نیروهای امنیتی در جوزجان می گویند که صدها نفر از اعضای و چندین تن از رهبران فرمانده گروه تروریستی داعش به این نیروها «تسلیم» شده اند. طالبان اما می گویند که نیروهای داعش در پی حملات همه جانبه نظامی آن گروه، مجبور شدند به نیروهای دولتی تسلیم شوند و با هلیکوپتر نجات داده شد.
بر اساس ادعای طالبان در جریان عملیات چند روزه آن گروه، همه مناطق ولسوالی درزاب به شمول سردره از وجود داعشی‌ها پاک‌سازی شد و در نتیجه، ۱۵۳ داعشی کشته، ۱۰۰ تن زخمی و ۱۳۴ تن شان زنده بازداشت شدند.
این گروه گفته است که پس از عملیات همه‌جانبه طالبان، حبیب الرحمن رهبر؛ مسؤول عمومی داعش در جوزجان، مفتی نعمت و ملا صبغت الله؛ مسؤول مالی و روابط آن گروه با ۱۵۲ تن از افراد شان به نیروهای دولتی پیوسته و با انتقال شان توسط چرخبال از آخرین ضربات طالبان، نجات داده شده‌اند.
در این میان، کارشناسان می گویند که واقعیت رویداد جوزجان و سرنوشت گروه تروریستی داعش در این منطقه در میان این دو ادعا گم شده است و هنوز کسی به درستی نمی داند که به واقع چه اتفاقی رخ داده است.
با این وصف، ناظران می گویند که حد اقل چیزی که وجود دارد این است که میان تروریست های داعش و نیروهای امنیتی داخلی و نظامیان خارجی، هیچ جنگی در درزاب و قوش تپه جوزجان جریان نداشته تا بر پایه آن، ادعای «تسلیم شدن» تروریست های تکفیری و رهبران آنها به نیروهای دولتی را بتوان تأیید و قبول کرد.
در شرایط جنگی، «تسلیم شدن» در وضعیتی معنا پیدا می کند که یکی از طرف های جنگ نتواند به جنگ با طرف مقابل ادامه دهد و تصمیم می گیرد خود را «تسلیم» کند. این در حالی است که جنگ واقعی میان نیروهای طالبان و داعش در جریان بوده، نه نیروهای امنیتی دولتی و یا نظامیان خارجی. بنابراین، نیروهای داعش باید به طالبان تسلیم می شدند نه به نیروهای دولتی.
با این حساب، این پرسش به صورت جدی مطرح می شود که آیا به راستی داعش به دولت، «تسلیم» شده یا «پناه» آورده و به تعبیر طالبان «نجات» یافته است؟
پرسش مهم دیگر این است که نیروهای دولتی در شرایطی که هیچ جنگی میان آنها و تروریست های داعش جریان نداشته، چگونه با هلیکوپتر توانستند به مناطق تحت سیطره گروه مخوف و ترسناکی مانند داعش، نفوذ کنند و با اعتماد کامل، جنگجویان و رهبران آن گروه را در حالی که حتی دست های شان نیز بسته نشده بود، از منطقه خطر، منتقل کنند؟
مسأله دیگر، تأیید ضمنی ادعای تکان دهنده طالبان از سوی برخی منابع محلی است. به عنوان نمونه، حلیمه صدف؛ عضو شورای ولایتی جوزجان به خبرگزاری آوا گفته است که تروریست های خارجی عضو داعش به وسیله «هلیکوپترهای ناشناس» از منطقه نبرد آن گروه با طالبان، خارج شده و به جای امنی منتقل شده اند.
آیا نشانه ای وجود دارد که کذب بودن این ادعا را ثابت کند؟ به عنوان مثال، در میان بیش از ۲۰۰ تروریست داعشی که گفته می شود به دولت «پیوسته اند» چند نفر از آنها خارجی هستند؟
انکار حضور شهروندان خارجی در میان تروریست های داعش، چیزی نیست که واقعیت را تغییر دهد؛ زیرا این یک واقعیت غیر قابل انکار و کاملا محرز است که از شهروندان فرانسه و دیگر کشورهای غربی تا شهروندان عربی و پاکستانی و چچنی و ازبک و تاجیک در میان اعضای داعش در افغانستان، حضور دارند.
با توجه به این پرسش ها، وضعیت پیچیده تر از آن است که به نظر می رسد.
کارشناسان می گویند دولت باید به ابهامات موجود در این زمینه پاسخ دهد و در عین حال، این مهم نیز باید روشن شود که تروریست های داعش که اکنون در اختیار نیروهای دولتی است، چه سرنوشتی پیدا می کنند.
آنها تروریست های جانی و بالفطره اند که به تحریک و با حمایت قدرت های خارجی، علیه امنیت ملی، حاکمیت و تمامیت ارضی افغانستان، اقدام خصمانه و مسلحانه کرده اند و همزمان، جرایم سنگین و مهیبی را بر علیه ساکنان مظلوم مناطق تحت سلطه خویش مرتکب شده اند؛ بنابراین، باید به سختی و به صورت علنی محاکمه و مجازات شوند؛ نه اینکه به نام «تسلیمی» یا «پیوستن» به دولت، آزاد شوند تا روزی دیگر، در منطقه ای دیگر، برای خود لانه های امن بسازند و به تحرکات تروریستی خود علیه مردم بی گناه افغانستان ادامه دهند.
