طارق شاه بهرامی؛ وزیر دفاع ملی به دعوت وزیر دفاع جمهوری اسلامی ایران در رأس یک هیأت بلندپایه دفاعی و نظامی به تهران سفر کرده است.
وزیر دفاع ایران در این دور از مذاکرات با بیان اینکه کشور دوست و برادر جمهوری اسلامی افغانستان در سیاست خارجی ایران از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار است، اظهار داشت: ما معتقدیم افغانستان نباید به محل رقابت های منطقه ای و بینالمللی تبدیل شود؛ بلکه این کشور باید کانون همکاری های منطقه ای باشد.
وی همچنین در خصوص همکاری در مبارزه با داعش در افغانستان، اعلام آمادگی کرد.
طارق شاه بهرامی نیز هدف و خواست دو کشور ایران و افغانستان را مبارزه با تروریزم به ویژه داعش عنوان کرد و ادامه داد: معتقدیم که حضور تروریست ها باعث بی ثباتی و ناامنی در منطقه می شود و برای سرکوب تروریست ها در کشورمان، نیازمند کسب کمک ها و تجارب ویژه از جمهوری اسلامی ایران هستیم.
ایران همسایه غربی افغانستان است. این کشور با افغانستان روابط سیاسی، فرهنگی و تجاری وسیع دارد.
در حال حاضر، نزدیک دو میلیون پناهنده افغانستانی در ایران زندگی می کنند.
ایران همچنین از زمره آن دسته از همسایگان افغانستان است که به رغم دشمنی دیرینه امریکا و مزدوران منطقه ای اش با آن کشور، بدون توجه به دوستی استراتژیک کابل و واشنگتن، سعی کرده است روابط دوستانه خود با کابل را در سطح قابل قبولی از همکاری متقابل، حفظ کند.
افغانستان نیز به نظر می رسد در رابطه با ایران، سعی کرده است استقلال لازم برای سیاست خارجی یک کشور مستقل را حفظ کند.
از دید ناظران، واقعیت این است که پیوندها و اشتراکات دو کشور به گونه ای است که جز این، هیچ مدل دیگری از رابطه را نمی توان تصور کرد. ایران در منطقه کشوری قدرتمند محسوب می شود.
همچنین این کشور بیش از 30 سال است که میلیون ها مهاجر افغانستانی را علیرغم مشکلات داخلی خود، سخاوتمندانه میزبانی کرده است. از سوی دیگر حتی پیش از تشکیل جمهوری اسلامی ایران نیز رژیم شاهی مسلط بر آن کشور، با افغانستان، روابطی کم تنش و مبتنی بر دوستی داشته است.
از سوی دیگر، افغانستان طی چهار دهه اخیر، بی ثباتی های گسترده ای را تجربه کرده، به گونه ای که طی این مدت، هرگز این کشور به یک ثبات و استقرار سیاسی پایدار و مداوم دست نیافته است.
ایران در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی پیشین از گروه های جهادی در حال جنگ با دولت کمونیستی، وسیعا حمایت کرد.
با ظهور طالبان، ایران همچنان روابط مستحکم خود با دولت مجاهدین که نماینده مشروع افغانستان در عرصه بین المللی شناخته می شد را حفظ کرد؛ اما برعکس، روابط آن کشور با طالبان، در مواردی دچار تنش های جدی شد؛ به گونه ای که باری ایران در واکنش به عملکردهای ضد ایرانی طالبان، ناگزیر شد 200 هزار سربازش را در مرز با افغانستان مستقر کند؛ اما بعدا مأموریت نظامیانش را به جلوگیری از ورود سیل آسای مواد مخدر به ایران تغییر داد.
با این حساب، شاید بتوان گفت سردترین رابطه میان دو کشور، در زمان حاکمیت رژیم طالبان وجود داشته است و برعکس، در دوره دولت های مختلف حاکم بر افغانستان در چارچوب نظام کنونی، این رابطه همواره روندی رو به رشد و بهبود داشته است.
دولت افغانستان طی سال های گذشته همواره سعی کرده است در زمینه تعریف یک سیاست خارجی مستقل از اعمال نفوذ بیگانگان به ویژه در عرصه همکاری های منطقه ای، به عوامل و عناصر خارجی کمتر فرصت مداخله بدهد و این امر در عرصه روابط دو کشور همسایه ایران و افغانستان تبارز بیشتری داشته است.
