عبداللطیف پدرام؛ عضو مجلس نمایندگان با اشاره ناکارآمدی پیمان امنیتی افغانستان ـ امریکا، آن را یک "کاپیتولاسیون تمام عیار" عنوان کرد. به گفته او، "کاپیتولاسیون تمام عیار" به این معناست که این پیمان افغانستان را تا حد یک کشور مستعمره تنزیل داده است.
آقای پدرام در یادداشتی در صفحه مجازی خود، نوشته است که سران قومی "امریکا را در جایگاه خدایی نشانده بودند. از خدا و خلق خدا کمک نمی خواستند، از امریکا می خواستند".
پدرام می نویسد:"وکلای همین مدعیان، در پارلمان همه شان به پیمان ها و معاهده های استعماری رأی دادند. همان روزها می بایست به فکر پاسداشت آزادی خود و کشور خود می بودند".
این عضو مجلس نمایندگان در پایان نوشته است:"این تحقیرها و توهین ها ادامه خواهد داشت. حتما نام های بسیاری پشت هم ردیف شده اند و نوبت همه می رسد. امریکا و اتحادیه اروپا در همه امور مملکت مداخله خواهند کرد و این حقی است که شما برای آنها داده اید".
موضع گیری این عضو ارشد مجلس نمایندگان در باره پیمان امنیتی افغانستان- امریکا و پیامدهای زیانبار و ویرانگر آن برای حاکمیت ملی و استقلال سیاسی افغانستان، به باور بسیاری از کارشناسان، تابع وضعیت وخیم و رو به تیرگی بحران سیاسی جاری در کشور است؛ وضعیتی که ناظران، آن را از پیامدهای مستقیم و جدی حضور نیروهای خارجی و موضع گیری های مداخله جویانه آنها در امور داخلی افغانستان می دانند.
به باور آگاهان، موضع گیری های مستقیم سفارت امریکا و نمایندگی اتحادیه اروپا در کابل در مورد پرونده قضایی جنرال دوستم و احمد ایشچی، به عنوان نمونه نشان داد که خارجی ها فراتر از مبارزه با تروریزم و کمک به دولت افغانستان در حوزه امنیت و ثبات، حتی نسبت به مسایل داخلی کشور نیز نگاه قیم مآبانه و سلطه گرانه دارند و به خود حق می دهند که آزادانه در این امور، مداخله کرده و به آسانی به جای دولت، قانون اساسی، دستگاه قضایی و نهادهای منتخب و ملی بنشینند و تصمیم بگیرند. موضع گیری تند و صریح آقای پدرام نیز به همین موضوع اشاره دارد و خاطرنشان می کند که این حقی است که سران قومی، نمایندگان مجلس و سایر ارکان دولت، با تصویب سریع و بدون توجه به جوانب ویرانگر و موارد زیانبار پیمان امنیتی با امریکا، در اختیار نیروهای خارجی قرار دادند و آنها نیز بی محابا و بدون هیچ هراسی از این حق استفاده می کنند.
هشدارهای آقای پدرام همچنین حکایت از آن دارد که پشیمانی دیرهنگام از امضا و تصویب سریع پیمان امنیتی با امریکا، نمی تواند چیزی از بار سلطه جویانه و استعماری آن بکاهد؛ زیرا این همان چیزی است که از ابتدا قابل پیش بینی بود و جز این، نمی توان انتظار داشت.
اینکه گروهی تصور یا وانمود می کردند که امریکا و هم پیمانانش، با صرف میلیاردها دالر، جان سربازان خود را به خطر انداخته اند تا امنیت و صلح را در افغانستان، مستقر سازند، با تروریزم مبارزه کنند و موجب آزادی و آسایش مردم افغانستان شوند، برداشتی عمیقا خوش بینانه و ساده لوحانه بود و امروز که نه صلحی برقرار شده، نه از دامنه ناامنی ها کاسته شده، نه یک دولت ملی، مشروع، پاسخگو و دموکراتیک، بر سرنوشت مردم، مسلط شده و نه پیشرفتی در مبارزه با تروریزم و استقرار ثبات و تأمین آزادی و امنیت به دست آمده، مشخص شده است که پیمان های امنیتی و استراتژیک با قدرت های بزرگ، تنها تأمین کننده منافع یکجانبه آنها برای تحکیم و توسعه سلطه خود بر افغانستان بوده و سهم افغانستان از این پیمان ها، تبدیل شدن به کشوری مستعمره بوده است.
در این میان، همان گونه که آقای پدرام نیز به درستی اشاره کرده، بسیاری از تحلیلگران، عقیده دارند که تاریخ در باره کسانی که تا دیروز در مجلس، جریان های سیاسی و جهادی و دولت، سنگ حمایت از امریکا و امضای پیمان امنیتی با آن کشور را به سینه می زدند، به درستی و بی ملاحظه، قضاوت خواهد کرد و نشان خواهد داد که سهم هریک از آنها در این خیانت ملی، چه اندازه است و آنها چگونه در قبال سرنوشت رقت انگیز و تحقیرآمیز امروز و آینده این مردم و این سرزمین، مسؤول هستند.
در این میان، انتقادهای همه روزه از پیمان امنیتی با امریکا در مجلس نمایندگان، هیچ گرهی از کار فروبسته ما باز نخواهد کرد؛ زیرا اکنون دیگر برای این موضع گیری ها بسیار دیر شده است. این موضع گیری ها زمانی سودمند بود که نمایندگانی که دیروز اجازه ندادند، حتی نسبت به مفاد پیمان امنیتی، در صحن علنی مجلس، بحث شود، با غوغاسالاری و جوسازی های کاذب، کارت سبز بلند کردند و مخالفان پیمان را به سخره گرفتند، با اجتناب از این اقدام غیر قانونی، نسبت به بند بند پیمان، تعمق و تفکر می کردند و همخوانی یا ضدیت آنها را با مفاد روشن قانون اساسی و سایر قوانین کشور، مورد تطبیق و مقایسه قرار می دادند و بعد تصمیم به تصویب یا رد آن می گرفتند.
