طالبان تایید کردند که تیم مذاکراتی دفتر سیاسی این گروه در قطر، در راستای حل مشکلات جنگ و صلح در افغانستان با زلمی خلیلزاد؛ نماینده ویژه امریکا در امور صلح، دیدار و گفتگو کرد.
طالبان اعلام کرده که تیم مذاکراتی دفتر سیاسی این گروه در دیدار با نماینده امریکا در خصوص پایان اشغال و حل مسالمت آمیز مشکل افغانستان گفتگو کرده است.
در بیانیه طالبان آمده است که شیرمحمد عباس استانکزی؛ رئیس دفتر سیاسی، عبدالسلام حنفی؛ معاون دفتر سیاسی، شهاب الدین دلاور، دین محمد حنیف، محمد زاهد احمدزی و محمد سهیل شاهین؛ اعضای دفتر سیاسی با زلمی خلیلزاد؛ نمایندۀ ویژۀ امریکا دیدار کرده اند.
نمایندگان طالبان حضور نیروهای خارجی را مانعی جدی در راستای حل مشکلات و آرامش واقعی خوانده و اظهار داشته اند: افغانستان یک کشور اسلامی بوده و ارزش ها و ثقافت اسلامی دارد، با توجه با آن باید برای حل واقعی و افغان‌شمول تلاش شود.
طرفین همچنین روی بررسی و برگزاری نشست صلح در آینده موافقت کرده اند.
دیدار آقای خلیلزاد با نمایندگان سیاسی طالبان در قطر، تا حدود زیادی غیرمنتظره بود؛ زیرا پیش از این، برخی از اعضای پیشین گروه طالبان، گفته بودند که این گروه، با خلیلزاد «افغانی» مذاکره نخواهند کرد.
با این حال، این دیدار، در نهایت صورت گرفت و این نشان می دهد که تابوی مذاکره میان طالبان و مقام های امریکایی، دیگر به طور کامل شکسته شده و این رویداد به امری عادی و پذیرفته شده، بدل شده است.
این در شرایطی است که تا همین چند ماه پیش، دولت به رهبری ترامپ در امریکا هرگونه مذاکره مستقیم میان امریکا و طالبان را مردود می دانست و استدلال می کرد که طرف اصلی گفتگوهای صلح، دولت افغانستان است و امریکا نیز از صلح تحت رهبری و مالکیت افغان ها حمایت می کند.
با این وصف، اکنون به باور کارشناسان، مشخص می شود که امریکا حتی اگر روی میز مذاکره، به طالبان امتیاز ندهد، همین که پیش شرط آن گروه برای مذاکره مستقیم میان دوطرف بدون دخالت و حضور دولت افغانستان را قبول کرده، در واقعیت امر، مجبور به عقب نشینی از موضع پیشین خود شده است.
از سوی دیگر، دیدار خلیلزاد با نمایندگان طالبان نیز بی تردید، دیدار میان یک نماینده ارشد دولت امریکا و طالبان به حساب می آید و هرگز نباید تصور کرد که دفتر سیاسی طالبان با این اقدام، به دولت کابل، چراغ سبز نشان داده است که مذاکرات مستقیم رسمی با نمایندگان کابل نیز از نظر این گروه، بلامانع است.
با این وجود، نفس عادی سازی مذاکره میان طالبان و نمایندگان دولت امریکا امر مهمی نیست. مادامی که در افغانستان، جنگ جریان دارد و تا زمانی که عامل اصلی جنگ و خشونت و خون ریزی و ترور و کشتار غیر نظامیان و... حضور همزمان نیروهای خارجی به رهبری امریکا و هزاران نیروی تروریستی وابسته به طالبان باشد، چنین رویدادهایی بنفسه ارزش واقعی ندارد و صرفا یک بازی سیاسی و تبلیغاتی خواهد بود.
بنابراین، این پرسش، همچنان به قوت خود باقی است که آیا خلیلزاد می تواند طلسم آشتی ناپذیری طالبان را بشکند و آن گروه را مجبور به حضور در میز مذاکره کند یاخیر؟
این پرسش به ویژه از این حیث اهمیت دارد که طالبان همچنان مذاکره مستقیم و رسمی با دولت کابل را رد می کند و می گوید که طرف اصلی گفتگوهای آن گروه، دولت امریکاست؛ زیرا امریکا عامل اشغال و فرمانده جنگ است؛ نه دولت کابل که از دید آن گروه، دست نشانده و بی صلاحیت است.
بنابراین، زمانی می توان نتیجه گرفت که مأموریت دیپلماتیک خلیلزاد، موفق بوده است که او بتواند طالبان را بر سر میز مذاکره با دولت افغانستان بکشاند و امریکا از نقش کنونی خود، کنار بکشد و صرفا ناظر و تسهیل کننده صلحی واقعا «افغانی» و مرتبط با سرنوشت جمعی مردم افغانستان باشد.
هیچیک از این موارد، تاکنون محقق نشده و این خواسته اصلی مردم افغانستان است؛ صرف نظر از اینکه حتی پس از آغاز روند گفتگوهای رسمی طالبان و دولت، وضعیت کنونی حاکم بر روند صلح باید تغییر کند، این روند، شفاف سازی و ابهام زدایی شود و ابعاد و زوایای مبهم و تاریک آن، کاملا روشن گردد و مهم تر از همه اینها اینکه صلح از یک بازی قومی به یک روند همه شمول ملی تبدیل شود تا همه اقوام بتوانند در آیینه آن، سرنوشت آینده خود را ترسیم و تصویر کنند.
