سفارت روسیه اظهارات اخیر فرمانده نیروهای امریکا در افغانستان را که گفته بود "روسیه از طالبان حمایت و حتی برای شان سلاح فراهم می‌کند"، رد کرده است.
در خبرنامه سفارت روسیه در کابل، آمده است آنچه را که جنرال جان نیکلسون؛ فرمانده نیروهای امریکایی در افغانستان، درباره حمایت روسیه از نیروهای طالبان گفته باید با شواهد "غیرقابل انکار" همراه باشد.
در این خبرنامه اظهارات اخیر مقام‌های ارشد امریکایی "شایعه" خوانده شده و سفارت روسیه آن را "بی‌اساس و مزخرف" دانسته است.
در این خبرنامه نقل قول‌هایی که از وزیر خارجه روسیه درباره تبادل اطلاعاتی میان طالبان و کشور روسیه آمده، نیز نادرست خوانده شده است.
سفارت روسیه این اظهارات را شایعات خوانده و گفته است که به نظرمی‌رسد کسانی که مسؤولیت وخیم شدن اوضاع در افغانستان را دارند، تلاش دارند با مطرح کردن این خبرها بار گناه شکست خود را به گردن دیگران انداخته و به روابط روسیه و افغانستان نیز آسیب برسانند.
امریکا روسیه را متهم می کند، روسیه امریکا را. این رسم و رویه، مدت هاست که بر فضای صلح و جنگ افغانستان، سایه انداخته است.
در این میان، هیچکس نیست که از هردو کشور، سؤال کند که چرا باید تقدیر صلح و جنگ یک کشور مستقل را شما بنویسید؟ این چه بازی‌ای است که در زمین افغانستان، انجام می شود؛ اما قواعد آن را دیگران می نویسند؟
مردم افغانستان، علیرغم مصایب بی شماری که متحمل شدند، ۱۷ سال است که طعم تلخ حضور امریکا و متحدانش را می چشند و تاوان سنگین آن را می پردازند.
در این مدت، سخنی از دخالت روسیه و حمایت نظامی مسکو از طالبان در میان نبود؛ اما امریکا و متحدانش، هرگز نخواستند که در افغانستان، صلح برقرار شود و جنگ پایان پیدا کند.
با این حساب، بدیهی است که این پرسش برای ناظران مطرح می شود که در طول این سال ها، طالبان از کجا تغذیه می کردند؟ کدام کشور به آنها سلاح و تجهیزات و پول و نیروی انسانی و آموزش های نظامی می داد؟ چرا بیش از ۱۰۰ هزار نیروی امریکایی و ده ها هزار نیروی نظامی کشورهای عضو ناتو نخواستند یا نتوانستند این گروه را متوقف کنند و مانع از جنگ و خون ریزی و خشونت و ترور و هراس افکنی و ویرانگری در افغانستان شوند؟
پاسخ این پرسش، مشخص می کند که نقش عوامل خارجی در جنگ و صلح دیروز و امروز افغانستان چیست.
اینکه دیروز امریکا مانع صلح می شد و امروز روسیه، خود نشان می دهد که افغانستان قربانی یک بازی بزرگ بین المللی است.
بی تردید کسی در افغانستان از تجهیز دوباره طالبان این بار از سوی روس ها حمایت نمی کند؛ زیرا کمترین نتیجه این امر، تشدید شعله های جنگ برای چندین سال دیگر است؛ اما در این میان، نباید فراموش کرد که هیچکس از سیاست های دیروز امریکا در زمینه مبارزه با تروریزم، برقراری ثبات و استقرار دولت مرکزی در افغانستان نیز راضی نبود.
امریکا و متحدانش، ۱۷ سال فرصت داشتند تا در افغانستان، ثبات برقرار کنند و از بروز وضعیتی جلوگیری کنند که زمینه ساز دخالت روسیه و حمایت نظامی آن کشور از طالبان یا هر گروه دیگر شود.
از این منظر، حق با روسیه است که امریکا را متهم به بی کفایتی، ناکامی یا اراده عمدی برای جلوگیری از نظم و ثبات و صلح و امنیت در افغانستان کند.
از طرف دیگر، امریکا می گوید که روس ها در باره رقم تروریست های تکفیری داعش در افغانستان، بزرگنمایی می کنند.
صرف نظر از صحت و سقم این اتهام، حضور داعش در افغانستان یک واقعیت عینی غیر قابل انکار است.
امروز مسجدی در هرات، آماج حمله داعش قرار گرفت. آیا این رویداد در کشوری که نزدیک دو دهه است که تحت سلطه مستقیم و همه جانبه امریکا و ناتو قرار دارد، قابل قبول است؟
تردیدی وجود ندارد که روسیه، برای امنیت و ثبات و صلح افغانستان، نگران نیست، همانگونه که امریکا و ناتو و متحدان شان، نگران نبودند و نیستند؛ اما استمرار مدیریت شده ترور و وحشت و ناامنی و جنگ در افغانستان، دغدغه های معقولی برای همسایگان این کشور ایجاد می کند؛ دغدغه هایی که امریکا و هم پیمانانش باید در قبال آن، پاسخگو باشند.
