رییس جمهور غنی با شاه‌محمود قریشی؛ وزیر خارجه پاکستان در ارگ ریاست جمهوری دیدار و گفتگو کرده است.
ارگ ریاست جمهوری گفته که رییس جمهور در این دیدار پیرامون موضوعات مختلف به شمول امنیت، صلح و ثبات در منطقه، مبارزه مشترک با تروریزم و تطبیق پلان عمل افغانستان و پاکستان بحث و گفتگو کرده است.
رییس جمهور پلان عمل افغانستان و پاکستان را با اهمیت خوانده و گفته است که این پلان همه جانبه است و مؤثریت آن پس از عملی شدن، مورد توجه قرار خواهد گرفت.
در این دیدار بر حمایت پاکستان از روند صلح به رهبری افغان‌ها نیز تاکید شده است.
وزیر خارجه پاکستان صبح روز شنبه (۲۴ سنبله) در رأس یک هیأت بلندپایه دولتی وارد کابل شد و با شماری از مسؤولان ارشد حکومتی افغانستان گفتگو کرد.
پس از پیروزی عمران خان در انتخابات پارلمانی پاکستان و انتخاب او به عنوان نخست وزیر آن کشور، امیدهای افغانستان برای حل منازعات طولانی حاکم بر روابط دو کشور، بار دیگر جان گرفت.
افغانستان باور دارد که تفاوت زیادی میان حکومت عمران خان و حکومت های پیشین پاکستان وجود دارد و به همین دلیل، کابل امیدوار است که بتواند در سایه رویکردهای آشتی جویانه عمران خان، طرح جدیدی برای روابط پرتنش و غالبا سرد دو کشور بریزد و فصل تازه ای در این روابط گشوده شود.
مهم ترین انتظار افغانستان از حکومت غیر نظامی پاکستان، قطع حمایت آن کشور از تروریزم، مبارزه مشترک دو کشور همسایه با آن، حمایت اسلام آباد از روند صلح تحت مالکیت و رهبری کابل و کشاندن طالبان بر سر میز مذاکره است.
از آنسو اسلام آباد هم انتظار دارد که کابل طالبان پاکستان به رهبری ملا فضل الله را که ادعا می کند در افغانستان حضور دارند و از سوی دستگاه های امنیتی کشور ما حمایت می شوند، سرکوب کند و اجازه ندهد که از طریق خاک افغانستان، قلمرو پاکستان، ناامن شود.
اسلام آباد همچنین اصرار می ورزد که خط دیورند، مرز رسمی و بین المللی میان دو کشور است و این دعوا مختومه است و کابل باید ادعاهای ارضی و مرزی خود در این زمینه را پس بگیرد و این خط را به رسمیت بشناسد.
روشن است که دوطرف انتظارهای بزرگی از همدیگر دارند؛ انتظارهایی که پیش بینی نمی شود به آسانی قابل حل و فصل باشند؛ زیرا آبشخور تاریخی این اختلاف ها، بسیار نیرومندتر از آن است که طی یک یا چند دیدار بتوان آنها را حل و فصل کرد.
از سوی دیگر، به باور بسیاری از کارشناسان، علیرغم تغییرات سیاسی بی سابقه ای که در پی انتخابات پارلمانی اخیر در آن کشور، رونما شد و سکان داران سنتی قدرت در اسلام آباد، کنار زده شدند و برخی از مهم ترین رهبران آنها اکنون یا پشت میله های زندان هستند و یا پشت میزهای محاکمه قرار دارند، این تغییرات لزوما به معنای تغییر سیاست های پایدار و بنیادین اسلام آباد در قبال کابل نخواهد بود.
ناظران در این زمینه، دو دلیل مهم ارائه می کنند؛ یکی اینکه سیاستگذار اصلی اسلام آباد در برابر افغانستان، ارتش و سازمان جاسوسی آن کشور است نه حکومت غیر نظامی اسلام آباد.
بنابراین، با وجود تغییرات و تحولات شگرفی که در بعد غیر نظامی سیاست پاکستان، رخ داده، نه قدرت ارتش کاهش پیدا کرده و نه در جایگاه تعیین کننده آن در تعیین رؤوس و محورهای اصلی سیاست خارجی آن کشور از سوی این نهاد و نهادهای زیرمجموعه آن مانند آی اس آی، تغییری ایجاد شده است.
دلیل دوم هم از دید آگاهان، این است که عمران خان حتی بیشتر از دولت های پیشین پاکستان به ارتش و نهادهای نظامی و استخباراتی آن کشور، نزدیک است.
در جریان انتخابات پارلمانی پاکستان، حتی یکی از اتهام هایی که مخالفان عمران خان وارد می کردند این بود که او از حمایت قوی ارتش برخوردار است و به کمک ارتش، به آرای مردم، دست برده و با تقلب، به پیروزی دست یافته است.
با این حساب، انتظار تغییر در سیاست خارجی پاکستان در قبال افغانستان و آب شدن یخ های رابطه میان دو همسایه، به نظر خوش بینانه و چه بسا ساده انگارانه می رسد و در حال حاضر، تنها راه برای مجبور کردن پاکستان به عمل به مسؤولیت های خود در حوزه صلح و امنیت منطقه ای، اعمال فشار از مجاری مشروع بین المللی است.
