منابعی از سفر محمد کریم خلیلی، رییس شورای عالی صلح افغانستان به تهران خبر می‌دهد.
این منبع گفته که آقای خلیلی روز شنبه هفته آینده (12 عقرب) در رأس یک هیأت از شورای عالی صلح به تهران سفر می‌کند.
به گفته این منبع، این سفر به دعوت جواد ظریف، وزیر امورخارجه ایران صورت می‌گیرد.
این در حالی است که پیش از این و به دنبال تلاش‌های مختلف کشورهای منطقه و جهان برای زمینه‌سازی گفتگوهای صلح افغانستان، وزارت خارجه ایران گفته بود که اگر دولت افغانستان بخواهد، این کشور از هر کمکی که بتواند برای ایجاد تفاهم میان دولت و تمام گروه‌ها انجام بدهد، دریغ نخواهد کرد.
عباس عراقچی؛ معاون وزارت امور خارجه ایران نیز در سفر 20 سنبله خود به کابل، در دیدار با رییس اجرایی حکومت اعلام کرد که این کشور از ابتکار دولت افغانستان برای حفظ وحدت ملی، تأمین ثبات، صلح و امنیت حمایت می‌کند.
این در حالی است که به باور ناظران، ایران به عنوان همسایه افغانستان و از قدرت های مؤثر در معادلات بزرگ منطقه ای، هنوز جایگاه شایسته خود در روند صلح افغانستان را بازنیافته است و این نشان می دهد که روند صلح افغانستان، همچنان پروژه ای سیاسی در انحصار قدرت های خارجی است.
از نظر منافع و اصول سیاست خارجی افغانستان به عنوان یک واحد سیاسی مستقل، اینکه ایران در روند صلح، سهم و نقشی نداشته باشد؛ اما قدرت های بزرگ خارجی که هیچگونه اشتراکاتی با افغانستان ندارند و هزاران کیلومتر آنسوتر، از غربی ترین نقطه جهان به افغانستان، لشکرکشی کرده اند، سرنوشت این روند مهم مربوط به امنیت، حاکمیت ملی و استقلال و ثبات سیاسی افغانستان را در اختیار داشته باشند، نه عادلانه است و نه عاقلانه.
ایران در افغانستان، منافع مشروعی دارد که باید در هرگونه روند صلحی در نظر گرفته شود؛ همانگونه که تحولات داخلی ایران، برای افغانستان مهم است و بی ثباتی و بحران در ایران، به سود امنیت ملی افغانستان به عنوان کشور همسایه ایران نیست و کابل از آن حمایت نخواهد کرد.
با توجه به این مسایل، انتظار می رود سفر پیش روی آقای خلیلی به تهران، بتواند انزوا و حاشیه نشینی جمهوری اسلامی ایران در روند صلح افغانستان را برطرف کند و به تهران به عنوان یک طرف مؤثر و حامی ثبات و اقتدار و پایداری ملی افغانستان، امکان بدهد که سهم شایسته و عادلانه خود در روند صلح را ایفا کند.
از سوی دیگر، به باور آگاهان، افغانستان همانگونه که تاکنون نشان داده است، از این پس نیز نیازمند است تا بر خصومت دیرینه موجود میان امریکا و ایران، غلبه کند و منافع ملی خود را از درگیر شدن در خصومت دو قدرت، برکنار بدارد. تحقق این هدف مهم، نیازمند توجه به سهم و جایگاه و قدرت غیر قابل انکار تهران در معادلات منطقه ای از جمله روند صلح افغانستان است.
در این شکی نیست که روند صلح، اصولا یک مسأله مربوط به حاکمیت ملی و سرنوشت سیاسی افغانستان است و باید تحت مالکیت و رهبری افغان ها باشد؛ اما اول اینکه اکنون این مهم، نادیده گرفته می شود و این تنها امریکاست که با نقض حاکمیت ملی و اصول استقلال سیاسی افغانستان، به صورت مستقیم با طالبان، وارد گفتگو شده و دولت افغانستان دور از این دایره باقی مانده است. مسأله دوم هم این است که بخشی از صلح افغانستان، ابعاد منطقه ای و بین المللی دارد که تنها با همکاری صادقانه قدرت های مؤثر خارجی با همدیگر و دست برداشتن آنها از تضاد منافع، جنگ های نیابتی و اهداف هژمونیک خود در افغانستان است که می توان به راه حلی دایمی و پایدار در خصوص آن دست یافت.
با توجه به این مسایل، این عادلانه نیست که امریکا و اروپا و اعراب در روند صلح افغانستان، سهم داشته باشند و محورهای اصلی این پروسه ملی را در انحصار و کنترل خود، حفظ کنند؛ اما قدرت های مهم و مؤثری مانند ایران و روسیه و هند، آگاهانه و عامدانه، بیرون از این دایره قرار بگیرند و اجازه نداشته باشند از منافع مشروع خود در آینده سیاسی افغانستان، از مسیرهای قانونی، صیانت کنند.
سهیم سازی همه قدرت های منطقه ای و بین المللی مؤثر بر وضعیت امروز افغانستان در روند صلح، نشانگر استراتژي سیاست خارجی مستقل و چندجانبه گرای کابل است و اگر به کار بسته شود، ثابت می کند که افغانستان یک کشور مستقل است و در خصوص تصمیم گیری درباره مسایل مرتبط با حاکمیت ملی خود، از کسی اجازه نمی گیرد. بنابراین، انتظار می رود در سفر آتی رییس شورای عالی صلح به تهران، این مهم، محقق شود.