طالبان اعلام کرده که تیم مذاکراتی دفتر سیاسی این گروه در دیدار با نماینده امریکا در خصوص پایان اشغال و حل مسالمت آمیز مشکل افغانستان گفتگو کرده است.
در بیانیه طالبان آمده است که شیرمحمد عباس استانکزی؛ رئیس دفتر سیاسی، عبدالسلام حنفی؛ معاون دفتر سیاسی، شهاب الدین دلاور، دین محمد حنیف، محمد زاهد احمدزی و محمد سهیل شاهین؛ اعضای دفتر سیاسی با زلمی خلیلزاد؛ نمایندۀ ویژۀ امریکا دیدار کرده اند.
نمایندگان طالبان حضور نیروهای خارجی را مانعی جدی در راستای حل مشکلات و آرامش واقعی خوانده و اظهار داشته اند: افغانستان یک کشور اسلامی بوده و ارزش ها و ثقافت اسلامی دارد، با توجه با آن باید برای حل واقعی و افغان‌شمول تلاش شود.
طرفین همچنین روی بررسی و برگزاری نشست صلح در آینده موافقت کرده اند.
دیدار آقای خلیلزاد با نمایندگان سیاسی طالبان در قطر، تا حدود زیادی غیرمنتظره بود؛ زیرا پیش از این، برخی از اعضای پیشین گروه طالبان، گفته بودند که این گروه، با خلیلزاد «افغانی» مذاکره نخواهند کرد.
با این حال، این دیدار، در نهایت صورت گرفت و این نشان می دهد که تابوی مذاکره میان طالبان و مقام های امریکایی، دیگر به طور کامل شکسته شده و این رویداد به امری عادی و پذیرفته شده، بدل شده است.
این در شرایطی است که تا همین چند ماه پیش، دولت به رهبری ترامپ در امریکا هرگونه مذاکره مستقیم میان امریکا و طالبان را مردود می دانست و استدلال می کرد که طرف اصلی گفتگوهای صلح، دولت افغانستان است و امریکا نیز از صلح تحت رهبری و مالکیت افغان ها حمایت می کند.
با این وصف، اکنون به باور کارشناسان، مشخص می شود که امریکا حتی اگر روی میز مذاکره، به طالبان امتیاز ندهد، همین که پیش شرط آن گروه برای مذاکره مستقیم میان دوطرف بدون دخالت و حضور دولت افغانستان را قبول کرده، در واقعیت امر، مجبور به عقب نشینی از موضع پیشین خود شده است.
از سوی دیگر، دیدار خلیلزاد با نمایندگان طالبان نیز بی تردید، دیدار میان یک نماینده ارشد دولت امریکا و طالبان به حساب می آید و هرگز نباید تصور کرد که دفتر سیاسی طالبان با این اقدام، به دولت کابل، چراغ سبز نشان داده است که مذاکرات مستقیم رسمی با نمایندگان کابل نیز از نظر این گروه، بلامانع است.
با این وجود، نفس عادی سازی مذاکره میان طالبان و نمایندگان دولت امریکا امر مهمی نیست. مادامی که در افغانستان، جنگ جریان دارد و تا زمانی که عامل اصلی جنگ و خشونت و خون ریزی و ترور و کشتار غیر نظامیان و... حضور همزمان نیروهای خارجی به رهبری امریکا و هزاران نیروی تروریستی وابسته به طالبان باشد، چنین رویدادهایی بنفسه ارزش واقعی ندارد و صرفا یک بازی سیاسی و تبلیغاتی خواهد بود.
بنابراین، این پرسش، همچنان به قوت خود باقی است که آیا خلیلزاد می تواند طلسم آشتی ناپذیری طالبان را بشکند و آن گروه را مجبور به حضور در میز مذاکره کند یاخیر؟
این پرسش به ویژه از این حیث اهمیت دارد که طالبان همچنان مذاکره مستقیم و رسمی با دولت کابل را رد می کند و می گوید که طرف اصلی گفتگوهای آن گروه، دولت امریکاست؛ زیرا امریکا عامل اشغال و فرمانده جنگ است؛ نه دولت کابل که از دید آن گروه، دست نشانده و بی صلاحیت است.
بنابراین، زمانی می توان نتیجه گرفت که مأموریت دیپلماتیک خلیلزاد، موفق بوده است که او بتواند طالبان را بر سر میز مذاکره با دولت افغانستان بکشاند و امریکا از نقش کنونی خود، کنار بکشد و صرفا ناظر و تسهیل کننده صلحی واقعا «افغانی» و مرتبط با سرنوشت جمعی مردم افغانستان باشد.
هیچیک از این موارد، تاکنون محقق نشده و این خواسته اصلی مردم افغانستان است؛ صرف نظر از اینکه حتی پس از آغاز روند گفتگوهای رسمی طالبان و دولت، وضعیت کنونی حاکم بر روند صلح باید تغییر کند، این روند، شفاف سازی و ابهام زدایی شود و ابعاد و زوایای مبهم و تاریک آن، کاملا روشن گردد و مهم تر از همه اینها اینکه صلح از یک بازی قومی به یک روند همه شمول ملی تبدیل شود تا همه اقوام بتوانند در آیینه آن، سرنوشت آینده خود را ترسیم و تصویر کنند.
