ریاست جمهوری افغانستان از اعتراف نخست‌وزیر پاکستان درباره حمله مرگبار چهارراه زنبق در کابل، استقبال کرده؛ اما گفته که آنچه مهم است اقدام عملی پاکستان در مقابله با تروریزم است.
در آن حمله که با یک تانکر در مرکز شهر کابل انجام شد، دست‌کم ۱۵۰ نفر کشته و بیش از ۴۰۰ نفر زخمی شدند.
سخنگوی ریاست جمهوری گفت که آنچه نخست وزیر پاکستان گفته "اعتراف به واقعیت تلخ" است که افغانستان بارها آن را مطرح کرده است.
او گفت که کابل انتظار دارد که برای جلوگیری از این نوع رویدادها باید پاکستان اقدام‌های عملی انجام دهد.
نخست‌وزیر پاکستان اخیرا گفته بود که تمام جزئیات درباره این حمله را نمی‌داند؛ اما به نظر می‌رسد که سه یا چهار نفر از عاملین این حمله از مرز پاکستان عبور و وارد افغانستان شدند.
شاهد خاقان عباسی همچنین گفته که یک موتر از آنجا به کابل رفته و قبل از انفجار، در محوطه یک سفارت پارک شده بود.
تردیدی وجود ندارد که اظهارات خاقان شاهد عباسی؛ نخست وزیر جدید پاکستان در مورد نقش مستقیم عناصر تروریستی پاکستانی در حمله مهیب کابل، یک اعتراف تاریخی و کم سابقه از سوی عالی ترین مقام سیاسی رژيم اسلام آباد محسوب می شود و به همین دلیل، از دید کارشناسان، یک سند متقن و معتبر مبنی بر دست داشتن پاکستان در حمایت وسیع و همه جانبه از تروریزم در افغانستان است.
آنچه در آن حمله در کابل رخ داد، از نظر ابعاد خسارات و تلفاتی که بر جای گذاشت، در طول ۱۷ سال گذشته که دولت مرکزی افغانستان، درگیر نبرد با تروریزم پاکستانی است، بی پیشینه بود و نیز از این حیث که اکثر قربانیان آن رویداد خونین و مرگبار را غیر نظامیان، تشکیل می دادند، یک جنایت ضد بشری بود که عوامل طراح و مجری آن، مستوجب سنگین ترین مجازات ها شناخته می شوند.
با توجه به این مساله، اعتراف صریح نخست وزیر پاکستان مبنی بر اینکه آن حمله را تروریست های پاکستانی انجام دادند و حتی وسیله ای که در آن مورد استفاده قرار گرفت، از پاکستان، بارگذاری و راهی افغانستان شده بود و به گفته آقای عباسی، در محوطه یک سفارت، پارک گردیده بود، یک اعتراف مهم بود.
این اعتراف نشان می دهد که پاکستان، مسؤول مستقیم آن حمله بوده است. البته این نیز باید روشن شود که منظور نخست وزیر پاکستان، از سفارتی که تانکر بمب گذاری شده مورد استفاده در حمله، در محوطه آن پارک شده بود، سفارت کدام کشور بوده است. این امر، از آن حیث مهم است که اگر در سفارت کشوری غیر از پاکستان بوده، پس حتما طرف های دیگری به جز پاکستان نیز در آن حمله نقش داشته اند و می بایست مورد مجازات قرار بگیرند.
همچنین در صورت حضور و دخالت یک کشور دوم به علاوه پاکستان، مشخص خواهد شد که تروریزم فعال در افغانستان، از چه آبشخورهایی تغذیه می کند و کدام رژيم ها در حمایت و تقویت وسیع و بی دریغ آن، نقش دارند.
در این میان، واکنش ساده، رسمی، کلیشه ای و معمولی دولت افغانستان در قبال اظهارات بی سابقه و تکان دهنده نخست وزیر پاکستان، عمیقا شگفت انگیز و باورنکردنی بود.
افغانستان همواره مدعی بوده که پاکستان از تروریزم در افغانستان، حمایت می کند و در این زمینه، به اسناد و شواهد کافی و معتبر، اشاره کرده است. با این حساب، اعترافات صریح نخست وزیر پاکستان، در شرایطی که جهان شاهد برگزاری هفتاد و دومین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد است، یک فرصت استثنایی و کم نظیر در اختیار افغانستان قرار داده بود تا جهان را به واقعیت های تلخی رجعت دهد که در خصوص نسبت پاکستان و تروریزم، جریان دارد و امنیت و ثبات در بخش های وسیعی از جهان را متأثر ساخته است.
اشرف غنی؛ رییس جمهور و دستگاه دیپلماسی افغانستان، می بایست با مانوری گسترده و قوی روی اعترافات نخست وزیر پاکستان، فشارهای سیاسی و دپیلماتیک را بر رژيم حامی تروریزم اسلام آباد، افزایش می دادند.
تریبون سازمان ملل، امکان قدرتمند و مؤثری برای این منظور بود. افغانستان باید رسما جهان را به رسیدگی به این موضوع فرامی خواند و این امر، به ویژه در فضای سیاسی بین المللی متأثر از اعلام استراتژي تازه دولت ترامپ در مورد جنوب آسیا، بدون شک، پژواکی نیرومند و قوی در سطح جهان، ایجاد می کرد.
اما در کمال ناباوری و شگفتی، واکنش افغانستان در این باره، بسیار ضعیف، خنثی، بی خاصیت و منفعلانه بود.
افغانستان با رویکرد به دیپلماسی انفعال، دیپلماسی اعتراف پاکستانی ها و آثار مثبت و مطلوب آن روی نگاه جهان به مسأله تروریزم در افغانستان و منطقه را به تمامی بی اثر کرد و این عمیقا ناامیدکننده بود.