دولت باید نشان دهد که با توجه به رفتاری که با نظام الدین قیصاری و همراهان او به عنوان یک فرمانده ضد تروریستی کرد، این بار با تروریست ها چه رفتاری می کند.
بر اساس ادعای طالبان در جریان عملیات چند روزه آن گروه، همه مناطق ولسوالی درزاب به شمول سردره از وجود داعشی‌ها پاک‌سازی شد و در نتیجه، ۱۵۳ داعشی کشته، ۱۰۰ تن زخمی و ۱۳۴ تن شان زنده بازداشت شدند.
این گروه گفته است که پس از عملیات همه‌جانبه طالبان، حبیب الرحمن رهبر؛ مسؤول عمومی داعش در جوزجان، مفتی نعمت و ملا صبغت الله؛ مسؤول مالی و روابط آن گروه با ۱۵۲ تن از افراد شان به نیروهای دولتی پیوسته و با انتقال شان توسط چرخبال از آخرین ضربات طالبان، نجات داده شده‌اند.
در این میان، کارشناسان می گویند که واقعیت رویداد جوزجان و سرنوشت گروه تروریستی داعش در این منطقه در میان این دو ادعا گم شده است و هنوز کسی به درستی نمی داند که به واقع چه اتفاقی رخ داده است.
با این وصف، ناظران می گویند که حد اقل چیزی که وجود دارد این است که میان تروریست های داعش و نیروهای امنیتی داخلی و نظامیان خارجی، هیچ جنگی در درزاب و قوش تپه جوزجان جریان نداشته تا بر پایه آن، ادعای «تسلیم شدن» تروریست های تکفیری و رهبران آنها به نیروهای دولتی را بتوان تأیید و قبول کرد.
در شرایط جنگی، «تسلیم شدن» در وضعیتی معنا پیدا می کند که یکی از طرف های جنگ نتواند به جنگ با طرف مقابل ادامه دهد و تصمیم می گیرد خود را «تسلیم» کند. این در حالی است که جنگ واقعی میان نیروهای طالبان و داعش در جریان بوده، نه نیروهای امنیتی دولتی و یا نظامیان خارجی. بنابراین، نیروهای داعش باید به طالبان تسلیم می شدند نه به نیروهای دولتی.
با این حساب، این پرسش به صورت جدی مطرح می شود که آیا به راستی داعش به دولت، «تسلیم» شده یا «پناه» آورده و به تعبیر طالبان «نجات» یافته است؟
پرسش مهم دیگر این است که نیروهای دولتی در شرایطی که هیچ جنگی میان آنها و تروریست های داعش جریان نداشته، چگونه با هلیکوپتر توانستند به مناطق تحت سیطره گروه مخوف و ترسناکی مانند داعش، نفوذ کنند و با اعتماد کامل، جنگجویان و رهبران آن گروه را در حالی که حتی دست های شان نیز بسته نشده بود، از منطقه خطر، منتقل کنند؟
مسأله دیگر، تأیید ضمنی ادعای تکان دهنده طالبان از سوی برخی منابع محلی است. به عنوان نمونه، حلیمه صدف؛ عضو شورای ولایتی جوزجان به خبرگزاری آوا گفته است که تروریست های خارجی عضو داعش به وسیله «هلیکوپترهای ناشناس» از منطقه نبرد آن گروه با طالبان، خارج شده و به جای امنی منتقل شده اند.
آیا نشانه ای وجود دارد که کذب بودن این ادعا را ثابت کند؟ به عنوان مثال، در میان بیش از ۲۰۰ تروریست داعشی که گفته می شود به دولت «پیوسته اند» چند نفر از آنها خارجی هستند؟
انکار حضور شهروندان خارجی در میان تروریست های داعش، چیزی نیست که واقعیت را تغییر دهد؛ زیرا این یک واقعیت غیر قابل انکار و کاملا محرز است که از شهروندان فرانسه و دیگر کشورهای غربی تا شهروندان عربی و پاکستانی و چچنی و ازبک و تاجیک در میان اعضای داعش در افغانستان، حضور دارند.
با توجه به این پرسش ها، وضعیت پیچیده تر از آن است که به نظر می رسد.
کارشناسان می گویند دولت باید به ابهامات موجود در این زمینه پاسخ دهد و در عین حال، این مهم نیز باید روشن شود که تروریست های داعش که اکنون در اختیار نیروهای دولتی است، چه سرنوشتی پیدا می کنند.
آنها تروریست های جانی و بالفطره اند که به تحریک و با حمایت قدرت های خارجی، علیه امنیت ملی، حاکمیت و تمامیت ارضی افغانستان، اقدام خصمانه و مسلحانه کرده اند و همزمان، جرایم سنگین و مهیبی را بر علیه ساکنان مظلوم مناطق تحت سلطه خویش مرتکب شده اند؛ بنابراین، باید به سختی و به صورت علنی محاکمه و مجازات شوند؛ نه اینکه به نام «تسلیمی» یا «پیوستن» به دولت، آزاد شوند تا روزی دیگر، در منطقه ای دیگر، برای خود لانه های امن بسازند و به تحرکات تروریستی خود علیه مردم بی گناه افغانستان ادامه دهند.
دولت باید نشان دهد که با توجه به رفتاری که با نظام الدین قیصاری و همراهان او به عنوان یک فرمانده ضد تروریستی کرد، این بار با تروریست ها چه رفتاری می کند.
