های اصلی اسلام اصیل، به مبارزه برخاسته، شیعه و سنی را در برابر همدیگر قرار داده و خود، هم شیعیان را تکفیر می کند و می کشد و هم اهل سنت معتدل و میانه رو حنفی را به «شرک» متهم کرده و مهدورالدم می داند.
خونریزی های اخیر کابل که علمای اهل سنت و جماعت را هدف گرفت، تنها یکی از نمونه های عملی تفکر خطرناکی است که از سوی رژيم سعودی و قدرت های غربی و صهیونیستی مسلط بر آن، حمایت شده و رواج داده می شود.
بنابراین، وحدت اسلامی، نخستین قربانی استعمار خارجی در کشورهای اسلامی است و رهبران، دولت ها و علمایی که دغدغه وحدت اسلامی دارند، باید خود را مهیای مبارزه ای جدی، آگاهانه و فراگیر با استعمار خارجی کرده و همزمان، با جریان های فکری، رژيم های سرکوبگر و گروه های تروریستی مورد حمایت آن در داخل سرزمین های اسلامی هم به مبارزه برخیزند.
استعمار نمی گذارد تا مسلمانان بر سرنوشت خویش، مسلط باشند، در اوطان و سرزمین های خویش، به رفاه و آسایش و امنیت، دسرسی داشته باشند و از دولت های پاسخگو، مسؤول و منتخب بهره داشته باشند. هیچیک از این موارد، به نفع سلطه استعمار نیست و در صورت وجود این موارد در سرزمین ها و کشورهای اسلامی، استعمارگران دیگر نمی توانند مسلمانان را با ذلت و خواری و حقارت، به بند بکشند و یا به عنوان نیروی انسانی ارزان، با پذیرش میلیون ها مهاجر، آنها را تحت کنترل و قیمومیت خود درآورده و فرزندان آنها را بر اساس الگوها و ارزش های فرهنگی و ایدئولوژيک خود، تربیت نمایند.
رمز پیروزی استعمارگران و استیلای آنها بر ثروت و سیاست و قدرت و منابع اقتصادی و سرنوشت جمعی ملت های مسلمان، ایجاد تفرقه و نفاق میان فرقه ها و نحله های مختلف اسلامی است.
استعمارگران می دانند که اگر مسلمانان به وحدت برسند، به همه چیز خواهند رسید. بنابراین، آنها هرگز اجازه نمی دهند که کشورهای مسلمان، از استقلال برخوردار شده و ندای وحدت سردهند.
کشورهایی نیز که اکنون در مسیر استقلال از سیطره و قیمومیت غرب، قدم برمی دارند، با تهدید و تحریم و تحقیر به بهانه های واهی، تاوان سنگینی برای این رویکردهای خویش پرداخته اند؛ زیرا برای غرب، تنها رژيم هایی مورد قبول هستند که طبق میل و خواسته آنها عمل کنند.
نمونه بارز آن، رژيم بدنام و قرون وسطایی سعودی است؛ رژيمی که حاکمان عیاش و شکم‌پرست و شهوتران آن، یک ملت بزرگ را به گروگان گرفته اند، یک سلطنت مطلقه خانوادگی را بر آن، تحمیل کرده و حتی نام کشوری را که سرزمین وحی و میزبان مقدس ترین اماکن اسلامی است، به نام یک خانواده، تغییر داده اند و با استفاده از دالرهای نفتی، آتش جنگ را در سرزمین های اسلامی، شعله ور کرده، از تروریزم و تکفیری گری و کشتار و قتل عام و گرسنگی دادن مسلمانان دیگر برای کسب رضایت و جلب حمایت ارباب استعمارگر و اسلام ستیز خود در اسراییل و امریکا و اروپا، حمایت و پشتیبانی مستقیم می کنند.
این رژيم، نماینده عینی و برون داد بیرونی یک ایدئولوژي منحط و وحشی و خطرناک استعماری به نام وهابیت است که علیه باورهای اساسی و آموزه های اصلی اسلام اصیل، به مبارزه برخاسته، شیعه و سنی را در برابر همدیگر قرار داده و خود، هم شیعیان را تکفیر می کند و می کشد و هم اهل سنت معتدل و میانه رو حنفی را به «شرک» متهم کرده و مهدورالدم می داند.
خونریزی های اخیر کابل که علمای اهل سنت و جماعت را هدف گرفت، تنها یکی از نمونه های عملی تفکر خطرناکی است که از سوی رژيم سعودی و قدرت های غربی و صهیونیستی مسلط بر آن، حمایت شده و رواج داده می شود.
بنابراین، وحدت اسلامی، نخستین قربانی استعمار خارجی در کشورهای اسلامی است و رهبران، دولت ها و علمایی که دغدغه وحدت اسلامی دارند، باید خود را مهیای مبارزه ای جدی، آگاهانه و فراگیر با استعمار خارجی کرده و همزمان، با جریان های فکری، رژيم های سرکوبگر و گروه های تروریستی مورد حمایت آن در داخل سرزمین های اسلامی هم به مبارزه برخیزند.
