در آستانه نشست مسکو پیرامون صلح افغانستان ، دیدگاه های متفاوتی در به نتیجه رسیدن یا نرسیدن این گفتگوها مطرح شده است که موضع حکومت وحدت ملی نسبت به این نشست در صدر این تحلیل ها قرار دارد.
به گزارش خبرگزاری آوا ، شکیب مستغنی؛ سخنگوی وزارت خارجه می گوید که در نشست مسکو به طالبان پیام داده خواهد شد که از راه جنگ به اهداف شان نمی‌رسند.
او گفت که در این نشست از کشورهای شرکت‌کننده نیز خواسته می‌شود که پناه‌گاهای امن هراس‌افکنان باید آماج قرار بگیرند و میان گروه‌های تروریستی نباید تفکیک شود.
در همین حال، ریاست اجراییه می‌گوید که امیدوار است این نشست، افغانستان را در رسیدن به صلح کمک کند.
جاوید فیصل؛ معاون سخنگوی ریاست اجراییه، گفت:«حکومت افغانستان می‌خواهد که یک همگرایی منطقه‌ای برای مبارزه با تروریزم ایجاد شود و به پروسۀ صلح افغانستان کمک شود.»
پیش از این نیز مسکو دوبار میزبان چنین نشست‌هایی بوده؛ اما این بار حکومت افغانستان امیدوار است که این نشست برای کشاندن طالبان به گفتگوهای صلح کمک کند.
حکومت می‌گوید که هنوز سطح هیأتی که قرار است در این نشست شرکت کند مشخص نشده است.
در این نشست، نماینده‌گان ۱۱ کشور به شمول چین، پاکستان، ایران، هند و پنج کشور دیگر آسیای میانه شرکت خواهند کرد.
به این ترتیب، به باور آگاهان، نشست مسکو از منظر دستگاه دیپلماسی کابل، فرصتی دوباره برای طرح دیدگاه های همیشگی است؛ دیدگاه هایی که پیش از این بارها بر آن تأکید شده؛ اما هرگز آنگونه که انتظار می رفته، تحقق عملی پیدا نکرده است.
در این میان، تفاوتی نمی کند که کابل در چه سطحی در نشست مسکو، شرکت خواهد کرد؛ آنچه اهمیت دارد این است که با توجه به مواضع افغانستان، پیش بینی نمی شود که در نشست مسکو، اتفاق جدیدی در زمینه صلح و جنگ در افغانستان رخ بدهد.
البته این پیش بینی، قراین و نشانه های دیگری هم دارد که آن را تقویت می کند. رویکرد مثبت مسکو نسبت به طالبان، نزدیکی روسیه و پاکستان، بروز تنش های رو به افزایش در روابط کابل و مسکو بر سر رابطه و تماس روسیه با طالبان، امتناع امریکا از شرکت در نشست مسکو و شاید مهم تر از همه اینها عدم حضور نماینده ای از گروه طالبان در این نشست، از جمله دیگر نشانه هایی است که تحقق دستاورد مورد انتظار کابل از نشست مسکو را منتفی می سازد.
نگاه مثبت و سازشکارانه روسیه نسبت به گروه طالبان به معنای آن است که رویکرد کابل و مسکو نسبت به این گروه، تفاوت های عمیق و راهبردی دارد و همین امر، یکی از موانع جدی در مسیر موفقیت روند مسکو بر وفق مراد مطلوب کابل است.
روسیه به طالبان به عنوان یک مانع بازدارنده قدرتمند در مقابله با داعش و توسعه طلبی امریکا در منطقه نگاه می کند؛ این در حالی است که کابل، لزوما چنین دیدگاهی ندارد و طالبان را پیاده نظام پاکستان بر علیه افغانستان و خطرناکتر از داعش می داند و به امریکا نیز به عنوان تنها شریک و حامی راهبردی خود نگاه می کند.
نزدیکی روسیه و پاکستان نیز که به منظور نزدیکی روسیه و طالبان صورت می گیرد و هدف نهایی آن، تحقق نقشه ها و راهبردهای امنیتی مسکو در مورد افغانستان می باشد، از دیگر موانع جدی در مسیر برآورده شدن خواست های کابل از نشست مسکو است.
افغانستان آشکارا مخالف نزدیکی روسیه و پاکستان است و با سوء ظن و تردید به اهداف پشت پرده آن نگاه می کند؛ به ویژه در شرایطی که گفته می شود اخیرا یک هيأت نظامی روسیه در کنار درجه داران نظامی پاکستان از مناطق قبایلی پاکستان دیدن کرده اند.
بروز تنش های رو به افزایش در روابط کابل- مسکو هم که در طول سال های حضور نظامی امریکا در افغانستان، بی سابقه بوده است، مانع بازدارنده دیگری است که به عقیده تحلیلگران، نزدیکی و همسویی مواضع این دو کشور در برخورد با طالبان و تروریزم در افغانستان را غیر ممکن می سازد. تأثیرپذیری کابل از بدگمانی و نگاه تردیدآمیز واشنگتن نسبت به تماس مسکو با طالبان هم بر وخامت رابطه کابل- مسکو افزوده و علیرغم تلاش های روسیه برای توجیه تماس خود با طالبان و رد اتهاماتی که در این زمینه وجود دارد، این شکاف، رو به افزایش بوده است.
عدم شرکت امریکا در نشست مسکو، علیرغم دعوت روسیه نیز چشم انداز دستاوردهای مثبت این نشست را تاریک تر می سازد؛ زیرا به اعتقاد آگاهان، یکی از پیامدهای بدیهی عدم حضور امریکا در این نشست، اختلاف دیدگاه عمیق و بنیادی دو ابرقدرت بر سر جنگ و صلح با تروریزم و طالبان در افغانستان است و همین امر نیز تاکنون مانع اصلی تحقق صلح و استقرار ثبات و مبارزه واقعی با تروریزم در کشور ما بوده است.
در این میان، مهم ترین انتظار کابل از نشست مسکو یعنی گفتگوی رویارو با نمایندگان طالبان در این نشست هم ظاهرا قرار نیست، برآورده شود؛ زیرا گفته می شود که نماینده ای از طالبان در این نشست، حضور نخواهد داشت.
بنابراین، نشست مسکو جز آنکه محملی برای ارسال پیام تکراری کابل به طالبان و حامیان این گروه باشد، پیش بینی نمی شود دست کم در این مرحله، رهاورد ملموس و مشخص دیگری برای صلح و ثبات داشته باشد.