به رغم آنکه افغانستان میزبان حضور گسترده نظامی و سیاسی همه قدرت های غربی معارض با جمهوری اسلامی است و با وجود آنکه فشارهای نرم افزاری از سوی رسانه های وابسته و جریان ها و احزاب سیاسی و مدنی همسو با غرب در کشور برای برهم زدن این رابطه در جریان بوده است، دو کشور روابط دو جانبه خود را در سطح معین و مناسبی از گرمی حفظ کرده اند.
اکنون ایران یکی از همسایگان کم ضرر و پرمنفعت برای افغانستان است. مبادلات تجاری و اقتصادی دو کشور به صدها میلیون دالر می رسد و پیوندهای سیاسی و فرهنگی دو ملت نیز بیش از گذشته، گسترش یافته و تقویت شده است.
افزون بر اینکه در این میان تهدیدهای مشترکی نیز وجود دارد که می تواند منافع دو کشور را دچار آسیب کند. تهدیدهایی مانند رشد جریان افراط در منطقه به ویژه داعش و تکفیری گری، اعمال نفوذ قدرت های خارجی، بازی های دوگانه قدرت های بزرگ با سرنوشت سیاسی و امنیتی منطقه و تکاپوی شبانه روزی رژيم های منحط منطقه در دنیای اسلام به منظور ایجاد شکاف میان مذاهب و قومیت های افغانستان.
با این حال، افق همکاری های دو کشور افغانستان و ایران، به ویژه در ابعاد نظامی و امنیتی، روشن و امیدبخش است. ایران تجربه ای بزرگ و راهبردی و بی مانند در مبارزه با تروریزم تکفیری و شکست داعش در عراق و سوریه دارد.
این تجربه اکنون می تواند به مدد حکومت افغانستان بیاید و برای مهار تروریزم تکفیری داعش در افغانستان از آن استفاده شود؛ موضوعی که تحقق آن، منوط به مبارزه همزمان با استفاده ابزاری قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای حامی تروریزم از داعش به عنوان حربه ای برای تعمیم و تحمیل سلطه خود و رقابت با قدرت های رقیب در کشور ما می باشد.
وزیر دفاع ایران در این دور از مذاکرات با بیان اینکه کشور دوست و برادر جمهوری اسلامی افغانستان در سیاست خارجی ایران از اهمیت و جایگاه خاصی برخوردار است، اظهار داشت: ما معتقدیم افغانستان نباید به محل رقابت های منطقه ای و بینالمللی تبدیل شود؛ بلکه این کشور باید کانون همکاری های منطقه ای باشد.
وی همچنین در خصوص همکاری در مبارزه با داعش در افغانستان، اعلام آمادگی کرد.
طارق شاه بهرامی نیز هدف و خواست دو کشور ایران و افغانستان را مبارزه با تروریزم به ویژه داعش عنوان کرد و ادامه داد: معتقدیم که حضور تروریست ها باعث بی ثباتی و ناامنی در منطقه می شود و برای سرکوب تروریست ها در کشورمان، نیازمند کسب کمک ها و تجارب ویژه از جمهوری اسلامی ایران هستیم.
ایران همسایه غربی افغانستان است. این کشور با افغانستان روابط سیاسی، فرهنگی و تجاری وسیع دارد.
در حال حاضر، نزدیک دو میلیون پناهنده افغانستانی در ایران زندگی می کنند.
ایران همچنین از زمره آن دسته از همسایگان افغانستان است که به رغم دشمنی دیرینه امریکا و مزدوران منطقه ای اش با آن کشور، بدون توجه به دوستی استراتژیک کابل و واشنگتن، سعی کرده است روابط دوستانه خود با کابل را در سطح قابل قبولی از همکاری متقابل، حفظ کند.
افغانستان نیز به نظر می رسد در رابطه با ایران، سعی کرده است استقلال لازم برای سیاست خارجی یک کشور مستقل را حفظ کند.
از دید ناظران، واقعیت این است که پیوندها و اشتراکات دو کشور به گونه ای است که جز این، هیچ مدل دیگری از رابطه را نمی توان تصور کرد. ایران در منطقه کشوری قدرتمند محسوب می شود.
