رهبران حکومت وحدت ملی طی بیانیه های جداگانه ضمن محکوم کردن حملات تروریستی اخیر علیه مردم بی گناه، عنوان کردند که افغانستان هرگز مکان امنی برای اندیشه های تاریک افراط گرایی و جریان های تروریستی نبوده و مردم و حکومت این جریان ها را منزوی تر و سرکوب خواهند کرد.
رئیس جمهور در بیانیه خود گفته: با تاسف شماری از هموطنان ما در کابل، شهید و زخمی شده‌اند که این ادامۀ جنایات تروریستان را نشان می‌دهد.
وی تصریح کرد: تروریستان و حامیان شان که اکنون بیشتر از هر زمان دیگر در انزوا قرار گرفته و در تمام میدان‌های نبرد شکست خورده‌اند، طی روزهای اخیر به‌منظور ایجاد فضای رعب و وحشت و به دستور بیگانگان، مساجد و افراد ملکی را در نقاط مختلف کشور هدف قرار داده‌اند.
رئیس جمهور عنوان داشت که حکومت و مردم افغانستان مرعوب اقدام‌های تروریستی یک اقلیت کوچک نخواهند شد و مسیر رسیدن به صلح، ثبات، توسعه و انکشاف را که در پیش گرفته‌اند، با جدیت ادامه خواهندداد."
معمول و متداول شده است که پس از انجام هر حمله و عملیات تروریستی در کشور، سران حکومتی دست بکار صدور اعلامیه می شوند و در آن اعلامیه ها پس از عاجز و بزدل خواندن تروریستها، مردم را تعریف کرده و آنان را به رعایت اتحاد و همبستگی دعوت می کنند.
این طرز برخورد سران حکومتی با مردمی که گرانبهاترین دارایی ها یعنی جان شیرین عزیزان خویش را در حملات انتحاری و انفجاری از دست می دهند و در سوگ عزیزان و نزدیکان می نشینند، همه ی ملت را ناراحت و عصبانی کرده است.
بسیاری از آگاهان بر این باوراند که هر حمله و عملیات انتحاری که از مردم بی گناه قربانی می گیرد، باید تکانی به سران و رهبران حکومتی بدهد و آنان را وادار سازد تا در جهت تامین و حفظ امنیت بهتر و موثر تر مردم خویش، طرح و پلانهای جدیدتر و مناسب تر روی دست بگیرند و گامهای عملی استوارتری در زمینه بردارند؛ تا لااقل امنیت بهتری تامین شود و حملات بعدی دشمن یا در اساس در نطفه خفه شود و مردم افغانستان شاهد حتی ریختن خون یک تن از هموطنان شان هم بر زمین نباشند و یا هم اگر دشمن موفق به انجام حمله و عملیاتی می شود، کمترین میزان تلفات متوجه مردم و نیروهای امنیتی و کارمندان دولت و غیر آن از مردم کشور شود.
اما چنانکه مشاهده می شود گویا این ضرورت هیچ اهمیتی برای سران حکومتی ندارد و در سایه همین بی توجهی و بی اعتنایی دولتمردان به موضوع امنیت مردم کشور، هم حملات بعدی تروریستهای طالب و داعش، قوی و سنگین تر از قبل علیه مردم افغانستان انجام می گیرد و به همان مثابه و میزان، تعداد تلفات جانی و مالی آن از میان هموطنان بی گناه ما در جاده و کوچه و مساجد و تکایا، بیشتر و بیشتر می گردد.
در این میان اما آسیب پذیری شیعیان و مساجد و مراکز مذهبی آنان از سایر مسمانان ساکن در کشور بیشتر شده و توجه اصلی گروه تروریستی داعش به این طیف از افغانها متمرکز است؛ به گونه ای که در همین یک سال جاری، بیشترین و وحشیانه ترین حملات این گروه تکفیری علیه مساجد و مراکز مذهبی شیعیان در ولایات مختلف کشور از جمله کابل، انجام پذیرفته و تعدادی بسیاری از نمازگزاران و زیارت کنندگان را بخاک و خون کشیده اند که نمونه بارز آن حمله جنایتکارانه آنها به مسجد امام زمان(عج) در روز جمعه هفته گذشته در غرب کابل بود که حدود ۲۵۰ تن از هموطنان شیعه ما را یا به شهادت رساندند و یا زخمی و مجروح کردند.
مردم افغانستان اما اعم از شیعه و سنی در یک چیز همه با هم همصدا هستند و آن توقع و انتظارات شان از دولتمردان و سران حکومت وحدت ملی در جهت تامین امنیت جانی و مالی همه ی ملت افغانستان در سراسر این کشور است.
از دید قاطبه اگاهان و صاحب نظران، مردم افغانستان چنانکه با آرای شان این حکومت و سران و رهبران آن را به ارگ قدرت و حکومت رساندند، حال این حق را برای خود شان محفوظ می دارند تا از سران و رهبران حکومتی بخواهند تا در جهت تامین امنیت جانی و مالی و ناموسی مردم، سعی و تلاش شبانه روزی کنند.
آگاهان می گویند اگر آرای این مردم توان بالا بردن سران و رهبران حکومتی را داشت و آنان را رئیس و مدیر و معاون و غیره و ذالک شاخت، مطمئن باید بود و شک نکرد که اگر کاسه صبر و طاقت این ملت لبریز شود و کارد به استخوان آنها برسد که رسیده است، همین مردم توان و جرئت و غیرت آن را هم دارند تا همه اراکین قدرت و دولت را به زیر بکشند که یک چنین وضعیتی نه به سود دولت خواهد بود و نه هم ملت.
بنابراین، عقل سلیم و خرد سیاسی معقول حکم می کند که دولتمردان، بیش از این ملت آزاده و نجیب افغانستان را نیازمایند و بجای آن و یا لااقل برای بقای حاکمیت و سلطنت خود شان هم که شده، فشارهای سخت و طاقت فرسای روحی و روانی و فیزیکی را از گرده های زحمی و مجروح مردم خویش بردارند و در جهت تامین امنیت و سلامت آنان، کار و تلاش صادقانه و همه جانبه کنند.
