اشرف غنی؛ رییس جمهوری در رأس یک هیأت بلندپایه دولتی برای شرکت در هفتاد و دومین نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل صبح روز یک‌شنبه عازم نیویارک شد.
دواخانه مینه پال؛ معاون سخنگوی ریاست جمهوری گفت که آقای غنی از ترکمنستان عازم امریکا شد.
قرار است او سه شنبه در نخستین روز نشست سالانه مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کند.
آقای مینه‌پال، دیروز گفت که مبارزه با تروریزم و همکاری جهانی در این زمینه، تهدیدات تروریزم برای کشورهای جهان و منطقه و برقراری صلح در افغانستان، محور سخنرانی رییس جمهور را تشکیل خواهد داد.
رییس جمهور غنی، در حاشیه این نشست با دونالد ترامپ؛ رییس جمهور امریکا و برخی از مقامات کشورهای دیگر دیدار خواهد کرد.
در این سفر رییس جمهور غنی را صلاح الدین ربانی؛ وزیر خارجه، حنیف اتمر؛ مشاور امنیت ملی رییس جمهور و برخی مقامات دیگر همراهی می کنند.
این نخستین بار نیست که افغانستان با یک خواسته مشخص و محوری، راهی نشست های مجمع عمومی سازمان ملل می شود.
افغانستان به عنوان اصلی ترین قربانی تروریزم در جهان، همواره از جهانی که ۱۷ سال است که در این کشور، اردوی نظامی، سیاسی و استخباراتی زده و مهم ترین بهانه و توجیه آن نیز مبارزه با تروریزمی است که از افغانستان، امنیت سراسر جهان را تهدید می کند، یک انتظار داشته است: مبارزه واقعی با تروریزم.
چرا علیرغم ۱۷ سال حضور نظامی قوی ترین ارتش ها و قدرتمندترین کشورهای جهان در افغانستان، این مطالبه هنوز هم تکرار می شود؟
افغانستان می گوید جهان به اشتباه، افغانستان را مرکز تروریزم بین المللی می داند. جوهره اصلی سیاست های کلی و کلان کابل همواره این بوده که ریشه های واقعی تروریزم در آنسوی مرزهای این کشور با پاکستان قرار دارد. تروریزم در آنجا پایگاه های بزرگ نظامی دارد، رهبران تروریستی، در کمال امنیت و مصونیت، پناهگاه های حفاظت شده ای دارند که هنوز دست هیچ قدرتی در جهان به آن نرسیده است. هزاران مدرسه مذهبی پاکستان، از سال ها پیش به اینسو، مشغول تربیت نسلی از تروریست های آماده پیوستن به جریان تروریزم فعال در افغانستان هستند و رژيم اسلام آباد، سیاست های تعریف شده و مدونی در حمایت از این مراکز تولید و تربیت تروریست دارد.
افغانستان در این زمینه، اسناد و شواهد کافی در اختیار دارد. بارها این شواهد را در رسانه ها نشان داده و در اختیار برخی قدرت های بزرگ و سازمان های بین المللی از جمله سازمان ملل متحد قرار داده است.
بی تردید، سازمان های جاسوسی ده ها قدرت غربی عضو ناتو که در افغانستان، حضوری فعال و گسترده دارند نیز بیشتر و بهتر از دستگاه های امنیتی و استخباراتی کابل در این زمینه ها آگاهی و اطلاعات دارند.
به عنوان نمونه، تنها در یک مورد، سازمان اطلاعاتی آلمان اعلام کرد که شش ماه قبل از وقوع حمله مهیب وزیر اکبرخان کابل که نزدیک به ۱۰۰۰ کشته و زخمی بر جای گذاشت، با جزئیات زمان، مکان، وسیله مورد استفاده و...، مطلع بوده است!
اما هرگز هیچ اقدامی برای جلوگیری از آن حمله صورت نگرفت.
با توجه به این مسایل، مبارزه با تروریزم در افغانستان، نقاط کور و تاریک زیادی دارد که نیازمند به رمزگشایی است.
اینکه قدرت های جهانی مانند امریکا و سازمان های بین المللی مانند ملل متحد، علیرغم اسناد و مدارک متقن و مجاب کننده ای که وجود دارد، نمی خواهند پاکستان را به دلیل حمایت های آشکار و همه جانبه اش از تروریزم، مورد توبیخ و تحریم و مجازات قرار دهند، خود یکی دیگر از معماهای پیچیده نبرد با تروریزم در افغانستان است.
با این وجود، اشرف غنی بار دیگر با این موضوع ثابت و تکراری راهی نیویارک شده که جهان را به نبردی واقعی و بی اغماض با تروریزم بین المللی در افغانستان فرابخواند.
کارشناسان می گویند که دولت افغانستان، در کنار این خواسته کلیشه ای، انتظارهای تازه ای از جهان دارد؛ انتظارهایی که ریشه در امیدها و زمینه هایی دارد که در پی تحول در رویکرد امریکا در قبال مبارزه با تروریزم در افغانستان و جنوب آسیا پدید آمده است.
رهبران افغانستان، انتظار دارند که امسال بتوانند در سایه استراتژي تازه ترامپ، کشورها و سازمان های جهان را مجاب کنند که با تروریزم بین المللی در افغانستان بجنگند و مهم تر از آن اینکه گلوگاه های اصلی فربه سازی تروریزم در منطقه را ببندند.