همچنین این کشور بیش از 30 سال است که میلیون ها مهاجر افغانستانی را علیرغم مشکلات داخلی خود، سخاوتمندانه میزبانی کرده است. از سوی دیگر حتی پیش از تشکیل جمهوری اسلامی ایران نیز رژیم شاهی مسلط بر آن کشور، با افغانستان، روابطی کم تنش و مبتنی بر دوستی داشته است.
از سوی دیگر، افغانستان طی چهار دهه اخیر، بی ثباتی های گسترده ای را تجربه کرده، به گونه ای که طی این مدت، هرگز این کشور به یک ثبات و استقرار سیاسی پایدار و مداوم دست نیافته است.
ایران در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی پیشین از گروه های جهادی در حال جنگ با دولت کمونیستی، وسیعا حمایت کرد.
با ظهور طالبان، ایران همچنان روابط مستحکم خود با دولت مجاهدین که نماینده مشروع افغانستان در عرصه بین المللی شناخته می شد را حفظ کرد؛ اما برعکس، روابط آن کشور با طالبان، در مواردی دچار تنش های جدی شد؛ به گونه ای که باری ایران در واکنش به عملکردهای ضد ایرانی طالبان، ناگزیر شد 200 هزار سربازش را در مرز با افغانستان مستقر کند؛ اما بعدا مأموریت نظامیانش را به جلوگیری از ورود سیل آسای مواد مخدر به ایران تغییر داد.
با این حساب، شاید بتوان گفت سردترین رابطه میان دو کشور، در زمان حاکمیت رژیم طالبان وجود داشته است و برعکس، در دوره دولت های مختلف حاکم بر افغانستان در چارچوب نظام کنونی، این رابطه همواره روندی رو به رشد و بهبود داشته است.
دولت افغانستان طی سال های گذشته همواره سعی کرده است در زمینه تعریف یک سیاست خارجی مستقل از اعمال نفوذ بیگانگان به ویژه در عرصه همکاری های منطقه ای، به عوامل و عناصر خارجی کمتر فرصت مداخله بدهد و این امر در عرصه روابط دو کشور همسایه ایران و افغانستان تبارز بیشتری داشته است.
به رغم آنکه افغانستان میزبان حضور گسترده نظامی و سیاسی همه قدرت های غربی معارض با جمهوری اسلامی است و با وجود آنکه فشارهای نرم افزاری از سوی رسانه های وابسته و جریان ها و احزاب سیاسی و مدنی همسو با غرب در کشور برای برهم زدن این رابطه در جریان بوده است، دو کشور روابط دو جانبه خود را در سطح معین و مناسبی از گرمی حفظ کرده اند.
اکنون ایران یکی از همسایگان کم ضرر و پرمنفعت برای افغانستان است. مبادلات تجاری و اقتصادی دو کشور به صدها میلیون دالر می رسد و پیوندهای سیاسی و فرهنگی دو ملت نیز بیش از گذشته، گسترش یافته و تقویت شده است.
افزون بر اینکه در این میان تهدیدهای مشترکی نیز وجود دارد که می تواند منافع دو کشور را دچار آسیب کند. تهدیدهایی مانند رشد جریان افراط در منطقه به ویژه داعش و تکفیری گری، اعمال نفوذ قدرت های خارجی، بازی های دوگانه قدرت های بزرگ با سرنوشت سیاسی و امنیتی منطقه و تکاپوی شبانه روزی رژيم های منحط منطقه در دنیای اسلام به منظور ایجاد شکاف میان مذاهب و قومیت های افغانستان.
با این حال، افق همکاری های دو کشور افغانستان و ایران، به ویژه در ابعاد نظامی و امنیتی، روشن و امیدبخش است. ایران تجربه ای بزرگ و راهبردی و بی مانند در مبارزه با تروریزم تکفیری و شکست داعش در عراق و سوریه دارد.
این تجربه اکنون می تواند به مدد حکومت افغانستان بیاید و برای مهار تروریزم تکفیری داعش در افغانستان از آن استفاده شود؛ موضوعی که تحقق آن، منوط به مبارزه همزمان با استفاده ابزاری قدرت های منطقه ای و فرامنطقه ای حامی تروریزم از داعش به عنوان حربه ای برای تعمیم و تحمیل سلطه خود و رقابت با قدرت های رقیب در کشور ما می باشد.