این منبع گفته که آقای خلیلی روز شنبه هفته آینده (12 عقرب) در رأس یک هیأت از شورای عالی صلح به تهران سفر می‌کند.
به گفته این منبع، این سفر به دعوت جواد ظریف، وزیر امورخارجه ایران صورت می‌گیرد.
این در حالی است که پیش از این و به دنبال تلاش‌های مختلف کشورهای منطقه و جهان برای زمینه‌سازی گفتگوهای صلح افغانستان، وزارت خارجه ایران گفته بود که اگر دولت افغانستان بخواهد، این کشور از هر کمکی که بتواند برای ایجاد تفاهم میان دولت و تمام گروه‌ها انجام بدهد، دریغ نخواهد کرد.
عباس عراقچی؛ معاون وزارت امور خارجه ایران نیز در سفر 20 سنبله خود به کابل، در دیدار با رییس اجرایی حکومت اعلام کرد که این کشور از ابتکار دولت افغانستان برای حفظ وحدت ملی، تأمین ثبات، صلح و امنیت حمایت می‌کند.
این در حالی است که به باور ناظران، ایران به عنوان همسایه افغانستان و از قدرت های مؤثر در معادلات بزرگ منطقه ای، هنوز جایگاه شایسته خود در روند صلح افغانستان را بازنیافته است و این نشان می دهد که روند صلح افغانستان، همچنان پروژه ای سیاسی در انحصار قدرت های خارجی است.
از نظر منافع و اصول سیاست خارجی افغانستان به عنوان یک واحد سیاسی مستقل، اینکه ایران در روند صلح، سهم و نقشی نداشته باشد؛ اما قدرت های بزرگ خارجی که هیچگونه اشتراکاتی با افغانستان ندارند و هزاران کیلومتر آنسوتر، از غربی ترین نقطه جهان به افغانستان، لشکرکشی کرده اند، سرنوشت این روند مهم مربوط به امنیت، حاکمیت ملی و استقلال و ثبات سیاسی افغانستان را در اختیار داشته باشند، نه عادلانه است و نه عاقلانه.
ایران در افغانستان، منافع مشروعی دارد که باید در هرگونه روند صلحی در نظر گرفته شود؛ همانگونه که تحولات داخلی ایران، برای افغانستان مهم است و بی ثباتی و بحران در ایران، به سود امنیت ملی افغانستان به عنوان کشور همسایه ایران نیست و کابل از آن حمایت نخواهد کرد.
با توجه به این مسایل، انتظار می رود سفر پیش روی آقای خلیلی به تهران، بتواند انزوا و حاشیه نشینی جمهوری اسلامی ایران در روند صلح افغانستان را برطرف کند و به تهران به عنوان یک طرف مؤثر و حامی ثبات و اقتدار و پایداری ملی افغانستان، امکان بدهد که سهم شایسته و عادلانه خود در روند صلح را ایفا کند.
از سوی دیگر، به باور آگاهان، افغانستان همانگونه که تاکنون نشان داده است، از این پس نیز نیازمند است تا بر خصومت دیرینه موجود میان امریکا و ایران، غلبه کند و منافع ملی خود را از درگیر شدن در خصومت دو قدرت، برکنار بدارد. تحقق این هدف مهم، نیازمند توجه به سهم و جایگاه و قدرت غیر قابل انکار تهران در معادلات منطقه ای از جمله روند صلح افغانستان است.
در این شکی نیست که روند صلح، اصولا یک مسأله مربوط به حاکمیت ملی و سرنوشت سیاسی افغانستان است و باید تحت مالکیت و رهبری افغان ها باشد؛ اما اول اینکه اکنون این مهم، نادیده گرفته می شود و این تنها امریکاست که با نقض حاکمیت ملی و اصول استقلال سیاسی افغانستان، به صورت مستقیم با طالبان، وارد گفتگو شده و دولت افغانستان دور از این دایره باقی مانده است. مسأله دوم هم این است که بخشی از صلح افغانستان، ابعاد منطقه ای و بین المللی دارد که تنها با همکاری صادقانه قدرت های مؤثر خارجی با همدیگر و دست برداشتن آنها از تضاد منافع، جنگ های نیابتی و اهداف هژمونیک خود در افغانستان است که می توان به راه حلی دایمی و پایدار در خصوص آن دست یافت.
با توجه به این مسایل، این عادلانه نیست که امریکا و اروپا و اعراب در روند صلح افغانستان، سهم داشته باشند و محورهای اصلی این پروسه ملی را در انحصار و کنترل خود، حفظ کنند؛ اما قدرت های مهم و مؤثری مانند ایران و روسیه و هند، آگاهانه و عامدانه، بیرون از این دایره قرار بگیرند و اجازه نداشته باشند از منافع مشروع خود در آینده سیاسی افغانستان، از مسیرهای قانونی، صیانت کنند.
سهیم سازی همه قدرت های منطقه ای و بین المللی مؤثر بر وضعیت امروز افغانستان در روند صلح، نشانگر استراتژي سیاست خارجی مستقل و چندجانبه گرای کابل است و اگر به کار بسته شود، ثابت می کند که افغانستان یک کشور مستقل است و در خصوص تصمیم گیری درباره مسایل مرتبط با حاکمیت ملی خود، از کسی اجازه نمی گیرد. بنابراین، انتظار می رود در سفر آتی رییس شورای عالی صلح به تهران، این مهم، محقق شود.