ارگ ریاست جمهوری گفته که رییس جمهور در این دیدار پیرامون موضوعات مختلف به شمول امنیت، صلح و ثبات در منطقه، مبارزه مشترک با تروریزم و تطبیق پلان عمل افغانستان و پاکستان بحث و گفتگو کرده است.
رییس جمهور پلان عمل افغانستان و پاکستان را با اهمیت خوانده و گفته است که این پلان همه جانبه است و مؤثریت آن پس از عملی شدن، مورد توجه قرار خواهد گرفت.
در این دیدار بر حمایت پاکستان از روند صلح به رهبری افغان‌ها نیز تاکید شده است.
وزیر خارجه پاکستان صبح روز شنبه (۲۴ سنبله) در رأس یک هیأت بلندپایه دولتی وارد کابل شد و با شماری از مسؤولان ارشد حکومتی افغانستان گفتگو کرد.
پس از پیروزی عمران خان در انتخابات پارلمانی پاکستان و انتخاب او به عنوان نخست وزیر آن کشور، امیدهای افغانستان برای حل منازعات طولانی حاکم بر روابط دو کشور، بار دیگر جان گرفت.
افغانستان باور دارد که تفاوت زیادی میان حکومت عمران خان و حکومت های پیشین پاکستان وجود دارد و به همین دلیل، کابل امیدوار است که بتواند در سایه رویکردهای آشتی جویانه عمران خان، طرح جدیدی برای روابط پرتنش و غالبا سرد دو کشور بریزد و فصل تازه ای در این روابط گشوده شود.
مهم ترین انتظار افغانستان از حکومت غیر نظامی پاکستان، قطع حمایت آن کشور از تروریزم، مبارزه مشترک دو کشور همسایه با آن، حمایت اسلام آباد از روند صلح تحت مالکیت و رهبری کابل و کشاندن طالبان بر سر میز مذاکره است.
از آنسو اسلام آباد هم انتظار دارد که کابل طالبان پاکستان به رهبری ملا فضل الله را که ادعا می کند در افغانستان حضور دارند و از سوی دستگاه های امنیتی کشور ما حمایت می شوند، سرکوب کند و اجازه ندهد که از طریق خاک افغانستان، قلمرو پاکستان، ناامن شود.
اسلام آباد همچنین اصرار می ورزد که خط دیورند، مرز رسمی و بین المللی میان دو کشور است و این دعوا مختومه است و کابل باید ادعاهای ارضی و مرزی خود در این زمینه را پس بگیرد و این خط را به رسمیت بشناسد.
روشن است که دوطرف انتظارهای بزرگی از همدیگر دارند؛ انتظارهایی که پیش بینی نمی شود به آسانی قابل حل و فصل باشند؛ زیرا آبشخور تاریخی این اختلاف ها، بسیار نیرومندتر از آن است که طی یک یا چند دیدار بتوان آنها را حل و فصل کرد.
از سوی دیگر، به باور بسیاری از کارشناسان، علیرغم تغییرات سیاسی بی سابقه ای که در پی انتخابات پارلمانی اخیر در آن کشور، رونما شد و سکان داران سنتی قدرت در اسلام آباد، کنار زده شدند و برخی از مهم ترین رهبران آنها اکنون یا پشت میله های زندان هستند و یا پشت میزهای محاکمه قرار دارند، این تغییرات لزوما به معنای تغییر سیاست های پایدار و بنیادین اسلام آباد در قبال کابل نخواهد بود.
ناظران در این زمینه، دو دلیل مهم ارائه می کنند؛ یکی اینکه سیاستگذار اصلی اسلام آباد در برابر افغانستان، ارتش و سازمان جاسوسی آن کشور است نه حکومت غیر نظامی اسلام آباد.
بنابراین، با وجود تغییرات و تحولات شگرفی که در بعد غیر نظامی سیاست پاکستان، رخ داده، نه قدرت ارتش کاهش پیدا کرده و نه در جایگاه تعیین کننده آن در تعیین رؤوس و محورهای اصلی سیاست خارجی آن کشور از سوی این نهاد و نهادهای زیرمجموعه آن مانند آی اس آی، تغییری ایجاد شده است.
دلیل دوم هم از دید آگاهان، این است که عمران خان حتی بیشتر از دولت های پیشین پاکستان به ارتش و نهادهای نظامی و استخباراتی آن کشور، نزدیک است.
در جریان انتخابات پارلمانی پاکستان، حتی یکی از اتهام هایی که مخالفان عمران خان وارد می کردند این بود که او از حمایت قوی ارتش برخوردار است و به کمک ارتش، به آرای مردم، دست برده و با تقلب، به پیروزی دست یافته است.
با این حساب، انتظار تغییر در سیاست خارجی پاکستان در قبال افغانستان و آب شدن یخ های رابطه میان دو همسایه، به نظر خوش بینانه و چه بسا ساده انگارانه می رسد و در حال حاضر، تنها راه برای مجبور کردن پاکستان به عمل به مسؤولیت های خود در حوزه صلح و امنیت منطقه ای، اعمال فشار از مجاری مشروع بین المللی است.