در خبرنامه سفارت روسیه در کابل، آمده است آنچه را که جنرال جان نیکلسون؛ فرمانده نیروهای امریکایی در افغانستان، درباره حمایت روسیه از نیروهای طالبان گفته باید با شواهد "غیرقابل انکار" همراه باشد.
در این خبرنامه اظهارات اخیر مقام‌های ارشد امریکایی "شایعه" خوانده شده و سفارت روسیه آن را "بی‌اساس و مزخرف" دانسته است.
در این خبرنامه نقل قول‌هایی که از وزیر خارجه روسیه درباره تبادل اطلاعاتی میان طالبان و کشور روسیه آمده، نیز نادرست خوانده شده است.
سفارت روسیه این اظهارات را شایعات خوانده و گفته است که به نظرمی‌رسد کسانی که مسؤولیت وخیم شدن اوضاع در افغانستان را دارند، تلاش دارند با مطرح کردن این خبرها بار گناه شکست خود را به گردن دیگران انداخته و به روابط روسیه و افغانستان نیز آسیب برسانند.
امریکا روسیه را متهم می کند، روسیه امریکا را. این رسم و رویه، مدت هاست که بر فضای صلح و جنگ افغانستان، سایه انداخته است.
در این میان، هیچکس نیست که از هردو کشور، سؤال کند که چرا باید تقدیر صلح و جنگ یک کشور مستقل را شما بنویسید؟ این چه بازی‌ای است که در زمین افغانستان، انجام می شود؛ اما قواعد آن را دیگران می نویسند؟
مردم افغانستان، علیرغم مصایب بی شماری که متحمل شدند، ۱۷ سال است که طعم تلخ حضور امریکا و متحدانش را می چشند و تاوان سنگین آن را می پردازند.
در این مدت، سخنی از دخالت روسیه و حمایت نظامی مسکو از طالبان در میان نبود؛ اما امریکا و متحدانش، هرگز نخواستند که در افغانستان، صلح برقرار شود و جنگ پایان پیدا کند.
با این حساب، بدیهی است که این پرسش برای ناظران مطرح می شود که در طول این سال ها، طالبان از کجا تغذیه می کردند؟ کدام کشور به آنها سلاح و تجهیزات و پول و نیروی انسانی و آموزش های نظامی می داد؟ چرا بیش از ۱۰۰ هزار نیروی امریکایی و ده ها هزار نیروی نظامی کشورهای عضو ناتو نخواستند یا نتوانستند این گروه را متوقف کنند و مانع از جنگ و خون ریزی و خشونت و ترور و هراس افکنی و ویرانگری در افغانستان شوند؟
پاسخ این پرسش، مشخص می کند که نقش عوامل خارجی در جنگ و صلح دیروز و امروز افغانستان چیست.
اینکه دیروز امریکا مانع صلح می شد و امروز روسیه، خود نشان می دهد که افغانستان قربانی یک بازی بزرگ بین المللی است.
بی تردید کسی در افغانستان از تجهیز دوباره طالبان این بار از سوی روس ها حمایت نمی کند؛ زیرا کمترین نتیجه این امر، تشدید شعله های جنگ برای چندین سال دیگر است؛ اما در این میان، نباید فراموش کرد که هیچکس از سیاست های دیروز امریکا در زمینه مبارزه با تروریزم، برقراری ثبات و استقرار دولت مرکزی در افغانستان نیز راضی نبود.
امریکا و متحدانش، ۱۷ سال فرصت داشتند تا در افغانستان، ثبات برقرار کنند و از بروز وضعیتی جلوگیری کنند که زمینه ساز دخالت روسیه و حمایت نظامی آن کشور از طالبان یا هر گروه دیگر شود.
از این منظر، حق با روسیه است که امریکا را متهم به بی کفایتی، ناکامی یا اراده عمدی برای جلوگیری از نظم و ثبات و صلح و امنیت در افغانستان کند.
از طرف دیگر، امریکا می گوید که روس ها در باره رقم تروریست های تکفیری داعش در افغانستان، بزرگنمایی می کنند.
صرف نظر از صحت و سقم این اتهام، حضور داعش در افغانستان یک واقعیت عینی غیر قابل انکار است.
امروز مسجدی در هرات، آماج حمله داعش قرار گرفت. آیا این رویداد در کشوری که نزدیک دو دهه است که تحت سلطه مستقیم و همه جانبه امریکا و ناتو قرار دارد، قابل قبول است؟
تردیدی وجود ندارد که روسیه، برای امنیت و ثبات و صلح افغانستان، نگران نیست، همانگونه که امریکا و ناتو و متحدان شان، نگران نبودند و نیستند؛ اما استمرار مدیریت شده ترور و وحشت و ناامنی و جنگ در افغانستان، دغدغه های معقولی برای همسایگان این کشور ایجاد می کند؛ دغدغه هایی که امریکا و هم پیمانانش باید در قبال آن، پاسخگو باشند.
